Meningsverschil opvoeden

Snap je helemaal Sis en zo denk ik er ook over.
Maar een uur. Het is nu half 3. Kijk over 10 minuten op je horloge en het gaat nog steeds door. Kijk nog eens weer over 10 minuten. nog maar 20 minuten..
een UUR!
Niet normaal, sorry.

Oh maar Mvi daar hou ik ook niet van hoor.
Wat denk je van die kinderen die de hele winkel bij elkaar gillen voor een zakje snoep grrr.

Of met mooi weer binnen achter een computer.
Gewoon naar buiten met die handel.

En mijn kinderen ,nouja mijn dochter(zoontje nog te jong)
Zegt altijd jij heb zo harde stem als je boos ben.
Ik zeg dan altijd ,ja dan weet je meteen dat ik echt boos ben en dat je te ver bent gegaan.
Maar ik ga er vanuit dat je liever heb dat ik een bize stem heb ,dan dat ik je een tik geef.

Ik heb als moeder heel veel geduld en er kan super veel en ze kunnen alles krijgen.
Maar als ik nee zeg ,dan is het nee en dan wil ik er niks meer over horen.
En gelukkig weet ze hoe het werkt.

een uur is zeker niet goed te praten, het is ook lang , te lang

maar ik ken de to en ze zal er alles aan doen om te voorkomen dat het nog eens gebeurd, ook haar man is uit zijn doen door vanalles wat speelt en tja, helaas was de kleine daar de dupe van, het had niet mogen gebeuren, maar het is nu eenmaal gebeurd en er wordt aan gewerkt

to voor jou een dikke knuf en voor je mupke ook

Quote Anoniem:

Wanneer de kinderen erbij zijn zeg ik niets, maar achteraf wel.

Ik ben een voorstander om dit soort dingen kenbaar te maken juist waar het kind bij is, naar mijn mening is het voor een kind alleen maar leerzaam dat ook volwassenen elkaar aan kunnen spreken op gedrag, plus dat ik het belangrijk vind dat het kind niet het gevoel heeft alleen te staan.

Wat mijn advies zou zijn, is om te blijven praten met je man, iedere situatie die niet ok voelt opnieuw bespreekbaar te maken.
Ik kan wel gillen wat ik zou doen of hoe ik zou reageren, maar dat is mijn kruisje niet de jouwe.
Ik hoop dat deze situatie de eerste en de laatste is geweest, niets frustrerender dan het gevoel te krijgen om degene van wie je houd te moeten verdedigen ten opzicht van degene van wie je houd.

Een uur schreeuwen, we hebben het niet eens over de inhoud van die schreeuwpartij gehad, is echt heel heel heel heel erg lang, en ook heel erg lang om naar te luisteren als moeder terwijl je hart breekt.
En een kind van 3 uitleggen, dat papa niet lekker in zijn vel zit en dat papa het niet zo bedoelt heeft. Tja...de boodschap papa was fout is natuurlijk belangrijk. Maar wat er bij het meisje in haar onderbewustzijn blijft hangen, daar doe je nu echt niets meer aan. Dat moet helen en dat is een weg die vader en dochter zullen moeten gaan, om weer vertrouwen te krijgen.
Een onbetrouwbare ouder, dus een ouder die schreeuwt tegen een kind, verstoort het vertrouwen die het kind heeft in andere mensen en in het leven. 
Ik vind juist helemaal niet dat er te soft wordt opgevoed. Natuurlijk ben je als ouder ook een mens en mag je fouten maken en zit je er weleens doorheen. Maar ik vind dat je als volwassene nooit je eigen angst, frustratie of wat dan ook voor negatieve gevoelens mag afreageren op je kinderen. Een kind snapt dat niet. Een kind snapt alleen maar, ik ben niet goed, ik ben niet lief en zal alles doen om vader of moeder weer goed gestemt te krijgen, dit is een enorme last. En dit gaat door in generaties.
Kinderen zijn onze spiegel, dat kan inderdaad erg moeilijk zijn, maar juist hierdoor kunnen we zelf ook groeien, door er iets mee te doen, je eigen gevoel proberen te begrijpen en te veranderen.

Idd belachelijk dat dit is gebeurd. Maar ik hoop dat je man ich kapotschaamt en het net zo vreselijk vind als jij. Als dit bij 1 keer blijft dat heeft je kind echt geen schade voor het leven opgelopen hoor.

Mijn man en zoon van 6 hebben ook regelmatig "ruzie" bij het naar bed brengen. Als ik merk dat mijn vriend het woordelijk niet meer af kan (hij wordt steeds bozer en zoon steeds dwarser) dan ga ik naar boven en neem ik het over.

---

mv O 04-12-2006 , Q 04-07-2011 en V 05-05-2014

Wat fijn dat je steun krijgt van je moeder. Sterkte!!!

Oooh zag nie dat er nog een pagina was, voor je gevoel dus een uur.

Heel eerlijk (zo oordeel ik hier thuis ook) als mijn man de fout ingaat maar ik kom niet op voor mijn kind ben ik even fout als mijn man. Andersom evenzo. Als ik uit mijn plaat ga en mijn man zou mij mijn gang laten gaan is hij even fout bezig. Kinderen hebben een veilige basis nodig, een ouder kan uit de slof schieten (en ik vind dat ze best mogen zien dat je eens boos wordt) maar als het echt even flink doorgaat (laten we zeggen, langer als 2 a 3 minuten) dan moet de ander toch echt inspringen als die erbij is.

Hier moet denk ik aan veel gewerkt worden, soms is het ook allemaal zo moeilijk! Was iedereen maar een makkelijke prater. Konden we maar perfect overal op reageren. kon het maar he?

Succes!

Ik ben het wel eens met o.a. mvi, met name de toename van huiselijk geweld...tja, dat begint een beetje zo. Ik vind ook de ervaring van Anna een mooie aanvulling.

En je man is fout geweest, maar idd zoals Sis zegt, daardoor niet meteen een gevaarlijke gek.
Wel hoop ik dat hij sorry gaat zeggen tegen jullie dochter. Dan blijft er (wanneer het zich niet herhaalt) waarschijnlijk op den duur niet zoveel van hangen. 

Over dit soort onderwerpen moet je trouwens eerst samen op 1 lijn komen. Daar zit zo te lezen een fout bij beiden. Net zoals je als opvoeders elkaar moet aanvullen, maar soms ook afremmen.
Dat gebeurt denk ik in elk huishouden wel eens.

Ik ken het dus ook van de andere kant. Ik ben de strengere partij hier en als mijn man steeds niet doorpakt op dingen word ik dus ook boos en gefrustreerd. Vandaag nog gebeurt, kom ik thuis van het werk, zijn die kinderen totaal losgeslagen terwijl hij thuis was. Kan ik dus ook nog alles lopen corrigeren. Niet helemaal terecht dat ik dat zeg, maar zo voelt het wel. Dat maakt dat er een overdreven reactie kan komen op zo'n punt. 
Misschien vindt jou man dat je eens wat meer moet stimuleren met dat zindelijk worden en niet zo moet lopen aanteuten. En misschien heeft hij wel gelijk.
Zijn irritatie is wel extreem uitgebarsten.
Maar jullie dochter is de dupe van het verschil in opvoeden van jullie beiden.

Als jij zoveel zachter bent en non-verbaal laat merken dat jij niet achter je man staat (kinderen pikken dat altijd op, al doe je je best dat niet te uiten), dan wordt je man nogal snel de boeman.

Verplaats je daar eens in en ga samen opvoeden, dan voorkom je dit.

Ik zit eigenlijk met lichte verbasing dingen te lezen maar kennelijk ben ik de enige die dit belachelijk blijf vinden, die vind dat er hier geen enkel excuus voor is.

Hoe durf je zo tegen je kind te doen! Even geirriteerd zijn, even uit je slof schieten kan allemaal maar zo tekeer gaan tegen je kind voor 1 uur of een half uur of zelfs een kwartier...sorry dat gaat er bij mij niet in.

Dan ook nog dat hij dan maar naar je ouders moet gaan als het weer dreigt te gebeuren.....wat dacht je ervan dat hij gewoon zichzelf maar eens moet gaan leren beheersen? En nee hulp willen we niet wel laten het liever nog een x gebeuren...

Sorry het gaat er bij mij gewoon niet in

Hoe is 't met je meisje TO?

---

Trotse mama van 2 prachtige kereltjes

Ik moet hierop Reageren omdat ik in hetzelfde schuitje zit als anoniem. Mijn vriend is precies zo tegen de kids alleen laat ik het niet gebeuren ik heb instanties ingeschakeld die voor hem hulp kunnen bieden. Hij wordt gedwongen die aan te nemen anders en dat laat ik zeker gebeuren is het tussen ons gedaan, Hou niet meer van hem , maar heb geen andere plek om heen te gaan. Heb nog aan iedereen gevraagd wat ik kan doen vrienden en vooral instanties die me op dat gebied hadden kunnen helpen, maar zolang hij niet geweldadig  is , maar mij wel geestelijk mishandeld is er niks aan de hand dus op dat gebied krijg ik niet de hulp die ik nodig heb. Ik heb geen inkomen en geen werk en daar zou ik eerst voor moeten zorgen zodat ik alleen met onze 3 kinderen kan gaan wonen. Is hun vader niet thuis dan gaat alles van een leien dakje kids knuffelen, kids zijn vrolijk doen alles met mij en mijn beste vriendin die hier ook op het forum zit. Sinds kort is die nog erger geworden, Kids aanpakken als ze niet eens wat gedaan hebben. Kids de schuld geven als ze niets gedaan hebben. En dan geen eens sorry zeggen.  Heftig aanpakken van de kids als ze even niet luisteren ik bedoel dan niet slaan, maar keihard bij de arm vastpakken dat zijn handafdruk op de armen van de kids staan.  Daar maakt die me zo kwaad mee omdat ik dat absoluut niet wil hebben. Ik weet hoe het is om door je broer in elkaar geslagen te worden, door je moeder zowat gewurgd te worden of dat ze een ander het voor haar liet doen. Die situatie wou ik absoluut niet voor de kids dacht dat ik een goede stap had gezet om bij haar weg te lopen en bij mijn vriend te gaan wonen. Al leg je het hem duizend keer uit en dan begrijpt die het wel zegt dat die het niet meer gaat doen , maar toch doen. Na 8 jaar kan ik hem gewoon niet meer geloven voor mij is het helemaal klaar, maar wederom bij een instantie te horen gekregen we kunnen niets op dat gebied voor je doen. Ik leef nu hier thuis min of meer nu mijn eigen leven met de kids. Hij wil me er niet uitgooien omdat die dat niet leuk vind naar de kids toe en dat is het ook niet voor één keer geef ik hem gelijk. Maar echt alles wat in zijn straatje ligt is goed erbuiten kan doodvallen. Nu is die kwaad op andere mensen omdat die het ook gezien hebben hoe die is en dat kan meneer niet hebben ze mogen zich er niet meer mee bemoeien, maar hij wil wel de tips om beter te worden van de mensen hebben die zich er niet meer mee mochten bemoeien. Corrigeer me als ik fout zit, maar is dat dan ook niet mee bemoeien?. De laatste 2 dagen waren eindelijk goed eindelijk eens geen discussie, maar een normale dag gehad. Waarom kan het nu wel en toen niet toen ik hem 8 jaar geprobeerd heb te helpen. Nou kan ik hem niet meer helpen omdat ik zo met het idee zit wie niet geholpen wil worden is niet te helpen en dan is mijn keuze duidelijk ik moet hier weg met de kids. Maar de instantie waar ik nu de hulp probeer te krijgen zegt dat ik samen met mijn vriend de ouderbegeleiding moet doen? Anders kunnen ze me niet verder helpen, maar die hebben we al gehad en het heeft niet geholpen. Nu moet het dus nog een keer. Is het slecht van mij om te denken dat die ook niet gaat werken?

Ik denk eerlijk gezegt dat jouw situatie en die van TO ver uit elkaar liggen.


Hoop dat er voor jou en je kindjes snel rust komt Sweety.

Ah fijn! Heel goed van je man dat hij sorry gezegd heeft. 

---

Trotse mama van 2 prachtige kereltjes

Ik ken de situatie van Sweety en ik ben ook degene die haar tips geeft. Alleen ja die vent van haar. Het liefst had ik hem persoonlijk de deur uitgeschopt, maar dat gaat helaas niet. De woning staat op zijn naam. Ze heeft zich al ingeschreven bij de woningbouw op mijn aanraden. Ze komt hier nu vaak, omdat het thuis gewoon niet uit te houden is. Gelukkig ging het 2 dagen goed, maar ja voor hoe lang. En op een uitkering heeft ze nog geen recht. Haar partner verdient net teveel, dus kan ze geen bijstandsuitkering aanvragen. En ze is nog geen 27 dus ook nog geen recht.

Ze heeft voor alles hulp gevraagd, ook voor haar zoon die pdd-nos heeft, die daoor deze situatie gewoon grensoverschrijdend gedrag vertoont naar zowel zijn moeder, als zijn zusjes. Maar zolang het op school goed gaat, is er volgens hun niks aan de hand en zal het thuis ook wel goed gaan. Ze heeft op mijn aanraden ander hulp gezocht, maar ook die willen/kunnen haar niet helpen. Het enige wat er is aangeboden is een oudertraining/begeleiding, moet ze op 10 vacatures per dag reageren en volgend jaar al een baan hebben, maar ja met die crisis liggen de banen niet voor het oprapen. Ze gaat wel die oudertraining/ouderbegeleiding doen. Maar ze ziet het niet zitten, want haar partner zegt overal ja op, maar als de mensen weg zijn, doet hij toch weer zijn eigen plan. Schreeuwen naar de kids, hardhandig aanpakken en dit is echt dagelijks. Mijn zoon is zelfs bang voor hem, terwijl die dat normaal nooit was.

Haar partner moet de 19e voor een onderzoek naar GGD. Om uit te zoeken of hij een stoornis heeft zoals zijn zoon heeft, want die 2 lijken heel erg op elkaar, qua gedrag. Hij zegt dat die volkomen normaal is en hij geen stoornis heeft, maar gezien de ervaringen met haar zoon en hem denk ik van wel. Nou ja het is ff afwachten daarop. Hopelijk komt er wat uit, zodat we weten wat er met hem aan de hand is. En er hulp voor hem ingeschakeld wordt. Want zo verder leven voor mijn beste vriendin is geen optie.

Sweety je weet dat je altijd bij mij terecht kan en hoop dat je veel hebt aan mijn tips die ik je gegeven heb en zal geven.

Zien elkaar weer snel.

lieve to,
heel heftig dit allemaal, maar mensen kunnen fouten maken en ik denk echt dat je man dit keer een fout heeft gemaakt, een grote fout.
Want dat hij snel boos wordt is wel duidelijk, maar je hebt boos en boos.

Ik kan soms ook echt uit mijn slof schieten bij mijn kinderern en dan kan ik ook lang op ze blijven mopperen ( niet schreeuwen) en afsnauwen...
Ik weet van mezelf dat ik op dat moment verkeerd bezig ben, maar blijf het toch doen, dus vaak dan ga ik even apart in mijn kamer en neem even pauze van hun en wil ook niet dat ze naar de kamer komen.
Na een minuut of 10 ben ik weer mezelf en kan ik de kinderen bij me roepen en dingen uitpraten en eventueel sorry zeggen veeft hij altijd voor mijn gedrag en zij voor die van hun.
Als mijn man mij zo ziet tekeer gaan dan geeft hij me een seintje van doe rustig en dat helpt wel eens en andersom ook..want hoe tekeer ik ook kan gaan tegen de kinderen, als hij het doet dan kan ik hem wel wat aan doen..( raar is dat he, net of hij minder recht op ze heeft of zo, maar mijn hart die kan het dan niet verdragen)
Hebben jullie dat ook eigenlijk?

to, gelukkig hebben jullie kunnen praten en dingen besloten...heb er alle vertrouwen in dat het wel goed komt met jullie.
Je lieve meisje mag blij zijn met zo'n lieve mama.

---

Weet wat je zegt maar zeg niet alles wat je weet.."

harleys mama vertel jij nu niet te veel persoonlijke dingen van to? of is dat met overleg gegaan? sorry als het zo is....

Weet je wat het is ik las alle reacties van sommige en het enige wat er werd gezegd was, jeetje dat je dat toe liet en zelfs dat zij ook "schuldig" was aan het feit dat haar man zo tekeer ging, omdat zij dus het toeliet, maar ik vraag me dan altijd af Hoe kan je oordelen als je zelf niet in zo'n situatie zit?
Maken wij nooit fouten waar we achteraf echt spijt van hebben, slaan wij niet wel eens door? reageren we niet anders dan we hadden moeten reageren? hadden we niet moeten ingrijpen?

Nou ik maak nog wel vaak van die fouten hoor...ik doe ook dingen waar ik niet echt trots op kan zijn..zeg dingen die ik niet meen, maar toch mijn mond uitkomen, heb gedachtes die niet uitgesproken mogen worden maar toch denk...
En op zo'n moment heb ik er weinig aan als anderen dit even nog inwrijven en vertellen hoe fout ik wel niet ben geweest..ik heb er meer aan om een troostwoord of een advies wat ik de volgende keer kan toepassen.

Er is denk ik hier geen 1 moeder die niet van haar kind( eren) houdt, allemaal willen we het goede en beste voor ze...dat geloof ik echt met heel mijn hart....alleen soms neemt de onmacht,frustraties,stress etc het over en handel je anders dan normaal...

Ik vind dat niet erg, want ook wij zijn maar mensen met ons eigen gevoel en frustraties...
Daarom is het juist fijn om herkenning te vinden en mensen die ook hetzelfde doormaken en jou juist kunnen troosten en aanmoedigen om het toch de volgende keer anders te doen.

sorry dames het is een heel verhaal geworden, maar dit raakt me gewoon.

---

Weet wat je zegt maar zeg niet alles wat je weet.."

---

Weet wat je zegt maar zeg niet alles wat je weet.."

TO, fijn dat jullie een goed dgesprek gehad hebben, hopelijk volgen er velen. Wat ik niet begrijp is dat jij je niet gewoon op je eigen adres bij de woningbouw inschrijft. Als je dat stiekem gaat doen ben je zelf ook niet eerlijk en dat kun je dan ook niet van hem verwachten. Mogelijk is het ook een stok achter de deur voor hem om zijn gedrag echt om te gaan buigen. Evenals het wel gaan naar de huisarts, waarom zou jij er niet over gaan praten en alles binnenshuis houden. Een extra menig en ideeën van iemand anders kan heel verhelderend zijn en de huisarts heeft beroepsgeheim en zolang er geen sprake is van geestelijke/lichamelijke kiundermishandeling hoeft deze het nergens te melden.

@ Sweety : Je kunt wel uit huis als dat moet, dan kun je terecht in een opvaghuis. Soms is dat beter dan in een situatie blijven zitten die slecht is voor jullie kinderen. Maar gelukkig is er al wat hulp las ik, succes !

Quote Anoniem:

Vergeet helemaal te vertellen dat mijn man en ik gisteravond een heel serieus gesprek hebben gehad. Ik ga het hier niet in detail neerzetten, maar het komt erop neer dat het nooit meer mag gebeuren en ik anders weg zal gaan met de kinderen. Uiteindelijk is er veel meer naar boven gekomen en daar moeten we samen uitkomen.

Fijn dat jullie een goed gesprek hebben gehad.
en dat er andere dingen naar boven zijn gekomen en dat jullie daar nu samen aan kunnen werken.
zo zie je maar,dat er achter zo uitbarsting veel meer zit.