Zoontje niet gelukkig

Mijn zoontje van 6 is een heel bijzonder mannetje (al zeg ik het zelf), Hij kletste al heel vroeg, was al heel vroeg begaan met andere mensen, pikte altijd de moeilijk bereikbare mensen uit in de supermarkt of bus of zelfs op de markt en wist altijd precies dat te zeggen waar ze zich beter van voelden. Hij heeft nooit de egofase gehad (alles is van mij), hij heeft geen peuterpubertijd gehad (waar andere peuters gillend als een stervende zwaan op de grond vielen zei die van mij "Moeder ik vind het niet fijn dat ...."

2010 kreeg hij er een broertje bij, daar heeft hij het even moeilijk mee gehad, alles was zo rond dezelfde tijd, sintmaarten, sinterklaas, kerst, oud en nieuw en daarna een broertje erbij om rond die tijd ook te beginnen op school, toen is hij even terug gevallen met zindelijkheid, maar op zijn gedrag had het weinig invloed. Hij bleef het vrolijk stabiele ventje zoals altijd. En vooral altijd mama's ventje, veel knuffelen, veel complimentjes naar mij "Moeder wat heb je voor heerlijks gekookt?" (hij heeft mij een poosje moeder genoemd, geen idee hoe hij erbij kwam).

In groep 1 ging het perfect, de groep nam hem direct op en de juf vond hem heerlijk om in de klas te hebben, hij was een stabiele factor, praatte als brugman en trok altijd de groep bij elkaar, als een kindje wat zwakker was in de groep dan was hij degene die het kindje overal bij betrok en zo er voor zorgte dat iedereen gelijk was.

In groep 2 kreeg ik van de juf te horen dat hij de woordenschat en taalgebruik heeft van een kind uit groep 7, iets wat me niets verbaasde. Ook deze juf was erg tevreden over hem, hij is pienter, stabiel, niet boos te krijgen en een steun voor alle kindjes in de klas.

Mei dit jaar is de vrije school verhuist en hier in de buurt gekomen, aangezien dit onderwijs meer past bij onze opvoeding na uitvoerig overleg met juffen en tussen ons tweeën (papa en mama en kind zelf ook) de stap gemaakt. Wij denken dat hij zijn creativiteit (hij kan tekenen daar zeg je U tegen) daar beter tot zijn uitting zou komen. Ook zijn gevoeligheid naar anderen toe zou daar meer serieus genomen worden (hij had er niet zoveel last van dat het genegeerd werd dat hij anderen aanvoelt, maar het leek mij prettiger als een juf het niet zou afdoen als onzinnig) en gewoon prettiger dat er meer naar mijn kind werd gekeken ipv naar wat hij zou moeten kunnen. Ook onze zoon leek het fantastisch!

Dit schooljaar is hij er in de eerste klas begonnen (groep 3). In de zomervakantie heeft hij zichzelf leren lezen en aan het einde van de vakantie las hij het laatste hoofdstuk van Mathilda zelf, en begreep ook wat hij las. Op school laten ze hem nu vrij in het lezen.

Hij is in een klas van 6 kindjes gekomen (hij is de 6e), twee lieve meiden, en 3 jongens die anders zijn dan hem, impulsief, hardhandig, druk, luid. In de eerste weken is hij meerdere malen geslagen, een keer met zijn hoofd keihard tegen een raam geslagen en bij zijn keel gegrepen en op zijn kin gestompt! Er werd toen in mijn ogen niet genoeg aan gedaan en mijn kind herkende ik niet weer, hij was boos, gefrustreerd, verdrietig en ik kon hem niet meer bereiken, hij gooide met dingen, schreeuwde om alles, wil niet meer knuffelen, zijn 'liefde' naar mij is bijna helemaal weg, hij wil niet meer bij me in bed slapen, niet meer knuffelen, niet meer kletsen. Zijn broertje wat altijd zijn beste vriendje was krijgt klappen van hem, hij praat niet meer maar slaat, gooit met deuren en schreeuwt voornamelijk veel.

Toen ben ik hem thuis gaan houden, dit kan gewoon niet! Toen is er een pestbeleid in gang gezet. Wat bleek, het was niet eens op mijn zoon gemunt, deze jongens deden het bij iedereen, al vanaf de peuterspeelzaal, dus de rest van de kinderen wisten niet beter. Nu word er erg op gelet en zover ik weet gebeurd het ook niet meer.

Maar mijn zoon kan er niet aarden, hij vind het manier van onderwijzen fantastisch, maar hij mist het hebben van vriendjes. En ondanks dat de kinderen nu wel aardig tegen hem doen, heeft hij geen vriendjes op school.

Het excessieve gedrag is nu wel wat afgenomen, maar hij is nog steeds snel boos, hij praat nog steeds niet, alsof hij zich heeft afgesloten van de wereld, hij speelt wel weer met zijn broertje, maar schreeuwt veel tegen hem, sluit hem ook snel uit als hij niet doet wat hij wil. Praten met mij wil hij amper, bij me slapen (wat hij tot de zomervakantie elke nacht wilde) wil hij niet, knuffelen niet en op alles wat je hem vraagt krijg je een snauw.

Ik weet niet wat wijsheid is. Want ik kan nu wel zeggen, ik doe hem weer terug naar zijn oude school, zijn oude vriendjes. Maar het manier van onderwijs staat mij niet aan. Zo mag hij daar bijna niet vrij tekenen of zijn creativiteit uitten (moest hij thuis maar doen), ook het klassieke straf/beloningssysteem past niet bij ons. Maar ja, hij was er wel gelukkig.

Aan de andere kant, het is geen garantie dat hij daar weer de blije zoon word die hij was. Volgens zijn juf is het ook een nieuwe leeftijdsfase waar hij in zit, en daar kan het ook door komen. Verder zitten we weer vol in de feestdagen en krijgt hij er weer in maart een broertje bij. Allemaal spanning.

Ik weet niet wat ik moet beslissen, en ik heb het hem gevraagd, maar hij weet het ook niet. Het lijkt wel of hij kortsluiting heeft met zijn gevoel ....

Dus ik typ het hier eens van mij af, kijken of jullie nog wat inzichten hebben?

Ik ga maandag met zijn juf rond te tafel om te bespreken of hij misschien wat meer uitgedaagd moet worden met lesstof. Hij word nu erg vrij gelaten, maar misschien moeten ze eens hem uitdagen, tot hoever kan hij komen, want hij leest thuis zonder moeite stukken uit volwassen boeken en op school zit hij nu 2 klas boeken te lezen. Maar ik denk dat het niet 'de' oplossing is.

Dus waar is die gebruiksaanwijzing, 'bij dit gedrag doet u dat antwoord'.

Ik vroeg hem gisteren wat hij nodig had, dus 'ik merk dat je niet helemaal,gelukkig meer bent, klopt dat, en kan ik iets doen om je gelukkiger te maken'

Zijn antwoord

Ja dan mag ik bepalen elke dag wat jij moet doen, en dan moet jij elke dag met mij spelen, knutselen en tekenen en daar word ik blij van!

Verder zegt hij wel bij mij in bed te willen slapen (doet hij nu ook omdat zieke luide papa nu in zijn bed ligt) maar dan wil hij dat ik tegelijkertijd met hem ga slapen zodat hij in mijn armen in slaap kan vallen (ja ik zie zelf de contracten hier ook en snap er ook de ballen,van)

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

Ik heb hem net de laatste twee vragen gesteld en op film gezet, maar lukt niet helemaal met youtube. Hij zegt dat hij niet terug wil naar de oude school, dat hij daar wel de kindjes heel erg mist, maar op de nieuwe school de nieuwe schriften zo leuk vind, en dat hij daar ook al wel 1 vriend heeft die hij dan weer zou moeten missen, ook het knutselen en tekenen vind hij erg leuk, dus hij wil niet terug.

 

Ik heb hem de optie open gelaten, mocht hij zich bedenken dat het altijd bespreekbaar is, dat er ook goede kanten zitten aan de oude school, rustiger in de klas, veel meer vriendjes en waarschijnlijk veel meer om te leren kwa schrijven en rekenen. En dat ik dan wel na school meer met hem zou willen knutselen.

 

Hij zou er over nadenken zei hij.

 

Verder dacht ik om hem morgen een snipperdag te geven, zo druk geweest de laatste tijd, en dan kan hij lekker met ons in de sneeuw spelen morgen, even tot rust komen, pepernootjes bakken (heb nog ingredienten over) en gewoon even uitrusten (school staat daar 100% achter), maar hij zegt niet te willen, school is leuk en hij wil wel heen, zelfs toen ik aangaf dat ik het wel heel leuk zou vinden dat hij thuis bleef, bleef hij volhouden dat hij wel heen wilde morgen.

 

Ik snap er echt inmiddels niets meer van.

 

Het mij naar de zin willen maken kan, het is niet iets wat me bekend voor komt, maar ik zie natuurlijk ook lang genoeg niet alles.

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

Ik heb dus net weer een goed gesprek met hem gehad, ik denk dat hij ook meer aandacht van mij wil, dit is wat ik denk tussen de regels door heb gelezen (Dus hij heeft het volgende niet zelf gezegd). Hij moet bijna alle aandacht met Valentijn delen, tegelijk. Hij geniet echt op en top van 1 op 1 tijd met mij, maar overal is Valentijn, van smorgens vroeg tot 's avonds laat, en nu hij weer bij mij in bed slaapt (omdat papa dus ziek is) slaapt hij wel in tegen mij aan, maar rond 02:00 komt Valentijn weer en die laat zich er gewoon tussenin vallen en slaapt alleen met zijn hoofd in mijn nek, en als dat niet kan, dan huilt hij net zolang tot het wel kan. Dus het is gewoonte dat hij dan moet opschuiven voor zijn kleine broertje. En de 1 op 1 tijd is schaars, want dan moet ik echt oppas vinden voor Valentijn en daar heb ik niet echt een heel boek vol van.

Zoveel theorieën weer, mijn hoofd loopt over. Ik kijk nu eerst maar even gewoon naar morgen, wil hij naar school of hier blijven en als hij thuis blijft dan lekker een knus dagje er van maken. Hij was vandaag in ieder geval erg goed geluimd!

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

Quote Mieps01:

ik vind het helemaal niet zo verstandig dat je deze vragen aan hem voorlegt? Mijn 6 jarige komt dan helemaal in een loyaliteitsconflict als hij denkt dat ik graag iets wil...en hij wil misschien iets anders.. dit is iets wat JIJ moet bepalen..

Hoezo loyaal aan mij? welke vraag trekt de loyaliteit dan in twijfel?

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

Quote inky69:

Het is 22.00 moet hij niet slapen?

Hij slaapt hoor

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

Quote Anne mv 3:

Laat het los. Je analyseert en analyseert, geef het de tijd en kijk over een paar maanden terug, dan zie je waarschijnlijk beter wat oorzaak en gevolg was. HEt komt op mij over dat je D als speciaal en bijzonder wil blijven zien, maar het is gewoon een kind van 6. En kinderen hebben nu eenmaal fases waarin het lekker gaat en fases waarin het minder lekker gaat. Dat is heel normaal en heel gezond, het leven is niet altijd een feest. Je wilt hem beschermen en vertroetelen en onder je vleugels houden. Dat kan voor hem echt heel erg lastig zijn! In een ander topic schreef je dat je man veel strenger is - anders aan kijkt tegen opvoeden, samen slapen etc., in dit topic schrijf je alsof jullie helemaal op één lijn zitten. Wat is het nu?! Voor kinderen kan het heel lastig zijn als mama heel erg mee gaat in hun gevoel en papa daar helemaal geen ruimte voor laat. Ik denk dat zijn gedragsverandering véél meer met jullie thuissituatie te maken heeft dan je nu in wilt zien. Ook al is het nu veel rustiger/relaxter in huis, als jullie een lastige periode achter de rug hebben kan dat best een poosje na werken! ik heb dat soort dingen al eerder in andere topcis van je geschreven, je blijft het ontkennen maar de problemen die je ervaart in de omgang met D zijn nog steeds niet opgelost. Misschien moet je het toch eens hierin zoeken?! Je kunt ook (een paar sessies) speltherapie over wegen om uit te zoeken wat hem werkelijk dwars zit.

Wat wil je dat ik daar aan doe dan? De situatie hier is rustig en vrij harmonieusm we hebben wat serieuze gesprekken als de kinderen op bed liggen, maar geloof me, daar hebben ze geen last van. Ik blijf het ontkennen omdat ik daar geen herkenning in zie.

Mijn man laat mij de opvoeding bepalen, ik doe 98% van de opvoeding zelf omdat hij zoveel werkt, dus tenzij het heel erg raar zou worden laat hij het aan mij over. Alleen als hij wel thuis is heeft hij moeite met zich er aan te houden, Hij heeft een korter lontje en ziet de dingen vaak ander als ik (als er wat kapot gaat zie ik het vaak als een ongelukje kun je niets aan doen, hij word vaak boos want het interesseerd ze niet volgens hem en hij vind dat ze beter moeten opletten). IN theorie staat hij achter mij (niet boos worden op ze maar wel conzequent zijn in de regels) maar in de praktijk heeft hij daar nogal moeite mee.

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

Dominiek heeft volgens mij mij inmiddels al wel ingehaald qua vocabulair. Ook is hij altijd heel goed geweest met het onder woorden brengen van zijn emoties. Ik kijk juist naar mijn kind zelf en zijn mogelijkheden, ik denk dat ik een veel bozer jongentje had gehad als ik niet op deze manier met hem praat maar op met een kleutertaaltje.

Wat ik nu zo moeilijk vind, ik zie dat Dominiek het beste doet als hij op deze manier word aangesproken en dat hij wel altijd graag zijn emoties deelt, dat ook zijn juffen dat altijd hebben beaamd, en nu zeggen jullie, niets bijzonders aan, niet meer serieus met hem praten maar hem nu als een kleuter aanspreken, terwijl juist al vanaf de eerste groep de juffen zeggen dat je dat juist bij Dominiek niet moet doen.

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)

Ik zal het maandag aan de juf vragen mafkees, wat zij vind. De vorige juf (groep 2) had vorig jaar even met hem gekeken en zei dat zijn vocabulair en zinsgebruik toen gelijk lag met groep 7, en de eerst week op de nieuwe school zei ook de juf van de eerste klas dat hij zo goed was met woorden. Maar misschien hebben we het fout, wil ook niet door blijven pushen hier over de voorsprong die ik denk dat mijn kind heeft op dit vlak.

Ik ga nu eerst slapen, ben te moe. Ik weet dat iedereen lief mee denkt en het beste voor heeft met Dominiek, toch heb ik de neiging om mezelf te gaan verdedigen ... Moet ik niet doen. Eerst maar even slapen en ik kijk morgen weer verder.

Trusten meiden!

---

Moeder van Dominiek(2006),Valentijn(2010), Olivier(2013) en Lidewei (2016)