Eenkenning/ te vrij

Hoi meiden,

wilde eigenlijk anoniem dit topic openen maar dat heeft weinig zin, want als ik de situatie uitleg weten jullie toch wie ik ben
Het wordt een lang verhaal maar ik zit er erg mee in mn maag en wil graag jullie mening horen.

Thomas is ruim 10 maanden. Tot hij een half jaar was heeft hij veel pijn gehad en de enige manier om hem te kalmeren en te laten slapen was liggend op onze arm, met zijn buik klem tegen de onze. Toen de ergste pijn weg was, had hij het nog niet heel makkelijk en sliep hij overdag ook op schoot. Ook tussendoor zat hij veel bij mij, het voelde veilig voor hem en naar mijn idee kon ij op die manier zijn ongemakken beter aan.
De laatste tijd speelt hij tuis heerlijk. Alleen of met zijn zus. Op de grond of in de box. Slapen doet hij overdag op mijn arm.

Momenteel ligt hij in het ziekenuis, om wat dingen uit te zoeken mbt bijvoeding. Daar proberen ze ook zijn slaapgedrag te doorbreken. Concreet komt het er op neer dat ik bij hem ben tot hij eten krijgt en daarna naar bed gaat. Als hij wakker wordt ben ik er meestal al of onderweg.
Als ik aan kom gaat hij hard huilen en klampt zich aan mij vast. Logisch lijkt me, hij is helemaal van slag. Het is moeilijk om hem aan het spelen te krijgen. Tegen de tijd dat hij zich zeker genoeg voelt om lekker te spelen zonder huilen ga ik alweer bijna weg.
's Morgens kom ik rond half 10 aan in het ziekenhuis, dan is hij natuurlijk al en tijdje wakker.

Vanmorgen een gesprekje met de verpleegkundige.
Ze vroeg eerst naar hoe hij thuis is enzovoorts.
Ze gaf aan dat zijn gedrag hen zorgen baart. Wanneer mama weg is wil hij alleen bij iemand op schoot om te spelen. Op de grond of in de box huilt hij. Dit vind ik niet heel vreemd, het kereltje is erg van slag.
Wat zij dus heel vreemd vinden is dat het hem niet uitmaakt bij wie ij op schoot zit als wij er niet zijn. In een normale situatie klampt een kind zich vast aan de eerste die hem troost en ziet diegene als soort vervanging. Thomas doet dat dus niet, hij vindt elke schoot prima, als hij maar niet op de grond of in de box hoeft.
Ik vind dit redelijk verklaarbaar. Thomas heeft maanden op schoot geleefd; de mijne, van mijn man of iemand anders. Op schoot zitten betekent voor hem veiligheid en rust. Hij is een ontzettende allemansvriend en ik denk dat dat meespeelt. Welke schoot maakt voor hem niet uit als mama er toch niet is. Hij hecht zich dan niet aan een persoon, maar aan op schoot zitten.
Thomas zijn verleden is niet helemaal normaal te noemen, ik vraag me af of we zulke "normale" dingen van hem moeten/ mogen verwachten.
De verpleegkundigen zouden er over praten met de kinderarts. Prima hoor, ik wil er ook graag over praten. Het zit me best dwars. Is zijn gedrag nou echt zo zorgwekkend?

Ook denken zij dat hij bang is om te eten. Thuis is dat zeker niet zo, daar huilt hij tijdens het eten. Logisch, mama is dan net weg gegaan!!

Ben benieuwd hoe jullie er over denken!
Nu gauw weer naar het ziekenhuis, mijn reactie komt ws vanavond na 20u pas

Ik snap de reden wel. De opname was niet omdat hij ziek is ofzo. Er was een probleem thuis met bijvoeding en de kinderarts hoopte tijdens de opname te kunnen zien wat het probleem precies is. Het is nog steeds de bedoeling dat hij over een aantal weken opnieuw opgenomen wordt om verder te gaan waar we gebleven waren maar er is geen grote noodzaak dat het nu direct gebeurt. En daarom zijn we naar huis gegaan. Voor zijn welzijn is het veel en veel beter om niet in de isolatie te gaan, dan was hij waarschijnlijk opnieuw heel bang en overstuur geweest, en dat terwijl hij zich net veiliger begon te voelen.

Er zijn veel dingen die we niet snapten tijdens de opname, die gaan zeker besproken worden, maar deze beslissing heb ik samen met de dienstdoende kinderarts gemaakt, voor het welzijn van onze bink!

Quote Suus:

Persoonlijk ben ik van mening dat ze in een zh niet het vermogen hebben een kind te observeren TENZIJ een kind geobserveerd wordt mbv apparatuur. Verpleegsters zijn druk en kijken niet 24/7 bij een kind, komen als hij huilt en zien niet welk gedrag er aan vooraf gaat, etc.

Mee eens Suus, daar kwam hier nog eens bij dat de verpleegkundigen niet duidelijk het doel van de opname wisten. Naar mijn idee dachten ze dat hij als huilbaby binnenkwam ofzo.
Nou ja, ik hoop heel erg dat we met het dieet de goede weg in gaan en een volgende opname niet nodig zal zijn of lijken.

Quote Suus:

Ik zou daar toch heel goed over nadenken. Observeren zoals ze willen doen is nooit zoals je denkt dat dat gaat. Bij F hebben ze dat 4 keer gedaan in 4 verschillende ziekenhuizen en het gaat overal hetzelfde. Een zh is daar gewoon eigenlijk niet geschikt voor. Het geeft enorm veel onrust voor alle betrokkenen.

Daar lopen wij idd nu ook tegenaan. De ka wilde hem opnemen omdat een fructose intolerantie vaak samen gaat met andere voedselovergevoeligheden. Dat dachten we te begrijpen en we hebben dus ingestemd. Maar als ik zie wat er de afgelopen week tav het eten gedaan is... Dat hadden we prima thuis kunnen doen. Wij doen het nu thuis alleen andersom. We gaan hem geen fructose geven in de verwachting dat hij klachtvrij blijft.

Een nieuwe opname is voor ons niet zomaar een feit, daar zijn we wel flink van teruggekomen

T zou niet alleen zijn zonder ons, dat is later in de opname besloten. Alleen wel de nachten.
Ik denk dat pijn herkennen en benoemen sowieso een moeilijk iets is bij baby's. Voor ons als ouders al, maarz eker voor mensen die hem niet goed kennen. Aan de andere kant zijn zij misschien objectiever.

Maar ik begrijp je heel goed, en denk dat ik je mening hierin deel.
Fijn dat je het niet eerder vertelde en ons niet met een vooroordeel de opname in liet gaan!

Quote Suus:

Ik zou je zelf eens proberen voor te stellen hoe het dan zou gaan als de vk het wel weet. Dat is T alleen als jullie er niet zijn, misschien gaat er een keer iemand even met hem spelen. Ze geven hem eten, hij is alleen. Gaat huilen en dan gaan ze pas kijken. Huilt hij omdat hij alleen is? Huilt hij door het eten? Dat weten ze niet want ze kijken op het moment van huilen terwijl jij hem ziet van voor het eten tot ruim erna, jij ziet wat er gebeurt met hem

Trouwens wel alle lof hoor! De verpleegkundigen waren altijd met hem bezig wanneer wij er niet bij waren en hij niet sliep of moest slapen. Elke morgen als ik kwam zat hij lekker op schoot of was met iemand aan het spelen. Vooral de pedagogisch medewerker heeft het echt super gedaan met hem!