Zoontje niet gelukkig

Mijn zoontje van 6 is een heel bijzonder mannetje (al zeg ik het zelf), Hij kletste al heel vroeg, was al heel vroeg begaan met andere mensen, pikte altijd de moeilijk bereikbare mensen uit in de supermarkt of bus of zelfs op de markt en wist altijd precies dat te zeggen waar ze zich beter van voelden. Hij heeft nooit de egofase gehad (alles is van mij), hij heeft geen peuterpubertijd gehad (waar andere peuters gillend als een stervende zwaan op de grond vielen zei die van mij "Moeder ik vind het niet fijn dat ...."

2010 kreeg hij er een broertje bij, daar heeft hij het even moeilijk mee gehad, alles was zo rond dezelfde tijd, sintmaarten, sinterklaas, kerst, oud en nieuw en daarna een broertje erbij om rond die tijd ook te beginnen op school, toen is hij even terug gevallen met zindelijkheid, maar op zijn gedrag had het weinig invloed. Hij bleef het vrolijk stabiele ventje zoals altijd. En vooral altijd mama's ventje, veel knuffelen, veel complimentjes naar mij "Moeder wat heb je voor heerlijks gekookt?" (hij heeft mij een poosje moeder genoemd, geen idee hoe hij erbij kwam).

In groep 1 ging het perfect, de groep nam hem direct op en de juf vond hem heerlijk om in de klas te hebben, hij was een stabiele factor, praatte als brugman en trok altijd de groep bij elkaar, als een kindje wat zwakker was in de groep dan was hij degene die het kindje overal bij betrok en zo er voor zorgte dat iedereen gelijk was.

In groep 2 kreeg ik van de juf te horen dat hij de woordenschat en taalgebruik heeft van een kind uit groep 7, iets wat me niets verbaasde. Ook deze juf was erg tevreden over hem, hij is pienter, stabiel, niet boos te krijgen en een steun voor alle kindjes in de klas.

Mei dit jaar is de vrije school verhuist en hier in de buurt gekomen, aangezien dit onderwijs meer past bij onze opvoeding na uitvoerig overleg met juffen en tussen ons tweeën (papa en mama en kind zelf ook) de stap gemaakt. Wij denken dat hij zijn creativiteit (hij kan tekenen daar zeg je U tegen) daar beter tot zijn uitting zou komen. Ook zijn gevoeligheid naar anderen toe zou daar meer serieus genomen worden (hij had er niet zoveel last van dat het genegeerd werd dat hij anderen aanvoelt, maar het leek mij prettiger als een juf het niet zou afdoen als onzinnig) en gewoon prettiger dat er meer naar mijn kind werd gekeken ipv naar wat hij zou moeten kunnen. Ook onze zoon leek het fantastisch!

Dit schooljaar is hij er in de eerste klas begonnen (groep 3). In de zomervakantie heeft hij zichzelf leren lezen en aan het einde van de vakantie las hij het laatste hoofdstuk van Mathilda zelf, en begreep ook wat hij las. Op school laten ze hem nu vrij in het lezen.

Hij is in een klas van 6 kindjes gekomen (hij is de 6e), twee lieve meiden, en 3 jongens die anders zijn dan hem, impulsief, hardhandig, druk, luid. In de eerste weken is hij meerdere malen geslagen, een keer met zijn hoofd keihard tegen een raam geslagen en bij zijn keel gegrepen en op zijn kin gestompt! Er werd toen in mijn ogen niet genoeg aan gedaan en mijn kind herkende ik niet weer, hij was boos, gefrustreerd, verdrietig en ik kon hem niet meer bereiken, hij gooide met dingen, schreeuwde om alles, wil niet meer knuffelen, zijn 'liefde' naar mij is bijna helemaal weg, hij wil niet meer bij me in bed slapen, niet meer knuffelen, niet meer kletsen. Zijn broertje wat altijd zijn beste vriendje was krijgt klappen van hem, hij praat niet meer maar slaat, gooit met deuren en schreeuwt voornamelijk veel.

Toen ben ik hem thuis gaan houden, dit kan gewoon niet! Toen is er een pestbeleid in gang gezet. Wat bleek, het was niet eens op mijn zoon gemunt, deze jongens deden het bij iedereen, al vanaf de peuterspeelzaal, dus de rest van de kinderen wisten niet beter. Nu word er erg op gelet en zover ik weet gebeurd het ook niet meer.

Maar mijn zoon kan er niet aarden, hij vind het manier van onderwijzen fantastisch, maar hij mist het hebben van vriendjes. En ondanks dat de kinderen nu wel aardig tegen hem doen, heeft hij geen vriendjes op school.

Het excessieve gedrag is nu wel wat afgenomen, maar hij is nog steeds snel boos, hij praat nog steeds niet, alsof hij zich heeft afgesloten van de wereld, hij speelt wel weer met zijn broertje, maar schreeuwt veel tegen hem, sluit hem ook snel uit als hij niet doet wat hij wil. Praten met mij wil hij amper, bij me slapen (wat hij tot de zomervakantie elke nacht wilde) wil hij niet, knuffelen niet en op alles wat je hem vraagt krijg je een snauw.

Ik weet niet wat wijsheid is. Want ik kan nu wel zeggen, ik doe hem weer terug naar zijn oude school, zijn oude vriendjes. Maar het manier van onderwijs staat mij niet aan. Zo mag hij daar bijna niet vrij tekenen of zijn creativiteit uitten (moest hij thuis maar doen), ook het klassieke straf/beloningssysteem past niet bij ons. Maar ja, hij was er wel gelukkig.

Aan de andere kant, het is geen garantie dat hij daar weer de blije zoon word die hij was. Volgens zijn juf is het ook een nieuwe leeftijdsfase waar hij in zit, en daar kan het ook door komen. Verder zitten we weer vol in de feestdagen en krijgt hij er weer in maart een broertje bij. Allemaal spanning.

Ik weet niet wat ik moet beslissen, en ik heb het hem gevraagd, maar hij weet het ook niet. Het lijkt wel of hij kortsluiting heeft met zijn gevoel ....

Dus ik typ het hier eens van mij af, kijken of jullie nog wat inzichten hebben?

Ik ga maandag met zijn juf rond te tafel om te bespreken of hij misschien wat meer uitgedaagd moet worden met lesstof. Hij word nu erg vrij gelaten, maar misschien moeten ze eens hem uitdagen, tot hoever kan hij komen, want hij leest thuis zonder moeite stukken uit volwassen boeken en op school zit hij nu 2 klas boeken te lezen. Maar ik denk dat het niet 'de' oplossing is.

Dus waar is die gebruiksaanwijzing, 'bij dit gedrag doet u dat antwoord'.

Natuurlijk is elk kind bijzonder, alleen hij heeft iets bijzonders daar bovenop. En dat zeg ik niet alleen (want ik ben zijn moeder en vind hem natuurlijk het meest bijzonders van allemaal, zoals elke moeder dat van haar kind vind). Ik hoor het ook steeds van anderen, juffen, eerder op het kdv, scouting, maar ook totaal vreemden die dat zeiden. En ondanks dat ik het met een flinke korrel zout neem (wat niet wil zeggen dat ik het niet geloof) ook een paar keer gehoord van bijzondere mensen dat ze dachten dat hij meer kon zien dan wij, dingen kon voelen van anderen maar ook echt meer zien (beetje ogilvie idee kreeg ik er altijd bij als ze het uitlegden). Zit me net te bedenken, als zoiets zou bestaan ... zou het kunnen dat hij deze gave altijd gebruikt heeft en daardoor zoveel wist, altijd overal mee om bkon gaan en dat hij misschien nu door zijn leeftijd die gave verliest waardoor hij zijn gebruiksaanwijzing van andere mensen kwijt is? (ja klinkt zweverig, maar probeer overal voor open te staan).

De schuld bij mezelf zoeken is ,het eerste wat ik heb gedaan trouwens, nachten wakker gelegen om te denken wat ik fout heb gedaan. Vanmiddag met zijn tweetjes de kerstboom opgezet, leuk samen gewerkt en nu is hij echt goed geluimd.

Montessori zit echt te ver weg, dat is niet te doen (geen rijbewijs).

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

Ik weet niet of een nieuwe school de oplossing is, weer nieuwe kinderen, nieuwe regels, nieuwe leerkracht.

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

Voor Dominiek is dit zeer afwijkend gedrag. Volgens mij ga je niet in een keer van een rustig kalm mannetje met hele goede sociale vaardigheden die goed kan relativeren en welbesproken is naar een schreeuwende driftige mannetje met een kort lontje in een paar weken tijd.

 

Hoe ik reageer, ligt aan zijn reactie, als hij heel hard begint te schreeuwen mag hij eerst op de gang tot hij normaal kan praten, ik word dan niet boos, maar zeg gewoon dat hij de gang op kan. Maar vaak is hij amper dan te bereiken omdat hij echt een tirade afsteekt tegen zijn broertje.

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

We hadden het helemaal weg gesmeerd, dus stopten met de zalf (hij vond het zeer vervelend) en in 1 dag was het weer helemaal terug.

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

Suus, alle mensen die met hem hebben gewerkt zeggen hetzelfde, dus het is niet iets wat ik alleen zie, en ik heb hem altijd vrij gelaten om zich te ontwikkelen tot wie hij is, dus heb hem zeker niet zo gemaakt.

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

Hier zat hij al op de nieuwe school hoor, lees maar goed!

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

Het heeft idd zijn aanloop in de vakantie genomen, maar is pas echt extremen gaan aannemen op de nieuwe school.

De vrije school past idd beter bij onze opvoeding, maar sluit ook niet volledig aan. De reden dat we ervoor gekozen hebben is dat wij dachten dat zijn creatieve interesse er tot uiting zouden mogen komen, omdat wij het idee hadden dat je op een reguliere school 'aangepast' zou worden tot een maatschappelijk ideaal ipv iemand te laten zijn wie ze zijn, Dominiek leek een kind ideaal voor de vrije school, heel creatief, heel zelfstandig en heel sociaal. De keuze is gemaakt vanuit wat het beste voor D is, en niet voor ons

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

Quote diedoes:

Maar er staat toch dan hij sinds de 2e helft van de vakantie begon met driftig worden. Is hij dan al voor de zomervakantie begonnen op zijn andere school?

het klopt wel, het heeft zijn aanloop in de vakantie al genomen, zou het dan alles bij elkaar zijn? Dus nieuwe school , afscheid van de oude school? De zwangerschap? Feestdagen waren toen nog te ver weg.

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

Ik weet het even niet alice, ik weet wel dat het (de nieuwe school) niet dr gouden bergen zijn die we verwachtte.

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

Als ik alleen al lees hoe het was, dan is het nu al veel beter hoor, het gooien en echt hysterisch worden is minimaal. En wat anderen van hem vinden zal me een worst wezen, maar ik ben 'bang' dat er iets is, iets gebeurd wat ik heb gedaan of besloten, waardoor dit bijzondere mannetje verandert van binnen en later misschien net zo ongelukkig word.als zijn papa (ook driftig, al valt het de laatste tijd mee hoor, altijd pessimistisch, sarcastisch en een einzelganger)

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)