Mama-life
| Anno schreef op: 28-02-2014 10:15:23 |
Het is nu drie weken geleden dat mijn moeder is overleden. ze was al half jaar ziek. Paar jaar
geleden een knobbeltje in haar borst gevonden wat toen goedaardig was. Allemaal opgelucht. Het is er
wel uitgehaald om het op kweek te zetten maar was allemaal goed.Voorjaar 2013 had ze zere heup en
liep steeds slechter. In september kwamen ze erachter dat er dus uitgezaaide borstkanker in haar
heup zat en naast haar long.Het knobbeltje in haar borst van paar jaar geleden bleek dus wel
kwaadaardig geweest en cellen zijn door haar lichaam gaan zweven. Maar volgens de artsen was het
goed te behandelen. Ze is begonnen met hormoontabletten maar deed niks. Toen met Chemotabletten maar
ze werd steeds slechter en slechter. Toen ze weer foto's maakten zagen ze dat bij de longen de tumor
als ware ontploft was. Toen is hard gegaan en binnen twee dagen overleed ze. Ik was toen 34 weken
zwanger. Nu ben ik 37 weken zwanger. Het gaat allemaal goed maar vind het toch wel heel dubbel
allemaal. ik had goede band met me moeder. deden veel samen. We hebben al twee kids dus leven pak je
gelukkig snel weer op. Ik kijk erg uit naar de baby maar andere kant mis ik me moeder ook weer
erg. Zijn er nog meer meiden die dit hebben meegemaakt? Moeder kwijt raakte tijdens hun zwangerschap? En hoe gingen jullie er mee om. Ik heb nog hele lieve vader waar we ook goed band mee hebben. |
| Quote |
| Gigi schreef op: 28-02-2014 10:17:25 |
Ik heb het gelukkig niet meegemaakt maar wat moet dat ontzettend moeilijk zijn... Veel sterkte! |
| Quote |
| Family schreef op: 28-02-2014 10:27:03 |
heel veel sterkte. Ik heb dit niet meegemaakt. Ik ben momenteel 36 weken zwanger.. |
| Quote |
| Blauwtje schreef op: 28-02-2014 10:29:10 |
ik heb het niet meegemaakt gelukkig, maar wil je wel heel veel sterkte wensen  |
| Quote |
| Femke schreef op: 28-02-2014 10:31:33 |
Toen ik 6 maanden zwanger was van mijn jongste, kreeg mijn moeder een pancreastumor, was helaas
helemaal niks meer aan te doen.. ze heeft het nog een kleine 6 maanden vol kunnen houden, dus ze is
1x op kraambezoek geweest, daarna ben ik alleen nog maar naar haar geweest, helaas woonde ze zon
150km verderop...dus even langswippen ging niet zo gemakkelijk, ben zelf verpleegkundige, maar mijn
moeder wilde niet door mij verzorgd worden, dat heeft mijn tante voornamelijk gedaan, adt kon ze
beter accepteren als dat ik voor haar moest zorgen. Toen mijn jongste dus bijna 3 maanden was heeft
ze euthenasie laten plegen...daar waren we allemaal bij ( kids natuurlijk niet.) Het is nu
5 jaar geleden, mis haar steeds meer, mijn mama heeft de jongste nog wel gezien, dat vind ik
een fijn idee, jouw moeder weet gelukkig ook wel dat je zwanger was. |
| Quote |
| Minou schreef op: 28-02-2014 11:18:47 |
Ach toch... 
 niet meegemaakt, maar oh zwaar meis..succes de laatste loodjes, groot gemis |
| Quote |
| Inky69 schreef op: 28-02-2014 11:37:19 |
Mijn moeder is ook overleden toen ik hoogzwanger was, 2 weken later beviel ik van mijn dochter. Wij
wisten toen een half jaar dat ze ziek was. Tja wat kan ik ervan zeggen, ik vond het super heftig, en heel dubbel. Aan de ene kant heel erg verdrietig maar ook heel blij met je kind... Het is nu 2 jaar geleden en ik kan merken dat ik het nooit echt goed hebt verwerkt, ik heb het met vlagen soms toch wel moeilijk Mijn vader leeft ook niet meer. |
| Quote |
| Ladyd schreef op: 28-02-2014 11:45:39 |
Dat is nog wel heel kort geleden. Wat liggen vreugde en verdriet dan toch dicht bij elkaar.. Heel veel sterkte! |
| Quote |
| Ladybug schreef op: 28-02-2014 12:27:10 |
Mijn moeder werd ook ziek in mijn zwangerschap van mijn jongste... 9wkn na zijn geboorte is ze
overleden Mijn moeder was mijn maatje ...mijn vriendin... mijn alles.. het besef dat ze ongeneeselijk ziek was en zou sterven was echt een MOKERSLAG....dat laatste half jaar werden we nog closer dan ooit.... We hebben allles samen geregeld. Het was een mooie en emotionele tijd.... ook daarna.. 5 maanden na het overlijden van mijn moeder overleed ook mijn vader....die kon niet zonder haar leven. dan blijf je achter met NIKS.... een vreselijk leeg gat, Ik heb dat op dat punt (het rouwverwerken) zo verkeerd aan gepakt maakte van mijn dressior een bedevaartoord. Mijn huwelijk leed er onder.... mijn vrienden ...en mijn kinderen gelukkig heb ik een schat van een man (soms ook nie hoor leven met ASS is best turbulent) die me wakker heeft geschud... Nu nog ... na 5 jaar zijn er echt huilmomenten dat ik ze ZO mis zeker als er ziekte gevallen in je vriendenkring/famillie zijn dat besef je hoe vers je verdriet nog is. veel praten en gevoel uiten heeft mij en mijn gezin goed geholpen Mijn mams zei altijd ...gooi het eruit ...maak van je hart geen moordkuil |
| Quote |
| Mamaartje schreef op: 28-02-2014 14:25:28 |
Ik heb het helaas ook meegemaakt. Ik was halverwege mijn 1e zwangerschap, toen bij mijn moeder nierkanker werd geconstateerd. Vanuit het ziekenhuis meteen een ziekenhuisbed in de kamer. Ze is een half jaar ziek geweest en het was steeds spannend of ze de geboorte van haar eerste kleinkind wel zou meemaken. Mijn moeder was net 49 toen ze overleed, mijn dochter was toen 8 weken. Gelukkig heb ik enkele foto's van hun samen. Bij de tweede zwangerschap heb ik er heel veel moeite mee gehad. Toen werd ook nog mijn oom (broer van mam) ziek en is ook overleden tijdens die zwangerschap. Ik ging maar door, want de kinderen hadden me nodig, wat uiteindelijk na een aantal jaar heeft geleid tot een x aantal behandelingen bij een psycholoog, omdat er nog veel onverwerkt verdriet was. Mijn moeder is in april 7 jaar geleden overleden, ik sta er nog elke dag mee op en ga er mee naar bed. Ik mis haar verschrikkelijk maar kan niet blijven rouwen. Ik probeer uit het leven te halen wat er in zit, en mijn kinderen veel over haar te vertellen als ze er naar vragen. Het moeilijkste is dat voor jou de wereld blijft stilstaan, maar de mensen om je heen gaan door met hun leven. In het begin vragen ze er nog wel eens naar, maar na een tijdje moet het verdriet maar over zijn. (Zo lijkt het dan...) Ik wil je heel veel sterkte wensen nu en in de tijd die komen gaat. Verdriet en geluk zitten dicht bij elkaar. Weet dat je moeder toch heel dicht bij je is, namelijk in je hart! |
| Quote |
| Anno schreef op: 28-02-2014 14:50:56 |
Bedankt allemaal voor jullie verhaal! het is altijd vreselijk zulke dingen maar als je zwanger ben helemaal vind ik. Ze heeft de eerste twee wel gekend en mega trots was ze. maar moeilijkste vind ik straks dat ik de baby(wordt een jongen en dat wist ze) niet kan laten zien. Niet haar kan bellen dat de kleine man geboren is. Nu kan ik me vader tuurlijk bellen maar toch is het anders. Het gaat nu aardig goed. Af en toe moeilijke momenten. Maar blijft denk ik altijd wel. idd het leven gaat weer zo snel door. Terwijl jezelf nog beetje blijft hangen. Maar de kinderen gaan ook weer zo snel door en relativeren alles weer zo anders als ons volwassenen. Een kant fijn voor hun en mijzelf. Je hebt gelijk weer een ritme. Maar soms ook lastig. ik praat veel over met mijn vader,mijn man en de kids. maar ook met andere. Ik ben er heel open over. Ik heb afgelopen week nog gewerkt en mijn verlof ik nu ingegaan. Ik vond fijn of even wat anders te hebben. Maar b.v. vandaag ben ik alles voor de baby aan het wassen en dan vind ik het wel weer even moeilijk. vooral omdat ze bij mij in de straat woonde en me vaak kwam helpen enz. |
| Quote |
| Ladybug schreef op: 28-02-2014 14:58:13 |
pffff Ja ik heb ook van die ik bel mama momenten...... vreselijk gevoel... Ik heb helaas geen foto's van mijn zoontje samen met mijn moeder, dat wilde ze niet... ze zeg er door de chemo en bestraling en de prednison niet uit... hoe moeilijk ook heb ik dat gerespecteerd |
| Quote |
| Mama_loontje schreef op: 28-02-2014 15:39:36 |
Niet echt zelf maar wel een nicht van me die als zus aan voeld (jaaren sammen gewoond door
omstandig heden) |
| Quote |
| Tantehan schreef op: 28-02-2014 17:10:16 |
Mijn moeder is overleden toen onze dochter 11 dagen oud was. Ze was al heel slecht, heb toen aan haar gevraagd of ze wilde wachten totdat onze dochter geboren was en wij bij haar geweest waren. Ik ben bevallen en we zijn na 5 dagen bij haar geweest, eerder kon ik het lichamelijk niet aan. Ze had die dag een heel helder moment, ze was trots, we hebben onze dochter naar haar vernoemd. We hebben nog foto's gemaakt, die zijn me nu heel dierbaar. Ze heeft die middag nog met mijn vader gepraat, wat ze al in weken niet meer kon en deed. Ze hebben afscheid genomen en mijn moeder gleed heel langzaam weg om 6 dagen later het aardse te verlaten. Onze dochter is nu 6 en half, maar ik mis mijn moeder nog best wel. Helemaal nu mijn vader in september is overleden en ik nu niets meer heb. |
| Quote |
| Mama_anja schreef op: 01-03-2014 10:01:16 |
heel veel sterkte toe gewenst in de komende tijd het zijn de momenten waar in ( als je goede band
heb) je moeder vaak het hardste nodig heb |
| Quote |
| Moederkloek schreef op: 04-03-2014 13:12:55 |
ongelooflijk wat vreselijk... gecondoleerd en veel sterkte... Mijn moeder is ook overleden aan kanker, ze was mijn grootste steun tijdens mijn eerste bevalling. Een volgende moet ik zonder haar doen, en als ik er aan denk, kan ik me er niks bij voorstellen. of wil ik me er niks bij voorstellen, dat kan ook. Ik hou haar in gedachten bij me, en ik denk dat jij hetzelfde zal doen. Sterkte en groetjes van Kloek |
| Quote |
