Adviezen CB?

Ja ik denk dat echt marie, iig om mij heen. Ouders hebben geen benul wat kinderen doen, zijn matig betrokken. Kinderen moeten zich vooral schikken naar het programma van de ouders.

Vroeger moest een moeder misschien veel doen thuis met veel kinderen om zich heen... maar de baby of peuter werd wel letterlijk gedragen door familie ipv door vreemden die betaalt worden. De betrokkenheid is naar mijn mening heel anders.


Ouders zijn niet meer betrokken maar stellen meer eisen. Kinderen die afwijken krijgen een stempel of school moet het maar oplossen of we doen gewoon helemaal niets (uiteraard zijn er ook "normale" ouders) maar over het algemeen is het allemaal een kwestie van organiseren en controleren. Kinderen worden naar mijn mening vanaf heel klein gedrilt in een bepaalde positie, ondergeschikt aan ouders.

Mijn oma heeft er 9 de wereld in geworpen en haar hele leven stond 24 uur per dag in teken van de kinderen.
Ze was 49 toen ze weduwe werd en op dat moment waren de oudsten oud genoeg om de rol van "vader"  over te nemen en zo is mijn moeder (een na jongste) ook opgevoed.
Er was altijd enorm veel respect voor elkaar en vooral hun moeder werd op handen gedragen.

Ik geloof wel dat het beste voor een kind is om het eerste jaar thuis te zijn, en ik denk dat je heeeel veel geluk heb wanneer je dit kan waarmaken.
Ik heb het "geluk" gehad dat ik ziek werd zodat ik mijn dochter de eerste 1,5 jaar bij mij had, ze gaat nu 2 ochtenden naar het kdv omdat ik weer aan het werk ga, maar ze geniet.
Huilt geen seconde, staat blij te zwaaien DAGGG als ik haar weg breng, en ze komt glimlachend op mij af als ik haar weer ophaal.

Nu rijd ik 20 minuten om voor dit kdv, omdat het hier gewoon heel fijn voelt en het bekend is van toen mijn zoon klein was.
Als ik aangewezen was op de eerste de beste in d ebuurt, dan had ik mijn kind niet weg gebracht.
Er zijn inderdaad moeders die hun kind brengen en niet kunnen wachten tot ze weer weg kan, kind overstuur, moeders pleitte.
MAAR ik zie dit maar bij 1 op de 20 moedertjes of zo, zeker niet de meerderheid gelukkig.

Ja, alleen krijg je ook daar weer van die stoornissen van....bovendien gaan ze dr van huilen en als je dan niet adequaat reageert..tja...

Quote Suus:

Ik geloof wel dat we in een tijd leven waar veel minder ECHTE aandacht voor kinderen is, betrokkenheid bedoel ik dan.

Ben dat op een bepaald front wel met je eens, het leventje nu is hectisch en druk.
Aan de andere kant, op bepaalde zaken liggen nu niet zoveel taboes meer dan vroeger. Dus emotioneel gezien denk ik dat de ouders van nu veel opener zijn, dus meer betrokken.

Ooh, dat ervaar ik in mijn omgeving totaal niet Suus. Toch een omgeving met wel werkende moeders, waaronder ikzelf trouwens ook.

Als ik op school kijk bij mijn kinderen. Zeker 90% procent komt van een KDV, blijdt meteen over en gaat 2 tot 3 keer naar een BSO. De oudere kinderen doen daarnaast 2 of 3 sporten waar bij veel kinderen de oppas met z eheen gaat of de BSO.

Sterker nog, ik zag onlangs in de krant een advertentie van de BSO waarin stond dat ze graag onze kinderen naar sport brengen zodat wij op de vrije middagen lekker tijd met d ekinderen door kunnen brengen. Het moet toch niet gekker worden hoor.

Als ik mijn dochter naar dansen breng, komt er een bus vol BSO-ers (dat is om 17 uur).

Als ik mijn kinderen van school haal, komt er een touringcar van de BSO en we zijn maar een school met 200 kindjes. Daarnaast rijden er ook nog tig kleinere busjes.

Tuurlijk zegt dit niks over hoe het thuis gaat maar je ziet een bepaalde mate van betrokkenheid, dat is lastig verwoorden... kom eens kijken haha 

ja Suus...dat is echt zo.

op mijn KDV hebben we ook een BSO en bij ons krijgen de kinderen sportles. Ook gaan er een groep kinderen met een PM'er naar het zwembad voor de wekelijkse zwemles!
serieus, het is echt waar!!

als ouder hoef je dus amper meer wat te doen. deze ouders dan!

maar...beter dat dan nog, dan dat ze eerst om 7 uur naar de voorschoolse gaan, dan naar school,. dan overblijf, dan weer school, dan BSo en dan nog om 18.15 uur gehaald worden en dan nog een keer moeten zwemlessen ofzo....het gebeurt! vaker dan me lief is

Ik kan me hier niks bij voorstellen, zie het ook totaal niet om mij heen trouwens.
En dit zijn wel ouders die hier voor kiezen? De hele week?

gemiddeld 4 dagen per week en het is zo geliefd. we hebben 65 kinderen (bso) per dag en er is een wachtlijst voor de sportclubjes en de zwemles.
het blijkt hier een schot in de roos.....

er mogen op de BSO ook vriendjes komen spelen. het moet zogenaamd een vervanging zijn voor thuis, maar ik heb persoonlijk nog nooit 65 vriendjes in m'n huis gehad

we (de maatschappij) slaat door. er is een grote groep ouders die hier aan mee werken dus daarom wordt het in stand gehouden en hoe langer hoe gekker.

voor mij een reden om eens wat anders te gaan zoeken over een poosje. hier is niks kindvriendelijks meer aan onderhand

Ik denk dat het een bepaalde mentaliteit is. Veel van die ouders waar ik op doel trekken het nl in het weekend ook door (dat het om hen draait). Weekend weg, kind bij opa en oma. Naar de sport, kind mee, avonden naar feestjes..kinderen mee, op vakantie 3 weken trekken door Thailand met een peuter.

Allemaal op zichzelf niet zo'n probleem voo rmij maar ik heb wel grote moeite met het structureel jezelf bovenaan zetten en een kind mee laten draaien in een volwassen leven. Er speelt nog amper iets buiten. Ja, misschien met een geregelde date in de tuin op de trampoline, klimhut, duikelrek of whatever.

Mijn ouders en opa en oma etc maakten alle keuzes in het leven vanuit het perspectief van het gezin, zodat het gezin er wel bij vaarde en niet vooral papa en mama. Dat wil ik ook voor mijn kinderen en dan ben ik misschien heel ouderwets maar ik vind heel veel dingen vaak niet om aan te zien.

Noujaaa..

Bizar hoor!
Ik had er nog niet van gehoord. Maar goed ik woon in een klein dorp. Hier op school blijven tussen de middag zo'n 10 kinderen over per dag

Blauwtje, het merendeel woont in grote huizen en beide ouders hebben een carriere of eigen zaak. De ouders bij ons in de omgeving of op school die het zwaarder hebben en moeten hebben vaak een oppas maar bovendien, een andere mentaliteit  Buiten hun werktijden draait het gewoon om hun gezin.

Wij hebben 8 groepen van gemiddeld 25 kinderen, per klas gaan er ca 2 naar huis voor de overblijf.

Nog even wat over vroeger. Mijn moeder is de jongste van 13 kinderen. Mijn opa had 2 banen om het gezin te kunnen onderhouden en mijn oma was altijd hard aan het werk. De jongere kinderen werden opgevoed door de ouderen. Je was nooit alleen maar echte aandacht van vader of moeder was er niet, laat staan betrokkenheid bij school of andere kinderdingen. Mijn opa en oma waren ook al best op leeftijd toen mijn moeder geboren werd (52 en 43) en zij had daardoor een hele andere belevingswereld dan haar ouders. Gelukkig zijn mij opa en oma erg oud geworden en heeft ze toch nog lang ouders gehad.

Wat betreft een KDV. Ik herken het beeld niet van ouders die hun kind als acessoire zouden zien of in pyama brengen. Onze BSO ligt ook in een goede buurt. Mijn kinderen gingen al als (kleine) baby er naar toe, eerst twee later drie dagen. Een jaar thuis is vast beter maar die keuze kad ik niet. Ze hebben ontzettende lieve juffen en ik merk geen enkele negatieve invloed op de ontwikkeling van de meiden. Natuurlijk hebben ze niet altijd zin maar als ik ze kom halen willen ze niet mee. Ze hebben/hadden er vriendjes, doen leuke dingen, leren er veel. En de baby's (verticale groep) krijgen veel aandacht, al zal het wel eens voorkomen dat een baby even huilt voordat hij gepakt wordt. Voor de grotere peuters is er de 3+ groep waar ze 1 of 2 keer per week naar toe gaan. Kortom, zolang een kindje door sensitieve mensen (ouders en leidsters) verzorgd wordt zal er niet zo snel sprake zijn van onveilige hechting. Een jonge baby langere tijd en meerdere malen alleen laten huilen is niet goed voor de stresslevels (cortisol in het bloed) en kán schadelijk zijn voor de ontwikkeling.

Zoals Suus het zegt, zo bedoelde ik het inderdaad. 
En inderdaad zijn daar andere stempels voor, maar die worden lang niet altijd gegeven. Veelal omdat de ouders dat zelf niet willen en gewoon niet goed genoeg meewerken tijdens onderzoeken. Ze hebben zelf al een stempel in hun hoofd en de informatie die ze geven aan de hulpverlener is daarop gebaseerd. 
Tegenwoordig kun je de informatie overal lezen en iedereen denkt alles te weten. 
Je wilt niet weten hoeveel ouders roepen dat hun kind adhd heeft of pdd nos, terwijl ze nog nooit fatsoenlijk onderzocht zijn. 
Ik wil daar helemaal niemand persoonlijk mee aanvallen of schuldig doen voelen. Ik kan begrijpen dat je je gaat verdedigen als je kindje autisme heeft en zoiets wordt gezegd, want het gaat om zoiets kwetsbaars. Maar zo is het niet bedoeld. 

Ik zeg heus niet dat alle kindjes die autistisch zijn, dit aan hun ouders te danken hebben.  Verre van. Maar een sluitend bewijs dat 't aangeboren is, is er ook niet. Een kind wordt niet op een moment van geboren worden, onderzocht. 
De verbindingen tussen de hersenen worden vroeg in de zwangerschap gelegd. Maar 't houdt niet op, op 't moment van geboren worden.
Vooralsnog is het allemaal "conjecture" (weet geen goed nederlands woord, sorry) en de ene wetenschapper heeft er een ander oordeel over dan de andere. 

Net als met ieder ander onderwerp over kinderen en (op)voeding. 
De ene wetenschapper zegt dat koemelk 't kind niet schaadt, de ander zegt dat het enorm schaadt. Je haalt de info er uit die je er uit wilt halen en maakt daarop je keuzes. 

---

Trotse mama van 2 prachtige kereltjes

Ik heb een aantal vriendinnetjes die op KDV-en werken en ik hoor zo vaak de verhalen over kinderen die in nachtluiers gebracht worden, met een pil in de billen, of ouders die gewoon niet komen als ze gebeld worden dat een kind erg ziek is.

Op school zie ik dat ook. Kind is ziek, ouder wordt gebeld en die komt gewoon niet "stuur maar naar de bso".

Heel eerlijk? Het lijkt me een uitkomst als de BSO met mijn kind naar zwemles zou gaan op de dag dat ze toch al op de BSO zit. Dan kunnen we op onze vrije dagen andere/leuke dingen met haar doen. Van de andere kant is het wel weer prettig om zelf naar zwemles te gaan omdat je dan de vorderingen kan volgen en je kind kunt aanmoedigen (vanachter het glas )

2 naar huis idd. Mijn kinderen blijven nu dus ook over omdat ik hen niet als 1 van de weinige uit hun groep ga halen, daarom ben ik nu 2 dgn in de week vrijwilliger bij de overblijf. Eet ik met mijn kind + de rest van de klas

Volgens mij is er een verschil tussen opgevoed worden door broers en zussen, of andere familieleden en een leidster van een kdv. 
Als ik bvb mn neefje als voorbeeld neem. Hij gaat sinds hij 7 weken oud is naar een mini creche. In drukke periodes zelfs 7 dagen per week. Hij ziet die leidster vaker dan zijn moeder, zij troost hem vaker, geeft hem vaker te eten etc etc. 
En dan ineens.. weg leidster. 
Wat doet dat met zo'n kind? Er wordt niet of nauwelijks over gesproken. Als een vader of moeder, broer, zus, opa, tante oid overlijdt, is dat een heel andere beleving. Heel de familie rouwt, er wordt tijd gemaakt voor een rouwproces en dan nog is 't heel traumatisch voor een kind. 
En dan zo'n leidster, pats boem weg.. geen effect? 

---

Trotse mama van 2 prachtige kereltjes

Grietje, dat begrijp ik op zich nog wel. Maar om op die manier reklame maken vind ik toch erg naar hoor. Ik vind het eigenlijk ook gewoon zielig als ik die busjes bij zwemmen aan zie komen, er zijn nl ook kinderen die wel met papa of mama komen en als kind lijkt mij dat toch wel eens "eenzaam".

Ja, als een kind zo vaak naar de creche gaat kan het best impact hebben als een juf weggaat. Gelukkig hebben wij een hele continue groep leidsters. Maar als het goed is ziet een kind in bijna alle gevallen een ouder toch vaker en zijn dat de personen aan wie het kind het meest gehecht is. Als ik naar onze situatie kijk zijn de kinderen drie dagen op de opvang maar het ontbijt, avondeten, badderen, naar bed brengen, troosten bij dromen en ziekten, wakker zingen, aankleden zijn toch voor ons. De juffen zijn lief maar papa en mama zijn toch echt veel belangrijker. Mijn oudste heeft trouwens meer moeite met afscheid nemen en heeft het na een schoolwissel behoorlijk moeilijk gehad met het afscheid van haar oude juf. Kinderen worden vroeg of laat geconfronteerd met afscheid, dat hoort ook bij het leven.

Suus, er zitten altijd twee kanten aan. Ik weet niet of die kinderen die door de bso naar zwemmen worden gebracht dat als eenzaam ervaren. Als dat zo is, dan lijkt me dat niet prettig voor het kind. Ik merk wel aan mijn dochter hoe blij ze is als we op school ergens mee helpen en er zijn op afwijkende momenten.

Overblijven is hier trouwens veel normaler (grote stad). Lijkt me voor het kind ook wel prettig, wat continuiteit in de dag in plaats van op en neer te moeten.

Ja, natuurlijk, maar daar moet wel aandacht aan besteed worden. 
Iets wat ik hier in BE heel vaak mis. 
Kindjes zijn 2,5 als ze van het kdv afgaan. Eigenlijk nog te jong om hun verdriet kenbaar te maken, wel op 't moment zelf, maar niet in de nasleep. 

Nu is mijn neefje een extreem voorbeeld, want hij zat echt hele lange dagen daar. Vaak dat hij daar ook in bad ging 's avonds en alvast in bed gelegd omdat zijn ouders hem pas om 9 uur konden komen halen. 
Hij zag zijn leidster wel vaker dan zijn eigen ouders. 

---

Trotse mama van 2 prachtige kereltjes

Lijkt me vreselijk voor een kind
Niks is belangrijker dan het bekende ''kopje thee '' na schooltijd en een luisterend oor.

Gelukkig zijn wij ook in de positie dat wij dat kunnen doen. (Ik kan me voorstellen dat er ook ouders zijn die dat liever deden ipv te werken, maar die ms geen andere keus hebben)

Ik kan echt niet geloven dat een daarvoor erkend behandelaar een kind een 'stempel' geeft omdat ouders dat willen of omdat ze alleen afgaan op visie van ouders.
Dat soms ouders zelf zeggen dat een kind 'iets' heeft, zonder dat het is vastgesteld daar durf ik minder stellig in te zijn maar vind ik ook moeilijk te geloven.
Mijn ervaring is eerder andersom. Wat ik wel zie is dat andere ouders een kind diagnoses toeschuiven. Dat zie je hier op t forum trouwens ook gebeuren.

Ik ben een beetje allergisch voor het woord ''stempels '' aan het worden geloof ik 

Waarom is dat moeilijk te geloven dan marie? Vertrouw je niet op de kennis die de ouder heeft van zijn of haar kind?

Ik geloof wel dat het gebeurd. Ik denk dat het zomaar zo kan zijn dat ouders bepaald gedrag zien, gaan googlen, ander gedrag waar ze over lezen ook gaan zien en de stempel krijgt vorm in hun hoofd als oorzaak voor gedrag. Ze gaan naar een therapeut en vullen lijsten in, dat doen ze vanuit d egedachte die zij al gevormd hebben mbt bepaald gedrag. Dan zou je zomaar een diagnose kunnen krijgen die misschien helemaal niet terecht is omdat het eigenlijk gaat om gedrag wat past bij een etiket maar met heel andere oorzaak.

Het valt mij ook op dat anderen diagnoses stellen, maar gek genoeg wel vaak door ouders die zelf een kind met dat etiket hebben. Zo kan zo'n beeldvorming of vooringenomenheid ook ontstaan.

dat zou mij ook niks verbazen Suus dat dat ook gebeurd.
Maar ik denk ook dat er ouders zijn die het wel bij het juiste eind hebben. Dat vind ik niet moeilijk te geloven

Ik reageer op de post van Alice hierboven en zoals het daar gesteld wordt, vind ik dat moeilijk te geloven ja.
Als jij bij een behandelaar aankomt en zegt: mijn kind heeft adhd, zal die dat alsnog uitvoerig uitzoeken. Daarvoor kijken ze naar wat je als ouder aangeeft, maar alleen op basis daarvan wordt een diagnose niet gesteld hoor. Daar is wat meer voor nodig.