Mama-life
| M&j schreef op: 29-09-2015 14:01:25 |
Gisteren was het al een moeilijke dag omdat het 20 jaar geleden was dat mijn vader overleed. Het
gemis wordt alleen maar groter naarmate hij meer mist, met alle mooie, leuke gebeurtenissen komt hij
steeds een stapje verder van ons af. Nu is ook vandaag mijn moeder jarig, 81 is ze nu en heeft alzheimer. Herkenning is na genoeg weg, ze ziet nog wel iets vertouwds aan ons maar kan het niet meer plaatsen. Na de laatste keer willen mijn kinderen eigenlijk niet meer bij haar op bezoek omdat ze niet weten hoe hier mee om te gaan. Morgen ga ik naar haar toe en naar het graf van mijn vader, die moet wat opgeknapt worden. Maar ondehand loop ik al twee dagen te janken en zou ik blij zijn dat het voorbij is (en toch weer niet) |
| Quote |
| Kees schreef op: 29-09-2015 14:16:06 |
och heftig meis...het gemis van je vader is al zo verdrietig en dan een groot verdriet om het
ziekzijn van je moeder. wat zwaar. dan besef je dat je haar kind wel bent maar zij de moederrol niet meer vervullen kan. sterkte |
| Quote |
| Bettie schreef op: 29-09-2015 19:20:11 |
Weemoed bij dat wat was en nu nooit meer zal zijn; in beide situaties. Zo ontzettend moeilijk om degene waar je van hield er nu niet meer is én de ander waar je nog steeds van houdt uiterlijk wel je moeder is maar als zodanig geen plaats meer kan vervullen. In haar eigen wereld levend, herinneringen die steeds vager worden. Voor jullie als 'toeschouwers' immens zwaar. In deze periode moet je zo vaak afscheid nemen. Van de persoon die je moeder was én nu geworden is, herinneringen en gedachten die minder en minder worden én die je daardoor ook niet meer met je moeder kunt delen. Maar óók gebeurtenissen vanuit het heden waarvan je graag zou willen dat je moeder die bewust kon meemaken zijn (wat niet kan) is een vorm van afscheid nemen. Sterkte vandaag  |
| Quote |
| Krumelke schreef op: 29-09-2015 20:53:45 |
sterkte meid !!! gek gevoel is dat he....je wilt voor die persoon dat het voorbij is (en stiekem ook
voor jezelf omdat het zoveel zorgen met zich meebrengt) en toch de andere kant schreeuwt om door te
gaan en niet een herinnering te worden. heel herkenbaar helaas (wel andere situatie). goed dat je er over kan praten, hoop dat je dat al goed doet. geef alles wat nog in je zit aan haar zodat je zelf wel terug kan kijken naar een gevoel dat je alles eruit gehaald hebt voor jezelf om mooie herinneringen te hebben en te houden van haar (en van je vader). |
| Quote |
