Mama-life
| Juls schreef op: 21-07-2018 15:49:30 |
Ik ben een mama van 3 kindjes, een zoon van 5, een dochter van 4 en nog een dochter van bijna 2. Nu zit ik echt met mijn handen in het haar met mijn jongste dochter. De eerste 4 maanden heeft ze in nauw contact met mezelf geslapen. Ze wou niet in haar bedje of park slapen. Nadien is ze wel in haar bedje gaan slapen. In eerst instantie ging dit goed tot aan haar 6 maanden. Dan werd ze altijd wakker. Met een flesje aan te bieden ging dit goed. Na een aantal maanden was dit niet voldoende en bleef ze maar huilen tot we haar opnamen en bij ons lieten slapen (we moesten ook aan onze 2 andere kinderen denken die regelmatig wakker werden door het gehuil en naar school moesten). Dit heeft ze aangehouden tot haar 19 maanden. Dan ben ik lichtjes ingestort en op zoek gegaan naar een psycholoog. Zij heeft ons geholpen en met haar hulp is onze dochter beginnen doorslapen. Ondertussen is ze 21 maanden en slaapt ze redelijk door. Haar gedrag daarentegen is niet te houden. Op een ander is ze een zeer aangenaam kind. Van zodra ze mijn gezicht ziet zet ze het op een huilen en wil ze absoluut opgepakt worden. Ook thuis is ze bijna een hele tijd aan het huilen wanneer ik haar niet opneem. Ze slaat ook, knijpt haar broer en zus al eens wanneer ze niet haar zin krijgt. Wanneer ze huilt, haar een hele tijd negeren in de hoop dat ze iets anders zal doen helpt niet, tegen haar praten helpt niet, haar aandacht afleiden helpt niet, haar troosten helpt niet, … heb van alles geprobeerd. Ze huilt de hele tijd en wil dat ik haar opneem. Het is alsof ze denkt dat ik haar steeds zal achterlaten. Ik kan niets meer doen en de andere 2 kinderen worden daar de dupe van. Ook het huishouden blijft hierdoor een groot deel liggen. Ik trek het niet meer (het is zo erg dat ik mezelf al eens afvraag waarom ik nu absoluut een 3de kind wou). Zijn er mama's die dit herkennen? Hoe hebben jullie dit aangepakt? Ik zie mijn dochter zielsgraag, maar als dit zo blijft duren heb ik schrik dat mijn gedrag naar haar toe zal veranderen. Wie kan mij tips geven? Alvast bedankt Juls |
| Quote |
| Duifje schreef op: 21-07-2018 19:21:26 |
Dat klinkt heftig en zwaar. Er zullen hier wellicht mensen zijn die tips kunnen geven, maar als jij er zo doorheen zit zou ik hulp bij een professional gaan zoeken. Succes! |
| Quote |
| Chantal79 schreef op: 21-07-2018 22:50:57 |
Misschien kan het buurtteam jullie helpen? Hier werken pedagogen die thuis met jullie aan de slag
kunnen. Lijkt erop dat je dochter een sterke eigen wil heeft en je uit probeert en erg haar grenzen
zoekt. Slopend wel, sterkte! |
| Quote |
| Mam Van Twee schreef op: 21-07-2018 22:53:11 |
Is het een optie om een rugdrager te gebruiken. Dan is ze en bij je en kun je in ieder geval nog wat doen. Bedoel zoiets als van tula toddler of van rose and rebellion. Zulke ergonomische dragers kun je ook huren voor een week om het uit te proberen. Snap heel goed dat het heel lastig is, en soms is het goed om go with the flow toe te passen, want blijkbaar heeft je dochter erg behoefte aan jou. En soms werkt het om wel grenzen te stellen. Vanaf achter de pc kan ik natuurlijk niet beoordelen wat het beste is. Trek je niks aan wat anderen ervan vinden en kijk goed wat jij vindt dat jouw kindje nodig heeft. Ze zijn nog zo klein en er gebeurt veel in zo'n klein leventje. Sterkte in ieder geval. |
| Quote |
| Nelia schreef op: 22-07-2018 08:39:51 |
Professional… Dit is geen wenselijk gedrag voor jou én je gezin. |
| Quote |
| Dano schreef op: 22-07-2018 09:11:30 |
Er bestaan dus echt kinder en jeugd specialisten hier voor! Ook voor gezinshulp . kijk maar eens op bv Lucertis . |
| Quote |
| Bepje schreef op: 22-07-2018 11:52:36 |
Idd professionele hulp zoeken. Ga morgen even.langs de huisarts. En als je een fijn consultatie
bureau hebt dan kunnen zij ook meekijken wie geschikt is in jullie regio. |
| Quote |
| Chloe schreef op: 22-07-2018 17:42:18 |
Er valt zo lastig in te schatten hoe de situatie precies is. Maar duidelijk is dat je het zwaar
hebt. Dat een kindje voor een ander lief en leuk is en bij jou een andere kant laag zien is logisch
en is maar goed ook. Ze durft zich te uiten bij jou, jij bent veilig. Mijn gevoel zou zijn dat ik
eerst eens medische oorzaken van haar onrust zou willen uitsluiten. Mijn eerste stap zou denk ik dan
ook de huisarts zijn. Heeft ze last van buikpijn, bepaalde allergie etc etc?.. je weet maar
nooit..Dochter bleek hier na jaren met enorme buikpijn te reageren op tarwe. Gaf zoveel rust toen we
dat ontdekten en haar dieet daarop konden aanpassen.. heb je het medische uitgesloten, dan zou je
wellicht met huisarts of kinderarts eens kunnen kijken naar ondersteuning die passend is en waar
jullie je prettig bij voelen. Wellicht de psycholoog die eerder hulp heeft geboden?..
Consultatiebureau zou ik persoonlijk hier niet bij betrekken, lekker via je eigen vertrouwde arts.
Sterkte en succes! |
| Quote |
| M&j schreef op: 22-07-2018 19:23:28 |
Heel herkenbaar, mijn jongste zat/zit ook zo in elkaar. Als je nog contact heb met je psycholoog zou
ik daar naar terug gaan, ze kent je dochter en situatie al een beetje. Anders zou ik met de huisarts
hierover contact opnemen voor verdere pedagogische ondersteuning. Belangrijk is dat je niet meer je
dochter negeert, wel haar gedrag maar niet haarzelf en werkt aan haar zelfredzaamheid. Mijn zoon wilde altijd steeds heel dicht bij mij zijn tegen overprikkeling, anders resulteerde die overprikkeling in een huil/woede aanval . |
| Quote |
| Vlindertjes schreef op: 22-07-2018 20:23:36 |
Ik wil je adviseren om een kindertolk te zoeken. |
| Quote |
