brief van God

[...]

Nee joh, helemaal niet krom, vind het een ontzettend mooie vraag!

Ik kijk uit naar het eeuwige leven, op een gezonde manier voor mijn gevoel. Een beetje het idee als dat je zomervakantie hebt (probeer het even te vergelijken). Voor je op vakantie gaat ga je eerst alle andere dingen nog doen, en dan komt het moment van uitrusten.

Zo zie ik die tijd op aarde ook. Na mijn bekering heb ik bijvoorbeeld contact gekregen met een gebroken gezin.Kanker in de familie, vrouw met een laag zelfbeeld, dochter wilde totaal niets meer van eht geloof weten (was net als mij opgevoed met je moet dit en je moet dat). Wij hebben nachten buiten gelopen en gezeten (moeder en dochter en ik) en ik heb met ze mogen praten over van alles. Zekregen ook met anderen contact (dus het zijn niet alleen gesprekken metm ij geweest ;-)) met als resultaat dat de man het leven weer ziet zitten, de vrouw al veel zekerder is, en de dochter net terug is van een evangelisatiereis.
Mensen die ook zelf de zekerheid ervaren van het eeuwige leven (ik kan daarin niets voor anderen zeggen wie wel en niet gaat, zelfs niet voor mijn ouders of man, dat is niet aan mij. Ik kan enkel voor mijzelf spreken).

Dat maakt voor mij het leven hier waard. Je leeft volgens de overtuiging waarvan jij denkt dat die juist is. Je zult mij niet horen zeggen dat jou overtuiging, of die van Suus of Jen9 of Blauwtje of weet ik veel wie belachelijk is of fout of dom of wat dan ook. Ik ben er van overtuigd dat iedereen op zoek is naar de waarheid, en ik geloof dat wat ik geloof waar is. Daarom leef ik zo, in volle overtuiging. En daar hoort hier op aarde soms ook lijden bij, maar weet je? Wat is een beetje lijden op een heerlijke eeuwigheid?

Mijn zoon heeft net zijn kies getrokken vanmorgen bij de tandarts. Hij had al wekenlang pijn en eindelijk wilde hij. Ik vertelde hem: beter nu even 2 minuutjes wat pijn (bij het prikken en het enge idee van trekken) dan nog jarenlang kiespijn tot de kies eruit valt...

Ik kies bewust voor dit leven op aarde. Sommige mensen vinden mij zweverig, tegelijkertijd heb ik met dezem ensen de mooiste gesprekken. Ik sta met beide benen op de grond, heb dezelfde ellende als jou en alle anderen (nou ja, dezelfde, ieder zijn eigen he, maar het is niet zo omdat ik geloof dat niets mij meer overkomt), maar als ik iemand tot geloof zie komen die ineens zo'n rust krijgt dan weet ik precies wat hier zo mooi is.

Alleen horen daar soms voor de buitenwereld rare keuzes bij. Mensen in huis nemen terwijl je geen cent te makken hebt (wetende dat God zal geven wat ik nodig heb), niet kiezen voor een leuke baan met meer geld omdat mijn ...... (kom niet op het woord) verlegd kunnen worden, dat ik me meer richt op geld als op God en vertrouwen in Hem. Dat kan betekenen dat ik bepaalde muziek niet luisteren en daardoor nietb ij de tijd ben volgens anderen, maar ik vind geen meerwaarde in die negatieve teksten zitten enzovoort enzovoort...

ik ben liever met nog 10 extra in de hemel dan dat ik er alleen aankom zeg maar. Als Gods plan voor mijn leven was dat ik gered zou worden en naar deh emel zou gaan zou Hij mij na mijn dood wel dood neer laten vallen, want dan was het doel bereikt. Maar Hij wil zichtbaar worden hier op aarde, en dat kan enkel als mensen die Hem leren kennen van zich laten horen. Dat zij er zijn voor de andere mensen.

Mooi iets is bijvoorbeeld dat God wil dat je omkijkt naar wezen, weduwen en vreemdelingen. Om hier gehoor aan te geven zijn we binnen de gemeente waar ik zit actief met voedsel schenken aan mensen die het nodig hebben. Ikzelf organiseer vanuit een stichting concerten om geld binnen te halen voor de vreemdelingen (bijvoorbeeld actief bezig met de asielzoekers hier uit de omgeving) en met kerst en andere gezellige dagen zorgen we dat zij ook kunnen genieten in plaats van alleen ik met mijn gezin...

Mijn moeder verklaard mij zelfs voor gek ;-) die vind het een vreemd idee. Maar ik geloof dat God wil dat we altijd kijken naar andere mensen die het minder hebben op welk vlak dan ook. En dan niet in de zin van: ik ga ze allemaal over God vertellen, nee gewoon er zijn voor anderen, eten geven, kleren geven, een gezellige middag met leuke gesprekken.

Veel van wat ik en anderen om mij heen doen heeft weinig met praten tem aken, maar gewoon met doen. Handen uit de mouwen. Dat is God zijn Koninkrijk die hier zichtbaar wordt op aarde (zoals in de bijbel staat). Dat is niet allemaal mensen die je constant willen overtuigen dat God bestaat, dat is liefde hebben voor de naaste, omzien naar de ander, ook als het jezelf soms even niet zo goed uitkomt (ook niet geheel ten koste van jezelf hoor, maar ik bedoel met kerst wat ondernemen met asielzoekers terwijl je eigenlijk geen zin hebt bijvoorbeeld.).

Heb ik een beetje je vraag beantwoord?