Mama-life
| Karinmv3 schreef op: 24-08-2012 10:29:59 |
Even mijn frustraties kwijt, ik word helemaal gek van Chris. Meneer is nu 15 maanden, maar gedraagt
zich als een puber. Helemaal niks is goed, bij bijna alles schreeuwt hij de boel bijelkaar. Het is geeneens huilen meer, maar echt boos schreeuwen en heel hard en hoog gillen. Gisteren een uur lang met zo'n gillend kind rondgelopen omdat ik de weekboodschappen moest doen, vandaag een schreeuwend kind tijdens het honden uitlaten. In huis schreeuwt hij ook alleen maar en hij is boos, zo ontzettend boos. Hij slaat en bijt zijn zussen, er hoeft maar een hond naar hem te kijken en hij krijgt een driftbui. Ik wordt ook geslagen en geknepen. Soms is hij best vrolijk en dan ineens vanuit het niets begint hij weer. En niks helpt, begripvol reageren niet, zelf boos worden niet, negeren niet, het gaat maar door en door en door. Mijn middelste was een huilbaby en dat vond ik nog beter te doen dan dit boze gedrag. Ik probeer te zien waar het vandaan komt, zijn kiezen komen door, verder lijkt hij gezond. Hij wil wel heel graag lopen, maar dat lukt niet zo, dus dat zorgt natuurlijk ook voor frustraties, maar dit valt voor mij niet meer onder normaal. Ergens ben ik bang dat hij gewoon op mijn man lijkt. Die kon ook zo enorm boos worden en agressief, nog steeds eigenlijk wel, maar hij heeft er nu controle over en kan zich inhouden. Vroeger sloeg hij de boel inelkaar als hij boos werd, die tijd heb ik gelukkig niet echt meegemaakt en in de jaren dat we samen zijn is hij veel rustiger geworden. Zijn ouders konden hem niet aan vroeger en lieten het maar gaan, waardoor het denk ik ook erger is geworden dan nodig was. Van de week heb ik het er op het consultatiebureau al even over gehad toen ik daar kwam met Amber, volgende week heb ik een afspraak voor hem. Misschien hebben zij nog ideeën, want ik ben er helemaal klaar mee. Ben niet boos op hem, zou het alleen willen begrijpen, maar kan het gewoon af en toe niet meer aanhoren en durf bijna de deur niet meer uit met hem. De buren vragen ook al regelmatig of er wat is met hem, omdat hij zoveel schreeuwt. Het is toch niet leuk meer als je er tegen op ziet dat je kind wakker wordt? Hopelijk is het een fase, maar zo erg herken ik het niet van de meiden. |
| Quote |
| Karinmv3 schreef op: 24-08-2012 22:53:19 |
Met Chris zijn darmen gaat het goed, hij is gevoelig voor gluten, die krijgt hij niet. Koemelk
gaat ook niet, aardappels is ook geen succes. Nu we daar uit zijn heeft hij normale ontlasting en
geen opgezwollen buikje meer. Tot een paar maanden terug was hij, behalve als hij last had van de allergiën een heel
relaxed aanhankeljk kind, vond het leuk om aandacht te krijgen en lachte bijna de hele dag. |
| Quote |
| Sennamvyent schreef op: 24-08-2012 22:55:51 |
Fijn dat het lichamelijk veel beter gaat!! Dacht dat daar misschien een link in kon zitten. Moeilijk! Ik herken veel van Yenthe, maar zij was al ouder. Het hielp bij haar goed om haar uit te laten razen op een "veilig" stukje en er voor haar te zijn zodra ze mij nodig had. Soms duurde dat heel kort, soms erg lang. Er na was ze intens verdrietig en helemaal in de war. Na praten en knuffelen kon ze alles weer aan! |
| Quote |
| Made schreef op: 24-08-2012 22:56:21 |
Ik ben het wel eens met Anna. Zo doe ik het ook bij mijn dochter (ook vanaf ong 15mnd). Haal haar uit de situatie, zet haar in de hoek, leg uit waarom ze daar zit. Later loop ik naar
haar toe en leg nogmaals uit waarom ze daar moest zitten. Ze praat nu en vraag nu aan haar waarom ze
denkt dat ze daar zit. Zo gaan ze zelf over hun onacceptabel gedrag nadenken. Excuses maken, kus en
knuffel en we gaan weer verder met waar we gebleven waren |
| Quote |
| Anna28 schreef op: 24-08-2012 23:04:04 |
@Karinmv3: heb je wel eens gehoord van holding? (vasthouden) Ik heb een cursus gevolgd: holdingtechnieken bij volwassenen. |
| Quote |
| Sennamvyent schreef op: 24-08-2012 23:05:16 |
IK heb dat geprobeerd bij Yenthe Anna, maar juist die begrenzing gaf haar nog meer boosheid en
angst. ZIj had/ heeft juist ruimte nodig. |
| Quote |
| Anna28 schreef op: 24-08-2012 23:08:33 |
Oke SennamvYenT! Kan hoor, sommige kinderen worden nog veel panischer, anderen kunnen zich juist helemaal overgeven aan jouw armen en zich helemaal leeghuilen totdat ze helemaal rustig zijn. Als kinderen vanuit het niets (zoals bij Chris) helemaal over de rooie kunnen gaan, kan het wel eens werken om ze zo dichtbij je vast te houden. Het is dan een korte krachtmeting waarbij jouw armen als begrenzing werken. Toen ik vroeger wel eens paniekaanvallen had hielp het me heel erg als mijn man me heel, heeeel stevig vasthield. Ik kon dan al mijn angst en kracht eruit gooien en ik kwam tot rust. Ik hoop echt dat je er uit komt TO! Kan zo moeilijk zijn om te vinden wat je kunt doen. |
| Quote |
| Liefje schreef op: 24-08-2012 23:09:54 |
ja wat ik weet is een strafhoekje/stoeltje ook per jaar 1 minuutje. gewoon even duidelijk laten merken dat dat niet mag, op een stoeltje gewoon in de woonkamer vlakbij je, niet ergens in de schuur ofzo. het is gewoon iets wat je kunt proberen werkt het niet dan niet toch? |
| Quote |
| Karinmv3 schreef op: 24-08-2012 23:19:30 |
Ik zal ook eens googelen op holding. Ik heb in het verleden paniekaanvallen gehad en mijn man deed
dan ook zoiets. Heel stevig vasthouden tot ik weer rustig was, dan voelde ik me weer veilig. Hij
deed dat niet vanuit een techtniek, maar het hielp wel. Alles tegelijk gaan proberen lijkt me niet slim, dus ik ga me dit weekend denk ik inlezen, maandag gesprek met cb en dan kijken welke aanpak het beste werkt. Hopelijk zit er iets tussen waar hij zich wel goed bij voelt, want dit is voor niemand vol te houden. |
| Quote |
| Made schreef op: 24-08-2012 23:26:42 |
Zou inderdaad niet alles tegelijk doen nee...misschien dat het CB nog advies heeft. Succes met je kereltje |
| Quote |
| Monica Mv 2 schreef op: 24-08-2012 23:26:45 |
Ik zou die holding niet gaan doen zonder professionele hulp. Er zijn nog 2 kinderen in huis dus ik
zou eerst eens kijken waarom hij zo doet voor ik zelf allerlei handelingen ging toepassen. En dat is mijn ervaring. Heb ook lang met zulke kids gewerkt en als slagroom op de taart kreeg ik een kindje met asperger. |
| Quote |
| Anna28 schreef op: 24-08-2012 23:34:51 |
je hebt holding technieken en je hebt lekker stevig vasthouden. holdingytechnieken gebruik je op
proffesioneel vlak, gewoonweg omdat je andermans kind niet zomaar mag fixeren en je dus ingedekt
bent door deze technieken. thuis kun je prima je knul lekker stevig vasthouden en kijken hoe
hij daar op reageert. goed dat je het gaat overleggen, wie weet welke tips er nog komen. dit lijkt
me inderdaad niet lang vol te houdent  |
| Quote |
| Mieps01 schreef op: 25-08-2012 09:09:15 |
Senna en Anna, ik denk dat kinderen variëren zoals ouders en volwassen variëren. Mijn
oudste had zijn eerste echte echte driftbui al met 11 maanden. Toen heb ik natuurlijk niets gedaan
behalve troosten. Maar met 18 maanden zat hij echt al in time out, voor slaan, voor bijten, en ook
voor gooien. Het is een heel slim kereltje. Ik strijd nu nog steeds met hem. Hij heeft zo zijn eigen
ideeen, mijn 2 e.. Zat rond zijn 2 e weleens een enkele keer in time out. Gewoon in dewoonkamer.
Mijn 3e pas vanaf 2,5. Mijn eerste heeft een hele eigen ontwikkeling, die echt anders is dan die van de andere 2 en hij is nog steeds driftig. Toch denk ik dat het goed is dat we hem vanaf het eerste moment goed zijn gaan begrenzen.. Hij is nu door de band genomen wel een sociale knul, hij luistert in de klas naar andermans autoriteit. Maar hij is toen hij 4 was eens getest en zelfs toen zij de dame die hem testte al in een mail " het moet een uitdaging zijn en best lastig, om een kind op te voeden dat zichzelf werkelijk al als een volwassene ziet" Bij niet alle kinderen gaan die sprongen volgens boekjes. Er zijn zachtaardige kinderen die je niet in time out moet zetten.. Er zijn kinderen die absoluut baat hebben bij time out.. Ook al zo jong. Wat ik wel denk TO.. Je kind is niet je man. Ga ook niet meer inlezen dan wat je kind doet op zo'n moment. Ik zou de volgende keer dat hij echt over de rooie lijkt te gaan en je ziet de aanzet ervan eens een patacetamolletje geven en kijken of het niet toch iets lichamelijks is wat hem dwars zit. En probeer of het vasthouden/ of die time outs als het wel fout gaat. Opvoeden begint wanneer je kind daarom vraagt.. En ik denk dat die van jou daar nu al om vraagt. |
| Quote |
| Son schreef op: 25-08-2012 09:16:00 |
Wat een vervelende situatie. Ik heb hier ook een driftkikkertje in huis. Om af en toe gek van te worden. Het enige wat ik als tip kan meegeven : blijf rustig, grijp in als nodig is, maar probeer dat te doen, voor je het echt zat bent. want dan reageer je in je emotie. Ik heb altijd geleerd "boos worden moet je acteren" als je echt boos bent, is het vaak al te laat, want dan reageer je vanuit je eigen gevoel. Zit op ooghoogte, zorg dat hij je aankijkt en zeg dat dat niet mag. Hij zal niet alles begrijpen wat je verteld, maar zal aan de toon en de intensiteit wel begrijpen dat het serieus is en zal zo (uiteindelijk) snappen. Niet meteen, want hij is nog erg jong, maar uiteindelijk wel.. Succes, kan me voorstellen dat het zwaar is. |
| Quote |
| Anna28 schreef op: 25-08-2012 09:17:57 |
@Mieps01: een mooie en duidelijke toevoeging. Het ligt inderdaad heel erg aan de aard van het
kind. Een zachtaardig en lief kind pak je heel anders aan in een driftbui dan een temperamentvol, driftig kind. |
| Quote |
| K. schreef op: 25-08-2012 09:41:25 |
@ Anna28: Ik kan me helemaal vinden in de manier waarop jij het doet. Bij mijn kinderen heb ik het ook zo gedaan. @ TO: Je geeft aan dat je zoon erg gevoelig is voor prikkels en dat er wat medische problemen zijn (en onderzoeken zijn geweest) En daarnaast dat jijzelf ziek bent en veel thuis ten gevolge daarvan. Het lijkt me dat er dat je kindje reageert op alles wat er in de omgeving gebeurt. Hij kan dat nog niet begrijpen maar wel aanvoelen. Zo bekeken zijn zijn driftbuien een uiting van onmacht en onveiligheid. Veiligheid kun je creeren door consequent te zijn wanneer hij grenzen overtreedt in zijn driftbuien. Zo'n time out plek kan helpen daarbij. Daarnaast troost bieden en er voor hem zijn. Zijn boosheid mag er zijn, dit kun je ook veilig maken door hem bijvoorbeeld op een kussen te laten slaan. Maar vanwege zijn leeftijd moet hij gewoon nog leren hoe hij boos kan zijn zonder andere mensen/kinderen te schaden. Daar heeft hij jullie hulp bij nodig. Probeer in kaart te brengen of de driftbuien altijd uit het niets komen, of dat je achteraf misschien toch aanwijzigingen hebt gezien waarbij hij de emmer liet voldruppelen (bijv. slecht gegeten, slecht geslapen, ander ritme van de dag, etc). Dat hoeft niet direct iets te zijn vlak voor de driftbui, maar kijk vooral naar het verloop van de dag, interacties daarin, ritme en regelmaat, etc. Als je dat kunt herleiden, kun je het een volgende keer makkelijker beinvloeden. Veel succes!! |
| Quote |
| Alice schreef op: 25-08-2012 10:08:36 | ||
Ben ik met je eens... als het gaat om een kind van 6 Voor een dreumes is het niet krijgen van een derde koekje, heel erg. Hij begrijpt dat niet. Hij vindt het zo lekker, maar hij krijgt het niet. Waarom niet? Hij heeft geen idee. Ongezond snapt hij de komende 3 jaar nog niet. Mijn zoontje krijgt ook geen derde koekje, wel begrijp ik zijn verdriet en vertel ik hem dat ook. Ik toon begrip voor hem, zeg ook dat ik weet dat koekjes lekker zijn en dat het jammer is als je er geen meer krijgt of iets in die trant. Gevolgd door een knuffel of een kus.. als hij dat ook wil. Snappen doet hij die tekst niet, maar mijn toon begrijpt hij wel. Je kunt zeggen.. een pittig kind heeft een pittige opvoeding nodig. Of is het kind juist pittig door de opvoeding die het gehad heeft? Een kind dat keihard de strijd aangaat.. is dat een pittig kind of is het kind het zo geleerd, omdat de opvoeder ook keihard de strijd aangaat? Op een gegeven moment wordt het gewoon een machtsspel. | ||
| Quote |
| Anna28 schreef op: 25-08-2012 14:11:51 | ||
Nee, want ik ga geen keiharde strijd aan. Ik begrens hem op een rustige en kalme manier. Pittig was hij vanaf dag 1: krijsen, kwaad worden, paars worden van boosheid. Nu is hij een vrolijk en vrij stabiel ventje (op wat dreumesdriftbuien na) Er is geen sprake van een machtsspel. Gewoonweg omdat ik niet autiritair doe, er geen harde of boze woorden vallen, maar hem gewoon op een kalme en rustige manier begrens in zijn gedrag. Niks mis mee toch? En natuurlijk begrijpt een dreumes niet dat een 3e koekje ongezond is. Maar hij mag wel weten dat hij daar na 20x niet over door hoeft te jammeren en in een driftbui te raken. Het is een slim kereltje en ik toon veel begrip en geruststelling, maar niet als hij mij gaat slaan of bijten en in een enorme driftbui terecht komt. Dan moet hij grenzen aangeboden krijgen. | ||
| Quote |
| Mieps01 schreef op: 25-08-2012 15:48:59 |
Mijn oudste huilde nooit als hij wakker werd, maar gilde meteen. En nee.. Ik heb hem nooit laten
huilen. Ik geloof daar niet in bij babies. Maar ik weet nog dat hij 4maanden was en mijn
schoonmoeder zei.. Jeetje hij slaat gewoon alle fases van wakker worden
over.. Hij begint meteen met schreeuwen. Ik wist niet beter dan dat alle kinderen dat deden. Hij
sliep vaak bij ons in bed, de eerste maanden op de kamer, is nooit naar de crèche geweest..
En toch.. Deed hij dat. Ik bv op volledig verzoek, daarna rapley. En toch had hij die
driftbuien al vanaf 11 maanden.. Dat heb ik er niet in gepompt. En als dat al zo zou zijn, zou
je verwachten dat de andere 2 net zo uit de mal kwamen niet waar.. Dat ik ze driftig maak.
Niks is minder waar. Ik heb een driftige broer van 5 kinderen, de enige. Als iets ,dan is mijn moeder altijd soepeler geweest. Mensen en kinderen werken nou eenmaal niet allemaal op dezelfde manier. En nurture heeft invloed, maar nature vlak je niet uit. |
| Quote |
| Anna28 schreef op: 25-08-2012 16:41:41 |
Ik geloof best dat er kinderen gedragsproblemen krijgen door het gedrag van hun ouders. Maar over
het algemeen ligt het toch echt in de aard van het kind zelf. Mijn man is een enorme driftkikker, zijn vader was dat ook. Tim lijkt in heel veel dingen precies op mijn man, dus tja... Opvoeding zegt veel, maar karakter zegt vaak meer. |
| Quote |
| Alice schreef op: 25-08-2012 18:35:13 |
En ik denk juist dat 't andersom is. Karakter zegt een deel, opvoeding bepaalt alles. Op zich is mijn zoontje best pittig, of kan hij pittig zijn, laat ik het zo zeggen. Maar hij is nu al begripvol naar anderen toe, ook heel zorgzaam. Aait bvb andere kindjes als ze zich pijn doen. Vind ik best knap voor een kindje van nog geen 2. Maar denk toch echt dat hij dat geleerd heeft en niet dat het aangeboren is. Hij kan zichzelf kalmeren als ik begrip voor hem toon. Heeft nog nooit straf gehad of op de gang gezeten. Maar goed.. wie weet zeg ik na nr 2 iets anders. Vergelijkingsmateriaal heb ik overigens wel, maar dan niet hier in huis. Ik zie wel heel duidelijk dat moeilijke ouders ook moeilijke kinderen hebben. Niet 100% natuurlijk. Strenge ouders die boze, starre kinderen hebben en ook heel duidelijk op hun strepen staan, het is ze zo immers geleerd. |
| Quote |
| Proestie schreef op: 25-08-2012 18:48:15 |
Alice, ik ben het niet met je eens. Ik heb drie kinderen en ze reageren alledrie heel anders op
verschillende situaties. Mijn middelste is hoog sensitief. Hij had ook flinke buien als dreumes zijnde. Echt heel pittig. Wat ik ook deed, het hielp niet, ik trooste, knuffelde heel wat af. Ook boos worden, rustig blijven had geen zin. Ik ben toen bij een homeopaat beland. Eerst verergerde zijn gedrag, ik kon erniks mee. Toen was ik het zo zat, ik heb hem op de gang gezet en gezegd: nu is het klaar. En hij was stil.... Ik heb het er toen later met de homeopaat nog over gehad. We hadden beide het gevoel dat ik nu echt een grens had gesteld en dat hij daarom stopte. Ik was daarvoor dus grenzeloos bezig door alsmaar te proberen hem te kalmeren, wat vaak pas na een uur lukte. Long even terugkomend op het eerste stukje. Zorgzaam zijn zit in een mens of niet. Er kan wel wat aangeleerd worden, maar veel zit toch in het karakter. Mijn dochter heeft dat zorgzame echt heel weinig, terwijl de jongste het heel erg in zich heeft. |
| Quote |
| Alice schreef op: 25-08-2012 19:00:21 |
Hmmm.. ik denk dat je dingen als hoogsensitief, adhd of autisme e.d buiten beschouwing moet laten.
Dat is niet te vergelijken. Deze kinderen hebben een heel eigen aanpak nodig en die kun jij als
ouder het beste inschatten. Ik zeg ook zeker niet dat alle kinderen hetzelfde zijn, natuurlijk maakt karakter wel uit. Maar de manier waarop je met het kind omgaat, bepaalt hoe het kind uiteindelijk wordt en niet het karakter. Dan kun je een pittig kind al meteen opgeven en zeggen.. tja, tis pittig, hebtie van zn vader, valt niks aan te doen. Daarmee druk je het kind een dikke stempel op en krijgt het ook geen kans om zichzelf te zijn of te worden, stempel heeft 't toch al. En je kunt nog zo zorgzaam aangelegd zijn als je wilt... als jij het voorbeeld nooit krijgt en altijd kort gehouden wordt, zal er weinig van overblijven (bedoel dat algemeen he.. reageer niet specifiek op iemand) Maar kinderen binnen een gezin krijgen ook een andere opvoeding, of je nu wilt of niet. De oudste hoeft de eerste periode nooit te delen, heeft zn ouders helemaal tot zichzelf en ze vinden alles wat hij doet, geweldig. Elke stap wat het kind zet, wordt aangemoedigd en toegejuicht. Bij een tweede kind is dit al veel minder, die moet altijd de aandacht delen en heeft een voorbeeld boven zich staan. Komt al sneller tot apenstreken bvb Een laatste kindje wordt dan alweer vaker bemoederd door de oudste  en wordt
er vaak meer toegestaan omdat alles al vaker is meegemaakt. De ouders relativeren meer en niet meer
elk stapje wordt gadegeslagen. Dus ook kinderen binnen een gezin kun je niet helemaal vergelijken vind ik. |
| Quote |
| Karinmv3 schreef op: 25-08-2012 19:06:23 |
Het is niet te geloven, maar we hebben een geweldige dag gehad met Chris. Hij heeft gelachen,
heerlijk zelf gespeeld, geknuffeld, gekke bekken getrokken, samen met zijn zussen en mij gespeeld en
er is geen enkele driftbui geweest. Het zal vast toeval zijn, enig verschil met normaal is dat we het grootste deel van de dag niks gedaan hebben. Hij is niet mee geweest honden uitlaten, er waren geen boodschappen nodig, echt helemaal niks, tot aan het einde van de middag, toen hadden we een verjaardag, maar dat soort dingen vindt hij nou juist wel leuk. Toen we thuis kwamen heeft hij nog wat gedronken, hebben boven nog even geknuffeld en gek gedaan en nu ligt hij lekker te slapen. Ik geloof ook wel dat karakter heel veel bepaalt en je met opvoeding dingen bij kunt sturen, het blijft een wisselwerking. Ik heb gewoon twee hele makkelijke meiden en nu een wat moeilijker jongetje, maar ik hoop dat we een manier kunnen vinden om hem te begeleiden en rust te vinden. Hij zal misschien inderdaad dingen aanvoelen die hier in huis spelen, er zijn wat grote onzekerheden op dit moment, waar we nu nog niks mee kunnen, maar op zich zijn we daar wel rustig onder heb ik het idee. Moeilijk, maar een dag als deze geeft wel weer hoop en energie, zo mooi om hem weer vrolijk te zien en iedereen ontspannen. |
| Quote |
| Proestie schreef op: 25-08-2012 19:09:30 |
Alice, er zijn echt heel veel kinderen hoogsensitief, ik geloof 1 op de 5. Op dat moment wist ik dat
ook nog niet, ik kwam er pas later achter. Pen wat je zegt dat verschillende kinderen in een gezin niet allemaal dezelfde opvoeding krijgen, is gedeeltelijk waar. Toch zijn er in elk gezin regelswarrant iedereen zich aan moet houden. |
| Quote |
| Ivy schreef op: 25-08-2012 19:16:40 |
Er gaan verschillende gedachten door mij heen bij het lezen van dit topic. |
| Quote |
| Ivy schreef op: 25-08-2012 19:19:12 |
Karinmv3 Wat fijn dat jullie zo'n gezellige dag gehad hebben! Wilde nog even toevoegen
dat je gewoon moed moet houden. Hier bij mijn driftkikkertje ging/(gaat?) het bij vlagen gewoon weer even net wat minder dan anders (glas is altijd halfvol ;-)). Hopelijk nog veel meer gezellige dagen zoals deze voor jullie! |
| Quote |
| Anna28 schreef op: 25-08-2012 19:56:29 |
Ik was begonnen met schrijven van dit antwoord nadat Alice had geantwoord, dus nog niet de andere
reacties gelezen  Ik ben het deels met je eens hoor Alice, alleen mis ik de nuance in jouw verhaal. Ik ben een strenge ouder die liefdevol begrenzing geef. Dat kan namelijk ook. Consequent zijn op een rustige manier. Dat mis ik steeds in jouw punten. Het lijkt het één of het ander te zijn: of liefdevol en toelatend, of streng en star. Maar je hebt dus ook ouders die liefdevol consequent kunnen zijn. Ik kan heel vriendelijk laten weten aan Tim wat ik wel en niet accepteer. En hij weet dan heel erg goed hoe ik de dingen bedoel en tot hoever hij kan gaan. Karakter en opvoeding hebben allebei grote invloed op het kind, maar als je een driftig karakter hebt meegekregen met je geboorte dan zul je de eerste paar jaar een pittig persoonje hebben omdat het nog te klein is om zichzelf goed te kunnen uiten. Tim kan zichzelf ook kalmeren, maar pas als hij uit de situatie is gehaald. Tim is 14.5 maand oud en aait ons als we pijn hebben, hij aait de hond als die 'huilt' en is nu al heel zorgzaam door alles te pakken en aan te geven. Is dat karakter of is dat opvoeding? Ik denk beide. We zijn allemaal verschillend en logisch dus dat we allemaal een verschillende opvoedingsstijl hebben. Ik heb bij mijn zussen gezien dat de kinderen erg vrij werden gelaten. Gevolg: brutale, strontvervelende kinderen die nooit tevreden zijn en de boel bij elkaar schreeuwen als ze iets niet mogen. Ze halen de kasten leeg en walsen over hun ouders heen. Ook als ze groter zijn (15+) enorme problemen. Geen respect tonen en niet tegen gezag (bv op school) kunnen. Dus dwars, moeilijk, de boel kort en klein slaan.... Ik heb zooooveel voorbeelden om me heen waarbij ouders met hun kinderen in discussie gaan, ze veel te vrij laten, kinderen die beslissen wat ze denken dat goed voor ze is. Ik ben zelf nuchter en consequent maar zeer liefdevol opgevoed. En dat is voor mij het voorbeeld. In overleg is er veel mogelijk, maar regels zijn regels en daar hou je je aan. Krijspartijen worden niet geaccepteerd als er geen goede reden voor is. Je wordt beloond voor goed gedrag en je wordt gestraft voor slecht of brutaal gedrag. Je hebt allemaal je taken in huis en die dien je te vervullen. binnen de grenzen ben je vrij om te doen wat je wilt, maar overtreed geen regels. Ik heb een hele fijne jeugd gehad! Ik ben dus zelf ook consequent. Ik wil dat mijn kinderen beleefd zijn, netjes voor hun spullen zorgen en zich houden aan de normen en waarden. In de opvoeding kan ik daar mijn best voor doen> wat ze later gaan doen kan ik niet weten natuurlijk. Ik zal ze deze normen en waarden proberen liefdevol bij te brengen, begrip te tonen als dat nodig is, maar ik zal ook consequent en op zijn tijd streng zijn. Niet star en bot, maar duidelijk en warm. |
| Quote |
| Alice schreef op: 25-08-2012 20:50:12 |
Slaan of bijten mag hier uiteraard ook niet. Bijten is nog nooit gebeurd. Slaan wel. Slaat hij mij als ik hem op de arm heb, gaat hij er onherroepelijk van af, zonder waarschuwing. Ik zeg daarbij dat ik niet wil dat hij mij slaat en ik loop weg. Over het algemeen komt hij er dan meteen achteraan om een knuffel te geven. Maar.. de keren dat hij slaat, is het wel met reden. Hij doet 't nooit zomaar. Ik keur het daarmee niet goed, maar ik begrijp het wel. Over het algemeen is hij dan moe en wilt hij iets wat niet kan of niet lukt. Hij is dan gefrustreerd, kan 't nog niet zeggen en uit het dan zo. Ik geef er geen straf voor, maar maak hem wel duidelijk dat ik niet geslagen wil worden door hem en neem zelf afstand van hem. Dit is ook wat ik hoop dat hij later (bvb op school) doet als hij geslagen wordt.. zeggen dat je het niet wilt en weglopen. Maar niet het andere kindje straffen (door bvb terug te slaan) Ik ben ook absoluut consequent. Nee is nee en zal ook nooit Ja worden. Maar krijspartijen mag je tot een bepaalde leeftijd wel hebben. Ook al vind ik het niet nodig. Je kunt niet voor een ander bepalen hoe die zich over iets moet/mag voelen en hoe hij/zij dat moet uiten. Ik vind het een groot verschil of een dreumes/peuter krijst, of dat een lagere schoolkind dat doet. Dan kun je wel zeggen, je kunt ook gewoon tegen mij praten en dan begrijpt het dat ook. En ja.. Anna, ik geloof zeker wel dat je liefdevol met Tim omgaat. Dat blijkt uit heel wat topics. En natuurlijk moet er verschil zijn in opvoeden en visie, dat kan ook niet anders. Maar soms kan consequent zijn en strakke regels hebben ook te ver gaan. Het kind mag ook wel 's "winnen" En er is ook een verschil tussen erg vrij laten en empatisch opvoeden. Ja, mijn zoontje is vrij om zich te ontwikkelen zoals hij wilt. Ik sta hem daarin bij. Maar ik vind brutaal of agressief gedrag niet meteen typisch voor een vrije opvoeding. Eerder van een slechte of inconsequente opvoeding. Vrij betekent voor mij iets heel anders. Ik heb ook voorbeelden in mijn omgeving en in mijn jeugd gehad waarbij de ouders juist te streng opvoeden en het alleen maar averechts werkte. En op een gegeven moment denk ik dat kinderen de machtsstrijd wel aangaan, niet op Tim's leeftijd, maar op een gegeven moment zal een kindje ook gaan denken.. "wacht 's even, als ik stennis maak, wordt ik op de gang gezet... maar wat als ik daar nou 's nog meer stennis maak.. wat gebeurt er dan? " En zo kan je steeds meer trucen uit de kast gaan halen omdat niets meer werkt. Hoeveel topics zijn hier niet geopend met "ik straf, maar het heeft geen zin" Ik zie het nu bij mn neefje gebeuren, is nog geen 3 en heeft 't al door. Maar goed.. er zijn tig onderwerpen waar jij en ik het nooit over eens zullen worden en dat mag ook. |
| Quote |
| Anna28 schreef op: 25-08-2012 20:52:31 | ||
en gelukkig ook veel onderwerpen waarbij we het wel eens zijn Ik reageer nu even niet inhoudelijk want ben even drukkies. Misschien later nog even goed doorlezen. | ||
| Quote |
| Alice schreef op: 25-08-2012 20:52:50 |
Maar on topic.. Superfijn Karin dat je vandaag van je kleintje hebt kunnen genieten. Denk aan dit soort dagen als het even tegen zit. |
| Quote |
