Mama-life
| Lauw schreef op: 08-12-2012 12:12:41 |
Ik ken iemand een vrouw. Die kanker heeft gehad. Ze heeft het overwonnen, maar bij elk fb status of als ik er eens spreek begint ze weer over de kanker, ik werd er een beetje moe van, heb ook tegen dr gezegt dat ik het nu wel weet, ze is al 7 jaar geleden schoon verklaard, ze komt nooit verder eens met iets leuks ofso alleen maar dat kanker kanker kanker, ja ik weet nu wel dat je dat heb gehad, je ben schoom verklaard,, laat t achter je pfffff |
| Quote |
| Ilja Mv 3 schreef op: 10-12-2012 13:55:32 |
ik denk dat het meer aan de persoon ligt in deze. Verder ben ik wel van mening dat je kanker
"levenslang" . Hoe lang je dan ook al schoon bent, psychisch heb je het de rest van je leven, altijd
de angst dat het terug keert. |
| Quote |
| Meanne schreef op: 10-12-2012 14:08:19 | ||
maar dat doet wel zeer  mijn moeder is pas sinds juli ziek....niemand vraagt er meer naar en het doet zeer, zo ervaar ik dat. Ze heeft nog een heel lang traject te gaan, momenteel gaat het minder. Maar niemand die dat weet, ik begin er ook zelf niet meer over. Maar heb zelf wel de behoefte om er over te praten. Het is voor iedereen normaal denk ik. Zo liep ik van de week in AH en vraagt een medewerkster hoe het mijn moeder ging, heel aardig, maar ik zou het fijn vinden als vrienden er om vragen...... | ||
| Quote |
| Spatje schreef op: 10-12-2012 14:10:03 |
herkenbaar, nu mijn moeder weer op een uitslag aan het wachten is na 3x kanker en zware reuma krijgt
ze veel te horen van , ach is het weer zover, of van jij hebt ook altijd wat, tja, zo gaan mensen
met elkaar om tegenwoordig |
| Quote |
| Natasja schreef op: 10-12-2012 14:10:07 |
Moet wel lachen om de titel, mijn dochter van 6 roept zo nu en dan ook letterlijk hetzelfde en ik
kan het me heel goed voorstellen. |
| Quote |
| Mama Van Drie schreef op: 10-12-2012 14:15:20 |
@Meanne....je schrijft dat het na 24 jaar terug is bij je moeder, je moeder heeft dus uitzaaiingen
van de borstkanker? Na 24 jaar?......kan je nagaan dat het echt levenslang is wat je hebt, nooit
meer echt helemaal zeker. Ikzelf denk er niet te veel aan op die manier maar het spookt zeker wel eens door mijn hoofd. @Linda, dat roep ik ook altijd en zo is het natuurlijk wel......ik weiger dan ook in angst verder te leven maar soms denk ik wel eens jeeee.....je zal het bericht maar krijgen dat ze uitzaaiingen gevonden hebben, en stop vervolgens die gedachten dan snel weer weg want ik kan er helemaal niks mee, de tijd is mijn grote vriend nu. |
| Quote |
| Meanne schreef op: 10-12-2012 15:05:32 | ||
Nee, mijn moeder weer borstkanker in dezelfde borst en dit keer met uitzaaiingen, ze heeft nu 2 soorten kanker. Het is geen uitzaaiing van 24 jaar geleden, dat is weer een andere soort wat ze toen had. Toen was het de tumor verwijderen, chemo en bestraling. Nu heeft ze 4 chemo's gehad voor dr borst en ze krijgt nu elke week chemo voor de uitzaiiingen. Nog 6 weken en dan krijgt ze weer een meting, blijkt deze chemo ook iets gedaan te hebben wordt ze in feb geopereerd, dr borst eraf. Daarna krijgt ze nog 40 weken, elke 3 weken chemo voor de uitzaaiingen en daarna.........geen idee!! Toen zeiden de artsen we maken je beter, nu zeiden de artsen eerst het is levensverlengend, geen operatie. Het ziet er allemaal wel positiever uit gezien dt er waarschijnlijk toch een operatie komt. Maar dr borst kunnen ze verwijderen, de uitzaaiingen niet. | ||
| Quote |
| Peekaboo schreef op: 10-12-2012 15:08:31 |
Het is ook niet zo zeer dat ze alleen daar niet naar vragen Sis, het is het feit dat ze ons ook niet meer vragen hoe het met ons als persoon of gezin gaat. Ze gaan je gewoon uit de weg. Mits ze zelf iets van ons willen of nodig hebben, dan weten ze je wel te vinden. Andersom kan er niks, ook niet in noodsituaties en dat wordt ons dan weer verweten door ouders of familie. Ik ben er sowieso nooit heel erg praterig over geweest en wij hebben juist getracht de dingen te scheiden en niet in dingen te blijven hangen. Daarbij hebben wij ook heus nog humor en een eigen leven naast dit gebeuren. Ik merk wel dat ik nu in een isolement raak. Ik ben een soort van verbitterd geraakt de laatste drie maanden. Het is dat ik de kinderen naar school moet brengen maar het liefst zou ik niemand (op een zeer klein aantal na) meer zien. Meanne, heel veel sterkte! Spatje, ik hoop dat de uitslag voor je moeder meevalt!  |
| Quote |
| Sabina Mv Milou En R avi schreef op: 10-12-2012 15:13:34 | ||
 | ||
| Quote |
| Senna schreef op: 10-12-2012 15:27:13 |
Ik vind het zo erg om te lezen hoe mensen het gewoon negeren  |
| Quote |
| Mafkees schreef op: 10-12-2012 15:29:59 | ||
Dat ervaar ik ook zo. In het echt misschien té confronterend? Waarom zou dat zijn? Het is een mooi forum iig | ||
| Quote |
| Suus schreef op: 10-12-2012 15:46:28 |
Mijn moeder wilde begraven worden in besloten kring en had zelf een lijst gemaakt met genodigden. Ze
was daar erg duidelijk in en alle mensen die haar of ons hadden laten barsten stonden daar niet op.
Wij hebben echt moeten knokken om mensen weg t ehouden omdat sommigen een enorme plaat voor hun kop
hebben. Zelfs mensen die gewoon toch kwamen bij de condoleance thuis of begrafenis....aso |
| Quote |
| Peekaboo schreef op: 10-12-2012 15:47:50 | ||
Mijn man zegt dat het tegenwoordig de maatschappij is en dat ik nou eenmaal niet zo denk of in elkaar zit als het merendeel van de maatschappij. Waar ik iemand vraag of ik wat kan doen kijkt een ander liever de andere kant op of wacht tot je het een keer vraagt. Ik denk ook dat de meeste mensen op een forum zitten om te delen dus daar kom je al snel gelijkgestemden tegen. Tel daarbij op dat een forum (zeker in beginsel) een behoorlijke mate van anonimiteit bied, dat is veilig en je bent daardoor sneller geneigd jezelf te zijn. | ||
| Quote |
| Petrina schreef op: 10-12-2012 15:51:18 |
Mijn moeder krijgt nu al 4 jaar elke drie weken chemo en sinds drie weken zijn ze daar mee gestopt.
Doen ze alleen nog apd botkuren en hormoonpillen voorschrijven. Maar al die jaren, al die keren weer
heb ik enorm veel steun, begrip gehad van mensen om mij heen. Familie en vrienden. Wat ik wel naar vind is om te zien, dat die mensen allemaal er voor mij zijn en met mij meeleven, maar dat mijn moeder zooo eenzaam is. Dat ze hele dagen alleen thuis zit te wachten tot mijn vader uit z'n werk komt, de enige waar ze aandacht, liefde en steun van krijgt zijn haar kinderen, haar man, en 1 vriendin...... Dat lijkt mij echt afschuwelijk! @Suus: dat meen je niet, sommige mensen vinden hun eigen mening en gevoel toch ook wel enorm belangrijk.......wat naar dat ze zo met de wens van je moeder omgingen. Lijkt mij dat je voor altijd anders naar die mensen kijkt. |
| Quote |
| Peekaboo schreef op: 10-12-2012 15:52:02 | ||
Vreselijk Suus! Wij
hebben inderdaad ook ervaren dat die mensen er zijn. Zelfs mensen die na het overlijden van mijn
schoonvader zeiden "dat is in ieder wel één zorg(taak) minder voor jullie". Mensen die
je inderdaad tijdens het traject niet zag maar die dan wel naar de condoleance kwamen of naar de
crematie. Zo pijnlijk. | ||
| Quote |
| Suus schreef op: 10-12-2012 15:55:15 |
Gelukkig lijken mijn zusje en ik precies op mama en konden we haar wens
heel goed verdedigen. Hebben ze allemaal weg gestuurd en zie ze verder ook niet meer. Zij schreven
mama af voor ze dood was, ik schreef hun af.Wat ik er wel erg aan vond is dat ik door die types minder aandacht kon schenken aan de mensen die zo vreselijk attent waren tot het eind. |
| Quote |
| Alice schreef op: 10-12-2012 15:57:08 |
Misschien is het niet altijd desinteresse, maar misschien is het ook dat mensen niet weten of er wel
behoefte is. Natuuuurlijk kun je dat altijd vragen. Maar denk dat veel mensen denken "hebben ze wel
behoefte aan mij? Zou ik me niet beter wat afzijdig houden? Als ze willen praten, dan ben ik er, dat
heb ik gezegd" Wil het daarmee niet goed praten ofzo, maar denk niet dat het altijd onwil is. Op een forum zoals dit.. ik vind het heel mooi hoe iedereen met elkaar mee leeft en vraagt hoe dingen gaan. Maar aan de andere kant, is dat ook heel makkelijk. Veel makkelijker dan in het echt. Ik heb bvb een ex-collega, we hebben lang en nauw samengewerkt. Maar nadat we allebei niet meer bij dat bedrijf werkten, zijn we elkaar een beetje uit het oog verloren en hebben we meerdere jaren geen contact gehad. Toen ik hoorde dat haar dochtertje heel erg ziek was, hebben we weer contact gekregen, vooral via mail / facebook vanwege de afstand. Vorig jaar is het meisje overleden en sindsdien spreken we ook soms 's af, maar dat is maar eens in de paar maanden. Maar mijn vriendin is heel blij met het contact en dat ik regelmatig aan ze denk, of een kaartje stuur als er een "speciale" dag is.. maar eigenlijk is dat voor mij een superkleine moeite. Ze heeft ook een vriendin waarbij ze wekelijks over de vloer kwam en zij bij haar. Ook rond en na het overlijden van het meisje. Deze vriendin kon moeilijk overweg met het verdriet van mijn vriendin en haar eigen verdriet om het meisje en wilde eventjes een beetje afstand (had ook nog wat andere probleempjes met haar eigen gezin) en dat neemt mijn vriendin haar enorm kwalijk. Ik snap het van beiden. Maar.. die eerste vriendin is er zoveel geweest voor haar en dat stelt nu niets meer voor, terwijl ik enkel berichtjes, kaartjes e.d stuur en heel af en toe 's met haar afspreek en dat wordt enorm gewaardeerd. Is een beetje krom. Maar wel te begrijpen. |
| Quote |
| Meanne schreef op: 10-12-2012 16:10:13 |
Zo vroeg ik enkele weken geleden aan iemand hoe net ging, echt oprechte intresse, wat zegt zei wil
je dat echt weten?? Toen wij net het nieuws kregen, geen ziekte, was je voor ons en nu maande vraag
je weer eens hoe het gaat. ik was echt met stomheid geslagen. Ik moest het even verwerken en zei toen, sorry dat ik met mijn moeder bezig ben. Daarna zei ze niets meer en ik ook niet!! ik had dr een tijd niet gezien maar wel aan dr zus gevraagd hoe et met dr ging. Natuurlijk had ik even langs kunnen gaan om het aan haar zelf te vragen....maar was te veel met mijn eigen prive leven bezig. Ik denk vaak genoeg ligt het aan mij??? Nee, ik heb altijd intresse in de medemens maar keer op keer val ik op mijn gieleltje. Het moet van 2 kanten komen en zoals peekaboo ook typte het ligt ook echt aan de maatschappij, maar ook dat vind ik geen excuus. Men is zo egoistisch. @suus wat vreselijk!! Wat hebben mensen dan een plaat voor hun hoofd, dit heeft niets met respect te maken!!! mijn moeder krijgt gelukkig veel steun van dr vriendinnen, daar ben ik erg blij om. @petrina, wat vreselijk om te lezen dat je moeder zo alleen is |
| Quote |
| Sabina Mv Milou En R avi schreef op: 10-12-2012 16:21:04 |
Sis, ik denk dat dat het is. Ik heb daar zelf ook last van. Maar kan me jouw reactie wel goed
voorstellen. Denk ook dat mensen soms denken dat je het beter over koetjes en kalfjes kan praten om
pijnlijke vragen te voorkomen en je een ander niet wil kwetsen... |
| Quote |
| Sabina Mv Milou En R avi schreef op: 10-12-2012 16:22:39 |
Beetje rottig geformuleerd die laatste zin, maar je snapt me vast wel |
| Quote |
| Alice schreef op: 10-12-2012 16:28:04 |
Dat is ook zo Sis. Maar voor sommige mensen is dat heel moeilijk. Bij het voorbeeld van mijn vriendin bvb.. Op haar werk hadden ze het bidprentje op het prikbord gehangen. Toen mijn vriendin weer terug ging werken na het overlijden, werd haar gevraagd of ze dat moesten weghalen. Zo'n vraag is goed bedoeld en men wil rekening houden met iemand. Maar.. het niet natuurlijk nooit zo dat mijn vriendin niet meer aan haar dochtertje denkt omdat dat prentje daar niet meer hangt. Haar hele huis hangt vol met foto's van haar meisje, logisch. Dus van haar moest dat zeker niet weg. Je probeert mee te denken met iemand, maar in feite kun je dat natuurlijk nooit echt. |
| Quote |
| Alice schreef op: 10-12-2012 16:30:45 |
Ik vraag zelf pas als ik zeker weet dat iemand graag praat. Ik praat zelf helemaal niet graag en ik
zou het heel vervelend vinden als mensen steeds medelijden met me zouden tonen, ook al is dat super
goed bedoeld en zou ik het de mensen niet kwalijk nemen. Ik zou niet gauw tegen een ander zeggen dat
ik ergens niet over wil praten. Zou hooguit sumier reageren, waardoor mensen een volgende keer al
niet meer durven vragen. Is een wisselwerking dan he. |
| Quote |
| Sabina Mv Milou En R avi schreef op: 10-12-2012 16:33:15 |
Sis, dat is ook zo alleen weet niet of doet iedereen dat |
| Quote |
| Suus schreef op: 10-12-2012 16:34:45 |
Maak nooit andermans probleem van jou probleem. Vragen kan altijd, iemand geeft zelf wel aan als hij
of zij het er niet over wil hebben. Negeren is echt het ergste wat je kunt doen denk ik. |
| Quote |
| Alice schreef op: 10-12-2012 16:40:30 |
Ja, zeker waar Suus.. maar wat doe je als iemand al 1 of 2x aangegeven heeft het er niet over te
willen hebben.. Vraag je dan nog zo makkelijk? |
| Quote |
| Dicha schreef op: 10-12-2012 16:44:25 |
Ik geloof dat ik dan zou zeggen, ok ik begrijp dat je er liever niet over wilt praten, mocht je het
toch willen dan weet je me te vinden en dan ben ik er voor je.. Ik zou er zelf niet meer naar vragen.. |
| Quote |
| Alice schreef op: 10-12-2012 16:51:59 | ||
Ik bedoel ook niet op hetzelfde moment, maar de keer erna als je diegene weer ziet. En als jij antwoordt dat het goed gaat, dan kan ik denken dat dat echt zo is waardoor ik kan aannemen dat ik je geen steun meer hoef te geven, ofwel kan ik denken dat je er met mij liever niet over praat, waardoor ik ook minder geneigd zou zijn om je iets te vragen. Is allemaal geen excuus natuurlijk, maar wel van beide kanten te begrijpen. | ||
| Quote |
