spelletje: Beantwoord de vraag

Ik maak me wel zorgen over het afschalen/stilleggen van de reguliere zorg. Ik snap dat het soms niet anders kan, maar zorgelijk is het zeker wel. Er worden diagnoses gemist of veel later pas gesteld wat de prognoses sterk kan verslechteren en dat kost uiteindelijk ook levens. Het spanningsveld in de zorg is momenteel enorm groot. Ik wens de mensen die deze keuzes moeten maken enorm veel kracht en wijsheid toe om tot de juiste cq minst slechte uitkomst te komen. Maar het komt ook van twee kanten; veel (met name kwetsbare/oudere) mensen durven niet meer naar het ziekenhuis. In de eerste golf zag je al dat het op de eerste harthulp veel minder druk was dan normaal. En dat kwam niet doordat er minder hartfalen was, maar doordat mensen niet belden omdat ze ofwel dachten dat er geen ruimte was ofwel bang waren om corona op te lopen. Tja, met een hartinfarct wordt je overlevingskans dan toch stukken kleiner. Ik sprak laatst iemand die als fysio in het ziekenhuis werkt en die vertelde me dat driekwart van de mensen die in aanmerking komen voor hartrevalidatie niet durft te komen. Terwijl het wel nog kan.

Wat betreft de kerken: het is ergens vreemd dat er uitzonderingen zijn want zo'n virus kijkt echt niet of je met 600 man op 1,5 meter in een kerk zit of met 600 man op 1,5 in een theater/bioscoop/whatever.
Toch is het ook gek dat die kerk in Gouda 300 mensen binnen mag als het een museum is en maar 30 als er een kerkdienst is. In hetzelfde gebouw. 
Persoonlijk denk ik dat die uitzondering met name bedoeld is voor begrafenissen. Waardig afscheid nemen van naasten is heel belangrijk. En in de eerste golf zijn we op sommige punten voorbij geschoten aan de menselijke maat. Ook voor bijvoorbeeld de verpleeghuizen waar geen bezoek mocht komen. Vrijheid van godsdienst is een heel groot goed. Toch gaan rechten altijd gepaard met plichten. Het recht om je geloof uit te oefenen moet hand in hand gaan met de verantwoordelijkheid om dat op een veilige manier te doen, om de rest van de samenleving ook te beschermen. Want na de zondag gaan mensen ook weer naar werk, supermarkt, school, sport, etc. En de beschermwaardigheid van het leven geldt niet alleen prenataal en premortaal maar ook in de hele periode daartussenin. Het lijkt mij verstandig om geduld te hebben. We moeten allemaal dingen laten die we belangrijk vinden. Voor de een is dat het geloof, voor de ander voetbal of theater. Voor mij is daar geen onderscheid in. Ik vind niet dat je als individu kunt bepalen wat voor een ander belangrijk is en ook niet of dat wel/niet identiteitsbepalend is. Daarnaast zijn er tegenwoordig ook digitale middelen om diensten te houden. Maak daar gebruik van. En gebruik dan de kerk om in kleine groepjes bij elkaar te komen voor bijbelkringen of gespreksgroepen of zo.

Ik vind het voor jou echt heel naar dat het zo slecht gaat Bettie, ook voor je gezin. Kunnen je kinderen wel nog buiten spelen of bij andere kinderen thuis spelen? Dan zijn ze ook een keer uit de situatie thuis en zitten ze niet de hele dag op elkaars lip.

Hier gaat het momenteel wat minder met mijn vierde. Ze is eerstejaars hbo student en omdat er relatief veel online onderwijs is en weinig ruimte om op school te zijn in bieb/kantine/werkplekken etc. vindt ze het best lastig om aansluiting te vinden in de groep. Ze mist haar vriendinnen en de structuur en het overzicht van de middelbare school. Daarnaast kreeg ze vorige week een fikse ontsteking onder haar voortanden. Ze heeft nog wortelpuntoperaties gehad bij de kaakchirurg (waarbij ze vreselijk veel pijn heeft geleden) maar twee dagen later moesten haar tanden alsnog getrokken worden omdat het bleef ontsteken en ze veel pijn bleef houden. Dat was echt heel naar. Esthetisch is het mooi opgelost met een etsbrug, maar ze heeft er vreselijk veel verdriet van dat ze zo'n slecht gebit heeft ondanks dat ze zo haar best doet met poetsen en flossen. En net een paar dagen daarvoor kreeg ze al te horen dat haar ogen alweer achteruit waren gegaan. Inmiddels heeft ze een sterkte van -20. En dat betekent dat de kans op serieuze problemen met haar zicht op latere leeftijd heel groot zijn. En dat maakt haar bang, boos en verdrietig. Er zijn hier de nodige tranen gevloeid afgelopen week. En dat mag ook. Soms heb ik gewoon even mee gejankt. Want man, wat kun je je machteloos voelen als moeder als je kind het heel moeilijk heeft met zichzelf en de situatie en je kunt er niks aan doen. Desondanks ben ik zo vreselijk trots op mijn dappere meisje hoe ze telkens maar weer alles doorstaat.

Waar heeft jouw kind altijd pech mee?

In de Achterhoek en tijdens studie op kamers in een studentenhuis in Zwolle, Deventer en Amsterdam. Daarna weer naar de Achterhoek gegaan waar ik nooit meer wegga.

Mijn levensmotto (Klinkt zwaar, zo bedoel ik het niet) is: Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Zelfs in mijn werk als verpleegkundige waarin ik veel narigheid zie.
Wat is jouw motto?

Ik zie sta ik op een hele verkeerde vraag heb gereageerd. Hoe dat nu kan???

Echt serieuze verkering was ik 23. 

Ik ga de vraag van Mv5 die door mij is verdwenen weer omhoog halen:

Waar heeft jouw kind altijd pech mee?

Het perfecte plaatje vind ik erg leuk. Ik kijk sowieso best veel tv nu ik nog ziek thuis ben.

liggen er veel herfstbladeren in je tuin?