woedeaanvallen

Allereerst, ontzettend goed dat jullie hulp zoeken, zal jullie allemaal ten goede komen!
Hebben wij ook gedaan en heb er veel van geleerd <3

Onze oudste (inmiddels 10) had ook enorme woedeaanvallen.
Deze komen voort uit zijn ADHD.
Wat zij heb leren is dat wel bekend is waarom hij deze woedeaanvallen krijgt,
maar dat het geen excuus is en goed te keuren is, maar we dus op zoek moeten gaan hoe hij er het beste mee om kan gaan.

Dit is lastig, zwaar en erg moeilijk.. Het is vaak diep ademhalen en opnieuw beginnen.

Ook hier gaat het ver: hij heeft zijn hand wel eens door het raam geslagen waardoor hij gehecht moest worden, heb meerdere gaten in de deuren zitten en hij heeft al heel vel op zijn kamer kapot gegooid...

We moeten ook erg om de jongste denken wanneer dit gebeurd omdat hij in zijn blinde woede geen rekening nog kan houden met anderen (al moet ik zeggen dat nu na een aantal jaren hij het langzaam begint te leren!!)

Maar belangrijk voor jezelf is te beseffen dat ze dit niet doen omdat ze het nou zo leuk vinden...
Erkennen dat dit voor de kinderen zelf ook heel lastig is.

Maar hem uit de weg gaan maakt het enkel moeilijker, omdat hij zo niet kan leren er mee om te gaan (ik begrijp je houding overigens volledig).

Inmiddels zie ik mijn zoon boos worden, het knalt enorm snel, je kunt weinig doen om het te voorkomen maar ik zeg zodra ik zie dat het mis kan gaan: ik zie dat je boos wordt, jij hebt het in de hand, je maakt geen spullen kapot en blijft van iedereen af. Afkoelen kan boven.
En dan wordt er echt nog wel met de deur geslagen ;-) maar dat doen andere kinderen ook wel. Stampen op de trap gebeurt dan ook gewoon, maar ook dat vind ik geen ramp, boosheid moet er uit.
Maar sinds kort merkt hij dat hij het zelf in de hand heeft...

Wanneer het mis gaat kan ik hem op dat moment nog niet terecht wijzen... Maar als ik de stappe nzie die hij al heeft gemaakt gaat ook dat wel goedkomen.

Alleen hier gebeurd het bijna niet meer.. Gelukkig. Want hij heeft nu medicijnen die dit veel beter controleren. Ook dit werkt mee aan het beter leren hoe hij er mee om moet gaan...
Alles wat wij al redelijk standaard in ons hebben zitten moet hij van buitenaf leren... Kost tijd...

 

En mogelijk is dat ook zo bij jouw zoon, dat het niet een intern iets is, maar dat hij het extern moet leren... Daarom is hulp erbij zo ontzettend goed en belangrijk.. Zij kunnen je leren hoe jij er het beste mee om kan gaan, want wat ik doe bij mijn zoon kan voor de jouwe wel minder goed werken bijvoorbeeld.

Maar kan genieten als hij merkt dat hij meer in de hand heeft dan hij dacht te hebben... Hij kan ook echt trots zijn als hij redelijk goed door een boze bui heen is gekomen. En dat maakt al het harde werken goed 

En we praten trouwens ook op momenten dat hij niet boos is, dat ik uitleg waarom ik iets op een bepaalde manier doe, hoe hij kan reageren (wat vind jij goed? Mijn oudste mag van mij in zijn kussen schreeuwen, stampen, een hele harde gil eruit gooien want dat lucht bij hem heel erg op, boxen tegen zijn kussen).
Geef hem een veilige optie waarin hij boosheid kwijt kan. Maar leer hem dat op een moment dat hij niet boos is.
Maak hem goed bewust van het feit dat hij verantwoordelijk is voor zijn acties, maar dat jij hem ook erin vertrouwd dat hij dat gewoon kan gaan leren, mogelijk met moeite, maar dat jullie het samen doen.

Mijn zoon voelde zich eerder altijd heel eenzaam, omdat hij de enige was die zo 'gek' reageerde.
Zo belangrijk dat hij besefte dat hij niet alles was.

Dat zijn goede tips Boterbloem, daar kan ik ook wel wat mee Hier ook een mannetje met enorme driftbuien. Eigenlijk al van jongs af aan. Toen uitte het zich in hoofdbonken, kopstoten uitdelen en schreeuwen en schelden. Nu slaan, schoppen, met spullen gooien. Hooggevoeligheid en moeite met prikkelverwerking speelt hier ook. Het is een heel lief en zacht mannetje, dat bij vreemden niet boos durft te worden en thuis bij het minste of geringste ontploft. We proberen hem te helpen, ook met steun van de kindercoach op school, maar het is soms lastig, zeker ook voor hem zelf. Hij wordt heel verdrietig als hij een woedeaanval heeft gehad,

Hier ook een met woedeaanvallen. 
Hij is inderdaad erg verdrietig als het weer gebeurd is. 

Hier zien we het al van verre aankomen. We kunnen dan ontwijken maar de prikkels blijven dan stapelen en de uitbarsting wordt alleen maar groter. Soms dagen we hem dus ook uit....

Jullie zoeken hulp, dus ik ga ervan uit dat het al even duurt.Hopelijk krijg je handvaten.

Mijn hittepit van 8 is altijd al met moeite te hanteren maar was een paar weken geleden helemaal op. woede verdriet, alles een wirwar van narigheid. Ik heb hem een aantal keren een dag in de week thuis gehouden.

Het is bijna het einde van het schooljaar. allemaal leuke dingen op school.. maar voor hem veel te veel. Alle kinderen zijn druk. KLas van schrik niet 34 kinderen. Zijn juf is toe aan vakantie en zit zelf denk ik op of over de grens van ( weer) een overspannenheid. Ik doe het met mijn andere kinderen niet dat thuishouden. Maar voor hem is die dag af en toe gewoon net genoeg om de boel in de lucht te houden zonder grote escalaties.  Want die zijn voor hem ook niet goed. Zeker niet als het op school gebeurd. Ik hoef dus niet uit te lokken. Maar ben tegenwoordig gelukkig vaak in staat om op tijd genoeg rust in te bakken.


Ik doe trouwens ook niet geheimzinnig naar school en zeg gewoon dat hij thuis is omdat hij overprikkeld of oververmoeid is.

Te lang gedaan over mijn verhaal, dus het is weer weg

Even kort dan maar..

Ik heb een zoon van 13 met syndroom van Asperger. Samen hebben wij een prikkelemmer bedacht ( naar het gezegde: dat deed de emmer overlopen). Hij heeft daar zelf een score aan gekoppeld van 0 tot 100 en kon zo heel concreet aangeven aan ons en school als het hem te veel werd. Hier is later met begeleiding een emotietrap bij gekomen. Wat kun je doen bij een bepaalde mate van geprikkeldheid. Bijv. iets voor jezelf doen (boekje lezen, vingerbreien) of naar een rustige ruimte en in het alleruiterste geval: naar huis. Als het thuis te veel is kan hij naar zijn kamer. Daar ligt ook een bokszak. Dit gaat heel goed, het meeste heeft hij namelijk zelf bedacht, dat is voor hem heel belangrijk. De keren dat het mis ging werd er niet naar hem geluisterd, bijv. omdat er een invaller voor de klas stond, 1 keer letterlijk gehoord dat de leerkracht het teveel moeite vond.

Ook ik hou hem thuis als hij te moe is. Hij kan dan namelijk bijna niet meer filteren en is dan ontzettend prikkelbaar. (Op die dagen heeft hij een klein emmertje, zoals hij dat zelf zegt)

Ik heb met onze zoon afgesproken dat wanneer er iets gebeurd wat op dat moment niet opgelost kan worden hier een gepaste straf op zal komen...

 

Gooit hij zijn tas op de grond maar kan ik op dat moment er geen punt van maken dan waarschuw ik hem: ik wil dat jij nu je tas oppakt, anders zal er een andere consequentie volgen WAAR JIJ ZELF VOOR KIEST als jij je tas niet pakt. De grote letters zijn voor hem belangrijk anders is het in zijn ogen mijn schuld als er een ander gevolg is.

De consequentie wordt binnen pas besproken...

Want als hij buiten flipt schaamt hij zich achteraf zo intens dat het hem doodongelukkig maakt. En omdat hij er weinig aan kan tegenhouden wil ik dit absoluut niet voor hem. Maar ik wil hem er ook niet vanaf laten komen zonder gevolgen omdat hij anders door kan blijven gaan met dit gedrag en ik het maar accepteer.

Maar lastig he? Ik vind het ook telkens nog een enorme zoektocht.

Ik vind het vooral moeilijk dat hij aan sommige dingen weinig kan doen, maar wel de gevolgen telkens moet dragen. Tegelijkertijd wil ik hem zo goed mogelijk klaarstomen voor de maatschappij en kan ik het dus niet maar tolereren. Wordt hij ook echt geen leuker mens van als ik dat doe.

En nu zie ik dus ook het positieve gevolg van door blijven zetten! En nog mooier: hij ziet het ook! En hij is (terecht) enorm trots hierop. Wat mijn dochter komt aanwaaien moet hij voor vechten. Hier staat ook vaak iets positiefs tegenover. Lekker vissen met zijn vader om het te 'vieren' bijvoorbeeld. En dan vier ik met mijn dochter thuis dat zij het ook zo goed kan hihi.

Ik weet niet hoe het met autisme en andere stoornissen zit, maar bij ADHD werken positieve prikkels enorm door. Daardoor blijft het hangen. Dus het klinkt misschien raar dat wij het vieren maar daardoor landt het goed.
We vieren het overigens in aandacht, niet in kadootjes ofzo.

Momenteel is de afspraak met mijn zoon dat hij niet voor een bepaalde tijd geen internet mag gebruiken.
Hiermee is hij enorm gestraft, hij kan ook echt huilen dat hij zo baalt dat hij niet meteen heeft geluistert.

Heb hem goed uitgelegd dat dat ook het idee van een straf is, want je kunt hem bijna nergens mee pakken...

Mocht de tas kapot zijn dan moet hij klusjes doen om het af te betalen (waarmij hij zeg maar geld zou verdienen...).
Dat kan soms best laaaaaange gevolgen hebben.
Dit doen wij niet bij alles, want er gaat hier veel stuk ;-)
Maar hij moet wel de gevolgen weten.

Mijn kinderen konden absoluut niet slapen als ik ze vroeg naar bed bracht. Zoon zat dan te huilen dat zijn hoofd zo druk was. Ik ben ze gewoon later naar bed gaan brengen en dan slapen ze veel beter. Doorslapen is geen probleem (meer).

Mijn zoon heeft zo af en toe een woedeaanval. Meestal gebeurd dit als hij moet en overprikkeld is. Mijn zoon heeft pdd-nos en adhd. Gebruikt methylfenidaat en melatonine. 

Maar als hij vrij is geef ik de methylfenidaat niet. En dan komt het wel eens voor. Dan stuur ik hem naar zijn kamer om even af te koelen. Als hij rustig is, mag hij terug komen en praten wij erover. En hoe we de volgende keer het kunnen aanpakken zodat het minder wordt en uiteindelijk verdwijnt. 

Zoon is 10 en zie wel een beetje op tegen de pubertijd. Weet van mezelf dat ik geen schatje was. Zeg maar gerust verschrikkelijk. Maar dat duurt hopelijk nog even. 

Jij sterkte en hopelijk heb je wat aan de tips en gaat het voor jullie werken.

Wat fijn om hier tips en adviezen te lezen! Hier ook veel woede aanvallen bij dochter, nu helemaal, zo tegen de vakantie.

Ik lok woedeaanvallen alleen uit als ik weet dat het er onvermijdelijk aan zit te komen, op momenten waarop het niet uitkomt. En dan vooral dat het hém niet uitkomt. Als hij bijv vanmiddag een kinderfeest heeft.

eerste reden: dan hoeft hij niet de hele middag op zijn tenen te lopen om het tegen te houden maar kan gewoon genieten van het feestje

tweede reden: na een hele dag 'uitstellen' kunnen we anders een enorme klapper verwachten.

hoe ik dit doe: eenvoudig. Natuurlijk weet ik aan welke dingen hij een hekel heeft (hier bijv douchen, zijn spel moeten onderbreken om voor mij zijn gymtas leeg te halen, etc). Als hij op scherp staat en ik hier star in ben dan heb ik gegarandeerd een driftbui. Maar op die momenten zijn ze nog redelijk te hanteren. En dan is hij weer even ontladen.

Om maar aan te geven dat ieder kind anders is..

Ik zou bij mijn zoon nooit een woedeaanval uitlokken, hij is daarna helemaal op en zou niet naar het kinderfeestje kunnen. Hier kan hij de prikkels afbouwen (emmertje legen) door iets voor zichzelf te doen.

Hier hebben we vaste consequenties op negatief gedrag, zo wordt hij niet verrast. En bij mijn zoon (en volgens mij alle kinderen, ASS, ADHD, HSP of "gewoon") werkt positief belonen nog altijd het best. Ook die beloningen zijn al bepaald. Zo zou je bijvoorbeeld voor iedere keer dat hij bij thuiskomst zijn jas netjes ophangt, gymtas leeghaalt een punt kunnen geven. Vervolgens kun je dan weer voor een bepaald aantal punten beloningen kunnen geven. Voor mijn zoon is 3 punten bijv. 30 minuten digitijd. Bij 5 punten gaan we samen koken of bakken. 10 punten is gaan zwemmen enz. En alles staat zwart op wit.

Ik vind zelf de puberteit he-le-maal geweldig! Hij begint meer de humor van dingen in te zien. Is rustiger aan het worden, want hij heeft nu juist handvatten om met lastige emoties om te gaan. En ik heb al jarenlange ervaring met een dwars kind dat zelf wil bepalen (want hij heeft enorme behoefte aan voorspelbaarheid en voorspelbaarheid is controle). We lachen hier wat af thuis.

Wat ik me ook nog bedacht.. wij hebben ook geleerd om te proberen te achterhalen wat  er aan het gedrag vooraf gaat. Bij onze zoon is dat eigenlijk altijd als het anders gaat dan dat hij in zijn hoofd heeft, in combinatie met veel prikkels vooraf. Het is bij hem een probleem met "schakelen". Wij hebben toen een tijdje opgeschreven wat er aan een woedeaanval vooraf ging en zijn er zo achter gekomen.

Hier geen probleem met niet naar school willen. Ook niet als ik hem af en toe thuis houdt.

wat ik nog wou delen.  Negatieve prikkelgever is hier trouwens ook tablet/ wii/ nintendo. dus dat mag wel, maar beperk ik ontzettend. Als ik dat niet doe heb ik een onhanteerbaar monstertje in huis.

Quote Cir:

Up-dateje voor de geïnteresseerden. Mijn zoon is inmiddels getest. Er zijn geen aanwijzingen voor een stoornis uitgekomen. Wel heeft hij een disharmonisch intelligentieprofiel. Verbaal 123 en Performaal 109. Misschien dat hier frustraties uit te verklaren zijn? Op school gaat het leren niet goed. We krijgen een gesprek met de psych, intern begeleider en juf op school.  Er is een vermoeden van dyslexie. Misschien kan hij hier eerder op getest worden. Sinds hij weer naar school gaat zijn de woedeaanvallen ook weer toegenomen.

cir, ga eens lezen over hoogbegaafdheid, klinkt misschien gek. herken de score en de kloof ook enorm. hier hebben we nu een kindercoach en we hebben structuur gebracht in zijn leven. op facebook zijn er diverse groepen voor ouders van hoogbegaafde kinderen. er ging een wereld voor me open van herkenning, handvaten, tips, trucs. en nee een hoogbegaafd kind is niet een heel slim goed lerent kind, het is zoveel meer en anders. (wij zitten nog in de ontkenningsfase geloof ik lol). als je wil kun je ook prive contact opnemen met me als je meer wil weten. zoek anders op google maar eens op kloof viq (verbaal iq) en piq (performaal iq). mijn kind had 128 en 102 met verwerkingssnelheid van 99. de kindercoach die we nu sinds 1,5 week hebben gaat met hem en school aan de slag. school doet niets vanwege de kloof, kindercoahc zegt je moet juist iets doen want 128 is gewoon begaafd/hoogbegaafd.

---

live is not about finding yourself, it's about creating yourself

Als de woedeaanvallen toenemen zodra hij naar school gaat dan moet je dus bij school aankloppen en kijken of er aanpassingen mogelijk zijn. Daar loopt zijn emmertje vol en dat moet daar geleegd worden en niet thuis. Nu ligt het ook vaak aan school of ze daar aan meewerken.
Mijn dochters hebben autisme en adhd en angststoornis. De jongste krijgt enkele aanpassingen op school waardoor het al iets makkelijker voor haar is. Zo heeft ze een vast plekje vooraan in de klas maar wel overzicht. Zo mag ze in de kleine pauze kiezen met wie ze wil spelen omdat ze altijd moeite had om te kiezen en met teveel kinderen tegelijk spelen werd haar te druk en ze mag het laatste kwartier afschakelen in school, dwz het laatste kwartier iets op de gang doen, dit kan kleuren zijn of op de computer of een puzzel maken, mag ze zelf kiezen. Dit werkt redelijk, maar komt heus nog wel es overprikkelt thuis. We laten haar dan uitrazen, mits ze niemand pijn doet en niet met spullen gaat gooien. Doet ze dit wel dan staan daar consequenties aan vast en dat weet ze. Het is zover dat de oudste (adhd) bang is voor haar jongste zusje, vreselijk! Gelukkig durft ze zich wat beter te weren, ook al is geweld de oplossing zeer zeker niet. Maar de oudste hoeft zich ook niet alles te laten gevallen van de jongste.
Het blijft een gepuzzel en wat de ene dag wel werkt, dat werkt de volgende dag niet meer, typisch kenmerk van autisme. Zo blijf je dingen uitproberen en soms wordt je dat te veel. Gelukkig zijn er ook genoeg goede dagen en daar put je dan weer energie uit.

---

Mama van Tatum (05-02-2008) en Renske (20-05-2009)

Er kan ook omzekerheod achterzitten, dan gaan ze dat overschreeuwen
Ooit een afevering van geweest op de EO schatjes
Ik heb dat altijd onthouden omdat mijn dochter in die periode ook zo was

---

mv 4 kinderen