Mama-life
| Monica Mv 2 schreef op: 09-06-2012 10:54:18 |
Meiden, 1 van de liefste mama's van mama life is gisteren door een Hell gegaan. Haar ouders hebben een auto ongeluk gehad met Kyo, Luna en Zinzi in de auto. Tis hier in het dorp gebeurd en ik moet zeggen, zelfs hier in het dorp maakt het een flinke indruk. Opa en oma zijn behoorlijk gewond, Kyo, Luna en Zinzi hebben het er voor de ernst van het ongeluk nog vrij goed afgebracht maar ze liggen wel alle 5 in het ziekenhuis. Ik ben me rot geschrokken, heb vanmorgen een traan gelaten en vraag jullie, willen jullie een kaarsje branden dat ze snel weer alle 5 beter zijn en thuis komen. Kim, Rich, heel veel sterkte, ik denk aan jullie, dikke  |
| Quote |
| Dani schreef op: 20-06-2012 18:03:48 |
jemig die auto..... sprakenloos... knuf voor jou , je kindjes en je ouders! |
| Quote |
| Kimmv3 schreef op: 20-06-2012 21:55:04 |
Ik heb geen idee of ze last heeft van verstopping, ik heb het idee van niet. Ik ben dr ook bewust niet boos over geworden, maar had de tweede keer wel zoiets van waarom doe je dat nou. Met daarna dirrect t besef van ships, dat kon wel met het ongeluk te maken hebben. Ze had al twee keer eerder idd aangegeven niet meer erover te willen praten. En nu vandaag ook weer. Ik probeer zo af en toe wat met haar erover te praten en vroeg haar of ze bang was in de opgeblazen banaan. Een beetje zei ze, ze wou graag mij hebben maar de ambulance meneer was ook erg lief. Toen ik vroeg of ze er wel eens over droomtt zei ze nee. Maar toen zei ze dat ze er niett meer over wou praten want dan was ze bang dat ze erover gaat dromen.... Moppie toch... Dus ze sluit zich er wel voor af heb ik het idee. En dat vind ik moeilijk want heb zo het gevoel haar niet te kunnen helpen of bijstaan. Heb haar gezegd dat als ze er wel weer over wil praten ze altijd bij papa en mama terecht kan. Dit wist ze. Maar toch.... Heb het idee alsof ze het alleen wil doen... Kyo gaat naar mijn idee ook wel de goede kant op. Ik hoop het! Ik kreeg vvandaag een kaart van mijn nicht met een mooie spreuk erop, Er zijn mensen die op een wonder wachten, in plaats van er een te zijn. Dit vond ze nl heel toepasselijk omdat het een wonder is dat ze er allemaal nog zijjn. (ze had de auto ook gezien) zo lief van haar! Dus denk dat ik dit maar als mijn onderschrift ga maken..... Voor mijn wondertjes en mijn wonder ouders  De verzekeringsman belde vandaag. Hij komt binnekort op huisbezoek om de schade op te nemen. |
| Quote |
| Kimmv3 schreef op: 20-06-2012 21:57:45 |
De spreuk is trouwens Er zijn zoveel mensen die op een wonder wachten, in plaats er een te zijn |
| Quote |
| Kimmv3 schreef op: 20-06-2012 21:58:52 |
Er zijn zoveel mensen die op een wonder wachten, in plaats van er een te zijn.... Grrrrrr nu wel goed, moet nodig gaan slapen denk ik |
| Quote |
| Kimmv3 schreef op: 20-06-2012 21:59:05 |
Er zijn zoveel mensen die op een wonder wachten, in plaats van er een te zijn.... Grrrrrr nu wel goed, moet nodig gaan slapen denk ik |
| Quote |
| Mai-lin schreef op: 21-06-2012 10:25:44 |
Mooie spreuk! Moeilijk dat Luna zich afsluit. Misschien voor haar het beste, maar ze is nog zo klein he... moeilijk om in te schatten of dit het beste voor haar is. Ik heb een zoontje die honderduit verteld over de dingen die hij meegemaakt heeft. Bij de ander hoor ik hooguit: leuk. En dan ineens weken later wat hij allemaal gedaan heeft. Gaat gelukkig om goede dingen, maar wil er alleen maar mee illustreren dat kinderen een eigen manier van verwerken hebben. Alleen snap ik wel je zorgen... een leuke dag verwerken mogen ze prima alleen, een ongeluk verwerken... daar wil je graag bij helpen... Zoals ik het lees geef je haar wel de ruimte om het alleen te doen. Goed dat je aan blijft geven dat ze erover kan praten, maar wellicht is het nog te moeilijk en te verwarrend, kan ze er de juiste woorden niet voor vinden. Ze is nog zo klein.... Ze geeft nu haar grens aan en die respecteer je en dat is heel mooi. Ik denk echt dat jij goed aanvoelt wat je moet doen. Je meisje komt er wel, heeft wellicht wat meer tijd nodig. Vertrouw op jezelf, ik denk echt dat jij het aan zal voelen als je meisje toch vast gaat lopen. Ze is volop bezig met verwerken, op haar eigen manier. Morgen ben je bij de huisarts, je zou daar wel al kunnen informeren, misschien heeft hij tips, misschien heeft hij adressen waar je terecht zou kunnen voor het geval dat. Misschien dat jij, als je zelf vastloopt, met iemand kan praten die je tips kan geven hoe Luna te helpen. Maar vooralsnog, ik lees geen gekke dingen... en heb heel wat getraumatiseerde kindjes gezien... wat niet wil zeggen dat ik het daardoor per definitie goed zie nu. Ik denk nog steeds dat jullie allen op de goede weg zitten en dat je het echt goed doet. Ik blijf je heel veel kracht wensen om dit allemaal te kunnen dragen, de moed om dit vol te houden! |
| Quote |
| Kimmv3 schreef op: 22-06-2012 13:31:07 |
Vandaag idd bij de huisarts geweest. Hij wit niks van zinzi en luna!!!! Wel van kyo. Jeetje dus het
ziekenhuis in venlo heeft niks overgedragen aan de huisarts! En waarschijnlijk hebben ze ook niks
overgedragen aan de huisarts van mijn moeder. Want die wist wel van mijn vader maar informeerde niet
naar mijn moeder. Dus die moet ze ook nog even op de hoogte stellen want mijn moeder is vandaag op
controle geweest in venlo en ze had al sinds de eerste dag dat ze thuis was een dikke knobbel op
haar rug. En veel pijn in dr rug. Wat blijk nu?...... Heeft ze ook een ruggenwervel gebroken!!! Daar
heeft ze gewoon mee rondgelopen.... Maar nu kan ze dusgeen corset omdat dat drukt op haar borstbeen.
Dus heeft ze vanallerlij bewegingen meegekregen die ze niet mag doen. Nou schrik hier best wel van
hoor! Verder zei de huisarts over de kindjes en ons, geef het tijd! Datt kyo nog zo vermoeid is en ook het emotionele, geef het tot na de vakantie. Mochten we zelf merken eerder hulp nodig te hebben voor de kindjes of onszelf dan moeten we aan de bel trekken. Ik ben dus wel blij dat we zijn gegaan dat hij nu dus ook van alle kindjes af weet. Luna hoorde dat we vanmiddag naar opa en oma gaan. Ze begon te huilen.... Ze wil niet gaan.... Maar ik krijg er niet uit waarom niet. Is het omdat ze gewooon geen zin heeft, of omdat ze wou afspreken of is het omdat ze er bang en verdrietig van wordt, of omdat ze het eng vind? Ik weet het niet... En zij schijnt het zelf ook niet te weten. Maar ze krijgen vanmiddag alledrie een kado van opa en oma. Ze meende toch dat ze dat moesten doen voor de kinderen.... Ik merk zelf dat ik meer probleempjes heb dan dat ik dacht.... Mijn vriendin vroeg me gisteren om vanavond samen wat te gaan eten.......normaal ben ik de eerste die ja tegen zoiets zegt. Maar bij de gedachte werd ik erg verdrietig en erg bang. Bang omdat het vanavond precies twee weken geleden is en ik dan in een restaurant zit en dan de angst voor weer zo'n telefoontje, klinkt zooo stom ik weet het maar ik kreeg een knoop in mijn maag en kon zo gaan huilen bij de gedachte alleen al. (sorry daisy, het zit denk ik nog te diep) zo ook bij de gedachte over een tijdje de kindjes weer met iemand anders in de auto mee te geven.... Ik wil er nog niet aan denken. Ik wordt er onpasselijk van. En als ik gewoon erover denk denk ik kim, stel je niet aan zeg..... Maar dat gevoel.... Potverdikkie toch. Kan nu ook weer in huilen uit gaan barsten. Bah bah. Kyo heeft gisteren geprobeert een hele dag naar school te gaan. Helaas was dat toch een beetje te veel van het goede. Om kwart voor twaalf werd ik gebeld of ik hem wou ophalen, het gig niet meer. En na twee uurtjes is hij weer even naar school gegaan want ze hadden klassen wissel en daar wou hij wel bij zijn. Voor de rest gaat het wel goed geloof ik.... Ja ik vind het heel moeilijk bij luna een goede balans te vinden. Tussen nu is het genoeg of ik moet toch nog even verder vragen. |
| Quote |
| Linn03 schreef op: 22-06-2012 13:53:10 |
Weet je meid,je hebt al die weken zo gevlogen van hot naar her,dat ik denk dat jij nu pas echt de
klap krijgt.Het is dus helemaal niet gek dat je je zo voelt.Ik zou proberen om er goed over te
blijven praten. En het idee dat je ze ooit weer aan iemand mee moet geven,is ook normaal.Ik heb dat zelf al,en dan hebben wij gelukkig nog nooit zo iets ergs meegemaakt.Ik denk dat het normaal is dat je je zo voelt. |
| Quote |
| Mai-lin schreef op: 22-06-2012 16:36:21 |
| Kim. Het is ook zoveel dat je te verwerken hebt, zoveel zorgen, zoveel verdriet... en zoveel angst... En net als Linn03 zegt, ik vind het ook al eng ze mee te moeten geven aan anderen en er is nooit iets gebeurd... Dus dat jij het eng vindt nu... zeer begrijpelijk. Ga jezelf niet overhaasten, okee? Neem ook voor jezelf de tijd om dit te verwerken... Wat nalatig van het ziekenhuis... en je moeder, bah, wordt er naar van. Hoop dat het alsnog helemaal genezen zal! Wat je kunt proberen, is met je meisje praten als ze slaapt. Vertel haar wat je haar zeggen wil, geef haar met woorden het vertrouwen terug. Kan me voorstellen dat je het vreemd vindt  , maar mijn
ervaring is dat het kindjes helpt om te verwerken.Bijvoorbeeld zeggen dat je heel erg geschrokken bent, dat je denkt dat zij dat ook is en dat je verdrietig bent dat ze zo bang was. Maar dat je heel gelukkig bent dat ze bij je is en dat ze een sterke en dappere meid is en dat alles goed zal komen. Je vindt de woorden wel meid... Werk je eigenlijk? Geloof het niet, he? Wanneer is er vakantie? Het zal jullie goed doen, even rust... |
| Quote |
| Kimmv3 schreef op: 22-06-2012 19:49:03 |
Ja ik vond het voorheen ook al eng om mijn kindjes mee te geven, maar als ik er nu alleen al aan
denk moet ik al bijna huilen.... Dank je voor je tip Mai-lin ik ga het zeker proberen. Want ben vanmiddag en vanavond echt met mijn neus op de fijten gedrukt dat het voor mijn meisje nog een hele weg gaat worden.... Ze moest vanmiddag al huilen toen ik zei dat we naar opa en oma gingen. Bij mijn ouders moest ze ook weer huilen. Daarna was ze in haar sas want ze had een tablet gekregen. Maar toen ik even met mijn man frietjes wou gaan halen werd ze weer bang en wou niet bij opa en oma blijven dus ging ze met ons mee. Mijn moeder schrok hiervan. Ze weet zelf niet waarom ze moet huilen. Ze wil bij mij blijven zegt ze. Verder lijkt het in de auto erger te worden. Vandaag begon Kyo ook al dat hij het eng vond om over hobbels in de weg te rijden omdat dat deed denken aan het ongeluk. Ineens twee kids die panisch op de km melder aan het kijken waren of ritch niet 1 km boven de 100 kwam.... Ik had net per 1 juni mijn ontslag genomen. Was eigenlijk net bezig of aan het denken om zelf iets op te gaan zetten of iets over te gaan nemen. Maar dat is nu op een laag pitje komen staan dus ben maar weer aan het solliciteren geslagen. Voelt eigenlijk niet goed nu maar ja... Dus het komt nu heel goed uit dat ik thuis ben en ook elk moment kyo uit school kan halen als het moet. Komende week is de laatste week voor hun school en dan hebben ze vakantie. Wij hebben een seizoensplaats op een camping en staan daar nog tot 1 november. Na het ongeluk zijn we in het weekend niet meer geweest, maar morgen willen we toch weer gaan proberen. De kids vinden het er heerlijk. Mocht ik voor de tijd nog geen ander werk hebben dan denk ik dat we (als het weer mee zit) wel de volle 6 weken op de camping zullen zitten. Volgens de huisarts ook erg goed. Al denk ik dat daar evengoed alles voor mij wel door gaat. Want we zitten toch dicht bij huis. Mijn man heeft de drie weken van de bouwvak vrij, dus dan hebben we echt vakantie! Zo ik ga nu met de beentjes omhoog de dag overdenken. Ik vind het moeilijk worden. Hoop dat ik mijn meisje de goede steun kan bieden.. Mai-lin dank je voor je tips, ik heb er heel veel aan! |
| Quote |
| Anita_mv4 schreef op: 22-06-2012 19:51:42 |
Meis een hele dikke knuffel voor jou...gewoon zomaar!  |
| Quote |
| S@ssefr@s schreef op: 22-06-2012 20:12:00 |
Jeetje, wat een schrik zeg! Dit is geen bericht wat je als ouders wil krijgen. Ik kan een klein
beetje met je meevoelen, met de nadruk op klein beetje, want in jullie geval gaat het om al je
kindjes en daarbij ook nog je ouders. Een paar jaar geleden kreeg ik een telefoontje van het
taxibedrijf waarmee mijn zoontje naar school reisde, dat de taxi een ongeluk gehad had. Meer dan
pijn van de gordels hadden alle 8 kinderen niet en de chauffeuse had wel iets, maar dat was niet
ernstig. Op het moment dat ze belden (een uur nadat hij eigenlijk thuis had moeten zijn) stonden ze
nog op de weg en werden ze in de ambulance nagekeken. Op dat moment stonden er wel al foto`s online
waarop ik mijn mannetje hand in hand zag lopen met een grote brandweerman en ik zag brandweer,
politie en ambulance. De impact die het heeft als je hoort dat er iets met je kindje is gebeurd
waarbij je zelf gewoon helemaal NIETS kan doen, ik vond het vreselijk en nog. Ik voel het zo weer
terug. Mijn zoontje heeft ook een beer gekregen en ook nu nog slaapt hij er mee, terwijl hij nooit
ergens mee sliep. De dag erna hebben wij hem (en dat gold ook voor de andere kinderen) weer mee
laten rijden met de chauffeuse. Hoewel ik het heel moeilijk vond, vond ik het voor de chauffeuse
heel goed om te laten merken dat we nog vertrouwen in haar hadden, voor ons zoontje was het ook
goed, hij moest weer het vertrouwen terug krijgen dat reizen met de taxi niet eng hoefde te zijn. En
voor mijzelf was het ook goed om hem weer mee te geven, anders zou ik nooit meer durven. Inmiddels zit hij in onze woonplaats op school. Niet vanwege de angst, maar omdat hij naar andersoortig onderwijs is overgestapt. Als ik langs de plek van het ongeluk rijd kan ik zo weer vol schieten en de taxi heb ik lang eng gevonden, maar dat stopte ik weg. Hij moest tenslotte toch naar school. Nu is mijn situatie lang niet zo ernstig geweest als die van jou, ik kan me dan ook voorstellen dat jij wat ik voelde in het kwadraat hebt gevoeld en waarschijnlijk nog wel meer. Heel, heel veel sterkte met alles, voor de kindjes en ook voor opa en oma. Ik hoop dat jullie het eens een plekje kunnen geven. Respect voor jou, hoe je er mee omgaat!! Liefs S@ssefr@s |
| Quote |
| Monica Mv 2 schreef op: 22-06-2012 20:24:24 |
|
| Quote |
| Kimmv3 schreef op: 22-06-2012 20:29:59 |
Dank je anita
terug!Oooo S@ssefr@s... Dat is ook schrikken geweest voor jou zeg! Misschien heel stom, maar ik ben blij met je verhaal. Dit wil toch zeggen dat mijn gevoelens niet gek zijn. Dank je voor het delen! Hopelijk heeft jouw zoontje er verder geen angst aan over gehouden. Haha en die beer, die is voor mijn middelste dochter ook heel belangrijk geworden, ze gaat niet slapen zonder en ook niet zonder de zakdoek die ze van een mevrouw heeft gekregen die direct kwam helpen! Dank je monica! |
| Quote |
| Mai-lin schreef op: 22-06-2012 22:43:19 |
Ik hoop het Kim, ik hoop dat je er echt iets aan hebt.... Wat verdrietig voor jullie allemaal dat Luna niet bij je ouders wilde blijven... Goed dat jullie toch met de kinderen blijven rijden... zal erg moeilijk zijn, voor jullie ook om hun angst te voelen, maar iedere confrontatie helpt, ze zullen iedere keer een beetje meer vertrouwen terug krijgen. Het vraagt heel veel van jullie... heel veel geduld, liefde, begrip... je klinkt zo liefdevol, meid! Heb je een bieb in de buurt? Daar zou je ook eens kunnen zoeken naar boeken waarin ongelukken een rol spelen. Misschien voor Luna boeken die niet teveel lijken op... maar waar ze wel herkenning in kan vinden. Misschien niet eens met een ongeluk, maar alleen al waar het ziekenhuis centraal staat. Zo gaan kindjes soms ook praten over wat gebeurd is. Doe dit niet te dicht op het slapen gaan, sluit de dag met iets leuks af... Of zet een doosje ergens waar ze makkelijk erbij kan, met daarin onder andere een autootje, een boom, een ambulance... en vele andere dingen. Zo kan ze gaan spelen en wellicht pakt ze vanzelf dan de dingen die ze nodig heeft om het voorval te reconstrueren... ze zal naar je toe komen, contact met je zoeken als ze dat wil. Je respecteert haar grenzen als ze aangeeft er niet over te willen praten, je laat haar weten dat ze er wel over kan praten... je geeft haar de steun die ze nodig heeft! Echt! |
| Quote |
| S@ssefr@s schreef op: 23-06-2012 18:41:29 |
Nee hoor Kim, jouw gevoelens zijn heel normaal! Met mijn zoontje gaat het gelukkig prima. Hij praat
er nog wel eens over (is nu 9) en dan praat ik gewoon met hem mee. Hij vindt autorijden gelukkig
niet eng. We rijden regelmatig langs de plek van het ongeluk en dat vindt hij ook niet eng gelukkig.
Zijn beer blijft wel heilig en dat vind ik ook goed. Ikzelf ben best lang wat angstig geweest.
Gewoon het idee dat er zomaar iets met je kind kan gebeuren, ook als je er niet bij bent....dat vond
ik best schokkend. natuurlijk weet je dat best wel, maar als je er direct mee te maken krijgt dringt
pas dat besef tot je door. Helemaal onbezorgd ben ik niet meer. Het houdt me niet tegen om hem op
schoolreis op andere dingen te sturen, dat zou ook niet goed zijn, maar diep van binnen knaagt er
wel eens een bepaald gevoel, daar ben je dan moeder voor he? |
| Quote |
| Kimmv3 schreef op: 25-06-2012 11:07:31 |
daar ben je idd moeder voor S@ssefr@s. fijn dat je zoontje het niet eng vind om langs die plek te
komen en dat hij er nog gewoon over praat. ja de bieb, daar had ik niet aan gedacht Mai-lin. ik zal eens kijken. en dat doosje is ook een idee. ik moet eens kijken waar ik die dingetjes vanaf kan toveren... Dit weekend was een emotioneel zwaar wekend. Zaterdag zijn we weer naar de camping gegaan. op de heenweg hadden we besloten nog eens langs de plek te rijden waar het is gebeurt. ritch is met luna naar de overkant van de weg gegaan om te kijken waar het was gebeurt en ik evenlater met Kyo. het was raar daar te zijn. maar dit was echt even voor de kindren. voor mezelf wil ik eens alleen terug, zodat ik daar rustig kan zitten en de film kan laten passeren. kyo kon vertellen waar hij had gelegen. wat er allemaal gebeurde. Luna nam het gelaten in zich op. wat ik nu moeilijk vind is elke keer als we in de auto zitten de vragen, niet te hard he? het gaat toch niett weer gebeuren he? wat zijn die hobbels?? elke keer als we op een landweggetje reden en voor een tegenligger half in de berm moesten rijden, moesten we dat van te voren zeggen dat het weer ging hobbelen..... waar ik nu ook zo verdrietig van kan worden of emotioneel is dat er zoveel lieve mensen waren die er voor mijn kindjes waren tooooen ik er niet voor ze kon zijn. de man die luna vast had, moet een jonge vent zijn geweest die haar liefdevol tegen zich aan nam en met haar heeft gesproken over de dierentuin. bij die gedachte raak ik erg emotioneel en ben ik die man zo ontsettend dankbaar. maar ik wordt ook verdrietig omdat ik zo graag zelf mijn meisje had getroost en vastgehouden. woensdag ga ik met mijn ouders naar de politie. mijn ouders hebben nog heel veel vragen die ze graag willen stellen. En ik misschien ook wel. omdat ze nog niet veel kunnen rij ik ze er naar toe. hopelijk krigen we ook de namen en adres gegevens van de mensen die mij kindjes hebben gholpen. als die mensen dat willen. want we zouden ze zo graag willen bedanken! verder ging het op de camping wel goed. natuurlijk iedereen die kwam vragen hoe het gaat. Daarna ook daar proberen de draad op te pakken en de kindjes weer los te laten en niet steeds er boven op te zitten dat kyo het rustig aan moet doen... maar ze hebben zich heel goed geamuseerd en ik merk dat even een andere omgeving voor iedereen goed doet. helaas is luna gisteren ziek geworden. ze heeft erge hoofdpijn en moet steeds overgeven. zooooo zielig. dus ligt mijn meiske nu lekker bij mij op de bank |
| Quote |
| Mama-van-aimy schreef op: 25-06-2012 11:17:54 |
Ach jeetje wat verdrietig allemaal. het heeft allemaal tijd nodig om te verwerken. Er zoveel gebeurt
met je kindjes (en je ouders). Het huilen toen je naar je ouders ging van 1 van je kindjes. Kan dat misschien te maken hebben dat Opa en Oma nu niet meer een "veilige factor" zijn in de ogen van je kindjes? want ze koppelen nu natuurlijk ongeluk = pijn = opa en oma aan elkaar. (snap je een beetje wat ik bedoel). Dikke knuffel voor jou en je kindjes en je ouders |
| Quote |
| Kimmv3 schreef op: 25-06-2012 11:23:24 |
mama van amy, ik snap wat je bedoelt. het zou best kunnen ja. ze kan het me alleen niet zeggen wat
het nu precies was. ze wou bij mij blijven zei ze. ook denk ik dat ze het moeiijk vind dat mijn
vader en moeder eigenlijk niett de dingen kunnen als voorheen omdat ze nog te veel pijn hebben. het
zal idd tijd nodig hebben.... |
| Quote |
| Mai-lin schreef op: 25-06-2012 15:17:52 |
Dat lijkt me ook zo ontzettend moeilijk, Kim, wetende dat je kinderen zo bang waren en dat je er
toen niet voor hen kon zijn. Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik las dat Luna zo liefdevol getroost
is... hoop dat je inderdaad zijn naam en adres mag krijgen, zal voor hem ook fijn zijn te weten hoe
het nu met haar is. En uiteraard voor alle anderen die er bij waren... Fijn dat het verblijf op de camping goed gedaan heeft! Sterkte alvast voor woensdag en voor nu, beterschap voor Luna! |
| Quote |
| Kimmv3 schreef op: 26-06-2012 21:09:47 |
luna is gelukkig weer wat opgeknapt. ik merk dat kyo en luna beide wat vaker uit zich zelf beginnen over het ongeluk. ik heb toch wel de kriebels in mijn buik voor morgen als ik met mijn ouders naar de politie ga. en morgenavond gaan we naar de brandweer, om hun te bedanken voor de goede zorgen en opvang direct na het ongeluk. ik laat de kinderen een tekening maken en heb een gedichtje geschreven wat ik wil lamineren. Het is een gedichtje dat ik vandaag las voor een afscheid van een juf, maar heb het zelf aangepast voor hun. ik zal het hier neerzetten. misschien is het wel helemaal niks.... ha ha Lieve mensen van de brandweer voor jullie toveren wij een kusje een kusje op ieders wang die je van ons mag bewaren zo lang als het maar kan dat kusje is bijzonder het heeft een eigen naam het heet een dank je wel kusje voor alles wat jullie voor ons hebben gedaan ik hoop dat het wat is.... |
| Quote |
| Mafkees schreef op: 26-06-2012 22:39:46 |
jullie verhaal raakt me, maar nog meer ben ik geraakt door al je liefde die je schrijft, over je
kinderen, je ouders, je krijgt het zo voor je kiezen als moeder. diep respect hoe zorgvuldig je met iedereen omgaat! sterkte morgen, hopelijk krijgen jullie antwoorden op je vragen. |
| Quote |
| Kimmv3 schreef op: 26-06-2012 23:57:15 | ||
jeetje,......en jouw woorden raken mij nu........ ik weet even niet wat te zeggen dan, dank je! | ||
| Quote |
| Kimmv3 schreef op: 28-06-2012 14:04:58 |
Gisteren was heftig, verdrietig, emotioneel, maar ook vol met respect, waardering en
dankbaarheid. Ik kan het niet goed beschrijven.. Smiddags eerst naar de politie geweest. Mijn ouders hebben hun vragen kunnen stellen die ze hadden. Het moet een rare avond zojn geweest. Er was geen politie beschikbaar. Waarop er in eerste instantie dus maar een auto ter plaatse was. De man zei, als je hoort dat er kinderen bij betrokken zijn, dan gaat je bloed sneller stromen en wil je het liefst direct ter plaatse zijn. De auto is waarschijnlijk ook over de kop gegaan gezien de schade. Dit zei de politie en en de brandweer afzonderlijk van elkaar. Mijn moeder blijft dit ontkennen. Maar je hebt over de kop, dat hij helemaal rolt of schuin over de kop (dus meer op een zei/kop en dan weer terug. En dat is denk ik hier het geval geweest. We hebben namen van mensen gekregen die er bij betrokken waren van de politie. Dit is fijn. Zo kunnen we ze bedanken. Verder is het afwachten op het forensisch onderzoek en de uitspraak van het openbaar ministerie. Pfff dat bezorgt me toch nog buikpijn. Verder heeft de politie vandaag foto's gestuurd van ter plaatse. Was toch even lichtelijk in shock... Gelukkig zie je mijn kindjes en moeder niet op de foto's die lagn achter de auto onder een tent omdat het gauw genoeg na het ongeluk ging regenen. Mijn vader zie ik wel van achteren zitten. Maar je ziet zo nog beter wat een vreselijk ongeluk het is geweest.. Gisteravond naar de brandweer geweest. Wat heb ik een diep respect voor deze mensen, en wat ben ik hun eeuwig dankbaar dat zij er waren voor mijn dierbare op het moment dat ik er zelf niet voor ze kon zijn. Heb veel verhalen gehoord. En ben er nog ondersteboven van! Dat kyo preiees had verteld wat er was gebeurt. Dat hij daarna steeds in slaap wou vallen maar dat mocht niet. Ook luna was erg afwezig en die hielden ze aan de praatt. Mijn moeder was kritiek op dat moment. De oudere mevrouw die zinzi steeds vast heeft gehad hoorde we dat er veel moeite mee had en ze krijgt ook slachtofferhulp. Hoop deze vrouw ook te kunnen bezoeken met zinzi, zodat ze zelf kan zien dat het weer goed mett haar gaat. De brandweer zei dat het voor hun een heel aangrijpend ongeluk is geweest. Veel hadden zelf kinderen. Ik vond het zo mooi dat ze de tijd voor ons namen. Fijne gesprekken gehad, wij kregen onze antwoorden en hun de hunne. Kyo en luna mochtten in de brandweerauto zitten en kyo kreeg een brandweerpak aan met helm op! Ze vonden het geweldig. Toen kwam er ook nog een ambulance waar ze in mochten, deze heeft een standplaats achter de kazerne en toevallig was het de broeder die mijn vader had vervoert. We hebben vlaai en kratten bier gebracht, ze hadden een oefenavond en dat hadden ze nog wat voor een mooie afsluiting. Wij waren schijnbaar de eersten die na afloop kwamen bedanken.... Daar schrok ik wel van. Voor hun was het ook fijn te zien dat de kinderen weer lekker rondliepen en plezier hadden. Ik had daar wel de hele tijd kunnen huilen, maar echt van de warme reacties en de prachtmensen die daar werken en echt hun werk met volle overgave doen. Ik kan niet uitdrukken hoe dankbaar ik ben. Wel merk ik dat nu langzaam dingen los beginnen te komen... Al laat ik het nog niet toe. We zullen zien hoe het gaat lopen. Eigenlijk heb ik nog zo veel te vertellen maar goed... En nu ik dit alles heb getypt twijfel ik of ik het wel moet plaatsen... |
| Quote |
| Son schreef op: 28-06-2012 14:09:55 |
wauw meis, ik krijg er zelfs tranen van in mn ogen. Lekker blijven typen hoor ! Is ook goed voor de
verwerking. En wat ga jij (jullie) daar goed mee om zeg . Echt knap van je en wat super lief om bier
een vlaai mee te nemen. Als je meer te vertellen heb, kom op dan, lekker vertellen, dasn ben jij het even kwijt |
| Quote |
