Jullie mening......

Als je met iemand een huishouden deelt wat vinden jullie dan van dit onderwerp?

Ik woon samen met de vader van mijn kinderen, ok heel veel van jullie delen inkomen,kinderen en het huis natuurlijk 
Nu zijn we inmiddels al een hele tijd geen koppel meer, maar vanwege omstandigheden wonen we nog wel bij elkaar. 
 En omdat het moeilijk is om een huis te vinden hier in Amsterdam of vlakbij Amsterdam. Ik werk namelijk in Amsterdam en onze kinderen gaan hier in Amsterdam naar school.
Ergens anders tijdelijk wonen kan helaas ook niet. Maar goed dat terzijde.

Nu vind hij dat als er hulp nodig is in het huishouden of wat dan ook dat je het moet vragen, en niet dat iemand je zomaar even helpt.
Nou was ik vanmorgen even bezig hier, en heb hem gezegd dat die wel even kon meehelpen.
Want ik zit met mijn gezondheid en met mijn knieen kan niet alles meer en dat weet die.
Zegt die letterlijk je hoort het te vragen, met andere woorden vraag je het niet doet die niks, en blijft die lekker zitten.

Als je een huishouden deelt en alles, verwachten jullie dan dat jullie man/vriend gewoon vanuit zichzelf komt helpen?,
of dat die even vraagt wat die kan doen?.  Of vinden jullie dat alles wat je wilt je dat even vraagt, zonder dat het uit eigen initiatief komt? 

Als je hulp van buitenaf nodig hebt, dan begrijp ik dat je dingen even vraagt.

Inmiddels Schema opgesteld .
Waar de taken eerlijk verdeeld zijn qua hoeveelheid, alleen ja de zware taken kan ik niet.

was niet naar meneer zijn zin, kreeg dit te horen

Ben toch geen klein kind. Je kan het toch gewoon vragen elke keer wat is daar nou zo moeilijk aan?.
Maar schema hangt er

Nou dat vragen doe ik telkens, vandaag alleen niet.
Maar bij hem is het vraag je het gaat die zuchten en doet die nog niks. 

Wat banana zegt zo voel ik me, ik ben in 2009 in het amc op mijn knieen gevallen. Toen lag onze dochter in het ziekenhuis. 
Kan niks meer, niet bukken, niets verschuiven niets. Heb hem toen en nu nog steeds gevraagd of die 1 keer in de week voor mij de kasten wou wegtrekken, ik kan dat gewoon niet meer. 
Heb al van de huisarts gehoord dat mijn beide knieen versleten zijn door die val en dat ik tegen mijn 40e geopereerd moet worden.]
Zal tegen die tijd kunstknieen moeten hebben. 

Kreeg een antwoord terug van jewelste, je bent de hele dag thuis je doet het zelf maar. 
 Noem het naief, maar in een huishouden ben je met twee. 

Wat moet ik doen, als ik het gewoon echt niet meer kan? Voor de kinderen lullig papa helpt niet. 
Als papa niet helpt: kasten blijven staan, vuil blijft eronder liggen. Vuil hoopt op. 
Zeg niet dat ik niet fout zit, maar denk gewoon echt dat ik het niet hoef te vragen wat toch niet helpt. 
Moet hem zowat smeken, nou sorry dat weiger ik.
Het zijn ook zijn kinderen voor wie het gedaan moet worden en voor zijn eigen gezondheid

Heb nu het schema maar gemaakt, misschien helpt dat. 

Maar het probleem met een woning in Almere is dat er maar weinig woningen zijn die binnen de sociale huurgrens ligt. 
Heb wel gereageerd op een woning die eraan voldeed, maar bleek dat die al vergeven was en er niks meer beschikbaar was

Moet er wel bij zeggen, dat ik nadat onze dochter in 2012 voor het laatst geopereerd is, sinds 2013 werk heb. 
Zij is eindelijk gezond verklaard, eerder werken kon toen gewoon echt niet. Ze heeft 6 jaar lang 3 keer per dag antibiotica nodig gehad. 

Sinds maart 2013 ben ik weer gaan werken, in december 2013 over gegaan naar een andere baan wat beter betaalde. 
Maar verdien maar tussen de 900 en 1000 per maand. 
Dus een vrije sector woning betrekken kan gewoon niet dat is gewoon niet te betalen. 

Naar mijn moeder gaat helaas echt niet, ze wilt het wel, maar dat gaat niet, Zij biedt onderdak aan mijn broer en die blowt gewoon onzettend veel. Dus wat dat betreft denk ik ook aan mijn kinderen, zij weet ook dat zolang mijn broer niet weg is daar, ik niet kan komen.

Dit huis kan ik zeker wel betalen, betalen nu 473 euro per maand. 
maar doordat ik iemand had die bemiddelde voor mij om de woning over te nemen namelijk Stichting Cordaan ,en had gezegt dat hij eruit moest hebben ze het niet geaccepteerd dat ik de woning overnam.
Ik wil heel graag weg hier, maar zolang dat nog niet kan, moeten we voor de kinderen wel op een lijn zien te komen. 
Het is niet dat ik niet samen wil werken, maar vind gewoon dat die kan helpen en dat ik er niet voor op mijn knieen moet. 
Natuurlijk zal het later lastig worden om te bukken noem maar op, maar het gaat hier om de kinderen. 

Nee kees,

Uit elkaar gaan is geen reden meer voor en urgentie in Amsterdam. 
Heb alle informatie al gezocht op de site van de gemeente Amsterdam. 
Staat het ook bij

Sis dat gaat niet omdat de woningbouw zegt dat iemand dan nog tenminste 2 jaar daar moet wonen. En die staat op zijn naam, Heb verschillende instanties gehad die ons hebben geprobeerd te helpen jeugdzorg, Spirit, cordaan wat ik al noemde die voor ons bemiddelde bij de woningbouw, maar de woningbouw heeft dat niet geaccepteerd.
Omdat hij vol blijft houden dat er niks mis is kunnen ze hem niet dwingen omdat die 36 is, maar omdat hij overal tegen in gaat mag hij de kinderen niet meer hebben zonder proffessioneel hulp. Sinds 2 weken heeft meneer van ouder en kind gehoord dat ze niet meer willen dat hij alleen blijft met de kinderen. 
Als er een ding is wat ik heb geleerd van autisme is dat je duidelijk moet zijn, die moet je geen vragen stellen, die moet je gelijk vertellen wat je van hem of haar verwacht . Duidelijkheid en structuur. Onze oudste zoon heeft Autisme PDD-NOS en dat is het eerste wat ik geleerd heb toen onze zoon op het kabouterhuis zat. 
Maar doe je dat krijg je een grote mond, vraag je iets meestal ook. 

Alleen omdat hij het zelf niet wilt accepteren en tegen iedereen maar tekeer gaat, heeft de hulp instantie nu ook gezegd behandel hem gewoon alsof hij geen autisme heeft want hij zal het nooit accepteren. En iemand die geen hulp wilt en het niet wilt accepteren kan je niet helpen. 
Natuurlijk is het zwaar, maar als ik weg kan gaan had ik dat allang gedaan. Weet alleen niet wat ik op dat gebied nu nog kan gaan doen, kan nergens terecht. En natuurlijk wil ik dat voor mijn kinderen vooral, maar het lukt me niet alleen. 
En qua dat opruimen, vind ik echt dat je dat niet moet vragen, maar dat weegt idd niet op tegen de problemen die er zijn. Voel me machteloos  en hoop dat er ooit licht aan het einde van de tunnel is, maar hou me sterk voor de kinderen. 

Wat Harleysmama zei klopt, zij is mijn steun en toeverlaat.
Hij heeft haar zelfs 1 keer aangevallen omdat ze voor me is opgekomen. 
Hij gaat het echt nooit accepteren, en wat die situatie betreft het is zeker niet goed voor de kinderen. Daarom ga ik ook alleen nog maar doordeweeks werken, waar ik een oppas of kinderopvang kan regelen voor de kinderen. Want krijg geen hulp om hier weg te gaan. De kinderen zijn mijn alles, maar het zijn ook zijn kinderen. Ik weet hoe het is om zonder vader op te groeien, en dat wil ik hun zeker niet aandoen. 

Hij weet het ook dat ik hun dat niet kan aandoen.
, heb 10 jaar lang geprobeerd te helpen,maar zoals ik zei was onze dochter ernstig ziek, ze heeft op het randje van de dood gezeten, waardoor ik echt niet kon werken. Nu werk ik wel, maar is de baan ook niet je van het, verdien geld maar niet op een manier zoals het hoort te gaan. Dus dat komt er ook nog eens bij, wordt het alleen maar zwaarder van. Juist op het gebied van een woning zoeken.