houdt het dan nooit op?!

Ik weet het echt even niet meer. Mijn vierde is 12 en het gaat de laatste tijd absoluut niet lekker met haar.
Ze is echt aan het puberen en niet zo'n beetje ook. Alles was ik vraag is NEE, ze luistert slecht, zoekt continu ruzie met alles en iedereen hier thuis, vind dat ze niks mag, is vaak boos, verdrietig, gefrustreerd.
Ze is een paar maanden geleden voor het eerst ongesteld geworden, dus de hormonen vliegen ook in het rond.
Een normaal gesprek voeren met haar is tegenwoordig vrij zeldzaam. Meestal als ik met haar probeer te praten, stampt ze binnen vijf minuten boos de trap op. Straf geven? Boeit haar helemaal niks. Voor haar is het naar mijn idee zelfs een bevestiging van het feit dat ze niks mag en dat ik een rotmoeder ben die meer van de andere kinderen houdt dan van haar (wat absoluut niet waar is, ze zijn me alle vijf even dierbaar en ik zou ze alle vijf voor geen goud willen missen).

Nu kreeg ik zojuist een telefoontje van haar mentor dat hij zich zorgen maakt. Ze heeft de laatste tijd vaak haar huiswerk niet gemaakt, cijfers gaan achteruit, brutale mond tegen docenten (dat vertelt ze thuis natuurlijk niet) en het viel hem op dat ze de laatste tijd wel erg vaak naar de ortho moet, zo ongeveer elke week mist ze wel een paar uur daarvoor aldus de briefjes. Dat is dus niet waar. De ortho bezoekt ze ongeveer eens per maand en dus niet elke week. Ergens ben ik blij dat ik dit nu weet, maar jezus, mijn kind spijbelt gewoon! Ik vind het niks voor haar. Op school valt haar nukkige en boze gedrag ook op. De mentor wilde al z.s.m. een gesprek met mij en dochter. Dat wordt dus morgen. Nou, helemaal prima want er moet echt wat gebeuren. Maar dit had ik nooit verwacht van mijn dochter, echt niet. (Ik voel me nu echt zo'n slechte moeder die haar kinderen niet op kan voeden)

Nu moet ik wel zeggen dat er de afgelopen tijd (en ook al wat langer geleden) wel een en ander gebeurd is waar mijn dochter het moeilijk mee heeft en naar mijn idee heeft dat wel met de hele situatie te maken. Maar dit valt daarmee niet goed te praten.
Mijn dochter is altijd al heel onzeker geweest over zichzelf, dus nu in de puberteit wordt dat erger. Ze heeft altijd al een slecht gebit gehad, vanaf het eerste tandartsbezoek altijd gaatjes, verschillende tanden en kiezen moeten laten trekken (de meeste van het melkgebit gelukkig), verschillende wortelkanaalbehandelingen en vorig jaar zelfs een behandeling onder narcose. En dat terwijl ze ontzettend goed poetst en flost. Bovendien staat de zaak ontzettend scheef waardoor ze al sinds haar zevende bij de ortho loopt en alles duurt langer dan gepland. Dat is voor haar ook erg frustrerend en al die ingewikkelde beugels zijn natuurlijk geen pretje.
Vorige maand stond weer een tandartsbezoek gepland. Helaas voor haar weer slecht nieuws. De kiezen in haar bovenkaak zijn erg slecht en eigenlijk moeten die eruit. Maar ze zijn ook nog nodig om met een beugel haar kaken goed op elkaar te zetten. De tandarts heeft ons daarom naar de kaakchirurg verwezen die samen met een orthodontist zou kijken hoe dit op te lossen. Dit was een grote klap voor mijn dochter (en voor mij). Ik heb haar nog nooit zo verdrietig gezien. Vorige week konden we bij de kaakchirurg terecht. Die heeft besloten de kleine kiezen (4 stuks) op korte termijn te trekken en bij de grote kiezen (ook 4 stuks) een wortelpuntoperatie te doen en als haar kaken goed staan (naar verwachting over ongeveer een jaar), moeten die er ook uit en krijgt ze een plaatje. Volgende week worden de kiezen getrokken en in de carnavalsvakantie worden de wortelpuntoperaties gedaan. Dochter is ontroostbaar (wat ik me heel goed kan voorstellen), maar sinds vorige valt er ook geen normaal woord meer met haar wisselen. Ze zit naar mijn idee ongelofelijk met zichzelf en haar gevoelens in de knoop, is alleen maar boos en verdrietig en is op school absoluut niet bij de les volgens haar mentor. Ik heb hem dit ook allemaal verteld en hij schrok er wel een beetje van. Hij had laatst al geprobeerd een gesprekje met haar aan te gaan, maar ze liep resoluut weg omdat ze 'geen zin had in gezeur'.

Sorry voor het lange verhaal, maar ik weet het gewoon even niet meer en ik moest dit even kwijt. Ik weet gewoon echt niet wat ik er mee aanmoet. Ze is heel introvert en bij haar zie ik vaak wel de emoties, maar niet de reden daarachter. Ik wil mijn lieve leuke blije kind terug. Ze is nu echt zichzelf niet en dit gedrag is echt niet te tolereren, maar ergens wel te begrijpen.

Ik heb gisteravond met haar gepraat. En nadat ze aanvankelijk boos werd, kwam er daarna een hele tsunami aan verdriet uit.
Het is eigenlijk een samenkomst van een heleboel dingen die soms gewoon even te veel zijn voor haar. Dat is ook de reden dat ze spijbelt. Ze gaat dan een stuk fietsen om even haar hoofd leeg te maken en lekker uit te huilen. Ze doet dat dus alleen, zoals ik al verwachtte. Begrijpelijk, maar niet verstandig. Het is geen oplossing en er komt alleen maar meer ellende van. Ze heeft me beloofd dat ze het niet meer zal doen.
Het is ook veel allemaal op dit moment. Ze zit al in de puberteit, wordt ongesteld, lichamelijk verandert er vanalles, hormonen die in het rond vliegen. Je zou denken dat een kind van 12 daar al genoeg aan heeft. Mijn dochter is al haar hele leven erg onzeker en het zit haar ook allemaal niet erg mee.
Haar gebit is altijd al een drama geweest. Al vanaf de eerste controle mankeert ze altijd wel wat. Helaas zijn die beugels echt nodig, ondanks dat het wel een extra belasting voor haar gebit is. Ze kan er niks aan doen, gewoon stomme pech. Haar tanden zijn schoon, ze poetst goed, eet niet te vaak en niet te zuur/zoet, maar ze heeft gewoon een heel zwak gebit. Ze is gewoon heel bang wat het volgende is. En ze schaamt zich ervoor dat ze zo'n slecht gebit heeft en 'een half kunstgebit' moet, zoals ze het zelf omschrijft.
Haar ogen gaan ook snel achteruit, momenteel zit ze op -8,25 en in de puberteit zal dit nog slechter worden. Waar en wanneer het stopt weet niemand. Dat maakt haar ook onzeker en angstig.
En dan nog school. Ze vertelde me dat ze in de klas geen vriendinnen heeft. Wel in de klas van haar beste vriendin/nichtje. Die twee zijn al van kleins af aan onafscheidelijk en ze wilden graag bij elkaar in de klas op de middelbare. Alleen zit nichtje in de vwo+klas (extra modules, voor potentiele gymnasiasten) en dochter niet, die doet gewoon vwo. Ze wilde dat heel graag, maar haar scores waren net niet goed genoeg en als een school dan 30 plaatsen heeft, moeten er keuzes gemaakt worden, hoe verdrietig ook voor mijn dochter. Als ze goed scoort dit jaar, kan ze alsnog naar het gym. Maar het eerste rapport was daar net niet goed genoeg voor. Ik vind het niet erg als ze het gym niet haalt, al snap ik dat het haar frustreert als ze ergens hard voor werkt en het lukt dan niet. 
In haar eigen klas voelt ze zich niet geaccepteerd. Ze slist door haar beugels best wel, en soms lachen andere kinderen daarmee of doen ze dat na. Daarom durft ze niet veel te zeggen in de klas. Dit ga ik vanmmiddag zeker met haar mentor bespreken.
Kortom: ze voelt zich de laatste tijd ongelofelijk verdrietig, boos, onmachtig en angstig en weet niet hoe ze met haar gevoelens om moet gaan. Ze had niet het idee dat ze het bij iemand kwijt kon en voelde zich ontzettend eenzaam, waardoor ze thuis vaak boos was en ruzie maakte. Ik realiseer me nu hoe ontzettend alleen mijn meisje is geweest in haar verdriet en haar zorgen en dat doet pijn.
Ik hoop van harte dat ze in het vervolg naar mij toe komt en dat we erover kunnen praten. Want haar gedrag de laatste tijd heeft wel zijn weerslag hier thuis.

Gistermiddag een fijn gesprek gehad met haar mentor en 's avonds thuis er nog met zijn allen over gepraat, want dochter en ik vonden dat de rest ook het recht had te weten wat er speelt. Gelukkig zijn haar zussen heel begripvol en is haar boze gedrag en vergeven en vergeten.

Haar mentor uitte zijn zorgen over het feit dat dochter in de klas erg stil en teruggetrokken is en de laatste tijd dus regelmatig afwezig.
In het begin vond mijn dochter het wel moeilijk om eerlijk en open te zijn, maar uiteindelijk heeft ze alles verteld wat ze mij ook verteld heeft. Haar mentor was heel begripvol en stelde voor om de klas hiervan op de hoogte te stellen, zodat ze weten waarom dochter bozig of kortaf kan reageren. Dit wilde dochter niet, want ze schaamt zich dus voor haar gebit en dat hoeft niemand te weten van haar. Hier denken we dus nog even over na. De mentor gaat in ieder geval wel de kinderen aanspreken die haar uitlachen of nadoen met haar geslis, want dat wordt niet getolereerd. Als het toch doorgaat, moet ze dat melden.
Maar hij had het ook over dat er laatst een groepje meiden uit de klas naar hem toe was gekomen dat ze zich een beetje zorgen maakten over mijn dochter, omdat ze bijna niks zei, vaak boos en kortaf was en geen vriendinnen had, maar dat ook niet leek te willen.
Wat bleek dus; dochter wilde eigenlijk niet naar deze klas, dus vond ze bij voorbaat iedereen al stom en ze heeft haar klasgenoten dus geen eerlijke kans gegeven. Niet slim van haar en dat zag ze zelf ook wel in en daar had ze dus spijt van, want ze werd doodongelukkig van haar eigen gedrag en voelde zich heel eenzaam. Haar mentor vond dat ze daarvoor maar haar excuses aan moest bieden aan de klas. Dan kan ze daarna weer 'met een schone lei' opnieuw beginnen.
Verder is nog afgesproken dat dochter voorlopig elke week even kort met de mentor praat en als ze daar behoefte aan heeft, mag ze ook naar de vertrouwenspersoon op school.

Ik ben oprecht blij dat ze zo'n fijne mentor heeft die haar graag wil helpen. Hopelijk gaat het binnenkort weer lekker op school en dan gaat het thuis vanzelf ook wel beter denk ik. Ik heb trouwens liever dat ze op school normaal doet en daar alles goed gaat en dat ze dan thuis soms even moet afreageren, het zij zo. Ze is er nog niet, maar de eerste stap is gezet.

Maandag moet ze haar kiezen laten trekken...en daar zien we allebei eigenlijk wel tegenop.
Maar volgend weekend gaan we samen een dagje weg, dus dat is dan wel weer leuk. Alles komt goed, uiteindelijk.