Vraag het aan: Boterbloem

Komt u maar!

Quote Suus:

waar moeten we zijn?

Haha jij wordt wel heel persoonlijk. Volg de windmolens van de waddenzee maar! Hoor je dan iemand heel hard lachen dan ben je in de buurt.

Quote miesje:

wat zijn je hobby's? wat is je lievelingseten?

Mijn hobby's zijn zingen en boeken lezen en eigenlijk toch ook wel studeren. Vind ik erg leuk om te doen. Ben niet van de hele vaste hobby's, gewoon dingen die ik leuk vind.

Mijn lievelingseten vind ik wat moeilijker. Moet ik kiezen dan ga ik voor de tagliatelle met zalm en spinazie, dat is toch wel een topper. 

En dan het liefst samen met mijn zus, tagliatelle in een kommetje, beentjes op de bank en lekker kletsen. Dan smaakt ie het lekkerst

Quote Mitch:

Ik ben wel eens nieuwsgierig naar waar jij je wel echt schuldig aan maakt. Je bent altijd zo onwijs tweezijdig... noem je dat zo? je kan je altijd wel verplaatsen in meerdere ideeen en beelden, zelfs criminelen. ik ben heel benieuwd waar jij nu ook zoiets van hem ja... en dat moet niet kunnen... of zoiets

Haha ikkeuniesnappedoen.

Wil je weten wat ik fout doe/ mij schuldig aan maak?
Of wil je weten welke daad ik echt veroordeel en de persoon erbij of hoeft dat laatste niet perse?

 

Quote Cir:

Ben je altijd gelovig geweest in de mate waarin je dat nu bent? hmm beetje rare zin, hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.

Wat een ontzettend leuke vraag!

Nee, ik ben niet altijd op deze manier gelovig geweest.

In kindertijd ben ik kinderlijk gelovig geweest. Op den duur redelijk serieus maar echt op kennisgebied (dus christleijk in mijn hoofd, weinig gevoel. Sprak wel vaak over gevoel omdat het zo 'hoorde', en dat maakte mij altijd best verdrietig, omdat ik ergens iets miste... 

Hadden die anderen echt wat extra? Of zeiden ze ook maar wat zoals mij?

TOen ik hier in het noorden kwam wonen heb ik mensen ontmoet die achter elkaar een persoonlijke ontmoeting kregen met God (hem ervaarden op wat voor manier dan ook). Ik was zo jaloers! Ben gaan zoeken, heb een paar jaar gezocht.

Op ontzettend wonderlijke wijze waarbij God ineens van alle kanten liet zien dat hij mij gezien en gehoord had heeft Hij mijn hart aangeraakt. Mijn geloofsleven is sinds 1,5 a 2 jaar compleet veranderd. Mijn kennis is mij weinig meer waard, het draait nu allemaal om Jezus. Het geloven is zo'n ontzettend diep en zeker weten geworden. Ik ben er zekerder van dat God bestaat en Jezus voor ons aan het kruis is gestorven dan dat mijn moeder echt mijn moeder is en mijn kind echt mijn kind. En van dat laatste ben ik toch echt ontzettend zeker.

Dat betekend dat ik veel wettische dingen (je moet naar de kerk, je mag niet kopen op zondag, je moet uit de bijbel lezen enzovoort) heb losgelaten en echt leer te vertrouwen op God. Ik leef niet meer naar wat de kerk oplegt maar wat de Geest in mij mij duidelijk maakt.

Voor de buitenwereld lijk ik, vooral voor christenen, hierdoor minder christelijk. Maar ik geloof wel dat ik steeds meer mag leren wat God zegt dat wij vrij zijn in Hem. Wat hebben wij christenen er een potje van gemaakt.

Ik ben een christen met passie. Ik heb een relatie met Jezus. Mijn geloof is niet meer gebaseerd op kennis, maar op de relatie met Jezus. En dat geeft zoveel rust en vrede in mijn leven. 

Vooral dat ik nu niet meer perfect hoeft te zijn ;-) Ik hoef mijn best niet meer te doen zo goed mogelijk te zijn, langzamerhand wordt ik zo gemaakt/ gevormd. 

Het mooiste wat God heeft gedaan (laatste wat ik zeg, want ik kwek alweer veel te lang haha) is mijn zelfbeeld te veranderen. 2 jaar terug durfde ik weinig, en ondankas dat degenen die mij al jaren kennen mogelijk het idee hadden dat ik overal kwam was ik ontzettend verlegen. Ik ondernam wel wat dingen (vrijwilligerswerk) maar was altijd hondsberoerd. Ging weinig koffiedrinken met anderen, zo min mogelijk contacten, durfde niet weer te leren enzovoort.
Ik ben compleet omgedraaid. Mensen herkennen me bijna niet meer. Van iemand die bijna niets meer deed ben ik iemand geworden die weer studeerd, zelfvertrouwen heeft gekregen, een positief zelfbeeld krijgt en die zelfs is gevraagd om een mooie functie te vervullen bij een stichting.
God is zo ontzettend goed. Ik geloof niet alleen meer, ik weet nu zeker. 

(en zoals je merkt dan ik hier niet over ophouden dus ik druk nu over verzender)

Quote Mitch:

Nee! Maar je laat je nooit negatief uit. of het nu om pedifielen gaat of een moeder die haar kind rauwfood geeft, of een... noem eens wat. Wat is nu iets waarvan jij ook direct een keihard oordeel klaar heb.

Ik heb denk ik nergens een keihard oordeel over. Simpelweg omdat ik keihard oordelen te simpel en te zwart wit vind. Ik ga dan aan teveel dingen voorbij.

Ik hoop ook altijd dat mensen bij mij ook niet klakkeloos keihard oordelen. Want als ik (ik noem maar wat) mijn kind een tik zou geven kun je zeggen dat ik mishandel, maar ik ben zoveel meer dan dat. En wat zou mijn reden zijn geweest. Was het mishandeling of voorkom ik erger...

 

Dus de dag dat ik hard oordeel moet nog komen denk ik. Dit is wel hoe ik ook in het echt ben. Ik heb wel een mening (mishandelen kan echt niet, kinderen misbruiken kan echt niet, moorden kan echt niet) Dus die daden veroordeel ik allemaal. Maar zal de persoon niet (snel) veroordelen. Je weet niet wat er in iemands hoofd omging.

En dat is niet enkel omdat het ver van mij af staat. Er zijn ook mensen die mij echt pijn hebben gedaan, ik heb genoeg erge dingen meegemaakt, ben flink gepest vroeger en mensen veroordelen nu soms ook nog makkelijk als ik niet in hun straatje praat. Ik kan dan echt moeite hebben met wat zij doen, maar zal henzelf niet veroordelen om wat ze zeggen. Kan nog steeds met die mensen door 1 deur.

Je kunt me bedriegen, ik zal niet snel een deur dichtdoen. Mijn schoonmoeder heeft mij laatst op een verjaardag flink aangevallen voor iets wat ik voor haar goeddoen deed, dat raakt me, maar dan denk ik ook weer: ach, ze kan het ook niet weten. Hoef haar niet wijzer te maken dat de achterliggende reden niet mooi is voor haar, laat maar zo. Liever ik de klappen dan een ander.

Zo steek ik wel echt in mekaar, en toch heb ik niet het gevoel dat er over mij heengelopen wordt. Kan daarin best goed euh.. hoe zeg je dat... de balans vinden zeg maar.

Ik zou niet gelukkig worden van het veroordelen van mensen. Kijk liever naar mijzelf en wat ik nog niet zo goed doe 

Quote Minou:

je woont zo ver weg! Wat wil je doen als je je studie hebt afgerond?

Daar stel je een hele moeilijke vraag... Ik doe dus wat vroeger de SPW was. Dus ik zou met kinderen kunnen gaan werken als ik klaar ben. Tegelijkertijd heb ik de mogelijkheid bij een stichting die evangeliseert aan de slag te gaan. Ik ben daar nu ook mee bezig en dat bevalt mij erg goed en ik wordt er gelukkig van.

TOch blijft het werken met kinderen mij ook trekken. Daarnaast hebben we gewoon simpelweg het geld nodig EN mijn man heeft (vind ik) gewoon meer rust nodig. Hiervoor zou ik dus eigenlijk ook wel weer heel veel willen werken zodat hij wat minder kan werken.

Dus als ik dan moet kiezen zeg ik: beide. Voor de stichting de uren wat ophogen omdat ik nu wel erg veel moet studeren en andere dingen erbij doe, en ook behoorlijk wat werken.

Ook zou ik op den duur misschien wel iets met weeshuizen willen doen ofzo... Wat weet ik nog echt niet. Een droom voor de toekomst.

Quote Suus:

Hoe voel je je nu je 30 plus bent?

Nog steeds alsof ik nog maar net kom kijken haha.

Als ik om mij heen kijk naar leeftijdsgenoten dan lijken ze zoveel ouder ofzo. Terwijl zij het weer andersom zien omdat ik op 1 na de enige ben met kinderen. 

Ik voel me echt nog ontzettend jong, eerder 22 ofzo. En daar geniet ik dan ook maar van ;-)

Quote Minou:

Blijf ALTIJD zo zijn wie je bent lieverd, je bent zo rijk

Hoop toch nog wel een beetje extra gekneed te worden hoor, want ik ben nog verre van perfect haha. Genoeg imperfecties te vinden hier, en daar ben ik blij om ook! 

Quote Mitch:

Ik vind dat echt heel erg knap. Zou willen dat ik dat kon en meen ik echt, denk dat het een hele hoop onrust scheelt. Is je gezin zo compleet? (excuses als ik per ongeluk iets pijnlijk aanhaal/oprakel oid)

Wil nog een aanvulling op geven. In mijn allereerste reactie kan ik wel oordelen (zie je wel, ben niet perfect) alleen begint direct daarna het redeneren. 

Maar snap ook wel dat het soms ook wel eens tot frustratie lijdt wat ik wel eens heb gemerkt. Mensen zijn dan zo geraakt door iets. Maar iets heeft gewoon altijd 2 kanten.

Ik heb wel eens als opmerking meegekregen dat ik te herkennen was aan: aan de ene kant... Aan de andere kant...

 

Dat is echt iets wat op mijn lijf geschreven is. Iets wat je mij heel vaak zult horen zeggen.

Mijn gezin is compleet. Het kriebelt nog wel hoor, had graag nog 1 erbij gehad ofzo. Maar we hebben 2 echt heel erg drukke kinderen (vind ik niet alleen zelf maar de buitenwereld ook haha) en een man die daar wat minder goed tegen kan. Hij is echt klaar ermee en vind het goed zo en dan is het ook klaar voor mij.
Daarbij heb ik extreme bekkenklachten, bij de eerste zelfs de laatste weken alleen maar op bed gelegen omdat alles op slot zat en ik niet kon bewegen en is er het gevaar dat ik in een rolstoel kom als ik weer zwanger wordt (maar goed, dat zijn dan van die opmerkingen waar ik op den duur dus ook over ga nadenken haha waarop wordt het gebaseerd he?)
Maar liever een moeder die mee kan boompje klimmen dan nog 1 erbij en in de rolstoel als ik zelf de keuze heb.
Liever een gelukkige man en 2 kinderen dan een ongelukkige man en 3 kinderen.

Heb 2 verschrikkelijk heerlijke kinderen, ben gelukkig. 

Quote Mitch:

Geloofd je man net zoals jij dat doet? En zo ja hoe past hij dat in in zijn werk?

Nee, mijn man is zeg maar meer van: ik geloof maar lees niet de bijbel en ga niet naar de kerk.

Ik denk dat hij 2 of 3 keer in het jaar meekomt naar de kerk, verder blijft hij thuis. Hij is wel zoekende, maar dat is echt iets wat hij zelf moet doen. Ik bid voor hem maar bemoei me er verder zo min mogelijk mee om niet tussen hem en God in te gaan staan. God gaat zijn leven nog wel aanraken, daar ben ik van overtuigd. 

Maar voor je echt je leven aan Jezus kan geven kan het soms zo eng zijn. Ik weet het nog van mijzelf, ook de frustratie erbij en de angst. Alles loslaten, niet meer vertrouwen op jezelf, niet meer vertrouwen op materiele zaken maar echt alleen op God. Zo tegennatuurlijk eigenlijk voor ons.

Maar Hij ziet wat God voor mij heeft gedaan. Gelooft ook zeker dat God bestaat. Alleen nog niet die levende relatie. En dat geeft ook helemaal niets. Dat is iets tussen hem en God. 

Soms is dat wel lastig als ik echt dingen wil delen (iemand die genezen is, een dienst waarbij God mij echt weer even aanraakte enzovoort. Je merkt dat er onbegrip is. Voordeel is dat ik dat bij al die kennissen ook heb gehad toen ik het nog niet had en zij wel waardoor ik er wel in kan komen)

Hij zit dus nog niet met het toepassen in zijn werk. Hij bid wel voor het eten, is er wel open in dat hij gelooft en wat ik allemaal doe. Toen ik laatst gedoopt werd zit hij ook echt trots in de kerk en geniet hij er wel van. 

Wat een mooie vragen allemaal!

Quote Minou:

Nou wat ik van je zie en lees, oh meis..je bent al zo ver En niemand is perfect..geen mens...

Quote Minou:

Nou wat ik van je zie en lees, oh meis..je bent al zo ver En niemand is perfect..geen mens...

Haha mijn eerste imperfectie: ik reageer extreem lang.

LAUW kom mij eens even een spoedcurses kort reageren geven!

Quote Mitch:

met aanraken bedoel je dan echt fysiek of meer je hartje.

Mooie vraag, moeilijk uit te leggen maar ik wil het wel proberen.

Ik ben opgegroeid met het geloof van mijn ouders. Voor mij persoonlijk heeft dit geresulteerd in een kennisgeloof zonder relatie. Ik las dus veel de bijbel zonder echt echt echt God te zoeken. Bad wel, maar meer omdat het moest zeg maar en vroeg vergeving omdat je zo vergeving van de zonde kreeg maar voelde er niet wat bij.
Net als dat ik aan mijn buurman de liefde zou verklaren enzovoort zonder echt van Hem te houden.

het eerste grote verschil was met mijn hart, de dag dat ik bewust hardop uitsprak of Jezus de Heer van mijn leven wilde worden, dat ik moe was van het zoeken en dat ik Hem wilde volgen de rest van mijn leven veranderde mijn hart.

Alles waar de strakkere kerken mij aan bonden viel toen ook weg, wat heel eng was. Het was mijn houvast geweest (je moet 2 keer naar de kerk, je moet voor het eten bidden, je moet aan tafel bijbellezen, je mag niet naar de winkel op zondag enzovoort). Maar Jezus wilde dat ik Hem ging volgen. Daardoor kon ik dus niet meer bouwen op mijzelf, op de kerk, op een bijbelstudiegroep of wat dan ook.

Ontzettend eng en spannend maar vooral uitdagend! Sinds die dag 'hoor' ik God ook. Op verschillende manieren. Je zou het 'toeval' kunnen noemen, maar ik weet dat het God is. 

Mooi voorbeeld: laatst zat ik in de kerk en tijdens een ontzettend mooi nummer wat ik echt perse wilde zingen zei God duidelijk: die en die is bang, je mag voor haar bidden.
En dan ben ik niet altijd braaf, en ik antwoorde in gedachten terug: niet nu Heer! Na dit lied! Eerst dit lied en dan zal ik echt bidden, zo lang als nodig is.
Ik ging verder zingen en weer: ze is bang, je mag voor haar bidden (God zal me ook niet dwingen overigens, ik heb hierin gewoon een keuze)
En ik ben gaan zitten, heb mij handen uitgestrekt naar haar en ben gaan bidden. Het hele lied lang. Het lied was echt net afgelopen en ik merkte dat het bidden ook klaar was...

Ik ben weer verder gegaan met de dienst.

Paar dagen later sprak ik met haar. Precies dat lied werd ze bang, ze had God om 3 tekenen gevraagd en dit was teken 2. Teken 3 is voor haar ook gekomen die dag en we zijn samen gedoopt ;-)

Maar ik heb ook een aanraking van God gehad dat ik stond te trillen op mijn benen. Dat was zo intense ervaring. Kan het niet anders omschrijven als echt geluksgevoel. Totaal even pijnloos zonder zorgen of verdriet. Je zou het altijd willen hebben ;-)