Ben jij het nieuws goed aan het lezen vandaag?!

Heb er geen last van gehad van de overgang. Alleen de overgang van werken naar werken met een deeltijdstudie vond ik best pittig.

---

Klagen is zinloos; Doe iets of vergeet!

Ik vind het een beetje onzin denk ik, je kan wel huiswerk uit gaan bouwen op de middelbare scholen maar het is nog maar de frag of de leerling daar in meegaat, de meeste doen niet meer dan het hoognodige wat nodig is om over te gaan/te slagen.

Als ik kijk naar mijn oudste zoon, die leerde echt voor wat voor cijfer hij nodig had, als hij bv een 6 nodig had om gemiddeld een bepaald cijfer te staan dan zou hij zorgen dat het een 6 is maar meer dan dat ook niet, als het dan hoger uitvalt is dat meegenomen maar een 6 was voldoende dus dan werd daar het leren op afgestemd.

Hij zit nu in z'n laatste studie jaar, heeft het zichzelf niet makkelijk gemaakt, begonnen met een Engelstalige studie in de sensor techniek ( HIT), na driekwart jaar kwam hij erachter dat het niet was wat hij wilde....wat hij dan wel wilde wist hij niet ( O Help)....hij heeft toen gekozen voor een studie biologie en medische laboratorium onderzoek ( de diagnostieke kant) en kwam er gaande weg achter dat een baan in een lab hem dus absoluut niet ligt, dat betekende dat de stage in het laatste jaar absoluut niet in een lab door gebracht kon worden volgens hem....(O help)......hij doet er nu een minor ( de techniek achter de apparatuur in o.a lab's enzo).....als ik het allemaal goed zeg haha......die minor moest door de examencommisie goedgekeurd worden. Het was een zwaar jaar vorig jaar want hij miste wel een groot stuk aansluiting op technisch vlak en heeft dat zich in een half jaar wel eigen moeten maken.
Hij liep vast met z'n bijbaan van 20 uur in de avonduren en heeft dat los moeten laten om z'n studie op de rit te krijgen.
Nu is zijn laatste jaar ingegaan, er is meer ruimte weer en het loopt weerr lekker, ook heeft hij zich weer binnen weten te werken bij z'n bijbaan ( die goed betaalde) en gaat weer 20 uur werken in de avonduren.
Ik neem er m'n petje voor af want het vraagt veel planning naast de studie die ook veel vraagt vanwege de minor.
Depressief is hij niet, ook de vele medestudenten die hij kent hoor ik daar niks over.

Ik denk dat heel veel ook te maken heeft met hoe je in elkaar zit, geestelijk, persoonlijk, ben je altijd wat zorgelijk....labiel aangelegd.....dat soort dingen...denk ik.....

Ik ken een jongen hier die van groep 8 naar de middelbare school ging en volkomen de weg kwijt is geweest, heeft daardoor z'n eerste jaar ok niet vol kunnen maken is een tijdje uit huis geweest, dat zou mij als moeder dan wel zorgen geven want dan is zo'n kind toch ergens labiel, als je die overstap niet aankan wat brengt de toekomst dan? 

Vind dat een wat denigrerende benadering om te zeggen dat een kind labiel of zorgelijk moet zijn om depressief te kunnen raken. Ben aan het eind van de middelbare school/begin universiteit ook depressief geraakt. Ik snap het artikel dan ook wel. Op de basisschool was de druk laag en waren de contacten onderling intensief. Die contacten onderling en met de docenten werden op de middelbare school al veel minder, aan de universiteit nog minder. Daarentegen hadden we op de middelbare school enorm veel huiswerk en werden er op school goede prestaties verwacht, wat voor heel veel druk zorgde. Dat gecombineerd met persoonlijke omstandigheden maakte achteraf dat ik doorlopend veel stress had, wat achteraf gezien tot depressie geleid heeft. Ik vind het persoonlijk een goed initiatief wat in het artikel genoemd wordt.

Ik denk ook dat er meerdere factoren zullen meespelen en bijdragen aan een depressie.
alleen een overgang zou welbizar zijn toch?
Aanleg? Jeugd? Incasseringsvermogen? 

Ik denk dat we er de komende jaren meer problemen mee zullen krijgen. Kinderen worden uit alle macht beschermd en met handschoenen aangepakt. Kinderen mogen niet meer op hun bakkes gaan want mama en papa willen beschermen beschermen rn prinsesjes mogen geen verdriet hebben etc.
dan is de overgang naar de grote boze wereld wel pittig.
mocht er dan een combi zijn met niet stevig in je schoenen staan dan ligt een depressie sneller op de loer

Ik heb het artikel gisteren aan mijn zoon verteld, waar het over ging, hij vond het dikke onzin, is zelf een student, werkt er in de avodnuren 20 uur per week bij, sport regelmatig en heeft een groot sociaal leven wat onderhouden (moet) worden.
Hij zegt het onzin te vinden.

Als ik kijk naar de jongen die de overstap van basisschool naar middelbare niet kon handelen dan vraag ik me echt af waar dat aan ligt, ik weet dat hij ouders heeft die best beschermend zijn, in de zin van och het is nog zo'n jong iemand ( hij was net 12 toen hij naar de middelbare ging)  een beetje het tobberige idee.
Geen idee of het dat de oorzaak is maar ik denk dat zo'n instellling wel meespeelt.

Het beschermende is niet verkeerd maar het moet niet doorspelen richting je kinderen denk ik, je zal ze altijd opvangen als ze vallen maar ze moeten wel kunnen en  mogen vallen.

Mama van drie, heb je de laatste zin gelezen van het artikel? Misschien goed om met je zoon te bespreken. Het is heel fijn dat het hem allemaal lukt! Uit onderzoek blijkt echter dat dat voor veel studenten niet geldt. Zeggen dat het onzin is omdat je het zelf wel redt is niet echt empatisch. 

Zoals ik al schreef heeft mijn zoon een groot sociaal netwerk wat voornamelijk bestaat uit (mede) studenten, hij herkent zichelf en z'n mede studenten niet in het artikel, het is dus niet alleen dat het hemzelf lukt maar blijkbaar z'n (vele) medestudenten ook. En veel daarvan werken naast hun studie in een bijbaan. Ik denk echt dat je niet alleen de overstap als oorzaak kan noemen, ik denk echt dat er meer factoren meespelen. 

Misschien dat het scheelt dat hij een jongen is? Hij heeft een klas waar veel meiden inzitten en geeft vaak aan dat die wel altijd ergens over zitten te mieren en te jammeren en te zaniken, of dat terecht is kan ik niet beoordelen maar hij vindt het vaak gezanik om niks.
Vrouwen zijn misschien sneller tobbers.....

Nu zeg je het heel anders. Eerder schreef jij dat je zoon de uitkomst van dit onderzoek dikke onzin vindt op basis van persoonlijke ervaring. Dat is redelijk kortzichtig en niet empatisch. Onderzoeksresultaten zijn feiten, je kan alleen maar blij zijn dat het bij jou wel goed uitpakt.

het bericht van Chloe, waarin ze netjes aangeeft dat je eerdere bericht een beetje denigrerend is en waarin ze een persoonlijke ervaring vertelt negeer je en gaat er overheen dat jouw zoon, bij wie het gelukkig wel lukt, het dikke onzin vindt. Ook niet echt aardig.

de wereld is groter dan ons eigen wereldje. 

Tja, als ik het artikel lees dan denk ik; ik hoop dat het mijn kinderen bespaard blijft. Heeft het te maken met beschermen? Ik weet het niet. Het zou in sommige gevallen wel kunnen. Maar ik het 3 kinderen en ze zijn qua karakter alledrie echt heel verschillend. Van 1 denk ik; hij zou zo maar eens 1 van die 5 kunnen zijn/worden (is nog maar 10). Bij de andere 2 heb ik dat gevoel niet.
Ik vind het goed dat er wat mee gedaan gaat worden. Want je kunt makkelijk wijzen naar ouders/scholen enz, maar daarmee is het probleem nog niet opgelost. Ook denk ik dat het vaak als een schande gezien wordt als het niet lekker met je gaat. Meer openheid hierover, minder veroordeling en makkelijkere weg naar hulp zou een stuk kunnen schelen denk ik.

---

Gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat!

Dit is een belgisch onderzoek, een totaal andere situatie dan in Nederland en ik herken er eigenlijk niets in. 

---

mv M 30-04-2001 en J 02-01-2005


Men moet menselijke handelingen niet bespotten, niet betreuren, niet veroordelen, doch begrijpen.

Spinoza 1670

Chloe geeft ook aan dat er persoonlijke omstandigheden meegespeeld hebben bij haar en dat bedoel ik dus, in het artikel kan ik niet terug lezen of dat meegenomen is in het onderzoek want dat maakt toch wel verschil denk ik...uit welk nest je komt...wat voor jeugd je hebt gehad...hoe je geestelijk in elkaar zit....ene persoon is nu eenmaal labieler als de ander, ene persoon kan meer hebben als de ander. Is het meer meiden als jongens of is dat om het even? Ik vind dit een heel kort artikel.

Waar de een overspannen van wordt geldt dat niet voor een ander, er moeten meerdere factoren meespelen, ik vind he tte kort door de bocht om de oorzaak bij o.a de overstap te zoeken van middelbare naar studietijd.

Maar dat is mijn idee erover en blijkbaar ook die van mijjn zoon, hij heeft het in zijn sociale  kring, en die is behoorlijk, in ieder geval nog niet gezien.

Paar jaar terug kreeg ik te horen dat ik een ernstige ziekte had, ( dit zo te omschrijven vind ik eigenlijk al zwaar klinken) ik weet dat er mensen zijn die zichzelf dan al bijna dood en begraven zien, zo zit ik niet in elkaar, het was ernstig, de toekomst onzeker maar vol positieve moed ben ik het traject in gegaan, mijn insteling is nu eenmaal niet dat ik gelijk in zak en as zit.
mensen om mij heen reageerden vaak geschokt terwijl ik het totaal niet zo ervaarde, ik kon immers nog behandeld worden en wat de toekomst brengt dat weet geen mens.
Ik weiger te leven met voortdurende angst, na het hele traject is er de mogelijkheid om gesprekken te hebben in het kader van nazorg, inloophuizen waar je met (ex) kankerpatienten kan praten, herstel en balans programma, het is er allemaal en dat is fijn, mensen die het nodig hebben kunnen daar gebruik van maken, ik heb dat allemaal afgeslagen, ik heb dat niet nodig om verder te kunnen met mijn leven, dat bedoel ik dus met dat iedereen anders is en dat er altijd achtergrond factoren meespelen.

Dat neemt niet weg dat studenten  best kunnen waken over elkaars mentale situatie, dan moet de betreffende persoon dat wel duidelijk maken denk ik want als je het niet wil of kan uiten dan wordt het wel lastiger.

Het onderzoek gaat erover dat er problemen zijn. In het bericht staan geen oorzaken, dat zal niet eenduidig zijn en net als elk psychisch probleem vaak een combinatie zijn. Maar dan nog maakt het het onderzoek geen onzin omdat je het niet herkent. 

Chloe geeft netjes aan dat ze een opmerking over labiel zijn een beetje denigrerend vindt, en jij geeft als reactie dat je zoon het ook onzin vindt. Dat vind ik onaardig, ze neemt nl de moeite de andere kant tebelichten dmv een persoonlijk verhaal.

je kan toch ook gewoon zeggen dat he het niet herkent, zonder iets meteen als onzin af te doen? Geef je je visie, maar laat een ander in zijn waarde.

Oke....ik herken het niet.

De opmerking over labiel zijn is nooit persoonlijk bedoeld geweest.
Iedereen weet dat er mensen zijn die minder kunnen hebben, die sneller van de wap zijn, daar is niets mis mee maar het kan zijn dat deze mensen gevoeliger zijn voor depressies.
Ook denk ik dat achtergrond wel degelijk meespeelt, maar ook dat geldt weer niet voor iedereen. Chloe geeft dat ook aan in haar bericht dat ze doorlopend veel stress ervaarde door de druk van presteren en de persoonlijke situatie, dat wil niet zeggen dat al die mensen vervolgens depressief worden maar het zou een trigger kunnen zijn.
Daarnaast is het natuurlijk ook niet zo dat iemand die geen zorgen kent en vrolijk en blij door z'n schooltijd huppelt niet depressief zou kunnen worden

.

Thanks! 
Ben het verder met je stukje eens.  Vanuit mijn eigen ervaring denk ik ook dat veel jongeren te maken hebben met andere levenszorgen waardoor het niet lukt. Is best een lastige levensfase.