Mama-life
| Xsara schreef op: 15-02-2015 19:45:23 |
Zorgen voor je ouders'Wat ontbreekt in de zorg is: De verantwoordelijkheid van kinderen voor hun ouders, vindt Sophie van Dijk. "Zoals ze voor jou hebben gezorgd, behoor je als ze oud zijn voor hen te doen. Dat is het probleem! Maar kinderen moeten tegenwoordig allemaal werken, tennissen, golfen, hockeyen, hun sociale contacten onderhouden, 3x per jaar met vakantie enz, enz! En ja, dan kun je je ouders beter opbergen in een tehuis en mekkeren als het niet goed gaat. In andere culturen, ook bij woonwagenbewoners komt dit niet voor. Zij zijn verbijsterd hoe wij in Nederland met onze ouders omgaan. Daar worden ouderen geraadpleegd om hun levenservaring en goed verzorgd door kinderen en/of familie. Wat in dit land gebeurt is een heilloze weg, een
verarmde, a-sociale samenleving. Weet wel dat een boemerang altijd terugkeert. Wat we zaaien, zullen
we oogsten." Is zorgen voor je ouders nog doenlijk in de huidige maatschappij? |
| Quote |
| Smvn&d schreef op: 16-02-2015 09:57:31 |
Oh en dan nog wat, ik ben heel trots op mijn lieve familie, en lieve man, dat ze mij terwijl ik
helemaal verlamd was uit het revelidatie centrum hebben gehaald (feitelijk gewoon verpleeghuis)
hebben mee genomen, een bed in de woonkamer hebben gezet, en zelf voor mij hebben gezorgd, ik kon
niks, had geen controlle over mijn plas of poep.. dus je weet wel wat dat inhoud he. Mijn broertje die mij de trap op sleepte iedere avond zodat ik kon douche en boven kon slapen. Mijn vader die mij de auto in sleepte/tilde. Daan die mij midden in de nacht probeerde op de wc te krijgen. Mijn zusje die elke dag kwam om van alles aan te geven, eten voor mij te maken, en het me te geven, mijn oma die kookte, mijn moeder die mij waste en deed. Iedereen die mijn kinderen opving en goed voor ze zorgde.. Ik ben trots op ze. Echt heel trots!! DAT was pas zwaar! En nooit heeft iemand geklaagd, het was namelijk heel normaal. |
| Quote |
| Famke schreef op: 16-02-2015 10:16:29 |
Wij zorgen voor elkaar. Ik heb super ouders,een fijne jeugd gehad en nu iis de afgelopen jaren mijn gezondheid niet zo super en hebben ze met grote regelmaat geholpen metwat je maar kan bedenken. Maar ook met mijn vader gaat het niet zo goed en ik help hun weer met waar ik ze mee kan helpen.Wat ik voor ze kan doen zal ik zeker doen zo lang ik kan. |
| Quote |
| Telmvbsb schreef op: 16-02-2015 10:21:35 |
Ik heb 4 jaar voor mijn ouders gezorgd. Mijn moeder had A.L.S. en was compleet verlamt. Mijn vader had een longinhoud van 10 procent dus kon ook niets. 4x per dag reed ik 19km heen en terug om voor mijn ouders te zorgen en als 1 van de 2 in het ziekenhuis lag nam ik de andere in huis. Samen hadden wij ook 5 kinderen dus het was echt erg zwaar,maar ik heb het met liefde gedaan. Ik zou het zo weer doen,maar achteraf ben ik wel blij dat het na 4 jaar stopte...ik kon niet meer,ik was op.. Afspraken voor de kinderen moest ik altijd afbellen. Vakantie of een dagje weg met de kinderen kon ook niet. Mijn kinderen hebben nooit geklaagd,maar god wat hebben die afgezien...4 jaar had mama echt geen tijd voor ze. Ze kregen eten,ik waste hun kleren en poetste hun kamers maar meer tijd had ik niet voor ze. |
| Quote |
| Smvn&d schreef op: 16-02-2015 10:25:29 |
Kijk tel en dat is nou inderdaad zwaar! Voledig voor 2 ouders zorgen. De meeste piepen al dat het oh zo zwaar is als ze eens per week boodschappen moeten doen. |
| Quote |
| Telmvbsb schreef op: 16-02-2015 10:34:24 |
weet je,de zorg op zich was helemaal niet zwaar. De poppenkast eromheen...het heen en weer rijden nam veel tijd in beslag. dan bij een opname van 1 van de 2 de boel inpakken...hoog laag bed in de auto sjouwen dat was zwaar. De zorg tja 4x op een dag wat dan valt ook dat best mee...de eerste keer was moeilijk omdat ik niet wist waar te beginnen,maar daarna ging het vanzelf...in een half uurtje waren ze allebei weer schoon en fris. eten koken deed ik toch,dan is voor 2 extra ook niets zwaarder. |
| Quote |
| Debby1977 schreef op: 16-02-2015 10:34:41 |
Sis, ik snap je bericht, maar het ligt ook aan de band die je met je ouders hebt. Mijn vader was
alcoholist en mijn moeder ging vroeger alle dagen naar de bingo en ik was op mezelf aangewezen. Mijn
vader is inmiddels overleden, maar mijn moeder is er nog. Ik heb nog contact, vrij vaak, maar ik
voel niet die band die jij waarschijnlijk met je moeder hebt. Ik moet er ook niet aan denken om haar
later in huis te moeten nemen, dat wordt oorlog. Afgelopen week was ze ziek, dan doe ik wel
boodschappen voor d'r enzo, maar daar houdt het dan ook mee op. Vergeven kan ik
wel..................maar ik vergeet nooit iets, en dat staat tussen ons in |
| Quote |
| Debbel79 schreef op: 16-02-2015 10:40:21 |
ik ben het compleet eens met sis en kees. ik vind het eerlijk gezegd zelfs schandalig hoe
"makkelijk" sommigen van jullie denken. kan daar zelfs echt boos over worden. nee, je hebt er niet voor gekozen dat je ouders je op de wereld hebben gezet (wat een belachelijke opmerking trouwens) ze hebben wel jouw kont jarenlang afgeveegd, ze hebben ervoor gezorrgd dat er een bord eten op tafel stond, dat je niet in je blote reet hoefde te lopen. ze hebben eroor gezorgd dat je je eigen leven in kon stappen met een schone kont, een gevulde buik, en met kleding aan je lijf. met een beetje geluk ook nog met en flinke dosis liefde erbij. en nee, dit zal niet overal te vinden zijn geweest. maar ze hebben wel jaren voor je gezorgd. het minste wat je daarvoor terug kan doen is ze op dezelfde manier terug verzorgen. en als het dan nodig is dat je hun kont afveegt, dan is dat nodig. of je dat nu met liefde doet, of met walging. zet je over je eigen gebrek heen, en veeg die kont af, help die mensen.zoals ze jou jaren geholpen hebben. en tuurlijk zeggen de hulpbehoevende mensen dat ze niet willen dat hun (schoon) kinderen hun wassen en verzorgen, en zelfs hun kont afveegt. en ja, dat is de eerste paar keer ook zeer ongemakkelijk, maar uiteindelijk, als je je daar over heen zet, zul je merken dat het voor beide partijen veel "fijner" is. uiteindelijk is je vader/moeder erg blij dat jij degene bent die hun helpt en niet marietje, en morgen weer elsje. (niet ten nadele voor deze mensen hoor, integendeel, deze mensen zijn helden in mijn ogen, zij staan op en helpen de ouderen van wie de kinderen dus geen ballen hebben om energie, en tijd te steken in hun ouders. want waar een wil is is een weg. ja, je zal moeten opofferen, maar geloof me, uiteindelijk is het dat allemaal waard. ik krijg tranen in mijn ogen als ik eraan denk hoe het zou zijn geweest als papa kinderen had gehad die er zo over zouden denken. dan had hij op zijn 45ste in een verzorgingstehuis gemoeten. 11 jaar lang heb ik hem samen met mijn moeder en broer (en later ook de thuiszorg) thuis verzorgd. hij wilde eerst ook niet, hij wilde ons niet belasten. heeft ook gesputterd hoor. maar later was hij zo enorm dankbaar. hij kon niks meer, niet praten, bewegen, was dement, maar af en toe had hij een helder moment. en die heldere momenten waren wij bij hem. hartverscheurend om erbij stil te staan dat hij die heldere momenten had gehad in en verzorgingstehuis. weg uit zijn eigen vertrouwde omgeving. vreemde mensen om hem heen. verschrikkelijk. het was een opgave, absoluut. fultime werken en daarnaast elke dag bijna een uur de auto in om hem klaar te maken voor bed. jaren en jaren lang. en ik zou het zo weer doen. afstand, werken, kinderen, hoe dan ook, ik zal een manier vinden. dat is het minste wat je kan doen. in en in triest dit. wat leven wij toch in een egoistische maatschappij. |
| Quote |
| Debby1977 schreef op: 16-02-2015 10:48:33 |
Als ik dat liefdevolle gezin had gehad vroeger dan zou ik er idd niet over piekeren om mijn ouders
te verzorgen. Maar de waarheid is dat liefde bij ons ver te zoeken was. Mijn vader zei altijd "dik
varken, pak me eens een flesje bier" en mijn moeder was er nooit. Ik vind het van mezelf knap dat ik
ze nooit heb laten vallen. Ik heb tot op het eind boodschappen voor mijn vader gedaan en hem naar
het ziekenhuis gebracht en zijn uitvaart geregeld en flat leeggehaald en gezorgd dat de boel netjes
afgehandeld werd. Ook daar kreeg ik nog een knauw van hem mee aangezien hij onderverzekerd was en ik
een rekening kreeg of ik nog ff 1100 euro wilde bijbetalen. Mijn broer is een lamlul dus daar hoefde
ik niet op te rekenen. Mijn moeder is een egoist, zegt ze zelf ook. Gokverslaafd, nu niet meer zo, heeft er het geld niet meer voor. Maar gaat nog altijd 1 a 2x per week naar de bingo.Maar laten vallen kan ik haar niet, ze blijft mijn moeder en op haar eigen egoistische manier houdt ze wel van me. Ze is trouwens gek op mijn dochters en alleen al daarom zou ik het contact niet verbreken, ze is voor hun een betere oma dan dat ze moeder was. |
| Quote |
| Mv E.l.s schreef op: 16-02-2015 10:51:18 |
Zoo blij dat ik mijn beide ouders verzorgd heb. Inderdaad, de rompslomp eromheen vond ik ook het zwaarst. 15 km rijden voor ik er was, het gedoe rond opvang regelen voor de kinderen, mijn werk, man met eigen bedrijf. Ik voelde me wel eens schuldig naar mijn kinderen toe, maar wat ben ik blij dat ik het gedaan heb en zou het zo weer doen. Heel toevallig was ik gisteren in een verpleeghuis. Hoor ik een vrouw aan iemand die daar werkt vragen, waar ligt mijn moeder eigenlijk? Weet totaal geen achtergrond hoor en het was misschien een hele legitieme vraag, maar ik moest wel even fronsen. |
| Quote |
| Smvn&d schreef op: 16-02-2015 10:52:26 | ||
Volgens mij schrijf ik dat er ook bij toch, dat als je ouders nooit normaal voor je hebben gezorgd ik begrijp dat je het dan niet doet. | ||
| Quote |
| Smvn&d schreef op: 16-02-2015 10:54:56 | ||
Daarom zeg ik ook dat het handiger is als iemand in de buurt komt wonen, of bij je in. Dan is het slechts een aantal keer per dag verzorgen. Meer niet, en dat is niet echt zwaar. Mensen die in de zorg werken doen dat elke dag bij 20 mensen. Tig keer heen en weer rijden is gewoon onhandig en maakt het onnodig zwaar, dat ben ik met je eens. | ||
| Quote |
| Samira schreef op: 16-02-2015 10:59:20 |
Als mijn moeder nu plotseling zou komen te overlijden zou ik met liefde mijn vader helpen met alles
wat hij nodig heeft. Hij heeft parkinson en kan nog redelijk uit de voeten en werkt zelfs nog. Wanneer hij slechter wordt zal ik hem in eerste instantie in huis nemen en zorgen zoveel ik kan. Wel ben ik alleenstaand met 2 kleine kinderen en heb ik geen auto. Hoe moeilijk ook, wanneer hij volledige zorg nodig zou hebben zou ik die nooit kunnen geven aan hem. Dan zou hij beter af zijn in een verzorgingshuis met mensen die weten wat ze doen en waar ze mee te maken hebben. |
| Quote |
| Kees schreef op: 16-02-2015 11:01:30 |
knap Deb, dat je ondanks alles toch er bent voor je moeder. ik schreef ook al eerder...ligt aan je band. mijn schoonouders bijv...die zou ik gerust in hun eigen stront laten liggen of laten verhongeren. moeiteloos. maar in gezinnen waar liefde heerst: no problemo! je ouders in de buurt hebben is ook echt ideaal hoor! goeie zet geweest hier! |
| Quote |
| Boterbloem schreef op: 16-02-2015 12:28:00 |
Ondanks dat ik een groot voorstander ben van meer doen voor je naaste en zeker voor je ouders en
andere familieleden (zodat de zorg die ze van buitenaf moeten krijgen beperkt blijft) vind ik wat je
zegt Sis wel kort door de bocht. Wat als er billen geveegd moeten worden, even weg van je werk? |
| Quote |
| Boterbloem schreef op: 16-02-2015 12:31:50 | ||
Dat anderen in de zorg dit doen is geen reden dat het dus niet zwaar is. Je kiest voor een bepaald beroep en met passie zijn dingen veel minder zwaar. En als je daarnaast niet andere dingen hoeft te doen, maar het is je baan, dan is het vele beter te doen. Voor mij is werken op een peuterspeelzaal heerlijk, maar als je passie er niet ligt kan het loodzwaar zijn. Dat leidster 15 kinderen hebben betekend niet dat het niet zwaar is alle kinderen van de familie een paar keer per dag op te vangen omdat zij het dagelijks doen... Daar hangt veel meer van af ;-) Voor mij zou het loodzwaar zijn mijn ouders lichamelijk te verzorgen, ik zou het echt moeilijk vinden ook psychisch gezien. Van 2 van mijn zussen is het hun werk en die zouden hun hand er niet voor omdraaien. Die staan er heel anders in. Gaat het om de opvang van alle kinderen dan vind ik dat een makkie, gooi ze er maar bij! Maar diezelfde 2 zussen moeten er serieus niet aan denken, al het gejank en gezeur e.d.. Voor mij is dat gevoelsmatig heel anders. Mensen zijn daarin anders. | ||
| Quote |
| Leen Mv 4 schreef op: 16-02-2015 12:33:55 |
Allemaal heel mooi en normaal in families die goed bollen, mijn ouders mogen maar hopen dat ik niet
voor hen kom zorgen zoals zij dat voor mij deden  |
| Quote |
| Kees schreef op: 16-02-2015 12:54:26 |
de punten die jij noemt Boter, daar zijn allemaal oplossingen voor te verzinnen. Past het niet in mn huis? verhuis ik toch! (simpel gezegd, maar niet onmogelijk) ook ik moet werken, maar voor mijn werk , in mijn pauze en na mijn werk heb ik nog tijd zat over. werk maar 8 uur per dag tenslotte. mijn kinderen gaan naar school en die vinden O en O bezoeken helemaal niet erg. sommige momenten zit je in een spagaat, absoluut. maar denken in mogelijkheden en nogmaals als je wil...kan er echt heel erg veel! in de tijden dat mijn moeder ziek was, moest ik andere dingen wegstrepen idd. nou en? dan is mn huis maar wat minder blinkend schoon, mn ouders blij, verzorgd en schoon en een gevulde koelkast zijn net iets meer waard. als je nog broers en zussen hebt is het helemaal plezierig denk ik. |
| Quote |
| Myself schreef op: 16-02-2015 13:31:57 |
In de ideale wereld gaf ik hen met liefde alle zorg die ze nodig hebben, net zoals ze bij mij gedaan
hebben. Tis verre van de ideale wereld geweest bij mij thuis. Ik zal d'r (heb alleen nog een moeder) niet laten stikken, ik wil best zorgen dat het geregeld is voor haar, maar zelf daar intensief betrokken zijn zal, dat zal me niet lukken. Daarvoor is mij teveel leed aangedaan. De koek is op, ik ben momenteel op een punt dat ik veel woede voel en het geduld is ver in mij te zoeken. En dat terwijl ik verzorgende ben en daar alles met geduld en liefde wil doen voor de mensen. |
| Quote |
| M&j schreef op: 16-02-2015 13:38:36 |
Mijn vader is al twintig jaar dood en ik zou heel graag voor mijn moeder willen zorgen maar ze is
aan het dementeren. Ik zou niet weten hoe ik op een veilige, verantwoorde manier voor haar hier
thuis zou kunnen zorgen. De zorg die ze nu krijgt zal ik haar nooit kunnen bieden maar door
Nederland heeft zij die goede oude dag wel. |
| Quote |
| Myself schreef op: 16-02-2015 13:42:22 | ||
Heb jij dan ook dat je daar jezelf dan toch schuldig om voelt, terwijl je weet dat je emoties naar hen toe eigenlijk niet meer dan terecht zijn? Gewoon heel menselijk. | ||
| Quote |
| Suus schreef op: 16-02-2015 13:56:30 |
Ik heb met mijn vader en mijn zusje voor mijn moeder gezorg tot haar dood. Dat was heel heftig. De
eerste x haar wassen of verluieren is niet zoals het hoort en emotioneel voor allebei lastig. Ik ben
dankbaar dat we dit hebben kunnen doen en ook voor mijn vader zal ik dit doen indien nodig en zolang
houdbaar. Ik ben echter geen zuster dus sommige dingen zijn niet haalbaar. |
| Quote |
| Boterbloem schreef op: 16-02-2015 14:41:35 |
Verhuizen is voor velen helemaal geen optie, denk alleen maar aan de waarde van je huis, wij hebben
10 jaar geleden gekocht en zouden echt flink in de schulden komen. En als je dan ook nog eens geen
geld hebt om je andere huis weer klaar te maken... En je kinderen die daarvoor naar andere scholen
moeten? Of je ouders die ongelukkig worden op een plek waar ze niet kunnen aarden... kun je luxe vinden, maar als dat gevoelsmatig zo is voor mensen, moet je daar aan voorbij lopen? Moeten ze maar genoegen nemen met? Je werkt maar 8 uur, maar jij hebt kennelijk een baan waarbij je tussentijds genoeg tijd hebt om weg te kunnen, genoeg mensen werken niet in de buurt. Misschien is het ook wel verschil in visie natuurlijk, hier in het noorden werk je doorgaans niet 15 minuten bij je huis vandaan. Vaak een stuk verderweg. Dus bepaalde mogelijkheden voor jou zijn voor mij onmogelijkheden bijvoorbeeld. Als je wil kan heel veel. Maar of het altijd even wenselijk is? En of het niet meer problemen maakt dan dat het goeds brengt? Stel ze wonen in de buurt, ik begin regelmatig met werk om 7:15, dan zou ik om 6:45 ofzo al bij ze moeten zijn met de kinderen. Dat is heel vroeg opstaan voor ze. Tussentijds zou mij niet lukken, maar na het werk zou ik tegen 17 uur er weer kunnen zijn (lang volhouden met plassen en niet eten ;-) dan moet ik hun verzorgen terwijl de kinderen honger hebben, dan eten klaar maken, dan weer naar huis, dan daar alles verzorgen en nog huiswerk e.d. begeleiden kinderen op bed... hun alleen laten zodat ik min ouders weer op bed kan leggen, dan weer naar huis om op tijd te slapen voor de volgende dag... Denk dat er zo een burn out om de hoek staat te loeren ;-) Denk zeker dat het voor sommige mensen haalbaar is, maar wel in die mate die je aankan waarbij je zeker niet bij het minste of geringste hoeft te roepen dat het allemaal maar teveel is. Mensen kunnen vaak heel veel. Maar ieder mens heeft zijn eigen grenzen. EN ik denk dat die grenzen mede bepaald wordt door welke relatie je hebt met je ouders en hoe ze oud zijn en welke hulp ze nodig hebben. Dementerende ouders zijn weer anders als mensen die minder goed te been zijn, liefdevolle ouders weer anders dan ouders die nooit veel nar hun kinderen hebben gekekeken. Alleenstaande kinderen kunnen weer andere dingen doen als getrouwde kinderen met beide een kantoorbaan. Thuisblijfouders kunnen weer andere dingen dan werkende kinderen enzovoort. |
| Quote |
| Boterbloem schreef op: 16-02-2015 14:48:23 |
Trouwens, mijn mening, als kinderen de gewone simpele dingen al deden: gezelschap houden,
boodschappen halen, 's avonds regelmatig het eten voor ze koken, ommetje maken, helpen hun huis
schoon te maken dan is een heel belangrijk onderdeel al opgevangen natuurlijk. Je hoeft ook niet alles te doen voor ze. Ik ben echt geen verzorger op dit vlak. Kan ik mezelf voorbij lopen, maar waarom zou ik? Ik kan op heel veel vlakken dingen overnemen. Ik denk dat je vooral moet doen waar je dan goed in bent en wat jou ding is. En het belangrijkste bij veel ouderen is de aandacht en de tijd. Lang ben ik blij geweest dat mijn ouders verderweg woonde. Hoe ouder ik wordt hoe meer ik zou willen dat ze toch in de buurt woonden. Vooral voor mijn moeder, als mijn vader wegvalt weet ik niet of ze het wel redt. Hier zou ze best elke dag in huis mogen zijn. Zou ik geen moeite mee hebben. En als ze hier zou wonen zou ik er ook echt wel elke dag langsgaan en meehelpen met alles wat niet met lichamelijke verzorging te maken heeft. Met een slaapkamer beneden zou ze hier zelfs mogen wonen (mijn vader ook wel, maar dat is op zich wel een sterke man en zie ik nog niet snel hulpbehoefend worden zolang hij niet dement wordt ofzo). Maar ik vind het wel moeilijke dingen. |
| Quote |
| Debby1977 schreef op: 16-02-2015 14:50:29 | ||
Ja soms wel inderdaad | ||
| Quote |
| Jen9 schreef op: 16-02-2015 15:01:28 |
Wij gaan er hier wel van uit dat ouders dit willen, maar ik nsap best dat ouders niet door hun
kinderen gewassen willen worden... Verhuizen... prima, maar willen die mensen dat wel.. En waar moeten ze slapen... op de bank? Ik heb geen kamer over.... En als je zelf gaat verhuizen, tja, de banen liggen gelukkig voor t oprapen en de huizenmarkt is ook fantastisch.. Ik rijd een uur naar mijn werk... heb meestal helemaal geen pauze, soms een half uur... knap als je dan 2 keer een uur kunt rijden ;-) Als leerkracht had ik soms 35 kinderen.. maar die kan ik ook niet in huis nemen;-) Het emotionele aspect is veel sterker bij je familie.... Verder, bij bijvoorbeld dementie kan t behoorlijk onverantwoord zijn om zelf de zorg op je te nemen.... Heb trouwens vandaag mijn ouders weer van 9 tot zojuist op sleeptouw genomen, ewas erg gezellig.. dus ik ben echt niet hardvochtig ofzo... Maar we meoten er niet te gemakkelijk over denken... en voor ze denken... Mijn moeder zegt.. ik zou nooit bij jou in huis willen... We zijnde beste maatjes, maar dan ontploft de handel ;-) |
| Quote |
| Nina_mv_owen_en_quin n schreef op: 16-02-2015 15:05:21 |
Mijn ouders wonen 1,5 uur rijden bij ons vandaan maar komen nu bij ons in de stad wonen alleen maar
omdat ze dichter bij ons willen wonen  Ze willen dan een
paar dagen in de week op de kinderen passen en ik kan eindelijk een gewoon even langs op de koffie
wat heb ik dat gemist! Ze zijn nu net 60 dus erg hulpbehoevend zijn ze niet, maar wij zullen ze
zeker helpen met bepaalde dingen en als ze later ouder zijn zal ik ze zeker gaan verzorgen,
misschien dat ik dan bij ze in de straat kom wonen. In huis nemen zou ik niet zo snel doen zolang
het ook nog op enige afstand kan. Maar goed, zijn onze kinderen de deur uit en zijn mijn ouders
hulpbehoevend dan misschien wel. |
| Quote |
| Bettie schreef op: 16-02-2015 15:12:48 |
Heb de achterliggende 8 weken weer ervaren dat zorgen voor ook voor jezelf als persoon niet in de
koude kleren gaat zitten. Zowel emotioneel als lichamelijk mét inderdaad grote
reistijden. En die koude kermis....mocht ik vorige week weer in ontvangst nemen; juist op het toppunt (of dieptepunt hoe je het wil zien) waarbij mijn hulp en aanwezigheid eigenlijk nodig was en is. En nu...ben ik als mantelzorger uitgeschakeld; zie je vanaf de zijlijn nog meer mensen de vernieling in gaan en je kunt niets, noppes, nada. Alleen maar hopen en bidden dat alle mantelzorgers zo direct niet bij bosjes neervallen terwijl dat nog niet kan.  |
| Quote |
