'Tien keer zoveel kinderen ziek gemaakt

Dit vind ik zo erg he. Juist thuis zou een kind veilig moeten zijn en bescherming moeten krijgen van de ouders.
Het is heel erg als je kind wat mankeert, dus ben blij als je kind gewoon gezond is.
Maar inderdaad, dit is vaak onzichtbaar omdat de oorzaak van verwondingen of vergiftigingen vaak niet of moeilijk zichtbaar is.
Stel je kind heeft een overdosis medicijnen binnengekregen. Zag het 'snoepjes' in de kast of zei mama/papa tegen het kind dat het ziek was en pilletjes moest? Zeker bij hele kleine kinderen die nog niet kunnen praten is dat heel moeilijk.
Was gisteren nog een item over bij het nieuws dat hulpverleners een cursus krijgen om onderscheid te maken tussen ongelukken of mishandeling. Dat is vaak heel moeilijk. En een vermoeden alleen is niet genoeg om een kind uit huis te plaatsen natuurlijk.

Hier ben ik altijd zo bang voor....dat men zou denken dat ik munchausen heb!

Mijn vijf lieve schatjes mankeren zoveel en hebben zoveel diagnose's en zoveel dingen meegemaakt dat ik gewoon bang ben om het zomaar aan iemand te vertellen wanneer er 'weer eens iets is bijgekomen'. Nu deze week kreeg ik te horen dat de jongste nu ook nog eens de diagnose van dyslectie erbij kreeg, en op twee hele goede vriendinnen na heb ik het aan niemand verteld, zelfs niet aan mijn familie. Het is maar dyslectie erbij , maar ik zie het al gebeuren dat de mensen zeggen , weer iets!

De oudste (18) heeft: ADD, Hypermobiliteitssyndroom. Vermoeden van ASS, dyscalculie en Dyslectie. Ze is de eerste twee jaren van haar leven 5 keren op intensieve beland na een reanimatie omdat ze steeds stopte met ademen.

De Tweede (15) heeft: ADHD, Hypermobiliteitssyndroom en ASS.

De Derde (13) Heeft ADHD, Hypermobiliteitssyndroom, DCD, ASS, Dyscalculie en  Dyslectie. Ze deed toen ze 18 maanden was een hartstilstand en is toen gereanimeerd door de huisarts.

De vierde heeft ADHD, Hypermobiliteitssyndroom, ASS, DCD en Dyspraxi. Hij was ook geboren met klompvoetjes. Hij is ook drie keren met de mug afgevoerd geweest omdat hij bijna stikte.

En de vijfde (7) heeft ADHD, ASS, Hypermobiliteitssyndroom en dyslectie. Hij was geboren met een gaatje in zijn darm waarvoor hij vier keren geopeerd werd in zijn eerste levensjaar.

Door hun bindweefselstoornis (hypermobiliteitssyndroom) Hebben de oudste twee ook al heel veel breuken gehad (7 en 9 breuken) , slaat de derde zowat elke week wel eens een voet of een pols om (waarvoor we elke keer weer onder de foto moeten om te kijken of het geen breuk is.)
Zit de vierde in een rolstoel wanneer we verder dan een paar 100 meter moeten stappen, en heeft de vijfde handspalkjes nodig om zijn gewrichtjes bij elkaar te houden tijdens het schrijven.


Ook wij zien heel veel (verschillende) dokters. Niet onze keuze, gewoon uit noodzaak.
Kinderneuroloog, Kinderothopeed, Kindercardioloog (ivm bindweefselprobleem), oogarts,  kinderpsychiater, geneticus, huisarts, om de zoveel tijd weer eens een spoedarts. Dan nog de kinderarts, neuroloog en kno-arts van het revalidatiecentrum...

En ook ik heb (door de ervaring helaas) best wel een grote medische kennis opgedaan.

Snappen jullie dat je op de duur bang bent dat mensen verkeerde dingen gaan denken? Ik bedoel ik ben soms zelfs opgelucht dat die nieuwe breuk net op school gebeurde, en niet thuis. Al had ik natuurlijk  Veel liever dat het niet gebeurd was.
Anderhalf jaar geleden kreeg onze zoon het notabene voor elkaar om zijn twee polsen tegelijk te breken en een paar weken later zijn voet.

Gelukkig ben ik nog nooit 'verdacht' geweest en de huisarts en kinderneuroloog, revalidatie  en kinderorthopeed kennen ons gezin en de situatie heel erg goed. Maar nietemin blijft de angst hoor.

Het syndroom van Münchhausen^[2] is een psychiatrisch syndroom waarbij de patiënt zich herhaaldelijk presenteert bij medische hulpverleners met gefingeerde klachten of zelf toegebrachte verwondingen, om daardoor zorg en aandacht te krijgen. De aandoening wordt ook wel nagebootste stoornis genoemd.

Een kenmerk van dit syndroom is dat de patiënt zich constant weer andere ziekten en verwondingen aanmeet, en dus constant naar andere specialisten verwezen wordt. Een onderscheid met hysterie of een somatoforme stoornis is dat de hulpverlener bewust wordt misleid; een onderscheid met hypochondrie is dat er wel daadwerkelijk symptomen/klachten of ziekteverschijnselen zijn, echter deze worden door de patiënt op bewuste wijze gefingeerd.

Niet zelden heeft een dergelijke patiënt al een aantal overbodige operaties ondergaan als men uiteindelijk de juiste diagnose stelt. Vrij vaak betreft het mensen die zelf in de verpleging of verzorging werken, en die uit hoofde van de kennis die ze hierdoor hebben, symptomen bedrieglijk echt kunnen neerzetten. Omdat dokters ze na een poosje vaak herkennen is er ook sprake van medisch zwerfgedrag: de patiënt (Engels: medical hobo) presenteert zich bij verschillende ziekenhuizen en verschillende specialisten om steeds nieuwe dokters 'aan te boren'.

Uiteenlopende emotionele redenen kunnen ten grondslag liggen aan dit syndroom.

Een variant hierop is het syndroom van Münchhausen by proxy.





Het syndroom van Münchhausen by proxy^[1] is een psychiatrisch syndroom waarbij iemand herhaaldelijk medische hulp zoekt voor bewust gefingeerde stoornissen of ziektes bij een derde. In het classificatiesysteem DSM-IV is de aandoening in appendix B vermeld als Factitious Disorder by Proxy. In het classificatiesysteem DSM-5staat Münchhausen by proxy vermeld als Factitious Disorder imposed on another en het syndroom van Münchhausen als Factitious Disorder imposed on self. Soms wordt ook de naam syndroom van Meadow gebruikt, naar de eerste beschrijver. Mensen die MBP plegen en betrapt worden, kunnen door justitie worden gehoord als verdachten van kindermishandeling.^[2]