Mama-life
| Anoniem schreef op: 07-02-2013 08:49:11 |
Heel even ano vandaag. Mocht je mij herkennen, niet erg, maar even zo ivm eventuele meelezers. Even inleidend, mijn dochter is 3 jaar en 5 maanden. Het zindelijk worden wil nog niet. Ik vraag mijn dochter regelmatig of ze moet plassen en dan doet ze het wel eens op het potje, maar over het algemeen in de luier. Poepen gaat haar absoluut niet makkelijk af en doet vaak pijn. Gisteravond kwam mijn dochter uit bed omdat ze dorst had. Toen ze wat gedronken had moest ze poepen. Ik laat haar dan even rustig zitten en meestal lukt het dan wel. Nu wilde mijn man dat ze perse op het potje zou poepen. Resultaat, dochter in paniek en niet meer kunnen poepen. Man over de zeik, echt volledig over de zeik! Hij heeft ruim een uur tegen haar geschreeuwd en gezegd dat ze dan maar zonder luier naar bed ging. Kind nog meer in paniek en niet meer rustig te krijgen. Hij heeft haar meegenomen naar haar kamertje en haar (echt met moeite) een onderbroekje aangedaan. Ze spartelde vreselijk tegen, heeft gehuild, gegild om mama en was vreselijk in paniek. Zo heb ik haar echt nog nooit gehoord en mijn man ook niet. Die bleef tegen haar schreeuwen. Ik heb mijn man gezegd dat ik dit nooit meer wil zien van hem en dit niet de manier is. Nu luisterde ze niet, dus boos worden terecht, maar zo erg... Ik heb er (nog steeds) buikpijn van en was er echt misselijk door! Het ging me zo vreselijk aan mijn hart! Met man geprobeerd te praten en tegen mij zei hij gewoon ze moet luisteren, geen discussie, KLAAR! Dat deed hij op dezelfde toon als dat hij tegen mijn dochter deed. Heb hem gezegd dat hij nooit meer zo tegen mij hoeft te reageren, ik ben volwassen en zijn vrouw! Nu hebben we vaker flinke discussies over het opvoeden. Hij vind dat ik te soft ben en ik vind hem veel te streng. Wanneer de kinderen erbij zijn zeg ik niets, maar achteraf wel. Hij vind dat ze eens wat discipline bij gebracht moet worden en vaker gestraft moet worden. Wanneer ik met de kinderen samen ben gaat het prima, ieder kind heeft wel eens zijn bui en dat hoort er gewoon bij. Zodra man uit zijn werk thuis komt merk ik dat de sfeer omslaat naar negatief. Dochter loopt op haar tenen om maar niets fout te doen. Ik wil dit niet meer. Zelf werk ik sinds kort en is hij 2 dagen met de kinderen alleen. Ik wil er niet aan denken hoe hij dan soms kan reageren... Compromissen sluiten lukt trouwens niet, hij vind dat hij niet fout is... Wat ik met dit verhaal wil? Geen idee, maar heb in ieder geval even van me af kunnen schrijven. |
| Quote |
| Anoniem schreef op: 08-02-2013 20:51:12 |
Bepje, als mijn man weet dat ik mij bij de woningbouw heb ingeschreven zal hij dat niet begrijpen.
Ik heb geen zin om eea op de spits te drijven door hem dat te gaan vertellen. Jij mag daarvan vinden
wat je wilt, maar daar heb ik mijn redenen voor! Sabje, inderdaad. Jammer vind ik wel dat het gewoon minder snel gebeurd zou zijn wanneer hij eerder aan de bel trekt. Anyways, we hebben afgesproken dat hij dat in het vervolg ook zal doen. Alleen de tijd kan ons leren of hij dat ook werkelijk zal doen. Ik hoop het wel en zo niet, tja dan geloof ik toch wel dat mijn huwelijk dan voorbij zal zijn... |
| Quote |
| Anoniem schreef op: 08-02-2013 20:52:29 |
Bepje, hij moet geen stok achter de deur nodig hebben, hij moet het ook zonder kunnen! |
| Quote |
| Sabrah schreef op: 08-02-2013 21:50:16 |
Ik vind het zelf juist goed dat ze niet verteld heeft van de inschrijving bij de woningbouw. Want ze
doet het voor zichzelf als veiligheidsnet. Als ze dit tegen hem zegt dan is het net een dreigement.
Zo van, als je niet verandert dan ga ik weg en daarom heb ik me ingeschreven. Daarmee geeft ze
alleen een signaal af dat ze er bij voorbaat geen vertrouwen in heeft. Maar ja, ik ben zowiezo anders hierin want ik sta ook ingeschreven. En nee, heb absoluut geen plannen om uit elkaar te gaan. Ik zie het als een soort verzekeringspolis die me maar 25 euro per jaar kost. Als mijn man besluit dat ie me zat is (of ik hem  ) dan hoef ik
me in ieder geval geen zorgen te maken om het vinden van betaalbare woonruimte. Ik heb nl al te vaak
in mijn omgeving meegemaakt dat moeders tijdelijk bij familie in moesten wonen met hun kinderen, of
verplicht met zijn allen in 1 huis tot alles rond was. Ik zie het dus eigenlijk als mijn plicht om
te zorgen dat ik mijn kinderen (en mijzelf) in geval van nood in ieder geval een dak boven het hoofd
kan bieden. Mijn man is hier trouwens van op de hoogte en ook al moest hij eerst wel even wennen aan
het idee, hij staat er nu achter. Sterker nog hij vind het zeer verstandig en ook een fijne gedachte
dat hij weet dat bij een eventuele scheiding de kinderen in ieder geval geschikte woonruimte hebben
met hun moeder. Ik kan nl ons koophuis echt niet in mijn eentje bekostigen. |
| Quote |
| Sabje Mv Jm En ?? schreef op: 08-02-2013 22:04:29 |
Sabrah ik sta ook al bijna 7 jaar ingeschreven, mede door het verleden heb ik het gedaan en zie het net zoals jou je weet maar nooit. je leest zovaak ,dat vrouwen niet weggaan vanwege geld en huis. daarom heb ik zulke dingen allemaal geregeld,want mocht het gebeuren dan wil ik zorgen dat ik zo snel mogelijk een normaal leven kan opbouwen met de kids. ik voel mijn eigen daar ook toe verplicht na mijn kinderen toe. ondertussen weet mijn man ook dat ik ingeschreven sta. en hij heeft er begrip voor,dat ik het toen gedaan heb. en daarnaast ziet hij de voordelen er ook van, je weet maar nooit wat er gebeurd in het leven, misschien staat morgen de boel hier wel op instorten,dan weten we dat we snel een huis ander huis hebben. of buren ruzie ,dan ben je blij als je snel kan vertrekken. en het kost bijna niks per jaar. |
| Quote |
