Mama-life
| Melissa schreef op: 05-12-2012 15:58:57 |
Mijn zoontje van 6 is een heel bijzonder mannetje (al zeg ik het zelf), Hij kletste al heel vroeg,
was al heel vroeg begaan met andere mensen, pikte altijd de moeilijk bereikbare mensen uit in de
supermarkt of bus of zelfs op de markt en wist altijd precies dat te zeggen waar ze zich beter van
voelden. Hij heeft nooit de egofase gehad (alles is van mij), hij heeft geen peuterpubertijd gehad
(waar andere peuters gillend als een stervende zwaan op de grond vielen zei die van mij "Moeder ik
vind het niet fijn dat ...." 2010 kreeg hij er een broertje bij, daar heeft hij het even moeilijk mee gehad, alles was zo rond dezelfde tijd, sintmaarten, sinterklaas, kerst, oud en nieuw en daarna een broertje erbij om rond die tijd ook te beginnen op school, toen is hij even terug gevallen met zindelijkheid, maar op zijn gedrag had het weinig invloed. Hij bleef het vrolijk stabiele ventje zoals altijd. En vooral altijd mama's ventje, veel knuffelen, veel complimentjes naar mij "Moeder wat heb je voor heerlijks gekookt?" (hij heeft mij een poosje moeder genoemd, geen idee hoe hij erbij kwam). In groep 1 ging het perfect, de groep nam hem direct op en de juf vond hem heerlijk om in de klas te hebben, hij was een stabiele factor, praatte als brugman en trok altijd de groep bij elkaar, als een kindje wat zwakker was in de groep dan was hij degene die het kindje overal bij betrok en zo er voor zorgte dat iedereen gelijk was. In groep 2 kreeg ik van de juf te horen dat hij de woordenschat en taalgebruik heeft van een kind uit groep 7, iets wat me niets verbaasde. Ook deze juf was erg tevreden over hem, hij is pienter, stabiel, niet boos te krijgen en een steun voor alle kindjes in de klas. Mei dit jaar is de vrije school verhuist en hier in de buurt gekomen, aangezien dit onderwijs meer past bij onze opvoeding na uitvoerig overleg met juffen en tussen ons tweeën (papa en mama en kind zelf ook) de stap gemaakt. Wij denken dat hij zijn creativiteit (hij kan tekenen daar zeg je U tegen) daar beter tot zijn uitting zou komen. Ook zijn gevoeligheid naar anderen toe zou daar meer serieus genomen worden (hij had er niet zoveel last van dat het genegeerd werd dat hij anderen aanvoelt, maar het leek mij prettiger als een juf het niet zou afdoen als onzinnig) en gewoon prettiger dat er meer naar mijn kind werd gekeken ipv naar wat hij zou moeten kunnen. Ook onze zoon leek het fantastisch! Dit schooljaar is hij er in de eerste klas begonnen (groep 3). In de zomervakantie heeft hij zichzelf leren lezen en aan het einde van de vakantie las hij het laatste hoofdstuk van Mathilda zelf, en begreep ook wat hij las. Op school laten ze hem nu vrij in het lezen. Hij is in een klas van 6 kindjes gekomen (hij is de 6e), twee lieve meiden, en 3 jongens die anders zijn dan hem, impulsief, hardhandig, druk, luid. In de eerste weken is hij meerdere malen geslagen, een keer met zijn hoofd keihard tegen een raam geslagen en bij zijn keel gegrepen en op zijn kin gestompt! Er werd toen in mijn ogen niet genoeg aan gedaan en mijn kind herkende ik niet weer, hij was boos, gefrustreerd, verdrietig en ik kon hem niet meer bereiken, hij gooide met dingen, schreeuwde om alles, wil niet meer knuffelen, zijn 'liefde' naar mij is bijna helemaal weg, hij wil niet meer bij me in bed slapen, niet meer knuffelen, niet meer kletsen. Zijn broertje wat altijd zijn beste vriendje was krijgt klappen van hem, hij praat niet meer maar slaat, gooit met deuren en schreeuwt voornamelijk veel. Toen ben ik hem thuis gaan houden, dit kan gewoon niet! Toen is er een pestbeleid in gang gezet. Wat bleek, het was niet eens op mijn zoon gemunt, deze jongens deden het bij iedereen, al vanaf de peuterspeelzaal, dus de rest van de kinderen wisten niet beter. Nu word er erg op gelet en zover ik weet gebeurd het ook niet meer. Maar mijn zoon kan er niet aarden, hij vind het manier van onderwijzen fantastisch, maar hij mist het hebben van vriendjes. En ondanks dat de kinderen nu wel aardig tegen hem doen, heeft hij geen vriendjes op school. Het excessieve gedrag is nu wel wat afgenomen, maar hij is nog steeds snel boos, hij praat nog steeds niet, alsof hij zich heeft afgesloten van de wereld, hij speelt wel weer met zijn broertje, maar schreeuwt veel tegen hem, sluit hem ook snel uit als hij niet doet wat hij wil. Praten met mij wil hij amper, bij me slapen (wat hij tot de zomervakantie elke nacht wilde) wil hij niet, knuffelen niet en op alles wat je hem vraagt krijg je een snauw. Ik weet niet wat wijsheid is. Want ik kan nu wel zeggen, ik doe hem weer terug naar zijn oude school, zijn oude vriendjes. Maar het manier van onderwijs staat mij niet aan. Zo mag hij daar bijna niet vrij tekenen of zijn creativiteit uitten (moest hij thuis maar doen), ook het klassieke straf/beloningssysteem past niet bij ons. Maar ja, hij was er wel gelukkig. Aan de andere kant, het is geen garantie dat hij daar weer de blije zoon word die hij was. Volgens zijn juf is het ook een nieuwe leeftijdsfase waar hij in zit, en daar kan het ook door komen. Verder zitten we weer vol in de feestdagen en krijgt hij er weer in maart een broertje bij. Allemaal spanning. Ik weet niet wat ik moet beslissen, en ik heb het hem gevraagd, maar hij weet het ook niet. Het lijkt wel of hij kortsluiting heeft met zijn gevoel .... Dus ik typ het hier eens van mij af, kijken of jullie nog wat inzichten hebben? Ik ga maandag met zijn juf rond te tafel om te bespreken of hij misschien wat meer uitgedaagd moet worden met lesstof. Hij word nu erg vrij gelaten, maar misschien moeten ze eens hem uitdagen, tot hoever kan hij komen, want hij leest thuis zonder moeite stukken uit volwassen boeken en op school zit hij nu 2 klas boeken te lezen. Maar ik denk dat het niet 'de' oplossing is. Dus waar is die gebruiksaanwijzing, 'bij dit gedrag doet u dat antwoord'. |
| Quote |
| Alice schreef op: 06-12-2012 22:50:02 |
Ik denk dat Melissa als zijn moeder beter kan inschatten hoe ze hem moet aanspreken dan wij die hem
niet eens kennen. Ik vind dit echt geen gekke vragen en ik zie dominiek ook niet reageren alsof hij
niet weet wat hij er mee aan moet. Dit soort vragen zou hij ook krijgen bij een kindercoach oid. |
| Quote |
| Nina_mv_owen_en_quin n schreef op: 06-12-2012 22:51:22 |
Google eens op het boek "het fluisterkind" van Janita Venema. Wij zijn met Owen bij iemand geweest
die volgens deze methode werkt en het heeft echt goed geholpen, ik denk dat deze manier jou ook
aanspreekt. Ik ben van mening dat, omdat jij onderdeel bent van zijn systeem (de directe mensen om hem heen) jij hem niet zal kunnen helpen als dat nodig zou zijn. in het filmpje zie ik ook dat je teveel stuurt. Hetgeen wat jij in je hoofd hebt daar stel je een vraag over. Als je teveel van dit soort gesprekken hebt zou je hem nog kunnen aanpraten dat hij niet gelukkig is, terwijl dat misschien alleen die dag zo was. Wij intepreteren dingen als volwassene en dat kun je van hem nog niet verwachten. Ik denk, dat als een schakel van het hele systeem ontwricht is, dat alles in de war brengt. Dus als jij je niet goed in je vel voelt nemen kinderen dat zo over. Maar omdat je vastgeroest zit in je eigen gewoontes weet je (vaak) niet hoe het anders kan. Daar is iemand van buitenaf voor nodig om dat te kunnen zien. |
| Quote |
| Melissa schreef op: 06-12-2012 22:53:07 |
Ik ben het zelfs eens met wat je schrijft Jolanda. Ik word ook wel eens boos, ook wel eens om
onredelijke dingen, daar ben ik mens voor en dat moet hij ook leren, mensen kunnen onredelijk en
soms onvoorspelbaar zijn. De wereld is niet perfect, niet altijd op tijd, en mensen zijn niet altijd
aardig, zelfs niet de mensen die je het dichtstbij staan. Ook bepaal ik de regels, en daar heeft hij zich aan te houden. Alleen als hij het met een regel niet eens is dan luister ik naar zijn argumenten, vind ik dat hij licht werpt op een kant die ik over het hoofd heb gezien dan wil ik best de regel bij stellen, maar vaak gebeurd dat niet. Dan heeft hij daar ook vrede mee. Kinderen hebben grenzen nodig, daar voelen ze zich veilig bij, en hoe consequenter deze grenzen worden aangehouden, hoe veiliger het is. Ook heb je dan minder driftbuien als ze een uitprobeerfase hebben omdat het al snel duidelijk is dat de grens goed bewaakt word (als je snapt wat ik bedoel) Dominiek is een kind, ik behandel hem niet als een volwassene, maar wel als een volwaardig persoon die best zijn mening mag uiten, waar naar geluisterd word. |
| Quote |
| Nina_mv_owen_en_quin n schreef op: 06-12-2012 22:53:24 | ||
Jas, maar zij is dus niet zijn kindercoach dat is het grote verschil. Je eigen moeder is gewoon niet de juiste persoon om dit te doen. Je moeder moet gewoon je moeder zijn. | ||
| Quote |
| Mafkees schreef op: 06-12-2012 22:54:46 |
over het fluisterkind, heb ik je laatst over gemaild Melissa, ik heb laatst de oudercursus gedaan en ik moest toen ook aan jou en D. denken , daarom over geinformeerd. een kindercoach gebruikt andere teksten alice  ik denk dat je niet 2 dingen door elkaar moet halen: Melissa is een oermoeder die ook haar beste weg kiest. maar als je soms daarin vastloopt, is het helemaal niet verkeerd om je koers te wijzigen |
| Quote |
| Melissa schreef op: 06-12-2012 22:56:13 |
En V krijgt zijn zin in bed steeds vanwege gemakzucht, als ik V niet tegen mij aan in slaap laat
vallen dan slaapt niemand meer in dit huis, Hij begint dus wel in zijn eigen bed, maar komt in de
nacht bij ons in bed. Wil ik nog wel mee aan de slag. |
| Quote |
| Mafkees schreef op: 06-12-2012 22:59:02 |
mag ik even een persoonlijk voorbeeld geven? ik liep vast met mijn oudste. van een blij en vrij kind naar een boos en verdrietig kereltje. ik dacht dat het een reactie was op onze zorgelijke thuissituatie en wilde hulp voor hem. toen de oudercursus fluisterkind gedaan. hij is mijn oudste kind. het oudste kind is je spiegelkind. ik moest opschrijven waar ik tegenaan liep. dus: "ik maak me zorgen om hem, hij is vaak boos, ik zie dat hij verdriet heeft en zorgen" uiteindelijk moest ik mijn naam op zijn naam zetten en andersom. wat bleek: HIJ maakt zich zorgen om mij. IK heb verdriet. IK ben machteloos, etc. draai het om...vul ook eens zoiets in. zéér verhelderend en echt een eye opener |
| Quote |
| Melissa schreef op: 06-12-2012 23:00:14 |
En voor zo'n filmpje stel ik wel wat concretere vragen omdat ik een duidelijk antwoord wil. Maar
weet niet of mijn 'gesprekstechniek' hierin goed is, compleet onpartijdig ben je natuurlijk nooit
over je eigen gesprekken. Ik denk dat ik het goed doe en doe mijn best om hem niet aan te sturen in
zijn mening. Maar ook om niet te zware vragen te stellen. Kijk voor het filmpje nu aan had hij mij
al heel wat verteld, veel uitgebreider dan op het filmpje, en mijn bedoeling was dat hij herhaalde
wat hij daarvoor zei, vandaar ook mijn gerichte vragen. Moeilijk uit te leggen. |
| Quote |
| Alice schreef op: 06-12-2012 23:02:37 |
Dat ligt er aan hoe je opvoeden ziet. Melissa is meer een coach voor dominiek. Ze laat hem groeien
en stuurt bij waar nodig en hij kan altijd op haar terug vallen.. Ze kijkt toe en staat naast hem.
Maar hij mag het zelf invullen. Nu hem dat niet lukt, zoekt ze een manier om hem te helpen, zijn
woorden terug te vinden. Overigens kan het wel dat er nu dingen door elkaar lopen en voelt D aan dat zijn moeder niet gelukkig is ofzo. Zou de thuissituatie niet zonder meer willen uivlakken, maar ik denk dat het qua communicatie wel goed zit, als basis dan |
| Quote |
| Nina_mv_owen_en_quin n schreef op: 06-12-2012 23:02:39 |
Ik heb het idee, juist omdat D het zo goed doet en jullie vrij druk zijn en zijn broertje veel
aandacht vraagt, dat hij niet vergeten wil worden. Een kind dat niet zoveel aandacht krijgt gaat
juist overal tegenin en krijgt dan verkeerde aandacht maar wel aandacht. En als de nadruk er steeds
op wordt gelegd hoe goed hij is in bepaalde dingen, zal hij dat (en misschien kost het hem wel veel
moeite) proberen zo goed mogelijk te doen en wil hij dat volhouden, want daar scoort hij extra
credits mee bij de ouders. Hoe vaak doe je iets met hem alleen, waarin hij lekker een kind van 6 mag
zijn? Dit is geen aanval hoor, kan best dat dit totaal niet op jullie slaat maar die gedachte kreeg ik erbij. |
| Quote |
| Annie schreef op: 06-12-2012 23:03:12 |
In de filmpjes zie en hoor ik geen ongelukkig kind. Wat ik wel zie en uit jouw berichtjes haal is
een kind wat last heeft van spanningen/zenuwachtig is. Wat je onbewust doet (vind ik) is hem dingen aanpraten. Als jij zegt dat jullie daar later nog verder over zullen babbelen is dat indirect zeggen dat er iets mis is. (want waarom zou je anders verder moeten praten). Ik heb zelf ook een kind van 6 met pittige buien en het afzetten tegen mij is mij ook niet onbekend. Andere ouders met een kind in deze leeftijd hebben dat ook. Mijn mening is echt dat die mond ed door spanning op school EN thuis komt. Minder spanning=minder uitbarstingen. |
| Quote |
| Melissa schreef op: 06-12-2012 23:06:19 | ||
Dat zou worden Ik maak mij zorgen of ze wel echt gelukkig is in de situatie waar ze nu in zit, ze gedraagt zich vaak anders dan ik gewend ben en ik herken haar niet meer als de persoon die ze altijd is geweest. Ze heeft veel momenten waar ze nog wel de lieve oude begripvolle persoon is, maar vaak heeft ze een kort lontje, is veel met de negatieve kanten van dingen bezig en lijkt niet gelukkig te zijn. ========== Wat er bij mij verandert is, het lukt me nu aardig om een 'normaal' persoon te spelen. Ipv de hele tijd leuke dingen doen, impulsief te zijn, en 'lui' te zijn, ben ik nu grotendeels aan het poetsen en klussen en zelfs het plezier moet 'georganiseerd' zijn (anders kom ik met het poetsen en klussen niet uit), maar doordat ik nu dus steeds maar weer opruim en schoonmaak enzo is de sfeer hier in huis zoveel beter. Maar nu heb ik wel vaker dat ik even niet beschikbaar ben voor de kinderen, omdat ik bezig ben of omdat ik moe ben, stuur hem dan ook wel eens weg om wat voor zichzelf te doen omdat ik echt moe ben. | ||
| Quote |
| Petrina schreef op: 06-12-2012 23:12:18 |
Melissa, ik zou het lekker los laten, vertrouw op D want hij heeft bewezen dat hij het vertrouwen
waard is al die andere jaren, ja hij weet het nu even niet, maar dat mag! Hij is 6 en hoeft het nog
niet altijd te weten, niets geks, wel verrassend en ook heeeeeel leerzaam voor hem en voor jou! Laat los, het komt goed, ga mee in de flow van zijn leventje, leg er geen nadruk op, leg de nadruk op de dingen die lekker gaan, die goed zijn en gaan en waar je trots op bent. Kijk eens naar het voorbeeld wat hij heeft, wat ziet hij van zijn papa, wat ziet hij van zijn mama, jullie zijn z'n kopieer modellen. Wees bewust van wat je voelt en probeer zelf als ouders gelukkig te zijn, bewust te leven in de zin van bewust doen wat je doet. Wat ik wil zeggen, stop maar met analyseren en zoeken naar het probleem, soms zie je het probleem pas als de oplossing (die vaak genoeg vanzelf komt als het moment daar zo voor is) er is en het weer lekker loopt. En als je dan toch wilt analyseren, doe dat bij jezelf, analyseer elkaar, analyseer je relatie, analyseer de rol van de gezinsleden en de verhoudingen onderling, maar laat D lekker D zijn. Hij voelt zich niet lekker, dat mag. Hij voelt zich boos, dat mag. Hij mag zijn zoals hij is, en nu is hij zo en dat is prima, en zal weer veranderen, juist zonder inbreng van 3de, laat hem puur zichzelf zijn. Twijfel niet direct aan school, aan jezelf, en zeker niet aan hem! Hij is gewoon een heerlijk kind wat ontwikkeld, en tja ook D zal leren met vallen en opstaan, en geloof mij hij kan prima zelf opstaan want de basis is er in hem allang, dat heeft hij al laten zien. Vertrouw, hem, jezelf, school en wees relaxt! Hij voelt jou zorgen om hem, je angst, je spanning hierom, laat los. Haal adem. Ontspan op dit vlak. Het maakt niet uit. Het maakt hem niet minder. Het maakt jou niet minder. |
| Quote |
| Melissa schreef op: 06-12-2012 23:13:33 | ||
Alleen hij kiest elke keer hetzelfde ... knutselen Verder hebben we donderdagavond naailes, van 18:30 tot 20:00, komt hij wel wat later op bed, maar hij geniet er zo van. Lekker freubelen met zijn tweetjes. En elke avond met het naar bed brengen even lekker kletsen, vaak over onzin, hij zit in de fase dat poep erg grappig is, dus woorden als stront, poep, kak enzo moet hij erg om lachen, dus vaak gaat het daar dan over hahaha. | ||
| Quote |
| Annie schreef op: 06-12-2012 23:14:12 |
Melissa ik schrik van wat je schrijft. "Een NORMAAL persoon te SPELEN". Jij bent toch een normaal
persoon. Jij bent jij en dat is prima. Het is niet goed om 24/7 een rol te spelen hoor!
Impulsiviteit, de boel de boel kunnen laten, sfeer creeeren zijn kwaliteiten! Die kwaliteiten hebben
(net als alle andere) valkuilen maar dat wil niet zeggen dat je jezelf moet verloochenen. |
| Quote |
| Alice schreef op: 06-12-2012 23:14:30 |
Maar ben je echt gelukkig met jullie relatie, Melissa? (hoef je niet hier op te antwoorden, maar
gewoon voor jezelf) |
| Quote |
| Marjolein852 schreef op: 06-12-2012 23:14:37 |
Eens met mafkees enn anne mv3 (ea). Krijg heel erg de krioebels.. Het is een kind. Wat ik aan knutsels heb gezien en aan film materiaal, vind ik het niet spectaculair... Verder vind ik het zooooo close willen zijn met je zoon niet gezond. Het is je kind; niet je partner.. Verder, ga grote zaken, beslissen de ouders, niet het kind.. Hoezo keuze voor school? Mama & papa beslissen.. Het is een klein kind!! |
| Quote |
| Jolanda1974 schreef op: 06-12-2012 23:17:52 |
Ik behandel onze kinderen ook als volwaardige personen maar uiteindelijk hebben mijn man en ik
het voor het zeggen. Wij bepalen wat er met ze gebeurd, ze zijn te jong om zelf de consequenties van
hun daden in te zien. Wij geven de regels en grenzen aan. Binnen onze grenzen kan een heleboel en
hebben ze de vrijheid om zich te ontplooien maar als wij vinden dat ze te ver gaan, ondanks dat ze
het zelf goed kunnen uitleggen waarom ze iets doen, dan grijpen we in. Streng.. ja in sommige ogen
wel. Onze kinderen worden altijd aangesproken op hun gedrag, krijgen complimentjes, worden
gestimuleerd, krijgen duidelijk grenzen mee en zo groeien ze op tot, hopelijk, prachtige individuen
die raad weten met hun emotie en daar mee om kunnen gaan. |
| Quote |
| Melissa schreef op: 06-12-2012 23:17:59 |
Ik vind dat een hele mooie afsluiter Petrina! Ik ga nu slapen (echt dit maal haha), ik zal het
gewoon nog een tijdje aanzien, ik zie er ook al wel weer een stijgend lijntje in , de extreemste
buien hebben we geloof ik nu wel achter de rug, en misschien hebben jullie gelijk. En nu denk ik
even aan een van mijn motto's "Er is maar één persoon die ervoor kan zorgen dat je
gelukkig word, en dat ben jezelf" . Hoe graag ik ook zou willen zorgen dat ik Dominiek gelukkig
maak, hij zal (ondanks dat hij 6 is) dat zelf moeten doen. Zolang ik maar niet echt stomme keuzes maak over zijn leventje (zoals schoolkeuzes). Dus vandaar waarschijnlijk de twijfel. |
| Quote |
| Jolanda1974 schreef op: 06-12-2012 23:26:00 |
Goed dat je die twijfels hebt maar leg ze niet bij D. neer. Leg D. geen woorden in zijn mond en
behandel hem als een kind, binnen zijn doen en laten. Gewoon als een 6 jarige. Stop met het analyseren van D. en neem het leven even zoals het komt! en dan zul je zien dat dit weer een leermoment is voor jullie beiden. Want ook als ouders zijnde blijf je groeien in het levenproces met de opvoeding van je kinderen. D. is de oudste en je zult zien dat je deze vraagstelling met V. op een andere manier aan zou pakken. |
| Quote |
| Melissa schreef op: 06-12-2012 23:30:48 | ||
Ik klaag niet hoor, maar het is niet wie ik ben, ik laat het huishouden voor wat het is, stap zomaar op een trein met een dagkaart en beslis pas op het laatste moment waar ik heen ga, koop dingen omdat ik ze in de etalage zie en sta voor zoveel open, Leef elke dag alsof het je laatste is, maar zie de wereld alsof het je eerste dag is, probeer alles eens van uit een ander perspectief te zien, ook al ligt het zo ver van jouw referentiekader vandaan, filosofeer, lach, leef! Laat je niet lijden door rituelen die door andere zijn bedacht, binnen in de grenzen die je niet ziet omdat dat 'hoort' , denk, voel en wees vrij! Dat is een beetje mijn idee over leven. Dat van mijn man, mijn moeder, mijn schoonouders, en verder bijna iedereen die ik ken zeggen Je moet eerst je verantwoordelijkheden nemen, eerst je werk af hebben, je taken gedaan hebben. Je moet op tijd komen, plannen, en als je iets begint moet je het afmaken, want het resultaat telt, niet het werk wat erin zit. Het leven is draait niet om plezier hebben, dat is een bijzaak, werken en geld is veel belangrijker. Dus ik probeer me maar in een keurslijf te proppen, te zijn wie iedereen wil dat ik ben. Alleen nu dwaal ik geloof ik erg af. Ik doe dit trouwens omdat ik denk dat mijn kinderen dat nodig hebben, een schoon huis, financiele zekerheid, een stabiel gezin. En wat ik daar dan bij voel, ja als mijn kinderen iets nodig hebben dan doe ik dat. | ||
| Quote |
| Melissa schreef op: 06-12-2012 23:31:52 |
Ik lees nog steeds niets geks van wat je schrijft Jolanda, ik denk dat de visie die jij beschrijft
enorm overeen komt met de mijne watbetreft de opvoeding. |
| Quote |
| Melissa schreef op: 06-12-2012 23:34:10 | ||
| ||
| Quote |
| Mafkees schreef op: 06-12-2012 23:34:39 |
mooi dat je dat nog schrijft Melissa..."ik probeer me in het keurslijf te proppen" je hebt daar last van, want je wil dit niet, je gedraagt je als een ander, sociaal wenselijk gedrag. je projecteert jouw gevoelens op je kind, want je wil zo graag dat D. wel zijn eigen kansen pakt en zichzelf gaat worden. maar hij mag zichzelf wel worden, maar hij is jou niet |
| Quote |
| Annie schreef op: 06-12-2012 23:54:32 |
Ik denk niet dat je aan het afdwalen bent. Misschien zit daar juist wel de kern! (of een van de
kernen). Ik kan me serieus niet voorstellen dat jij oprecht gelukkig bent in het keurslijf waar je inzit. Het is niet zwart/wit...er is een hoop grijs. En in het grijs ligt de oplossing om jezelf weer als normaal persoon te gaan zien en de kwaliteiten van jezelf te gebruiken! Echt zoek/praat in dat grijs want je bent het waard! Je kinderen hebben geen 'prefecte jaren '50 huismoeder' nodig je kinderen hebben JOU nodig en dan wel een gelukkige JIJ. Je kunt geen ander spelen, je kunt alleen maar jezelf zijn! Hoe is die quote van Loesje? Nou ja zoiets als: 'Wees jezelf, er zijn al genoeg anderen!'. |
| Quote |
| Marjolein852 schreef op: 07-12-2012 00:05:59 |
Ik denk, dat ik dat voornamelijk zie.. Je projecteerd jezelf in dominique.. Je ziet in hem
kwaliteiten die jezelf had willen ontwikkelen als je de kans had gehad...? neemt niet weg dat jij ontzettend veel van hem houd.. |
| Quote |
| Sapperdeflap schreef op: 07-12-2012 01:02:08 |
Eens met Jolanda. Melissa, ik heb je filmpjes een paar keer bekeken en ik denk dat Dominiek vooral in het eerste filmpje sociaal wenselijke antwoorden geeft. Zijn nieuwe school is niet leuk en hij heeft maar een vriend, maar hij wil niet terug naar zijn oude school vanwege werken in schriften? Bijzonder. Als hij echt zo'n sociaal jongetje is, dan snap ik deze antwoorden niet. Hij zei zelf dat hij op zijn oude school veel meer vrienden had en naar mijn inschatting is dat iets wat zwaar weegt voor een zesjarige. Niet dat het werken in schriften zo leuk is! Sowieso begrijp ik niet dat je dit zo met hem bespreekt als ik eerlijk ben. Hij is zes jaar (zes jaar! Geen volwassene dus!) en je maakt aan hem duidelijk dat je twijfelt aan de schoolkeuze. Dit is zo verwarrend voor hem en ik denk echt niet dat je hem hier een plezier mee doet. Gewoon, hup, zonder overleg knopen doorhakken en de beslissing meedelen, dat is alles. Verder snap ik niet waarom jij Valentijn Dominieks plek in laat nemen in bed. Ik zou behoorlijk pissig worden als ik lekker lig, maar vervolgens op moet schuiven omdat mijn jongere broertje/zusje dat wil en dat terwijl ik daar als eerste lag! In andere woorden: voor Dominieks gevoel gaat Valentijn voor. Valentijn is echter ook al bijna drie en hij snapt heus wel dat hij niet altijd zijn zin kan krijgen. Hij zal het er niet mee eens zijn, maar ik zou hem de keuze geven: of je slaapt bij mij in bed, maar Dominiek lag daar als eerste en je kan dus niet liggen zoals je wil, of je gaat terug naar je eigen bed als het je niet zint. Als laatste: aandacht delen hoort er nu eenmaal bij als je broers/zussen hebt. Mijn kinderen zijn met zijn vieren en krijgen ook weinig een op een aandacht van me. Ik zou wel willen, maar het is niet anders. Wat ik doe om ze toch individueel aandacht te geven is dat ik ieder weekend met een van hen op pad ga. We gaan bijvoorbeeld lunchen, naar een museum, zwemmen, boswandeling maken, noem maar op. De kinderen vinden dit hartstikke leuk en ik ook. Zou je zoiets niet met Dominiek kunnen doen? |
| Quote |
| Sapperdeflap schreef op: 07-12-2012 01:19:27 |
Melissa, vergeet mijn laatste post! Ik liep zonder het door te hebben een pagina achter! *Note to self* Refresh! Refresh! Maar goed, een van je laatste posts over het jezelf in een keurslijf dwingen vind ik openhartig en zielig tegelijkertijd. Valentijn en Dominiek hebben geen moeder nodig die sociaal wenselijk gedrag vertoont! Ze hebben JOU nodig en je klinkt als een enig mens als je spontaan mag en kan zijn. Het is heel vervelend voor je man dat hij je spontaniteit liever gepland ziet, maar ik neem aan dat hij met je is getrouwd om wie je bent en niet om de geplande spontaniteit. Zo, en nu ga ik slapen!  |
| Quote |
| Baby2 schreef op: 07-12-2012 08:37:31 |
Heb niet alles meer gelezen hoor, maar is het misschien ook een idee om D weer eens een dagje naar
zijn oude school te doen en kijken hoe hij daarop reageerd??? Is dat misschien wat, je zou het
kunnen overleggen en misschien is het de moeite waard??? Is maar een ideetje hoor. |
| Quote |
| Liefje schreef op: 07-12-2012 09:07:54 |
Op pagina 7 gekomen en dus bijna uitgeanalyseerd, eerlijk ik vind dat je er veel te diep op ingaat.
Ik heb ook een bijzonder kindje ook eentje die nog wel alles lekker met zijn mama wil doen en lief
en aardig is maar als daar verandering in komt dan is dat zo. Het is normaal dat je op een gegeven moment je eigen kind niet weer herkent hoort voor zover ik weet gewoon bij het ontwikkelen. Ik zou ook zeggen laat het eens gewoon los alles wat er met D gebeurd hoeft niet tot in het eindelose geanalyseerd te worden laat hem gewoon lekker. |
| Quote |
Zoon 2007 en Dochter 2012