Bestaan echt ' slechte' kinderen?

Nou meiden ik doe dit maar even anoniem om privacy redenen van dat andere kind.


Deze vraag had ik tot enkele maanden geleden echt nooit gesteld, maar ik doe het nu toch even.
Persoonlijk ging ik er altijd van uit dat geen enkel kind echt slecht kon zijn. Hooguit -als volwassene- slecht kon worden door leed dat hem vele jaren is aangedaan, maar eerlijk gezegd begin ik daar een beetje over te twijfelen.

Het gaat om een kindje van dik 6 jaar, maar dat er eerder uit ziet als max. 4 jaar.
Toen wij hier bijna 5 jaar geleden kwamen wonen kwam ik in contact met een buurvrouw, met een kindje dat een paar weken ouder was dan ons jongste kind.(toen anderhalf dus)
Ik kende de buurvouw toen natuurlijk niet goed, maar elke keer dat ik haar zag kloeg ze over hoe lastig en stout haar kind wel was. En dan zei ik wel elke keer zoiets van , ja 't is een vermoeiende leeftijd he en toen reageerde ze altijd heel duidelijk in een niet te misverstaanbare taal dat haar kind niet gewoon typisch dreumes-ondeugend was, maar echt stout.

Drie jaar lang bleef onze vriendachap eerder oppervlakkig ook al zaten onze kindjes bij elkaar in de klas. Een jaar geleden zat de buurvrouw er echt door. Zo erg dat ze eigenlijk niet verder wou leven. En toen ben ik dus nauwer contact met haar gaan zoeken.
En steeds beter begreep ik wat de buurvrouw bedoelde wanneer ze haar kind stout noemde.
Hij slaat zijn oudere zus en zijn ouders niet gewoon een klets of zo maar echt raken met zijn vuist om echt pijn proberen te doen. Heeft zijn zus in zo'n bui al verwond met een vork dat hij gewoon in haar been probeerde te steken omdat hij boos op haar was. 
Wanneer hij iemand dan ook echt pijn heeft kunnen doen zie je geen schuldgevoel ofzo maar begint hij met twinkelende oogjes te schaterlachen.
Laatst  reden we samen met de auto en hij was erbij. Ik had een doosje mee voor haar om haar voor iets te bedanken. Hij had dat gezien en MOEST dat hebben, dus zei ik tegen hem dat hij het niet kreeg omdat het voor zijn mama was.
Hij heeft drie kwartier zitten krijsen, met alles naar haar hoofd gegooid met alles dat hij kon pakken, op de achterkant van de zetel zitten schoppen. haar op het hoofd zitten slaan (en later doen ik zijn handen tegen hield naar mijn armen en haar hoofd zitten schoppen) dit allemaal terwijl ze aan het rijden was.
Gisteren was ik daar en wou hij een ijsje en hij kreeg er geen (hij had er al twee zomaar genomen net ervoor) dus nam hij alles wat hij kon pakken en smeet het naar de buurvrouw. Op een gegeven moment smeet hij doodleuk een baksteen tegen haar hoofd.

Dit gedrag toont hij overal. Op school staat hij doodleuk een hek kapot te trappen terwijl de directrice erbij staat. Als je hem straft staat hij je doodleuk uit te lachen in je gezicht en doet gewoon verder.
Toen het moederdag was had hij het cadeautje dat ze gemaakt hadden op school voor de buurvrouw haar voeten op de grond gegooid en erbij gezegd: hier ge verdient dat toch niet, maar als ge het toch moet hebben zult ge het maar van de grond moeten oprapen!

Maar wat me nog meer verontruste: hij speelt heel graag hier. Dus gisteren had ik hem na dat baksteen incident meegenomen naar hier om de buurvrouw tot rust te laten komen. Hij heeft hier vier uren gespeeld samen met mijn kinderen, en hier gegeten .... Echt dan moet ik de hele tijd erbij blijven want ik durf hem eerlijk gezegd niet alleen te vertrouwen in de buurt van mijn kinderen, hij heeft onlangs op school nog maar een kind van een klimrek geduwd (twee meter hoog) omdat dat kind in zijn weg hing.
En toen kwam zijn moeder hem halen. HIj begon meteen te schreeuwen dat hij niet mee ging, gebruikte f woorden, noemde haar een oud lelijk wijf en een rotmoeder en nog een heleboel andere woorden die ik echt nog nooit gehoord had van zo'n jong kind (mooi vb voor mijn kindjes hé.
Hij smeet al het speelgoed van mijn kindjes naar ons hoofd, of gewoon kapot op de grond. We hebben de hele tijd proberen op hem in te praten, hem positief te benaderen maar niks hielp.
We hebben hem uiteindelijk na een uur met twee volwassenen moeten oppakken om hem uit de boomhut van onze kindjes te krijgen. Hij schopte en beet naar iedereen, en toen we hem er endelijk uitkregen gaf hij zijn moeder een keiharde kopstoot op haar wenkbrauw. 
Normaal laat ik het straffen aan zijn moeder over wanneer zei erbij is , want ik wil natuurlijk haar gezag niet ondermijnen. Maar ik was zo geschrokken van die kopstoot dat ik zei: als jij je elke keer zo gedraagd tegen je mama weet ik niet of ik nog wil dat je hier komt spelen hoor. En toen schreeuwde hij naar me: jij rotmens, later pak ik een mes en dan ga ik je killen. Hij deed zo'n teken met zijn duim die hij over zijn keel liet glijden en zei nog eens ik snij zo je hoofd eraf!

Nou meiden dit is toch echt geen normaal gedrag meer hé? Echt ik zei altijd slechte kinderen bestaan niet,  en elke keer als ik hem zie betrap ik mezelf erop dat ik echt alles (tot in het overdrevene) doe om hem verbaal te belonen. Geef de hele tijd complimentjes ...   Berisp mijn kindjes wanneer ze dat kind een stout kind noemen (eigenlijk willen mijn kinderen niet meer met dat kind spelen maar ik leg hen altijd uit dat dat jongentje niet kan leren hoe het wel moet als mijn kindjes het hem niet voordoen....)
Maar eerlijk gezegd de toekomstige versie van dat kind jaagt mij wel schrik aan.

Er zijn al verschillende instanties geweest in dat gezin. Maar na verloop van tijd zegt de mama die hulp zelf op. Of omdat ze vindt dat het geen verschil uitmaakt, of omdat de hulpverleners hebben benoemd dat er effectief iets mis is met haar kind.
Ze ging met haar kind naar de psychiater, maar zodra die benoemde dat het kind moet onderzocht worden zet ze opeens alles stop. Toen ging ze naar een neuroloog, tot hij ook weer zei dat er een stoornis moet achter zitten. Toen wou ze die dokter niet meer zien (want die sprak slecht over haar kind)... Toen weer naar de kinderarts , weer zodra ze zeggen dat er wat is met dat kind wil ze die dokter niet meer horen of zien, idem thuisbegeleiding...

Zelf weet ze heel goed dat er iets is met dit jongentje. Ze vind hem zelf ook heel stout en zelfs gemeen. Ik mag ook benoemen wat ik niet goed vindt, maar zodra iemand proffesioneel letterlijk benoemd dat dit kind moet onderzocht worden en dat dit niet normaal is kapt ze de boel af , want ze willen toch alleen maar slecht over haar kind kunnen spreken. 

De papa is gewoon in beeld, en tegen de vader is het kind net zo. Tegen iedereen eigenlijk.

P.s school dringt ook aan op verder onderzoek. Maar de mama blokt dit dus ook daar.

Ik reageer  morgen weer meiden. Pc is niet vrij en op de fon lukt het niet goed.