Naar Pschy.vanwege slecht eten

Iemand van jullie ervaring met ongeveer het volgende.

Mijn dochter is door de kinderarts doorverwezen naar een psycholoog. Ze is bijna 9 jaar, erg klein voor haar leeftijd en de laatste 3 jaar amper gegroeid. Ze heeft vanaf de geboorte reflux dus eten is nooit haar hobby geweest.

We hebben thuishulp gehad en zijn naar een dietiste met haar geweest.

Nu lust ze het laatste jaar steeds minder. Tot kokhalzen aan toe. Vroeger zou ze een moord doen voor nasi, tegenwoordig kokhalst ze al van 1 korrel rijst. Zelfde met macaroni, schnitzel en het lijstje is nog veel langer en lijkt nog langer te worden.

Vroeger at ze frietjes en 1 frikandel. Tegenwoordig eet ze er een paar en een hele frikandel kan ze niet meer op.

Gewoon even ter voorbeeld.

Ze is doodmoe, heeft last van dr maag en zit niet lekker in d'r vel.

De kinderarts wil haar eerst naar de psycholoog sturen omdat hij graag wil uitvinden waarom ze nu inene dingen niet meer lust en voorheen wel.

Wat moet ik me er bij voorstellen? Wat gaat zo'n psycholoog doen?

Kirsten ziet dit gebeuren van de kinderarts trouwens als een straf terwijl ze van mening is dat ze er echt niks aan kan doen dat ze niet goed kan eten

Ooh ja, misschien hebben jullie geen ervaring maar wel tips voor me??

Kirsten is erg slim, loopt wat voor op leeftijdsgenoten en zit tegen het puberen aan.

De welbekende peuter/kleuter tips als negeren enzo hebben we al gehad.

Ik laat altijd alles over me heen komen hé.

Maar vind het nu wel sneu omdat Kirsten het echt als een straf ziet.

Ze wil wel eten en probeert het, zelfs huilend, maar ze krijgt er echt niet meer in

Dank jullie wel alvast.

Dit is dezelfde psycholoog die haar 3 jaar geleden getest heeft op hoogbegaafdheid. Ze kent hem dus wel.

Bovendien kent deze man Guus ook.

Ik denk dat de kinderarts juist eerst wil uitsluiten of het niet deels reflux, deels bang van eten omdat ze dan last van dr maag krijgt. Maar ook trauma verwerking door alles rondom haar broertje.

Zoals ik begrepen heb is het een eerste gesprek en beslist hij dan samen met de kinderarts of we doorgaan of bij de kinderarts verder gaan.

Dat eet team had de ka het ook over gehad. Maar wat doen zij dan, behalve praten want daar heeft Kirsten het echt wel mee gehad. Eigenlijk absurd dat je daar voor naar Maastricht of Nijmegen moet. Als je kind te dik is, is er in ieder ziekenhuis wel een behandeling.

Ingrid, ik ben blij dat ik niet in jouw schuitje zit. Guus eet als een bouwvakker t.o.v. Kirsten dus tis er hier maar 1.

Met haar uiterlijk is Kirsten niet zo erg bezig. Alle meisjes uit d'r klas zijn minstens een kop groter en hebben minstens 4-5 schoenmaten meer. Dat ze Kirstens voeten (maat 31) dus "schattig" vinden, daar schaamt Kirsten zich voor.

Dank jullie wel alvast voor jullie woordjes

En is jouw dochter altijd klein geweest?

Kirsten heeft nooit hard gegroeit daarom is er nooit actie ondernomen. Zij is vanaf baby een kleintje geweest.

Guus daarentegen zat 4 maanden na zijn geboorte boven de +2.5 lijn en nu onder de -2,5 lijn. Maar dat komt omdat ie ziek is, daar is een oorzaak voor.

Thanks.

Samen koken doen we heel vaak, dat vind ze geweldig om te doen. Haar amandelen zijn nagekeken.

Die smaakverandering daar geloof ik wel in.

Vanmiddag om 13 uur zijn we aan de beurt. Ik heb gevraagd, wil je dat mama mee gaat naar binnen, ze wilde dat ik meeging. Ik persoonlijk denk dat er 2 dingen zijn. 1 haar broertje, 2, ze ziet het nut van eten helemaal niet in. Ze groeit toch niet, of ze veel of weinig eet, ze is altijd de kleinste van de klas geweest en dat zal zo blijven. En Guus vind dat bijvoorbeeld helemaal niet erg maar Kirsten vind het echt niet leuk dat zij pas maatje 31 in de schoenen heeft en op schoolreisje niet overal in mag omdat ze te klein is.

Heey

Het is goed gegaan. Kirsten gaat een G.G.G. cursus binnenkort volgen voor het leren uiten en omgaan met gedachtes, gevoelens en nog een G die ik even vergeten ben.

Ze heeft het echt wel moeilijk. Ze loopt voor op haar klas maar mag vanwege haar lengte en omdat ze sociaal niet sterk genoeg is geen klas overslaan. Ik begrijp dat wel maar daardoor valt ze een beetje tussen wal en schip. Daar bovenop het gebeuren rondom haar broertje waar ze echt never never nooit tegen iemand over zal praten. 1 keer heeft ze iets tegen mij gezegd en verder tegen niemand.

Gisteren na lang proberen liet ze wat los over hoe ze over alles denkt en samengevat is Kirsten gewoon heel bang om haar broertje te verliezen. Hoe zeer we ook gezegd hebben dat dat echt niet zal gebeuren, die angst blijft er zitten zei de psycholoog.

Bovendien heeft ze een beetje last van obstipatie (door het slechte eten) en vanaf de geboorte al reflux. Daardoor kan ze slecht poepen, en dan voelt ze zich dubbel niet zo lekker. Nu krijgt ze dan weer forlax. 20 gram. Niet veel maar het helpt haar wat.

We hoefden niet meer terug te komen bij de psycholoog en doen de rest weer bij de kinderarts. Hij denkt dat Kirsten echt slecht eet door de stress en omdat ze geen fan is van eten door de reflux. Iets wat ik zelf ook al dacht.

Maar jee, als je je ene kind van nog maar bijna 9 hoort praten over de zorgen die ze met zich meedraagt. Dat is moeilijk. Heb mijn tranen moeten bedwingen. De psycholoog, die Guus ook kent, die gaf aan dat wij als ouders er niks aan kunnen doen en dat we zelf ook moeten leren af en toe een traantje te laten want dat doen wij ook niet. En dat we onze strakke opvoeding bij Kirsten iets meer los moeten laten. En verder moesten we vooral zo doorgaan.

Ik ben zo trots op Kirsten, ze durfde het eerste kwartier niks te zeggen, knikte alleen maar en inene kwam ze los.

Na het gesprek zijn we samen een dik vet mega groot softijs gaan eten, ze genoot ervan!!! En mama ook

Gisteren heeft ze een flink bord vol opgegeten, dat was lang geleden.

Ik snap wat je bedoeld en het lijntje terug naar hem is heel kort.

Omdat hij denkt dat de kinderarts het verder af kan en hij eerst de g.g.g. cursus wil afwachten wil hij Kirsten niet nog meer belasten en daarom hoeven we niet meer terug.

Maar als het niet gaat, dan is ze welkom en zitten we binnen een week weer bij hem.