ben ik de enige en wanneer gaat dit over

Ja, ik herken het! Ik heb me echt heel veel momenten rot gevoeld! Pas na een jaar voelde ik me weer aardig mezelf! Wat heb ik gehuild toen m´n vriend 3 weken na de bevalling weer moest gaan werken. Kwam ook wel bij dat onze zoon een huilbaby was. Begrijp me niet verkeerd, zou mijn zoon voor geen goud willen missen, maar heb regelmatig gedacht, is dit het nou??? Ook daar voelde ik me dan weer rot door.

Heb vaak gedacht dat ik de enige was, (je leest en ziet immers alleen maar blije verhalen) maar heel veel vrouwen schijnen er last van te hebben. Komt goed!

heel herkenbaar en ik begreep ook nie dat niemand daar iets over had gezegd tijdens de zwangerschap! Die knoop in je maag, niet alleen willen zin. maar met man, het opgesloten gevoel... absoluut. Ik had het bij de eerste heel erg, bij de tweede minder omdat ik wist dat het vanzelf over zougaan.Nu ben ik 38 weken zwanger van de derde en ik verwCht mij straks weer zo te voelen.

Mijn tip: gewoon doorademenen en doorbikkelen, het wordt vanzelf beter en je jongste. wordt steeds zelfstandiger. Geef je ook BV? Die hormonen versterkten bij mij volgens mij het depressieve gevoel. Niet dat je dan moet stoppen ofzo, maar dan weet je beteer waar het vvandaan komt.

Heel veel sterkte meid! Probeer het te accepteren en geef je er aan over. jij kan er niks aan doen!

Heel herkenbaar.
Bij de eerst gehad, veel gehuild maar gewoon aangemodderd.
We liepen op een gegeven moment met haar bij een alternatieve arts en die zei tegen mij dat ik een postnatale depressie had. Ik heb flink gehuild en gezegd dat dit niet zo was omdat ik me niet alleen maar slecht voelde. Hij gaf aan dat je dit in meerdere 'vormen' hebt en ik wellicht een lichte vorm had. Ook liet ik toen los dat we aan het proberen waren om zwanger te worden van de tweede. Hij adviseerde hier nog even mee te wachten omdat het anders bij mij wellicht erger zou worden.
Achteraf heeft hij gelijk gekregen want toen de tweede er eenmaal was, was ik er helemaal niet goed aan. Veel huilen, geen roze wolk gevoel, niet alleen kunnen / durven zijn, telkens mijn man bellen op het werk om te vragen wat ik moest doen, en als mijn man er eenmaal was, dan huilen, huilen en nog eens huilen. Dochter huilde ook veel en ik wist gewoon niet wat ik ermee moest. Wilde heel graag weg, maar tevens ook niet weg. Op een gegeven moment heb ik huilend mijn moeder gebeld, die meteen is gekomen. Besloten dat ik een nachtje bij mijn ouders ging slapen om bij te tanken en de volgende dag zou mijn man de huisarts bellen. Man, wat heb ik me schuldig gevoeld omdat ik mijn man in de steek liet. Hij antwoordde met de woorden: "nu laat je me niet in de steek, maar als je nu niet gaat wordt het alleen maar erger en laat je ons wel in de steek"
De volgende dat bij de huisarts is het balletje gaan rollen en ben ik vrij snel begonnen met antidepressiva (die ik eigenlijk helemaal niet wou) en gesprekken met een sociaal psychiatrische verpleegkundige. Tevens ook nog een paar weken gezorgd dat er iemand bij me in huis was en op een gegeven moment het alleen gaan proberen.
Voordat de jongste een jaar was, was ik van de medicatie af. Achteraf ben ik erg blij dat ik met die medicatie begonnen ben.
De periode daarna ging het goed, voelde me wel af en toe down, maar niet meer zo extreem. Sinds ik aan de pil ben merk ik wel dat ik me opgewekter voel.

Succes met je gevoel en als je het niet vertrouwd, trek aan de bel bij de huisarts of het cb!
Tegen mij werd ook gezegd dat er veel vrouwen zijn die dit hebben maar niet iedereen herkend het of doet er iets mee. Ik ben blij dat wij snel aan de bel getrokken hebben en zodoende hulp hebben gekregen.

Lees eens wat columns op http://www.mamas-coach.nl/

Volgende maand komt ze me interviewen voor haar boek over de grijze wolk. Denk voor veel vrouwen herkenbaar!

Sorry, de link doet het niet

Ik heb het ook gehad, na de bevalling van de 2e.
Moeilijke baby, veel huilen, en ik kon alleen maar meedoen.
Het was echt weer zo zoeken.....mijn 1e sliep in de kinderwagen en de 2e vond het verschrikkelijk.
Voelde me eigen hele dagen rot, schuldig tegenover de 1e omdat ik weinig tijd voor haar had.

Voelde me zenuwachtig, maakte me druk hoe ik in godsnaam eten op tafel moest krijgen 's avonds, hoe ik me huishouden moest doen, en toch tussendoor was ik ook trots....jee zeg, ik had gewoon 2 gezonde kinderen, jongen en een meisje. Wat zeurde ik dan? Ik tankte 's avonds even bij....was mijn man thuis en ging ik een heel eind met de hond lopen. Alleen, heerlijk....en ik ging vroeg naar bed, mijn man deed de laatste voeding.
Gelukkig sliep de 2e 's nachts redelijk dus kon ik een beetje slapen....maar ik vond het zoooo moeilijk, al die gevoelens die je hebt en er geen raad mee weet.

Na een half jaar werd het wat minder... maar echt mezelf dat was ik toch pas na ruim een jaar. Het werd allemaal weer makkelijker, voelde me beter.

Ben trouwens ook heel benieuwd naar het boek.

Ik heb het ook gehad bij mijn eerste, heb toen zelfs hulp gehad van een psycholoog. Bij mijn tweede ging het gelukkig een stuk beter maar ik werd toen ook goed in de gaten gehouden. Maar dat angstige en opgejaagde gevoel herken ik heel goed.

Hoe gaat het nu?

Oh ja dat herken ik ook nog wel, dan werd ik 's morgens wakker en dan dacht ik al: was het maar alvast vanavond.
Ja lekker vakantie, dat is dan al een klein beetje rust in de tent...alhoewel?

ah meis wat ontzettend rot voor je. Wil je even een dikke knuffel geven Het komt wel goed hoor, hou daar wel vertrouwen in!

o wat herken ik je gevoel. Ik lig ook vaak op bed te denken.. o nee, weer een dag, weer afwassen, eten maken, luiers, enz.. en dat gehol om kind 1 op school te krijgen enz.. stom want ach, het zou toch zalig moeten zijn, maar zo voelt het bij mij ook niet. ik heb ook vreselijk veel last van mijn darmen, neem nu ad en hoop dat het snel werkt en dat het zomer wordt.. ik lees nog effe met je mee en stuur je een dikke knuffel, je bent niet de enige die zich zo voelt. Al lijkt dat soms wel zo!

Meid, dit klinkt niet goed! Dit is geen babyblues meer hoor! Zo opzien tegen de dag is niet normaal. En misschien komt het door de hormonen, maar dat wil nog niet zeggen dat je hier geen hulp bij moet zoeken. Volgens mij moet je eens heel assertief met jouw huisarts gaan praten. Zoals ik het nu lees, gooit die het puur op de hormonen, en dat je je ritme/plek/lichaam weer terug moet vinden , en wuift 'ie dingen als mogelijke depressieve klachten weg. Doorpakken dus, en hem laten luisteren naar jouw klachten van opzien tegen de dag, je kind mee willen geven aan andere mensen, etc!

heb juist het omgekeerd als ik na de bevalling weer met hormonen begin (nu een spiraal) dan word ik juist depri van

---

kijk niet achterom kijk voor je anders val je