Mama-life
| Anoniem schreef op: 07-02-2013 08:49:11 |
Heel even ano vandaag. Mocht je mij herkennen, niet erg, maar even zo ivm eventuele meelezers. Even inleidend, mijn dochter is 3 jaar en 5 maanden. Het zindelijk worden wil nog niet. Ik vraag mijn dochter regelmatig of ze moet plassen en dan doet ze het wel eens op het potje, maar over het algemeen in de luier. Poepen gaat haar absoluut niet makkelijk af en doet vaak pijn. Gisteravond kwam mijn dochter uit bed omdat ze dorst had. Toen ze wat gedronken had moest ze poepen. Ik laat haar dan even rustig zitten en meestal lukt het dan wel. Nu wilde mijn man dat ze perse op het potje zou poepen. Resultaat, dochter in paniek en niet meer kunnen poepen. Man over de zeik, echt volledig over de zeik! Hij heeft ruim een uur tegen haar geschreeuwd en gezegd dat ze dan maar zonder luier naar bed ging. Kind nog meer in paniek en niet meer rustig te krijgen. Hij heeft haar meegenomen naar haar kamertje en haar (echt met moeite) een onderbroekje aangedaan. Ze spartelde vreselijk tegen, heeft gehuild, gegild om mama en was vreselijk in paniek. Zo heb ik haar echt nog nooit gehoord en mijn man ook niet. Die bleef tegen haar schreeuwen. Ik heb mijn man gezegd dat ik dit nooit meer wil zien van hem en dit niet de manier is. Nu luisterde ze niet, dus boos worden terecht, maar zo erg... Ik heb er (nog steeds) buikpijn van en was er echt misselijk door! Het ging me zo vreselijk aan mijn hart! Met man geprobeerd te praten en tegen mij zei hij gewoon ze moet luisteren, geen discussie, KLAAR! Dat deed hij op dezelfde toon als dat hij tegen mijn dochter deed. Heb hem gezegd dat hij nooit meer zo tegen mij hoeft te reageren, ik ben volwassen en zijn vrouw! Nu hebben we vaker flinke discussies over het opvoeden. Hij vind dat ik te soft ben en ik vind hem veel te streng. Wanneer de kinderen erbij zijn zeg ik niets, maar achteraf wel. Hij vind dat ze eens wat discipline bij gebracht moet worden en vaker gestraft moet worden. Wanneer ik met de kinderen samen ben gaat het prima, ieder kind heeft wel eens zijn bui en dat hoort er gewoon bij. Zodra man uit zijn werk thuis komt merk ik dat de sfeer omslaat naar negatief. Dochter loopt op haar tenen om maar niets fout te doen. Ik wil dit niet meer. Zelf werk ik sinds kort en is hij 2 dagen met de kinderen alleen. Ik wil er niet aan denken hoe hij dan soms kan reageren... Compromissen sluiten lukt trouwens niet, hij vind dat hij niet fout is... Wat ik met dit verhaal wil? Geen idee, maar heb in ieder geval even van me af kunnen schrijven. |
| Quote |
| Blauwtje schreef op: 07-02-2013 10:12:48 | ||
Ben het met je eens, het gaat er bij mij ook helemaal niet in, vind het heel erg. Misschien was TO in een shock oid? Ben je bang voor je man, TO? Je moet harder worden naar hem toe, veel harder. Voor jezelf en voor je dochter. Ga naar je ha en maak het bespreekbaar.   | ||
| Quote |
| Mafkees schreef op: 07-02-2013 10:14:20 | ||
Son, voelde me aangesproken, het raakt me omdat er een klein meisje de dupe is van een volwassenen
die zich niet in de hand kan houden
wat er gebeurd is TO, je kind is de dupe van het gedrag van je man! precies hetzelfde als hier dus  en jouw situatie is misschien wel nét even erger....mijn man heeft een excuus, en die van jou? | ||
| Quote |
| Suus schreef op: 07-02-2013 10:15:28 |
Ik vind dat er erg overdreven gereageerd wordt en de reacties trekken het verhaal uit zijn verband.
To lijkt mij niet instabiel, wil van zich af praten. Geef haar die ruimte haar gevoel te delen, soms
is het gooien met wat jij zou doen niet nodig maar slechts een luisterend ooR Sterkte TO! |
| Quote |
| Sabje Mv Jm En ?? schreef op: 07-02-2013 10:15:36 |
Maar To ik heb nog eens na zitten denken,want je moet je meisje nu helpen Misschien is het niet alleen een idee dat jij even praat ket je meisje. Maar dat je samen met haar dat ook even bij papa doet. Misschien kan je meisje papa vertellen hoe bang en verdrietig ze was ,om hoe papa deed tegen haar En daar kan je haar bij helpen. Maar het is ook goed,dat papa het van haar hoor. En dat papa beseft wat hij gedaan heeft door het uit de mond van een klein meisje hoort. |
| Quote |
| Mafkees schreef op: 07-02-2013 10:15:59 |
sorry, dat staat er iets harder dan ik bedoel. Wil je waarschuwen en wakker schudden maar als ik je
laatste berichten lees, komt het wel goed |
| Quote |
| Anna28 schreef op: 07-02-2013 10:16:06 |
Ik lees dit en vind dat sommigen te hard reageren. Als je een man hebt die zo opvliegend kan zijn dan kan het heel best zijn dat je er niet tussen DURFT te springen. En ja, ik heb zo'n man. Als hij echt kwaad is dan krijgt hij een blinde vlek. Hoe meer ik dan op hem af kom of me er mee bemoei: dan heeft hij zichzelf niet in de hand naar mij toe. Dan kan hij dus gaan duwen of hardhandig worden. Maar: er is slechts 1x zoiets gebeurd en toen ben ik ontploft: Dit gebeurd nooit en nooit meer want dan kun je het schudden met ons! Hij is toen op mijn aandringen naar een therapeut gegaan en heeft zich laten behandelen. Vond dat super van hem! Nu gebeurd het nooit meer. HIj kan nog wel gruwelijk kwaad worden, maar ik trek me dan terug en hij kalmeert wel. Verder is er nooit iets gebeurd hoor, maar ik kan me prima voorstellen dat vrouwen angstig kunnen zijn voor zoveel verbaal geweld. Ik kan bang worden als ik mijn man zo kwaad zie. Hij wordt nooit kwaad op Tim ofzo maar meer op voorwerpen of de computer ofzo. (en soms op mij, maar das niet die intense kwaadheid) Dan moet ik echt uit de buurt blijven, anders krijg ik de volle laag! Gelukkig is het stukken minder geworden na de therapie en is er eigenlijk nooit wat hier in huis, zelden ruzie of discussie, en al helemaal nooit geschreeuw ofzo. Zijn temperament speelde zich vooral af voor de geboorte van Tim. Ik weet in elk geval wel van wie Tim het temperament heeft  TO: een volgende keer reageer je vast anders. Misschien kun je je man een brief of mail schrijven om te vertellen wat je voelde en wat je er van vond? Dat hielp bij ons altijd. Mijn man was niet voor rede vatbaar na zo'n incident, maar per mail moest hij het wel lezen en was ik er niet bij. Dan kon hij ineens praten en kon ik me beter uiten. Dit mag nooit meer gebeuren, dat kan echt niet! Ik hoop dat je man dit niet vaker gaat doen en ik denk dat het zinvol is om hulp te zoeken, alleen of samen. Sterkte |
| Quote |
| Anoniem schreef op: 07-02-2013 10:17:47 |
Ik lees al jullie reacties, maar het zijn er teveel om overal op te reageren. Om een eerder vraag te beantwoorden dat ik mezelf tegenspreek, hij schiet vaker uit zijn slof, maar niet zo erg als gister. Heb hem ook net gezegd dat ik op een bepaald punt bang voor hem was en daardoor niet heb ingegrepen. Laat staan hoe mijn meisje zich gevoeld moet hebben... |
| Quote |
| Caithy schreef op: 07-02-2013 10:17:51 |
Ik zou een gesprek aangaan, zonder de kids erbij en daar in duidelijk afspraken maken over opvoeding
etc, samen met te verstaan. |
| Quote |
| Anna28 schreef op: 07-02-2013 10:19:28 |
Gaan jullie mannen nooit uit hun dak dan? (of jullie zelf misschien) Herinner me het topic van Alice laatst, papa doet het anders. Daar las ik toch veel herkenning van papa's die stukken strenger waren en de mama's maar te soft vonden. Luisteren moeten de kinderen. Lees wel vaker dingen die op het randje zijn... Ik denk dat TO niet de enige is die dit overkomt, maar niemand praat er verder over. Maar das wat ik denk hoor, geen idee of het klopt. |
| Quote |
| Mafkees schreef op: 07-02-2013 10:20:36 | ||
dat is waar! laatst het topic was het voor vele erg herkenbaar. maar misschien wil je er niet over praten ofzo. want het is fijner om de succesverhalen te vertellen en delen ws. | ||
| Quote |
| Son schreef op: 07-02-2013 10:21:13 |
nou nee hoor....mijn man wordt vaker boos op mij omdat ik zit te snauwen mopperen. |
| Quote |
| Alice schreef op: 07-02-2013 10:21:16 |
Ik zou ook even een gesprek aangaan met je dochtertje. Kan me voorstellen dat ze bang is of haar
verhaal ook kwijt wilt. Lijkt me heel beangstigend voor zo'n kleintje. Je kunt er wel voor haar zijn, misschien helpt het jou ook! Heel veel sterkte |
| Quote |
| Anoniem schreef op: 07-02-2013 10:21:44 | ||
Ik bedoelde dat ook niet zo hard, maar j hebt helemaal gelijk! Anna, dat doen we nu via mail idd | ||
| Quote |
| Valorei schreef op: 07-02-2013 10:22:37 |
Hier wel eentje ja, kan zo onredelijk zijn richting de kinderen. Nou weet ik dat je altijd op 1 lijn
hoort te zitten en elkaar niet mag afvallen to je kind. Maar als hij zo boos doet dan zeg ik vaak
'kan ik je even op de gang spreken' of ik neem de situatie over (dus stuur papa weg en breng zelf
bijv. Kind naar bed) |
| Quote |
| Anna28 schreef op: 07-02-2013 10:25:20 | ||
Heel goed! Per mail neem je de tijd om elkaars antwoord te lezen en naar elkaar te luisteren. Je moet alles lezen wat de ander zegt voordat je een goede reactie terugtikt. Over die reactie moet je weer nadenken want je typt het netjes in een mailtje. Het klinkt wat stom, maar per mail snappen mijn man en ik elkaar ineens wel. Ineens schrijft hij dan wat hij voelde of vond. In een gesprek was het allang snauwen en grauwen geweest. | ||
| Quote |
| Satekroket schreef op: 07-02-2013 10:27:23 |
Ik vind niet dat de reacties hard zijn. Ik vind dat TO een probleem heeft en ik hoop dat ze dat
probleem snel kan oplossen. Misschien kan jij Anna28 het je voorstellen dat je er niet tussen durft te springen, wanneer je man zo opvliegend is. Maar het ging hier niet om een volwassene, maar om een meisje van 3 jaar oud! In dat geval gaat het niet om je gevoel, of je durft of niet. Dan handel je uit instinkt om je kind te beschermen. Dit kind wordt beschadigt en als moeder kan je dat voorkomen. Ik wil TO helemaal niet de schuld geven. Maar ik kan me dit gelukkig ook helemaal niet voorstellen. Hoe kan je leven met een man waarbij je moet uitkijken of hij niet boos wordt/uit zijn slof schiet o.i.d? Dat is gedrag van een peuter in de peuterpuberteit. En die peuter zou je in dat geval vasthouden. Maar een volwassen man die zich zo gedraagd, wat is daar mis gegaan? Als vrouw wil je toch een partner die je kunt vertrouwen. Waarop je kunt rekenen. Ik zou met dat gedrag echt niet om kunnen gaan. Omdat ik zelf vind dat ik meer waard ben dan dat. |
| Quote |
| Mamajenti schreef op: 07-02-2013 10:30:59 |
Iedereen kan een x zijn geduld verliezen. We zijn allemaal mens! Maar dit gaat veel verder. Je merkt
aan jezelf dat je geduld opraakt, je ziet wat je aan het doen bent. Neem dan een stap terug en vraag
de andere ouder het overte nemen. Of als andere ouder grijp je in. Sorry, het kan aan mij liggen, maar ik vind het niet normaal dat het een uur aanhoudt en als ik het goed begrepen heb, heeft papa het ook niet met de kleine uitgepraat. Ik heb 1 maal mijn geduld serieus verloren, maar heb daar uitgebreid over nagepraat met mijn toen vierjarige en op zijn niveau uitgelegd dat ik dat niet had mogen doen, maar uitgelegd waardoor het kwam en net zolang doorgepraat en geknuffeld tot het uit de lucht was. En dat was een flinke uitbrander van twee minuten misschien. Daarnaast, als je meisje zo gevoelig is en er op deze manier zoveel druk op zindelijkheid gelegd wordt, dat is funest. Dan lukt het haar echt niet! Hier weigert de oudste bepaalde dingen, zoals grote boodschap, bij papa in de buurt te doen, omdat papa er altijd strijd van maakt en boos om doet. Dat kan op deze manier ook ontstaan. |
| Quote |
| Belske schreef op: 07-02-2013 10:31:35 | ||
Dat gebeurt, maar dan schreeuwen we in ieder geval niet een uur lang de longen uit ons lijf tegen een weerloos kind. Iemand die dat wel kan, die zo over de rooie gaat dat die een uur lang kan schreeuwen daar zou ik, anders van geen kleintje vervaard, bang van worden. | ||
| Quote |
| Son schreef op: 07-02-2013 10:33:13 |
maar iedereen (incl to) is het er over eens dat het niet normaal is....dus....misschien is het nu
handiger om haar te helpen hoe ze hier nu en in de toekomst mee moet omgaan. Nog 100 x zeggen dat ze het fout heeft gedaan en dat ze een probleem heeft en zo....dat heeft toch geen zin ? |
| Quote |
| Liefje schreef op: 07-02-2013 10:35:09 | ||
weet ik maar dat is hoe ik en een kind het volgens mij wel ziet, als papa/mama iets doet en de ander houdt het niet tegen ben je beiden even fout. maar goed het maakt niet uit kennelijk was je gewoon even verbijsterd gisteren en nu weet je dat je het nooit meer toe zal laten en als je het hier even met je dochter over hebt weet ze dat het dus ook niet weer gaat gebeuren. | ||
| Quote |
| Anna28 schreef op: 07-02-2013 10:36:37 | ||
Hoe je daarmee kunt leven? Je leert er mee omgaan.... je leert de signalen oppikken, je weet wanneer je zelf je mond moet houden en een stapje terug moet doen. Ook weet je precies wanneer je wel tot hem door kunt dringen (meestal een paar dagen later op een rustig moment, of net voor het slapengaan ofzo) Als er 90% liefde en geluk is, en er is 10% driftigheid en boosheid... dan overheerst het geluk en de liefde. @Belske: je hebt gelijk: het is een weerloos kind, een gevoelig klein meisje. Ik zou het ook nooit toestaan! Die ene keer dat manlief te snauwerig doet tegen Tim, vlieg ik er gelijk heen. Tot irritatie van mijn man (logisch) Maar mijn kind bescherm ik met mijn leven. | ||
| Quote |
| Mamajenti schreef op: 07-02-2013 10:37:12 | ||
Maar de beste manier om er mee om te gaan, is ingrijpen. Alleen zegt TO dat dat het erger maakt. | ||
| Quote |
| Liefje schreef op: 07-02-2013 10:38:51 | ||
dat is omdat ik het zeker weet dat ik dat nooit zou toestaan neven nooit niet hier is er ook weleens iets gebeurd dat ik het niet eens was met de papa en dat zeg ik dan meteen kan niet leuk zijn, kan zijn dat ik zijn gezag ondermijn maar ik vind dat een kind zeker mag zien als ik het er absoluut niet mee eens ben en zo weet dat in dat geval de papa fout is geweest. deze papa pakte dat meestal goed op door op dat moment ook meteen te beseffen dat hij inderdaad fout zat en dit zelf ook tegen ons kind te zeggen. en dat doe ik zelf ook als ik eens ten onrechte boos op hem wordt en ik besef dat dan zeg ik dat ook tegen hem en geef ik hem uitleg waarom mama boos werd en dat dat eigenlijk niet op hem was. | ||
| Quote |
| Sabje Mv Jm En ?? schreef op: 07-02-2013 10:39:02 |
Deze topic gaat er toch niet over of iemand uit zijn sloof schiet. Dat gebeurd iederen en dat is ook niet erg. Maar dit is wel wat anders de vraag blijft hoe ga je nu verder. Praat samen ,praat samen met het kind erg belangrijk voor haar verwerking en daarnaast zijn Sommige mannen heel eigenwijs en kunnen ze het beter horen uit de mond van hun kind Dat ze fout zijn geweest. En daarnaast geef haar beide vandaag even wat meer aandacht ,misschien eten wat zij wilt Misschien een klein kadootje ,zodat ze voel dat ze wel lief is enz. Denk dat het belangrijk is om te zorgen dat het kind hier niks aan over houd. De rest moeten papa en mama samen bespreken en zorgen dat het nooit meer gebeurd. |
| Quote |
| Caithy schreef op: 07-02-2013 10:41:37 |
Het is nu al gebeurt, de vraag is nu hoe verder? Dat het nooit meer mag gebeuren is duidelijk, maar hoe kunnen we TO en haar man wel de juiste tools geven om dit aan te pakken. |
| Quote |
| Satekroket schreef op: 07-02-2013 10:43:56 |
@Anna28 Jouw man heeft heel veel geluk met jou. Ik snap het wel wat je zegt. Wanneer 90% geluk is en
10% is driftigheid en boosheid. En dat kan jij accepteren, dat is heel heel erg mooi voor jouw man.
Ik persoonlijk heb makkelijk praten, want ik ken die situatie niet. Ik weet alleen dat ik niet met die 10% zou willen en kunnen leven. Ik kan niet tegen driftigheid en boosheid. En ik kan helemaal niet tegen onvoorspelbare gedragsveranderingen. |
| Quote |
| Sabrah schreef op: 07-02-2013 10:45:45 |
Jemig wat regeageren sommigen hard hier. Ja die man is te ver gegaan. Ja TO had in moeten grijpen,
maar dat is allemaal achteraf. Dat weet ze zelf ook wel. Ik mag toch aannemen dat zowel zij als haar
man ontzettend veel van hun dochter houden en het beste voor haar willen. Hij pakt dat alleen op een
totaal verkeerde manier aan. TO, ik denk dat het zinvol is om naar de huisarts te gaan met je verhaal. Hij kan jullie waarschijnlijk wel doorverwijzen naar juiste hulp zodat je man om leert gaan met zijn woede. Ik denk dat je hier als gezin aan zult moeten werken. En waarschijnlijk wil hij niet, maar ik denk dat je gewoon op je strepen moet staan. Hij heeft niks te willen. Je geeft aan dat dit de eerste keer is dat hij zo uit zijn slof schit, maar je geeft ook aan dat je dochter al op haar tenen loopt als hij thuis komt. Dit is voor mij bewijs dat het escaleert. Ik ben bang dat je man dit net alleen af kan leren en dat het alleen maar erger gaat worden. En niet omdat hij niet wil, maar waarschijnlijk kan hij nu even niet anders. Met hulp kunnen jullie dan uitzoeken waar dit vandaan komt. suc6 en sterkte en wees maar extra lief voor je meiske vandaag! |
| Quote |
| Bepje schreef op: 07-02-2013 10:50:45 |
Als hij baker uit zijn slof schiet is het hoog tijd om hulp te zoeken. De kans dat het vaker zo hoog
op gaat lopen wordt groter naarmate de stress bij hem toeneemt waarschijnlijk en dat zal gebeuren
omdat kinderen ouder worden met bijbehorende ontwikkeling. Probeer er op terug te komen op een rustig moment en wacht niet tot het weer gebeurd. Hij en jij zijn aan jullie kinderen verplicht hen een goede opvoeding te geven en dat kan niet met agressie in huis. Ga samen naar de uisarts, moscht hij dat allemaal niet willen denk dan goed na hoe het op korte termijn verder moet maar ga wel zelf naar de huisarts. Die kan jullie doorverwijzen naar hulp om dit op te lossen. Sterkte en succes ! |
| Quote |
| Bepje schreef op: 07-02-2013 10:51:37 |
baker = vaker en uisarts = huisarts natuurlijk. Haastige spoed..... |
| Quote |
| Anna28 schreef op: 07-02-2013 10:53:14 | ||
Het klinkt stom, maar het went... zijn vader en opa waren exact zo en met zijn moeder praat ik er dikwijls over. Zij is 30 jaar getrouwd geweest met zijn vader (vorig jaar helaas overleden) Tis een schat van een man, heus. Maar soms istie opvliegend en driftig ja... en hij kent de grenzen, mijn grenzen en soms gaatie daar overheen, maar het koelt altijd weer af en we kunnen altijd weer samen verder. Maar goed, t gaat niet over mij hier TO wilde denk ik even lekker van zich afpraten en dat kan en mag hier. Ook zonder veroordeeld te worden. Ze weet precies hoe het zat, wat ze anders had moeten doen. Een volgende keer doet ze het vast anders. Maar ik kan me goed voorstellen dat je in shock bent, dat je angstig en stil in een hoekje kruipt. Als je zelf de volle lading krijgt en misschien fysiek jezelf niet veilig voelt dan kun je echt bevriezen. Tips: praten en praten. Volgende keer grijp je in, pak je je dochtertje op en neem je haar mee bij hem vandaan. Desnoods ga je naar een buurvrouw of een familielid die in de buurt woont. Mijn ervaring is dat je toch niet doordringt tot een kwade man, dus oppakken en weglopen met je kind. Als dit vaker gebeurd zou ik echt aandringen op hulp. Agressiebeheersing voor hem. Bij mijn man hielp het enorm! Het gedrag is niet gelijk over, maar ze zien het beter aankomen en kunnen zelf een stapje terug doen dan. | ||
| Quote |
