Adviezen CB?

Ja maar Blauwtje, dan wordt de diagnose niet gesteld omdat de ouder het alleen maar zegt, maar omdat het aangetoond is en de vermoedens van de ouder juist waren.

Nee dat vind ik ook totaal niet moeilijk te geloven.

Voor mij is het uberhaupt niet zo dat ik mij bij iedereen afvraag of ik het moet geloven, ik neem het aan en dat is het. Maar soms heb ik weleens twijfel. Zo heb ik iemand in mijn directe omgeving die vanaf dag 1 zijn kind niet opvoed. Loopt altijd opstraat te gallen van kleins af aan en is vrijwel nooit gecorrigeerd (hooguit aangesproken). Kind wordt groter en brutaler, ook naar ouders. Dus... er was echt wat mis met het kind. Testen hier en daar, niks aan de hand. Na tig verschillende testers... nu hebben ze het voor elkaar. Kind heeft ADHD en PDD NOS omdat hij als peuter een keer hard is gevallen. Kind aan de pillen en alle kasten opentrekken voor hulp..... voor zichzelf, want gut het is zo moeilijk...

Ik kan het niet aanzien. Doodzielig voor het kind en beschamend naar ouders met kinderen die echt iets mankeren.

Er zijn ook minder bekwame hulpverleners Marie. Mensen die hun job niet meer graag doen of ontelbaar veel dezelfde verhalen over de vloer krijgen. De druk in de zorg, noem maar op. Komt in alle beroepen voor.

Wil zeker niet zeggen dat de ouders er naast zitten, maar helaas zijn die voorbeelden er wel. Ze lezen alles over 1 stoornis en geven daar voorbeelden van, ze noemen zelfs de afwijking niet eens. En ja, een hulpverlener moet zich op het kind richten, maar je bent afhankelijk vd ouders voor info. Als ze verkeerde info geven, is de kans op een verkeerdediagnose al een stuk groter, voeg er nog een wat minder bekwame hulpverlener aan toe en het plaatje is rond

---

Trotse mama van 2 prachtige kereltjes

Quote SismvNick:

Opzich zit er een kern van waarheid in patricia, 210 plus nog schepjes is al 230, en dat is echt gigantisch veel voor zo'n klein kindje. Slecht voor de niertjes word het pas als je boven de liter per etmaal komt.

ze drinkt dus 2x totaal 230 en 2x 200, dan komt ze op 860. ze bedoelde echt toen die hoeveelheid in 1x (die 210+7) drinkt het niet altijd helemaal leeg, dan laat ze 10 of 15 staan, maar 8 van de 10x gaat het toch helemaal op. en bedoel te zeggen, als je sochtends en savonds een papfles maakt waar op de 200ml, nog eens de scheppen pap bijkomen zit je ook rond de 220cc, daarom vond ik het een beetje raar. maar boven de 1000ml voeding per dag komt ze echt niet, daar heeft ze wel een tijdje tegenaan zitten hikken, toen ze nog 5x 200 kreeg (liet ze googuit 20cc op een dag van staan dus kwam ze ruim aan de 980 tot max 1000ml)

---

Mama van Romy (31-01-2009) en Zoë (28-03-2012)

als de 200 cc op was was ze echt aan het huilen omdat ze meer wou. en met nog 5 flessen was het weer dat ze met de flessen zat te wringen dat het er teveel op 1 dag waren.

wat betreft stempels... ik heb pdd nos... moet zeggen dat het beestje een naam geven voor mijzelf wel heeft geholprn maar dat is puur dat ikzelf wist waar mijn gedrag vandaan kwam en er beter mee om te leren gaan. de faalangst is nog wel erg aanwezig... durf  bijv pas sinds een paar maandjes alleen (nouja met de kindjes) naar de winkel... en dan gieren nog de zenuwen ontzettend door mijn lijf.... net of iedereen je aankijkt alsof je iets verkeerd doet. hoop dat dat nog beter gaat worden

---

Mama van Romy (31-01-2009) en Zoë (28-03-2012)

Ik was ook fel tegen stempels en alles wat ermee te maken heeft, heb ertegen geknokt als een malle.
Maar we zijn nu op een punt beland waarin wij niet anders kunnen, mijn kind krijgt niet de hulp die hij nodig heeft wanneer hij niet in een hokje gedrukt word helaas.
En waarom zou ik hem op school kapot laten gaan alleen omdat ik een stempelfobie heb... dat was onze rede.

Het vermoeden is wel ass idd.

Maar goed ik snap het stempelpunt, mijn neefje werd altijd gekscherend van gezegt dat hij adhd heeft.
Kind rent en vliegt constant, ook in zijn slaap is hij enorm actief, kan letterlijk geen 3 seconde op een stoel zitten of hij beweegt wel weer.
Mijn zus vond het ook allemaal onzin om te testen, alleen loopt het kereltje nu zo ontzettend vast dat ze toch het traject ingegaan is.
En het vermoeden is dus helemaal geen adhd... wat het wel mogelijk is hoort ze van de week.
Denk dat de buitenwereld vooral de adhd stempel zet, als een kind even wat drukker is of weinig concentratie, och zal wel adhd zijn.

Jij als moeder voelt vanzelf wanneer je tegen een muur loopt met het "gedrag"  van je kind en dan is het vroeg genoeg om verder te kijken.

Nog is dat best moeilijk hoor Alice, informatie komt in een onderzoek niet alleen van ouders, maar ook van o.a. school. Ik moet zeggen dat ik mijn loopbaan (jawel als hulpverlener dus) nog nooit ben tegengekomen dat er op die manier omgegaan wordt met diagnoses stellen. Ik heb wel meegemaakt dat de verkeerde diagnoses gesteld werden. Zo wordt er vaak voorzichtig omgegaan met jonge kinderen en een geldigheidsduur aan het onderzoek gekoppeld. Soms komt er niewe informatie boven.

Ik ben juist erg voor een goede diagnose omdat het vaak helpend is dat je gedrag kunt plaatsen, daarmee beter kunt begrijpen en er ook beter mee om kunt gaan.
En wat jij zegt Sis, is ook een beetje wat ik bedoelde met ouders die zelf voorzichtig zijn met het roepen dat hun kind 'iets' heeft. Je voelt het waarschijnlijk als moeder goed aan, zeker met je eigen ervaring. Maar ouders zijn vaak inderdaad bang voor 'stempels'.

Ik mag hopen dat er in de loop der tijd iets is veranderd met de kennis die er nu is van onder andere adhd en ass, zodat anderen niet zo veroordelend zijn.
Ook als omgeving kun je dan iets met een diagnose.

Zo heeft de zoon van een vriendin van me ook adhd en doordat ik dat weet (en ook wel wat kennis heb) geeft dat absoluut geen problemen hier en ook niet als ik hem meeneem op kinderfeestje ofzo. Ik weet wat voor hem belangrijk is op zo'n moment. En mijn kinderen benoemen ook dat hij soms heel druk kan zijn, of ze niet zo goed hoort als hij ergens mee bezig is. Maar ook zij kunnen dat al plaatsen door een voor hun leeftijd passende uitleg te geven.
Op school krijgt hij passende begeleiding van de leerkracht. Bij druk gedrag krijgt hij niet op zijn donder, maar wordt er gezorgd dat het om hem heen wat rustiger wordt zodat hij zich beter kan concentreren. 
Dus heel helpend die diagnose. Ik denk dat er daarmee eerder begrip voor is dan dat een kind als moeilijk of vervelend gezien wordt.

Mitch, goed voorbeeld van ouders die uitgaan van een adhd stempel, maar dus niet wordt overgenomen.
Wat ik vaker heb gezien bij het stellen van een diagnose, is dat er wel gedrag gezien wordt dat zou kunnen passen bij adhd qua druk gedrag. Maar soms voortkomt uit autisme wanneer een kind erg overprikkeld is. Dat zijn dus diagnoses die ik wel eens ben tegengekomen die later veranderd zijn (zie mijn post hierboven).

Mijn zus ging niet uit van adhd he ;-)
Het was school en de omgeving die hun dit zeiden.
De rede dat ze zijn gaan testen is omdat hij ook ander gedrag ging vertonen wat gewoon ontzettend lastig is voor mijn zus maar vooral voor de kleine man.

Wilde alleen even zeggen dat het in dit geval niet de ouders waren... maar de omgeving hihi

Mooi voorbeeld dan van dat ze ook niet uitgaan van waar school meekomt. Het hele plaatje wordt bekeken en hopelijk vooral het kind zelf ook

Je kan van te voren niet zeggen hoe jij je kindje wil opvoeden. Ik lees hier reacties van een vrije opvoeding, en ze hebben zulke makkelijke kinderen. Juist OMDAT je makkelijke kinderen hebt, kan je vrij opvoeden, kinderen worden echt niet makkelijker daardoor.
Bij mijn oudste was ik ook echt helemaal voor een vrije opvoeding, eten, drinken slapen alles deed/kreeg hij als hij het aangaf. Al snel merkten we dat het een kindje was die wel van regelmaat en strakke regels houdt of dat nodig heeft. En nu nog steeds. De jongste is een heel makkelijk kind. Het maakt hem echt niet uit wanneer en waar hij slaapt of eet etc. Bij hem is regelmaat niet perse nodig.

Daarom ben ik het totaal niet met het CB eens, het ene kind vind het prettiger om vrij gelaten te worden en het andere kind heeft behoefte aan rust reinheid en regelmaat. Dat moet je als ouder aan kunnen voelen.

---

mv O 04-12-2006 , Q 04-07-2011 en V 05-05-2014

marie8, bij mij is het ook veranderd. gek he.... eerst zeiden ze na her p.o. onderzoek borderline (was toen net 13 of 14) en later op mijn 17e pdd nos.... ben er zelf dus wel mee geholpen om te weten wat het was, omdat ik er nu dus veel beter mee om kan gaan. eerst was in een tikkende tijdbom die meerdere malen per dag ontplofte omdat ik om alles boos kon worden, nu is dat wel anders, de laatste keer is alweer ruim 7 maanden geleden. en ook in vele mindere mate... alleen plotselinge veranderingen kan ik nog moeilijk mee omgaan, dus als een afspraak verzet word ineens, of er ineens iets tussen komt, bijv toen ik te horen kreeg maandags dat romy woensdags al haar kijkoperatie kreeg, dan schiet ik helemaal in de zenuwen en stress. maar uiteindelijk komt het wel goed, alleen je gevoel kun je niet uitschakelen. en altijd erg onzeker als ik iets moet gaan doen, maar eerst zou ik er bij de pakken neer gaan zitten, en nu doe ik gewoon wat moet, dan maar onzeker, maar meestal denk ik dan naderhand, is daar nou al die onzekerheid voor geweest....
stapje met stapje vooruit gaan is wat ik doe, nu gaat het steeds beter.
moet ook zeggen dat ik na de geboorte van romy ook een heel stuk omgeslagen ben, en veel rustiger ben geworden.

---

Mama van Romy (31-01-2009) en Zoë (28-03-2012)

Nou ik baal er stiekem wel van dat je je kind in een hokje moet drukken wil je hulp krijgen.
Stom voorbeeld is zwemles, mijn zoon zwemt al ergens waar het kalmer is, zijn vorige badmeester was mijn held, die had mijn zoon door en regelde bijvoorbeeld dat hij extra lesjes kreeg in kleine groepjes.
Afzwemmen heeft hij geregeld dat dit 1 op 1 kon.

Voor B is hij in een groep van 16 kinderen gegooit, deze badmeester doet helaas!! geen B en er was niets voor elkaar te boksen om dit op te lossen.
Uiteindelijk zijn we nu het onderzoekstraject in gegaan, en nu ineens!!!!! kan mijn zoon hierdoor wel in een groepje van 4 kindjes les krijgen.

DAT vind ik zo jammer.
Voor ons als gezin, wij hebben geen stempel nodig, tis gewoon een prachtvent met extra

@marie : als hulpverlener (en als ouder) kom ik wel degelijk gestelde diagnose tegen die zomaar gesteld zijn. Ik kreeg ooit een kind binnen met een zeer laag iq en pdd-nos. Het lage iq kon ik thuis brengen, maar de pdd-nos niet. Ik heb ouders gevraagd hoe zij aan de diagnose is gekomen. Bleek dat het kind de diagnose had gekregen omdat de deskundige zag dat er hulp nodig was, maar dat alleen haar iq niet voldoende was, met de diagnose erbij kreeg ze wel hulp, dus hup de diagnose erbij. Kind is opnieuw onderzocht en bleek zich mooi gelijkmatig te ontwikkelen (wel met een zeer laag iq) en geen PDD-NOS.
Toen mijn eigen kind onderzocht werd, kreeg ik van de huisarts de keuze tussen de kinderarts waarbij ik een paar vragenformuliertjes moest invullen of een goed gedegen onderzoek. Ik ben voor het laatste gegaan. Nu heeft mijn kind niet doorsnee ADHD gedrag, waardoor het ook lastig is om de juiste hulp te krijgen. Hij had een stempel nodig om de oorzaak goed vast te kunnen stellen om de juiste behandeling te krijgen. (hij kan zich goed aan regels en afspraken houden, gebruikt dit als houvast omdat hij zelf geen structuur kan aanbrengen. Hij had een taalprobleem omdat ook de taalstructuur niet vanzelf eigen wordt gemaakt. Nu hem de structuur is aangeboden gaat het heel goed met hem, zonder het onderzoek benoemden wij dit als ouders maar werden we helaas niet serieus genomen, een hulpverlener moet dit benoemen)

even over het huilen en verwaarlozing en opvang ed.. VOlgens mij ligt het niet aan het aantal uren dat je met je kind doorbrengt maar wat je in die tijd doet. Ik snap heel goed dat ouders blij zijn dat hun kind gaat zwemmen in bso tijd. Maar besteed je tijd dan op een ander moment wel met je kind. Ik zie hetzelfde als Suus kinderen elk weekend uit logeren gaan omdat ouders moeten gaan stappen tot laat. Ik zie kinderen van 7 die 's middags naar bed moeten omdat de ouders een feestje hebben 's avonds zodat het kind meemoet. Ik zie ook ouders die bewust kiezen voor animatie op vakantie want dat vinden de kinderen zo leuk??? eeh wat let je om zelf activiteiten te ondernemen met je kind... tegelijk zie ik ouders die thuis zitten, maar die voor de tv hangen, met andere moeders afspreken om 'bij te kletsen' of naar de sportschool gaan en het kind daar in de opvang stoppen of naar de yoga en kind mag zijn nintendo ds mee, want het moet dat uurtje wel stil zijn... Ja dan ben je thuis, maar wat doe je met je kind? Ik denk dat je moet kijken naar de kwaliteit van het contact en niet voor de kwantiteit. Ik merk dat mensen meer tijd voor zichzelf nodig hebben, veel meer gericht zijn op hun eigen ik en eigen bevrediging ipv op het gezin. Tuurlijk moet je goed voor jezelf zorgen, maar waar ligt de balans? Die balans moet je zelf zoeken en zal bij elk kind anders liggen....


(over het autisme verhaal: de echte autisten/pdd-nossers/ass ed. zijn aangeboren, maar er worden ook soms kinderen gediagnosticeerd waarvan ik mijn twijfels heb of er niet sprake is van een onveilige hechting. Ik denk dat het vaker voorkomt dan we denken. Het is een moeilijke diagnose, zowel om te stellen als om te accepteren, want dan heb je als ouder ergens wel een fout gemaakt, bewust of onbewust. De intentie is nooit om een kind te beschadigen, maar het gebeurt wel degelijk en veel vaker dan we denken...)

Patricia, fijn dat het voor jou helpend is.

Sis, heb je wel eens nagedacht over de positieve kanten van adhd? Het wordt natuurlijk soms negatief neergezet, maar die zijn er zeer zeker ook.

Anon, heb het zelf nog nooit meegemaakt en zou er ook direct werk van maken als ik het op die manier zou tegenkomen. Beetje rare gedachtengang dat een kind met een pdd-nos diagnose betere hulp zou krijgen, want dan is de hulp totaal niet gericht op de hulpvraag. Weet ook niet waarom je met een zeer aag iq (verstandelijke beperking dus) geen hulp zou kunnen krijgen.

Bedenk altijd goed dat iemand een diagnose heeft en niet de diagnose IS.

sis, hulp heb ik soms ook nog zeer zeker nodig, nu durf ik erom te bragen meestal, maar eerst kropte ik altijd alles maar op.
en beter hulp vragen dan er alleen niet uitkomen toch?

heb jarenlang bij het ggz gelopen, kon er goed praten en kreeg goede adviezen, maar op het einde was het echt van ja wat moet ik hier nog komen doen... had niks meer te bespreken, ging steeds stappen vooruit, sinds de geboorte van romy een stuk rustiger geworden en heel erg geleerd om niet zo'n grote uitbarstingen meer te krijgen, door veel te praten en niks meer op te kroppen en voor me te houden. en als ik nu ergens mee zit en ik heb behoefte om het er met iemand anders over te hebben dan mijn vriiend of ouders dan bel ik mijn huisarts, maar dat is maar heel erg zelden.

en ik heb geleerd mezelf te zien zoals ik ben, ik kan er niks anders aan doen dan te leren er steeds beter mee om te gaan. vooral dan met de angst en onzekerheid, maar dat gaat dus stapje voor stapje ook steeds beter.

---

Mama van Romy (31-01-2009) en Zoë (28-03-2012)

Ik denk eerlijk gezegd dat jou stempel meer te maken heeft met je ondertoezichtstelling dan met je adhd. Heel eerlijk gezegd.

Nog meer goede kanten herkenbaar? Creatief, ook in het vinden van oplossingen en mogelijkheden, rechtvaardigheidsgevoel en opkomen voor anderen, inderdaad hard werken en als het de moeite is doorzetten. Spontaan en makkelijk in het maken van contact...

sis, ik herken veel in jou, presies je gevoel wat je omschrijft dat je kinderen je tegen houden in je boosheid!
ook geduld met de opvoeding lukt me af en toe moeizaam, maar komt denk ik ook omdat romy nu in een lastige leeftijd zit en best druk is, en haar oren elke dag onder haar kussen laat liggen
wat ik dan doe als het me begint te irriteren is even wat anders gaan doen, een minuutje of 2, en dan weer erop terugkomen met wat ik met haar aan het doen was, dan ben ik zelf weer rustig, en romy luistert dan wel ineens.

ik maak juist niet makkelijk contact met anderen, zo op internet gaat het wel, maar in real life, nee daar ben ik te onzeker voor. zit liever thuis bij mijn kindjes,  voel me nooit zo op mijn gemak in het begin bij anderen. heeft bij mijn schoonfamilie ook best een tijd geduurd voordat ik me daar echt op mijn gemak voelde. heel raar is dat

---

Mama van Romy (31-01-2009) en Zoë (28-03-2012)

ik ben trouwens uit huis geplaatst geweest van mijn 13e tot mijn 17e (wel met tussenpozen thuis geweest toen ik moest wachten op een behandelplek) op het laatst ging ik pas inzien wat er toen allemaal is gebeurd waardoor het zover is gekomen, en ben ik aan mezelf gaan werken met heel veel hulp.
ook via jeugdzorg, maar daar zal ik maar niet verder op ingaan

---

Mama van Romy (31-01-2009) en Zoë (28-03-2012)

onze jongste van bijna 17 maanden moet schoenen aan van het cb ze loopt op de tenen 
gister schoenen gekocht voor beide maar ze zagen me wel zo dom aan ja ik heb er ook niet naar gevraagd

hier alles volgens de 3 r maar wil niet zeggen dat ik ze in begin niet heb op gepakt als ze huilden  hoe ouder ze worden hoe meer je ze leert kennen en weet je waneer je wel direcht moet reageeren of wanneer niet zoals in slaap jengelen bv

---

kijk niet achterom kijk voor je anders val je

mama_anja op de tenen lopen is volkomen normaal op die leeftijd hoor!
Laat je niets aanpraten, juist zoveel mogelijk op blote voetjes laten lopen is goed voor de voeten.