Zoontje niet gelukkig

Mijn zoontje van 6 is een heel bijzonder mannetje (al zeg ik het zelf), Hij kletste al heel vroeg, was al heel vroeg begaan met andere mensen, pikte altijd de moeilijk bereikbare mensen uit in de supermarkt of bus of zelfs op de markt en wist altijd precies dat te zeggen waar ze zich beter van voelden. Hij heeft nooit de egofase gehad (alles is van mij), hij heeft geen peuterpubertijd gehad (waar andere peuters gillend als een stervende zwaan op de grond vielen zei die van mij "Moeder ik vind het niet fijn dat ...."

2010 kreeg hij er een broertje bij, daar heeft hij het even moeilijk mee gehad, alles was zo rond dezelfde tijd, sintmaarten, sinterklaas, kerst, oud en nieuw en daarna een broertje erbij om rond die tijd ook te beginnen op school, toen is hij even terug gevallen met zindelijkheid, maar op zijn gedrag had het weinig invloed. Hij bleef het vrolijk stabiele ventje zoals altijd. En vooral altijd mama's ventje, veel knuffelen, veel complimentjes naar mij "Moeder wat heb je voor heerlijks gekookt?" (hij heeft mij een poosje moeder genoemd, geen idee hoe hij erbij kwam).

In groep 1 ging het perfect, de groep nam hem direct op en de juf vond hem heerlijk om in de klas te hebben, hij was een stabiele factor, praatte als brugman en trok altijd de groep bij elkaar, als een kindje wat zwakker was in de groep dan was hij degene die het kindje overal bij betrok en zo er voor zorgte dat iedereen gelijk was.

In groep 2 kreeg ik van de juf te horen dat hij de woordenschat en taalgebruik heeft van een kind uit groep 7, iets wat me niets verbaasde. Ook deze juf was erg tevreden over hem, hij is pienter, stabiel, niet boos te krijgen en een steun voor alle kindjes in de klas.

Mei dit jaar is de vrije school verhuist en hier in de buurt gekomen, aangezien dit onderwijs meer past bij onze opvoeding na uitvoerig overleg met juffen en tussen ons tweeën (papa en mama en kind zelf ook) de stap gemaakt. Wij denken dat hij zijn creativiteit (hij kan tekenen daar zeg je U tegen) daar beter tot zijn uitting zou komen. Ook zijn gevoeligheid naar anderen toe zou daar meer serieus genomen worden (hij had er niet zoveel last van dat het genegeerd werd dat hij anderen aanvoelt, maar het leek mij prettiger als een juf het niet zou afdoen als onzinnig) en gewoon prettiger dat er meer naar mijn kind werd gekeken ipv naar wat hij zou moeten kunnen. Ook onze zoon leek het fantastisch!

Dit schooljaar is hij er in de eerste klas begonnen (groep 3). In de zomervakantie heeft hij zichzelf leren lezen en aan het einde van de vakantie las hij het laatste hoofdstuk van Mathilda zelf, en begreep ook wat hij las. Op school laten ze hem nu vrij in het lezen.

Hij is in een klas van 6 kindjes gekomen (hij is de 6e), twee lieve meiden, en 3 jongens die anders zijn dan hem, impulsief, hardhandig, druk, luid. In de eerste weken is hij meerdere malen geslagen, een keer met zijn hoofd keihard tegen een raam geslagen en bij zijn keel gegrepen en op zijn kin gestompt! Er werd toen in mijn ogen niet genoeg aan gedaan en mijn kind herkende ik niet weer, hij was boos, gefrustreerd, verdrietig en ik kon hem niet meer bereiken, hij gooide met dingen, schreeuwde om alles, wil niet meer knuffelen, zijn 'liefde' naar mij is bijna helemaal weg, hij wil niet meer bij me in bed slapen, niet meer knuffelen, niet meer kletsen. Zijn broertje wat altijd zijn beste vriendje was krijgt klappen van hem, hij praat niet meer maar slaat, gooit met deuren en schreeuwt voornamelijk veel.

Toen ben ik hem thuis gaan houden, dit kan gewoon niet! Toen is er een pestbeleid in gang gezet. Wat bleek, het was niet eens op mijn zoon gemunt, deze jongens deden het bij iedereen, al vanaf de peuterspeelzaal, dus de rest van de kinderen wisten niet beter. Nu word er erg op gelet en zover ik weet gebeurd het ook niet meer.

Maar mijn zoon kan er niet aarden, hij vind het manier van onderwijzen fantastisch, maar hij mist het hebben van vriendjes. En ondanks dat de kinderen nu wel aardig tegen hem doen, heeft hij geen vriendjes op school.

Het excessieve gedrag is nu wel wat afgenomen, maar hij is nog steeds snel boos, hij praat nog steeds niet, alsof hij zich heeft afgesloten van de wereld, hij speelt wel weer met zijn broertje, maar schreeuwt veel tegen hem, sluit hem ook snel uit als hij niet doet wat hij wil. Praten met mij wil hij amper, bij me slapen (wat hij tot de zomervakantie elke nacht wilde) wil hij niet, knuffelen niet en op alles wat je hem vraagt krijg je een snauw.

Ik weet niet wat wijsheid is. Want ik kan nu wel zeggen, ik doe hem weer terug naar zijn oude school, zijn oude vriendjes. Maar het manier van onderwijs staat mij niet aan. Zo mag hij daar bijna niet vrij tekenen of zijn creativiteit uitten (moest hij thuis maar doen), ook het klassieke straf/beloningssysteem past niet bij ons. Maar ja, hij was er wel gelukkig.

Aan de andere kant, het is geen garantie dat hij daar weer de blije zoon word die hij was. Volgens zijn juf is het ook een nieuwe leeftijdsfase waar hij in zit, en daar kan het ook door komen. Verder zitten we weer vol in de feestdagen en krijgt hij er weer in maart een broertje bij. Allemaal spanning.

Ik weet niet wat ik moet beslissen, en ik heb het hem gevraagd, maar hij weet het ook niet. Het lijkt wel of hij kortsluiting heeft met zijn gevoel ....

Dus ik typ het hier eens van mij af, kijken of jullie nog wat inzichten hebben?

Ik ga maandag met zijn juf rond te tafel om te bespreken of hij misschien wat meer uitgedaagd moet worden met lesstof. Hij word nu erg vrij gelaten, maar misschien moeten ze eens hem uitdagen, tot hoever kan hij komen, want hij leest thuis zonder moeite stukken uit volwassen boeken en op school zit hij nu 2 klas boeken te lezen. Maar ik denk dat het niet 'de' oplossing is.

Dus waar is die gebruiksaanwijzing, 'bij dit gedrag doet u dat antwoord'.

Het is misschien ook gewoon het gevoel erbij, wij zijn niet wel georganiseerde mensen, dus dingen lopen een uit, een praatje op het plein, een boodschapje in de winkel, en voor je het weet ben je een uur later pas thuis, dan is er weinig tijd voor dingen. En de oude schooltijden is geen lanterfant tijd, Dan moet je ook direct zeggen "Geen tijd om te praten, ik moet nu dit of dat doen", moet je zorgen dat je overdag alle boodschappen hebt gedaan, het huis aan de kant hebt en bij voorkeur het eten al voorbereid. Knutselspulletjes klaar zetten voordat je weer richting school fietst, en de dag word meerdere malen gebroken, want moet hem dan om 12u ophalen en om 13:15 weer terug brengen.

 

Laat ik trouwens wel duidelijk wezen, dit is absoluut geen doorslaggevend iets wat betreft schoolkeuze, geluk van het kind is veel belangrijker dan onze dagindeling.

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

De sfeer is juist enorm relaxt myself, ondanks de issues die we hebben.

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

Quote laura73:

was mijn idee geen optie melissa?

Moet ik even terug lezen laura!

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

Quote mammie:

zijn woord gebruik idd...ik heb nog nooit een kind horen zeggen dat hij/zij ''zo fijn onderwijs krijgt''....ha ha.......

Als ik zijn woorden gebruik dan word je er ook niet veel wijzer uit, ik heb inderdaad wel samengevat.

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

Quote laura73:

En op deze school laten en op de oude school vragen aan ouders of ze foonnummers uit willen wisselen zodat je speelafspraken kunt maken met oude klasgenootjes?

Deze bedoel je waarschijnlijk? We hebben alle telefoonnummers en ook heb ik nog contact met de moeders zelf, Dominiek speelt regelmatig met zijn oude vriendjes, al loopt dat ook op het moment niet zo soepeltjes als dat het altijd ging.

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

Quote Laura:

Ik wil nog even reageren op je stukje over montessori.... want ik denk dat juist de regel niet hard praten en niet rennen in de gang juist heel fijn is voor gevoelige kindjes...Mijn zoon zit op een montessorri school en is ook een gevoelig jochie...Hij vind de rust juist fijn in school. Hij kan er niet zo goed tegen als alles en iedereen rent en schreeuwt naar elkaar. Voor hem is het juist een manier om veilig een kind te zijn. En je kind blijft echt wel kind hoor. Er staat niet op je tenen lopen en dood stil zijn....Bij hem op school wordt er meer bedoelt gewoon normaal binnenkomen en niet de tent afbreken, respect voor de omgeving en andere om je heen, je bent niet alleen.

Ik vulde het in dat kinderen dus alleen mogen lopen op de gang en dus zachtjes mogen praten. Niet dat Dominek daar nu zoveel problemen mee zou hebben hoor, maar mijn beeld van het gemiddelde kind is toch dat ze graag rennen, springen, dansen en schreeuwen en zingen enzo. En om dan op de plek waar ze het meeste van de dag zijn stil en rustig te moeten zijn lijkt me erg tegennatuurllijk.

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

Ik weet niet waarom Dominiek persé moet knutselen, ik heb hem net weer heel wat andere opties gegeven, kerstboom samen opzetten, pepernoten bakken, buiten spelen, maar hij blijft vasthouden aan het knutselen (zit hij nu ook te doen). Hij moet niets van mij, ik deel zijn vrije tijd niet voor hem in, hij kiest zelf, maar eigenlijk altijd knutselen en tekenen, zelden dingen als tv of computer.

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)