Mama-life
| Ano Voor Nu schreef op: 18-08-2014 17:33:23 |
Even anoniem ivm meelezers... Zoals de titel het al zegt, mijn man is al enige tijd depressief (en zelfs al enige tijd vermist geweest). Hij zou hulp krijgen, maar we zijn inmiddels al een half jaar verder en er is nog niet eens een diagnose gesteld omdat de psychiater ook met mij wilde spreken. Hij krijgt geen medicatie (eigenlijk geen hulp) en is zo ontzettend negatief!!! Wanneer mijn kinderen over de vakantie zouden vertellen zou hun hoogtepunt zijn: een ritje naar de bouwmarkt  Ik ben zelf nog wel even weg geweest met de kids, zodat ze toch iets van vakantie hadden. Maar wat is dat moeilijk!!! Ik word voortdurend afgesnauwd, genegeerd, danwel commentaar over het eten/was/huishouden...niets is goed. Hij heeft ook goede momenten, dat ook wel, maar dan valt er nog niet met hem hierover te praten. Ondanks alles ben ik nog steeds stapel op hem, ook omdat ik weet dat hij het niet allemaal zo bedoeld. Hij bied ook regelmatig zijn excuses aan (wel via wattsapp, dat lukt dan gelukkig wel weer), maar jeetje wat is het moeilijk om positief te blijven. Uiteraard trekken de kinderen erg naar mij toe, uiten zich ook (mijn jongste zei me: tegen jou durf ik wel boos te zijn, maar niet tegen papa  .Wie heeft tips? Ik heb dit ook al eens tegen mijn huisarts geuit, maar ook daar krijg ik weinig respons helaas... |
| Quote |
| Caithy schreef op: 18-08-2014 18:29:14 |
Weer zo'n verhaal! Je kinderen zijn bang voor hun vader (durven zich niet te uiten) en vervolgens wil je van dit forum weten wat je moet doen. Je man voor de keuze stellen of hij gaat zich gedragen of hij gaat weg of naar de HA/ psych terug zorgen dat hij hulp krijgt. Sorry maar als de kinderen de dupe worden, houdt het voor mij echt op. |
| Quote |
| Kees schreef op: 18-08-2014 18:43:17 |
Lieve TO, Ik wilde hier mijn mening niet meer geven, Maar dit is mijn ervaringsgebied. vreselijk wat je gezin overkomt. Keihard knokken voor jullie allemaal! Ik wil je de tip geven: Trek zelf aan de bel. De hulpverlening in dit Land is uitermate triest. Het is er wel, Alleen om er te komen .....die weg lijkt onvindbaar Ga eens zoeken op het net, bel huisarts, Ggz, psycholoog in zhuizen,etc Schreeuw om hulp! Je man is er niet toe in staat, dus doe jij het! Je kinderen hangen aan jou, dat is logisch. Jij bent de stabiele ouder, neem deze taak serieus. Probeer uit te leggen wat er speelt aan ze. Wees Eerlijk. Wees ajb niet boos op je man. Zijn hoofd doet nu Iets waar hij geen grip op heeft. Dat moet eng zijn. Onbegrip hebben veel mensen, Maar steun hem! Probeer achter te komen wat de trigger is. Zo kun je gerichter op zoek. De 1e hulpverlener ben jij! Zorg wel voor een Balans....blijf zn partner. Als je je hart wil luchten: Pb me, ik wil graag luisteren en meedenken Voor je man een zware dobber maar voor jou Nog het meest Geloof in jezelf en in betere tijden |
| Quote |
| Mamajenti schreef op: 18-08-2014 19:09:59 |
O nee, wat erg zwaar voor je. Ik spreek uit ervaring dat je hard moet roepen, schreeuwen, gillen om maar iets van hulp te krijgen hier in nederland. Doe dat dan ook. Zoek desnoods ook hulp voor jezelf om overeind te blijven. Het is zo enorm zwaar. Let op jezelf en let op je kids. Kinderen kunnen er zo'n deuken van oplopen. En je kan best gewoon leuke dingen doen hoor. Wil of kan hij niet mee, dan niet. Niet alles hoeft te wijken voor zijn ziekte en dat zal hij ws ook niet willen. Zou je ook geen leuke dingen meer doen als zijn been gebroken was oid? En hou in de gaten of je man wil en kan veranderen. Hier kwam ik uit een situatie waar man wel zei te willen, maar er nietvoor ging. Dit heeft me uiteindelijk mijn huwelijk gekost, maar het duurde wel jaren voor ik op dat punt kwam. Ook mij mag je pb sturen als je wilt. Het hielp mij enorm om hier te kunnen ventileren en de mening van neutrale personen te lezen. Het hield me helder. |
| Quote |
| Eefje schreef op: 18-08-2014 19:46:36 |
Aan de bel trekken, nu! Hier komen jullie zelf niet uit, en het gaat niet vanzelf over. Doe het voor
je kinderen, voor je gezin. Want je woorden beangstigen me. Het hele
gezin wordt hier in mee getrokken.... Het is enorm moeilijk om de goede hulp te krijgen, weet
ik uit ervaring. Knokken en je mond opentrekken!Heel veel sterkte!  |
| Quote |
| Bepje schreef op: 18-08-2014 19:54:12 |
Ik sluit me aan bij hulp inroepen. Via de huisarts en anders rechtstreeks bij een ggz instelling in
jullie plaats/regio. Zeg wel tegen je man dat je dit gaat doen en geef hem de keus om mee te gaan. Heel veel sterkte ! |
| Quote |
| Moederkloek schreef op: 18-08-2014 20:02:17 |
Heel herkenbaar, mijn man is er uit gekomen, en sterker ook nog. Hij is meer dan een half jaar thuis geweest, had een arboarts die hem totaal niet serieus nam, gelukkig deed zijn baas dat wel, en kon hij zelf het pad van zijn herstel uitstippelen. Hij heeft rustig weer opgebouwd, en ondertussen in therapie gegaan, dingen gezocht die hem bezig konden houden, en we hebben echt heel erg veel ruzie gehad. Dat was echt verschrikkelijk, en het brak mijn hart. Maar ik wist dat hij niet zichzelf was, en toch moest ik bij mezelf blijven en dat botste behoorlijk, ik heb nooit zelf ingeleverd, dat weigerde ik echt. Ik had ook hulp, van een zeer lieve vriendin die ik altijd kon bellen. Zij had hetzelfde meegemaakt en zij kon mij keer op keer vertellen dat ik vol moest houden en niet moest opgeven, dat het over zou gaan. Ik vertrouwde haar blind, ookal geloofde ik het af en toe niet, toch heb ik doorgezet. En nu heb ik mijn lieve man weer terug. Het is nog steeds niet helemaal weg, maar dat kost ook tijd (is in 2013 gebeurd allemaal) Hij heeft geen therapie meer nodig en op zijn werk doet hij het geweldig. Heeft zelfs een zeer goede beoordeling gekregen, dat ze vonden dat hij nog veel beter terug was gekomen dan hij daarvoor was, hij was in alle opzichten enorm gegroeid. Geef niet zomaar op hoor, ik ben het helemaal met Kees eens, je man is ziek, ookal is het niet zichtbaar. hou vol! Groetjes en veel sterkte van Kloek |
| Quote |
| Minou schreef op: 18-08-2014 20:21:49 |
Ff waar is wel steeds van schrik, is de hulpverlening in een land als nl... Ik hoor het steeds vaker |
| Quote |
| Jomi schreef op: 18-08-2014 20:23:47 |
Ik schrik ervan dat het zo slecht gesteld is met de hulpverlening op dit gebied. Mijn man heeft een hele heftige burnout gehad, op zn werk ingestort, een uur later zat hij bij de bedrijfsarts die eeft onze huisarts gebeld waar hij dezelfde middag terecht kon en medicijnen kreeg, binnen een week had hij zijn eerste gesprek met de psychiater. Voor dat breekpunt hebben we het hier thuis ook heel zwaar gehad ( ook daarna hoor), wij liepen met zn drietjes op eieren om papa maar niet boos/verdrietig/geirriteerd te maken. Dat hakt er flink in. Heel veel sterkte, niet zo door blijven gaan en moet nu iets gebeuren voordat jullie er allemaal aan onderdoor gaan. |
| Quote |
| Kees schreef op: 18-08-2014 20:33:21 |
Echt in en in triest de hulp Zit toch al wat jaren in deze Wereld maar ik blijf schreeuwen Mijn man is er niet toe in staat, Voor mij een reden om door te zetten, Maar maakt me ook angstig voor anderen Tis zo makkelijk roepen: zoek hulp. Totdat je zoekt..... Mensenmoeten er miss ook meer voor Elkaar gaan zijn Niet oordelen, elkaar afblaffen, afzeiken, Maar vraag door en deins niet terug daarna Dus to....ik steek mn hand uit naar je, Als je het niet weet..... |
| Quote |
| Moederkloek schreef op: 18-08-2014 22:25:57 |
Helemaal mee eens Kees, als ik die vriendin niet had gehad, had ik het niet gered, we moeten er voor
elkaar zijn |
| Quote |
| Liefje schreef op: 18-08-2014 23:58:54 |
Hoe erg het ook is mee eens als de kinderen de dupe worden houdt het op we zeggen toch altijd mijn
kinderen gaan voor alles. Betekent niet dat ik mijn partner zou laten vallen maar hij zou wel een ander onderkomen moeten zoeken (wellicht psychiatrische instellingen). Heel veel sterkte! |
| Quote |
| Mama Van Drie schreef op: 19-08-2014 07:56:45 |
Tuurlijk zijn je kinderen belangrijk maar mag toch hopen dat je partner net zo belangrijk is,
sterker nog, met die partner wil je als het goed is oud worden dus ook als je kinderen de deur
uitgaan wil/zal je met die partner verder gaan, daarom vind ik dat net zo belangrijk. Eerlijk gezegd vind ik het wat kort door de bocht om dan te zeggen ' dan houdt het verder op' (als de kinderen er de dupe van worden) zeker als je weet dat je man ziek is, nu heb ik het zelf niet meegemaakt dus kan er misschien niet zo goed een beeld bij hebben maar ik vind de reacties van Kees en Mamajenti waardevoller als bv het advies je man voor de keuze te stellen ' of je gedraagt je of je gaat weg/zoekt hulp' net alsof het een vervelend kind is...gedraag je......alsof het zo makkelijk zou zijn want ik denk dat het verre van makkelijk is. Wil je heel veel sterkte wensen!! |
| Quote |
| Ano Voor Nu schreef op: 19-08-2014 09:03:42 |
Ik word erg verdrietig van de opmerking van Caithy, een aantal van mijn vrienden hebben ook al
gezegd dat ik maar moest gaan scheiden... Ik vind dat wel de weg van de minste weerstand. Want laat
jij dan je kinderen nog naar (dan) je ex gaan? Of laat je hem dan ontoerekeningsvatbaar
verklaren? Ik heb de kinderen uitgelegd, dat papa ziek is in zijn hoofd en dat hij het allemaal erg moeilijk vind. Mijn man weet van deze uitleg en is hier ook erg blij mee, dat ik dit zo heb opgepakt. Verder heeft hij aangegeven, dat hij zo blij is, dat ik rustig blijf op de momenten dat hij uit zijn plaat gaat (om het maar even zo te zeggen). Ik heb de kinderen ook gezegd, dat wanneer ze erover willen praten, ze altijd mogen komen. Dat hebben ze in de beginperiode ook veel gedaan. Ik heb in september een afspraak met zijn psycholoog, ik zal dingen op papier zetten die ik besproken wil hebben. Ik wil namelijk ook handvaten hebben om met zijn gedrag om te gaan. We hebben samen al zoveel meegemaakt (zijn ruim 23 jaar samen), dat wil ik niet zomaar weggooien. Afgelopen weekend en vanmorgen opnieuw heeft mijn man aangegeven, dat hij in de Herfstvakantie weg wil naar de Harz. Ik ga proberen om een huisje te vinden in de omgeving waar we graag heengaan. Misschien dat verandering van omgeving hem goed doed. Dat is over een kleine 2 maanden, die periode is te overzien (hoop ik). |
| Quote |
| Jolanda1974 schreef op: 19-08-2014 09:13:43 |
Wat je nu beschrijft zijn allemaal dingen voor de lange baan... maar eerlijk gezegd denk ik niet dat
je die tijd hebt. Je moet zelf hard aan de bel trekken en niet afwachten. Over 2 maanden kan alles
er heel anders uitzien. Sterkte |
| Quote |
| Samira schreef op: 19-08-2014 09:39:05 |
2 maanden is lang. Wat als hij verder in zijn depressie zakt en het te laat is? Lezen we misschien over een familiedrama nummer zoveel... Hard, ja misschien wel. Iemand met een depressie ziet de wereld niet normaal, heeft daar een hele andere kijk op. En uit zijn plaat gaan tegen jou? De kinderen? Er is geen enkel excuus omdat dat te doen, zelfs
niet als je ziek bent in je hoofd. Ik zeg niet dat je moet gaan scheiden, maar een tijdje een ander
onderkomen voor je man is geen slecht idee. Hij zal aan zichzelf moeten gaan werken, keihard en snel
ook! Hij kan binnen die 2 maanden meer kapot maken dan jou lief is helaas. |
| Quote |
| Bepje schreef op: 19-08-2014 12:33:53 |
Denk er eens over of de psycholoog opbellen en zeggen dat het steeds moeilijker voor jullie allemaal
wordt een optie is. Mogelijk kun je eerder terecht. Tussen de regels door lees ik dat het water je
bijna tot de lippen staat en als jij het niet meer redt is de situatie helemaal niet meer te
overzien. |
| Quote |
| Ingrid schreef op: 19-08-2014 12:48:25 |
Ik wilde eerst niet reageren. Maar ik ben een kind van een Manisch depressieve moeder (ik ken mijn
moeder niet anders) en mijn vader is overleden toen ik 1 jaar was. Ik ben snel zelfstandig geworden
en ik heb misschien dingen gemist. Maar ik ben nooit de dupe geworden. Ondanks dat ze dingen heeft
gedaan of gezegd die ik altijd bij mij houd. Mijn moeder kon er niets aan doen, ze was ziek. Ik
vergelijk het met zelf wel eens met andere ziektes daar kunnen ze toch ook niets aan doen.
Geestelijk ziek is ook iets waar ze niets aan kunnen doen. En ik heb het echt niet over een kleine
depressie. Ik heb in mijn jeugd helaas geen vader gehad waar ik op terug kon vallen of die zorgde
dat ik niet voor mijn moeder moest zorgen. (want jullie hebben over de zorg van tegenwoordig slecht
is ik kan er een boek over schrijven. Want mijn moeder werd uit de kliniek gewoon naar huis gestuurd
want er woonde een dochter van 12 en een zoon van 14 die wel voor haar konden zorgen. Het is echt
niet slechter geworden het is altijd zo geweest. ) Gelukkig heb ik op een gegeven moment een hele
goede pleegouders gekregen die ons alleen mocht opvangen als mijn moeder in het ziekenhuis lag. Maar
tussen door konden wij hun bellen en ze stonden zo op de stoep. (deze personen zijn nog steeds in
mijn leven en het zijn voor mijn kinderen gewoon opa en oma) TO Respect voor jou. Ik weet hoe zwaar en moeilijk het is. En hoe ook je omgeving etc erop kan reageren. En je kinderen worden echt niet de dupe ervan want ze hebben gelukkig nog een stabiele persoon ernaast staan. |
| Quote |
| Caithy schreef op: 19-08-2014 13:53:36 | ||
Wat een onzin. Appels en peren! | ||
| Quote |
| Debby1977 schreef op: 19-08-2014 14:00:07 |
Natuurlijk is dat geen onzin. Kanker is een ziekte net als depressiviteit. Beide ziektes drukken een
stempel op je gezin, maar waarom zou je hem bij de ene ziekte helpen en bijstaan en bij de andere
moet je hem maar het huis uit sodemieteren.? Sommigen mensen hebben niet helemaal begrepen wat in ziekte en gezondheid inhoudt toen ze getrouwd zijn. Sterkte TO |
| Quote |
| M&j schreef op: 19-08-2014 14:56:54 |
Mijn moeder is depressief, dat is zij geworden toen mijn oudere zus geboren is maar mijn vader heeft
haar altijd bij gestaan. Wij, de kinderen hebben daar absoluut onder geleden, ik heb er zelf later
hulp voor moeten zoeken maar ik ben toch wel erg blij dat mijn vader haar het huis niet heeft
uitgegooid. Mijn moeder niet kennen lijkt mij veel erger. |
| Quote |
| Ingrid schreef op: 19-08-2014 15:01:41 | ||
Dan mag jij mij eens vertellen wat het verschil is. Depressie is ook een ziekte. Ik ben het helemaal eens met sis | ||
| Quote |
| Eefje schreef op: 19-08-2014 15:19:18 |
Het verschil is dat je met kanker nog wel helder kunt denken. Als je zwaar depressief bent, kun je dat niet, en kun je een gevaar zijn voor jezelf, maar ook voor de gezinsleden. Het is allebei een ziekte, klopt. Het drukt allebei een stempel op een gezin, klopt, maar wel een heel andere stempel! Als je heel erg ziek bent door de kanker en een behandeling nodig hebt, moet je toch ook naar het ziekenhuis, omdat je dan thuis niet de goede verzorging kunt krijgen. En als het met een psychiatrische patiënt uit de klauwen loopt, zou die persoon niet een behandeling (buitenshuis) moeten krijgen? |
| Quote |
| Mamajenti schreef op: 19-08-2014 15:22:12 |
Scheiden is pas de allerlaatste optie en heb ik ook alleen gedaan omdat het onleefbaar was, ten
koste ging van de kinderen en mezelf en hij niet mee wilde werken. Anders had ik het nooit gedaan.
Je laat iemand die ziek is en hulp nodig heeft niet in de kou staan! Wat wel heel belangrijk is, is dat ik in jouw verhaal lees dat jouw man soms nog al heftig kan reageren. Vooral voor kinderen is het belangrijk dat hij dit probeert onder controle te houden of een time-out neemt op dat soort momenten. Ik heb ervaren dat vooral die onvoorspelbaarheid funest kan zijn bij sommige kinderen. Als daar grip op kan zijn, maakt dat alles beter hanteerbaar. Hoe is jullie communicatie? Ziet hij achteraf zelf wel wat hij gedaan heeft? Ziet hij wat voor impact zijn gedrag heeft? Kunnen jullie er open over praten? Alsjeblieft, wacht niet te lang met om hulp schreeuwen. Hoe dieper hij in die put raakt, hou zwaarder en langer de weg terug. En voor degene die een depressieve vrouw met een man vergelijken: dat kan je niet met elkaar vergelijken! Mannen reageren op een hele andere manier en daarbij zit zoveel meer schaamte en eer-aantasting. Dat is appels met peren vergelijken, heb ik ondervonden. |
| Quote |
| Saskiamv2boys schreef op: 19-08-2014 15:22:15 |
en wat als later je partner dement word.. Dan sta je hem of haar toch ook bij... Depressie is een ziekte inderdaad en hulp moet je gaan zoeken. Maar om te zeggen hij gaat het huis maar uit. Nee het is heel zwaar ik wens topic veel kracht toe en een boel wijsheid en volhouding. |
| Quote |
| Saskiamv2boys schreef op: 19-08-2014 15:26:29 |
 dit klopt ook voor mensen die ziek zijn. De een kiest om mee te vechten en de ander kiest voor zichzelf |
| Quote |
| Bettie schreef op: 19-08-2014 15:41:19 | ||
Als er iets is dat echt niet voor alle tumoren opgaat, is het dit gezegde wel. Maak het momenteel in mijn heel directe omgeving mee en ik kan je melden dat het afschuwelijk is als het karakter van iemand 180 graden veranderd door een tumor.... | ||
| Quote |
| Mirdepir schreef op: 19-08-2014 15:57:45 |
Depressie is geen emotie. Het is loodzwaar voor hem maar zeker ook voor jou. Ik begrijp alleen niet waarom er nog geen behandelplan is? Lees in eerste bericht dat psy eerst gesprek met jou wilde? Wilde jij dat niet? Je bent nu half jaar verder. Niet als verwijt bedoeld hoor! |
| Quote |
| Ingrid schreef op: 19-08-2014 16:11:10 |
Er zijn nog wel meer ziekte waarbij ze erg anders zijn . Dan laat je je man toch ook niet alleen.
Bijvoorbeeld mijn man heeft een hartaanval gehad. Hij heeft een jaar geduurd voor hij emotioneel
weer een beetje de oude was. En ik ken ook genoeg die behoorlijk veranderen van karakter met kanker.
Ik vind het heel hard dat je maar uit elkaar moet gaan. Ik had vroeger geen optie als kind. Als ik
terug kijk naar mijn jeugd heb ik het heel zwaar gehad maar ik er alleen maar sterker van geworden.
En ja ik heb ook wel gehaald en heel veel verdriet gehad. Maar mijn moeder kon er toch niets aan
doen. Zij wilde dit ook niet. |
| Quote |
| Bepje schreef op: 19-08-2014 16:32:07 |
Nu gaat het hele verhaal van TO een hele andere kant op. Zij wil niet scheiden en dat hoeft ook
helemaal niet, voor haar is het geen oplossing. Zij wil enkel tips. |
| Quote |
| Ano Voor Nu schreef op: 19-08-2014 17:34:57 |
Mirdepir, mijn man was eerst goed verwezen, toen gaf die instantie aan, dat hij daar niet goed zou
zitten en verwees hem naar een andere instantie. Deze heeft hem na een paar gesprekken verteld, dat
hij daar niet goed zat. Nu heeft hij in juli opnieuw een intake gehad. En daaruit komt een
vervolggesprek waar ik ook bij moet zijn... en die is pas in september... Ik houd echt niets tegen,
als het aan mij had gelegen, was de therapie al lang geleden gestart. Het klopt dat mijn man heel heftig kan reageren. Maar na enkele gesprekken bij de huisarts, heeft hij zijn extreem boze buien onder controle. Hij is nog steeds wel boos, maar hij loopt nu weg. Hij geeft naderhand ook aan, dat hij dat helemaal niet wil, ook naar de kinderen toe. Leuke dingen doen, doe ik ook, ook met de kinderen. Ik vraag dan aan mijn man of hij mee wil. Wil hij niet, dan maak ik daar ook geen punt van. Tja, depressief zijn is een ziekte, net als zijn reuma. Toen ik destijds op mijn werk blij vertelde, dat we gingen trouwen, kreeg ik te horen: maar je vriend is toch ziek (had toen een zware reuma-aanval). Toen ik zei, dat mijn vriend alleen maar 'ja' hoefde te zeggen, keken ze me ook raar aan. Toen zijn we door een diep dal gegaan en ook dat hebben we overwonnen.  Voor nu wil ik er helemaal voor gaan, al kost me dat erg veel energie. Ik heb veel aan jullie uitleg/standpunten/ideeen/meningen. Dank jullie wel Ook vind ik het fijn om
te lezen van kinderen van depressieve ouders. Ik krijg een idee (nooit helemaal natuurlijk) hoe ik
dit verder aan mijn kinderen moet uitleggen. |
| Quote |
