Hitte word baby fataal.

Toen dit in NL gebeurde, een moeder trouwens, heb ik daar veel over nagedacht. Ik weet niet precies meer wanneer dit gebeurde maar een aantal jaar geleden, waarschijnlijk was 1 van mijn kids nog een baby. Het greep me toen erg aan.
Maar slaapgebrek, stress, druk leven...ik denk dat het zomaar kan gebeuren. Toen in NL zag ik de moeder ook bij derek ogilvie. Ga er maar aanstaan, dat wil je toch echt never nooit meemaken. Heel verdrietig.

Pfff dan ben ik blij dat ik mijn kids met de fiets wegbreng. Ik heb trouwens wel eens gehad dat ik de jongste liet slapen als ik de oudste ophaalde van school. (in 10min ben ik terug) Ik heb daar een dik kwartier met een moeder staan praten toen me ineens te binnen schoot dat de jongste nog thuis in bed lag! Die sliep nog lekker toen ik thuis kwam. Bij mij komt het omdat de jongste vaak nog op de creche is als ik de oudste ophaal dus automatisch voelde het vertrouwd.

Wat voelde ik me vreselijk!

---

mv O 04-12-2006 , Q 04-07-2011 en V 05-05-2014

06:00Binnenland Ilse Donkers (39) en Jeroen Zoon (35) uit het Nederlandse grensdorp Chaam, verloren in 2007 zelf hun zoon Chris (11 maanden) in gelijkaardige omstandigheden. Ook Ilse vergat haar baby in de auto. "Ik heb haar nooit verwijten gemaakt", reageerde Jeroen donderdag. "We hebben het als koppel een plaats kunnen geven."


Mei 2007. Het zomert al volop. Lerares Ilse Donkers parkeert haar auto op de parking van basisschool De Akkerwinde in Baarle-Nassau. Ze heeft een belangrijke ochtendvergadering om 8u en vergeet haar baby Chris - die in zijn kinderzitje op de achterbank zit - in de kinderopvang af te zetten. De vergetelheid wordt pas om 13.30u opgemerkt, tegen dan komt alle hulp te laat voor Chris. De vrouw riskeert 9 maanden, maar uiteindelijk beslist de rechtbank in Breda om haar niet te vervolgen, omdat ze door de gevolgen op zich al zwaar genoeg gestraft is.

"Gebeurt meer dan je denkt"

Donderdagnamiddag was het nieuws over de in de auto vergeten baby in Evere nog niet doorgedrongen tot Chaam. "Het is wel schrikken", zegt Jeroen. "Het lijkt ook zo onmogelijk, tot het jezelf overkomt. Het gebeurt meer dan je denkt. We zijn nadien zelf wat gaan zoeken, en in de Verenigde Staten gebeurt het zelfs wekelijks. Als ik dit hoor, komt het verdriet weer naar boven."

"Een vrouw belde, ik weet nog wat ze zei: "Ik weet niet precies wat er gebeurd is, maar ze zijn Chrisje aan het reanimeren!" Ik heb de telefoon laten vallen en ben naar Baarle-Nassau gereden", herinnert Jeroen zich. "Nog nooit heb me zo wanhopig gevoeld als tijdens die rit. Toen ik bij de school aankwam, zag ik dat Ilse helemaal hysterisch naar binnen werd gebracht. Ik ben direct naar haar toe gegaan. Ze zei maar 'het spijt me zo', 'het spijt me zo', en dat ze Chris in de auto had laten zitten. Ik heb haar vastgehouden en getroost."

Ilse had die dag geen enkel moment getwijfeld of ze hem wel had weggebracht. Het was een schooldag als altijd. "Eenmaal in mijn klas was ik volledig op mijn werk gericht en werd ik meegesleept in de hectiek van die ochtend."

Psycholoog

Het koppel ging naar een psycholoog om het drama te verwerken. "Het waren tien sessies ofzo. Medicatie hebben we nooit genomen, en we konden de dagen en weken nadien gewoon blijven eten. Die psycholoog heeft ons inzichten gegeven. Het heeft blijkbaar te maken met denkpatronen, de manier waarop je hersenen werken. De weg naar school is precies dezelfde als die naar het kinderdagverblijf. Je kon Chris niet zien zitten in de autospiegels en hij was zo'n lief, kalm kind, dat hij zich zelden horen. Als je even afgeleid wordt, is er niets meer dat je eraan herinnert dat je nog naar het kinderdagverblijf moet. Op het moment dat ze langs de school reed en haar hersenen besloten de parkeerplaats van de school op te draaien, in plaats van vijftig meter verder te rijden naar het kinderdagverblijf, verdween Chris uit haar systeem. Ilse zag direct na het parkeren twee collega's die ze nog even nodig had. Omdat ze Chris inmiddels in haar 'systeem' wél had weggebracht naar het kinderdagverblijf, heeft ze haar spullen gepakt en het portier dicht gedaan. Dat besef heeft ons geholpen bij de verwerking", vertelt Jeroen.

Ilse en Jeroen betreuren wel dat het kinderdagverblijf geen contact opnam met hen toen ze merkten dat Chris er niet was. Dat staat niet voorgeschreven in het protocol.

Zware verwijten

Jeroen heeft zijn vrouw nooit een verwijt gemaakt, in tegenstelling tot de publieke opinie. "Kort tevoren was er ook een kindje gestikt in een auto in België. De Belgen reageerden meelevend, maar Ilse kreeg zware verwijten, zeker op het internet. Als we de site van de Volkskrant lazen, verdiende ze precies de doodstraf. We zijn er als koppel sterker uitgekomen. Een jaar later werd opnieuw een zoon geboren, en drie jaar later nog eentje. We hebben nu vier zonen, want onze oudste, Wout, is nu tien. Hij heeft Chris nog bewust meegemaakt en weet wat er gebeurd is. De twee jongsten zijn twee en vier. Zij weten dat ze nog een broer, Chris, hebben. Straks zullen hun vragen vanzelf komen. Hij maakt nog altijd deel uit van ons gezin. We gaan samen naar het grafje, en als we op reis gaan, brengen we soms nog iets mee voor Chrisje."

Of Ilse onder zware druk stond op het moment op het moment dat ze haar baby vergat? "Nee, ze is helemaal geen stressig type", volgens Jeroen. "Wij zijn heel rustige mensen, die gaan kamperen enzo. Het is dat vaste stramien dat gevaarlijk wordt." Ook Ilse probeerde haar schuldgevoel te kaderen, om door te kunnen gaan. "Elk ongeluk begint bij een menselijke fout: een vliegtuig dat neerstort, een verkeersongeluk. Zijn dit dan allemaal slechte mensen? Alleen in die hele korte vergissing ligt mijn schuld, niet in de verschrikkelijke afloop."

Ilse en Jeroen zochten contact met het stel uit Halle, dat een week voordien op dezelfde manier een zoontje verloor. "Die mensen konden er niet uitkomen."

Het koppel trouwde - zoals gepland was - een dikke maand na het drama. "Enige angst heb je altijd wel. Is het traphekje wel dicht?, dat soort zaken. Maar we zijn niet overbeschermend geworden. We durven nog alleen weggaan, terwijl de kinderen bij oma en opa logeren."

Ilse is gestopt met werken. "Niet zozeer omdat ze de kinderen niet meer naar de crèche zou durven brengen, maar vooral om nog meer van onze zoontjes te kunnen genieten. Als we één ding hebben geleerd, dan is het wel hoe snel alles voorbij kan zijn."

---

Sommige  'vrienden' zijn als de schaduw je ziet ze alleen als de zon schijnt. Anderen zijn als de zon zelf ze komen op als het donker is.;-)

Krijg gewoon kippevel van dit verhaal! Ontzettend knap dat deze mensen er zo mee om kunnen gaan.

Emotioneel verhaal!
Wat fijn dat die man ondanks alles achter zijn vrouw blijft staan en dat ze er samen zijn uitgekomen