dochter erg verlegen

Mijn zoontje was tot zijn 4e erg verlegen en bleef soms gerust een hele middag aan mijn been plakken (bij kinderactiviteiten met heel veel andere kinderen die gewoon gingen spelen). Ik ging ervan uit dat hij op de basisschool ook zo zou doen en dat hij niet snel aansluiting zou vinden met de andere kinderen. We hebben echt een school gezocht die mij hem past. Hij voelde zich echter meteen op zijn gemak doordat er veel kinderen zoals hij waren. Hij sprak direct regelmatig af met een klein clubje vast vriendjes en vriendinnetjes. Ik zorg dat ik zo vaak mogelijk 'ja' zeg als hij met iemand wil afspreken (ook al komt het soms echt niet handig uit, hihi).

Mijn tip (ook al was mijn zoontje dus veel jonger) is: Zoek gelijkgestemde kinderen op (dus de club waar ze al meer optrekt) en ga daar leuke dingen mee doen (bv. een nep-optreden thuis met 2 vriendinnetjes), maar ga niet forceren met extreme activiteiten e.d.

Ik zou er niet teveel aan doen/ nadruk opleggen, ze is goed zoals ze is  en haar de ruimte geven heeft om te ontdekken wat voor haar het beste werkt. Het valt voor een deel onder de sociaal emotionele ontwikkeling en soms kan die stap zomaar ineens gezet zijn. Wel zou ik met de juffen bespreken dat ze bang is dat er een juf boos wordt op haar, tussen leerkracht en leerling hoort er een goede vertrouwensrelatie te zijn, dus dat is iets wat de juffen kunnen oppakken.
Als het haar op een gegeven moment echt sociaal in de weg gaat zitten dan kan je altijd nog op zoek gaan om haar te helpen.

---

mv M 30-04-2001 en J 02-01-2005


Men moet menselijke handelingen niet bespotten, niet betreuren, niet veroordelen, doch begrijpen.

Spinoza 1670

Ik was zelf als kind extreem verlegen. Praten in een groep is nog steeds niet mijn favoriet. Mijn kinderen werden ook vooral toen ze jonger werden door anderen als heel verlegen beschouwd. Verschil is dat de omgeving bij mij vroeger sterk benadrukte hoe raar, anders en stil ik was, waardoor ik me nig meer ging terugtrekken en me ongelukkig voelde. Bij mijn kinderen heb ik altijd benadrukt dat ze helemaal goed zijn zoals ze zijn. Wel heb ik ze beiden met periodes door een kindercoach laten ondersteunen mbt hun weerbaarheid. Nu zijn ze groter en zijn het ontzettend open, lieve en sociale kinderen in gezelschap waar ze zich geaccepteerd voelen. Ik geloog ovetigens absoluut niet in het woord verlegenheid. Het is een 'symptoom' van iets anders. Zowel ikzelf als mijn kinderen zijn zeer hooggevoelig, merken direct hoe een sfeer is en hoe mensen over ons denken etc. En de hoeveelheid indrukken is in gezelschap ook heel groot. Als je daar gevoelig voor bent, dan trek je je automatisch wat terug. En mensen die dat niet snappen zeggen dan dat je verlegen bentZou er dus kortom niet te veel mee doen, kans dat ze dan het idee krijgt dat er iets mis is met haar en dat is niet zo.

Dank voor jullie reacties. Ik ga zeker mijn best doen om haar het gevoel te (blijven) geven dat ze goed is zoals ze is. En alle succesjes vieren, niet pushen. Er zijn voor haar. Mocht het niet beter gaan of erger worden dan kan ik altijd nog naar een kindercoach of iets dergelijks gaan.

Wij hebben voor de oudste een kinder oefentherapeut ingeschakeld. Binnen 3 maanden is ze van kind wat met kromgetrokken schouders en zachtjes hoi mompelend op het schoolplein smorgens, veranderd in een meid die rechtop staat, duidelijk iemand aankijkt en hoi zegt.

Vanaf groep 1 al faalangstig; wat meteen door de juf is aangepakt, die ging er niet in mee, bereidde haar wel voor. Straks gaan we in de kring dit bespreken en 'moet' jij ook wat zeggen. Daar kon ze dan over nadenken. De juf had veel geduld, liet haar niet wegkomen met stilte's enz. Ook de groepen erna heeft ze gelukkig elke keer een juf gehad die er wat mee deed. Toch was het niet genoeg.
We hebben een heel gevoelig meiske dat zooo graag aansluiting wil, maar door haar houding werd ze niet gezien (en gehoord).
In januari zijn we gestart met Psycho Motorische Therapie. Ze leert hoe ze haar motoriek in kan zetten om zich weerbaarder te maken, die schouders zijn naar achteren gegaan. Oefeningen niet alleen om de psyche sterker te maken, maar ook oefeningen om haar te laten gronden, letterlijk steviger in haar schoenen te laten staan.
voorbeeld; in het begin moest ze in een hoepel staan, de therapeut ging dan zachtjes duwen. Ze moest proberen niet buiten de hoepel te raken. Dit bracht letterlijk een stukje evenwicht. Het is lastig uitleggen, maar als je je fysiek weg laat duwen, dan laat je psyche dat ook makkelijker toe.
Onze meid kreeg alles in dezelfde grootte 'blokken' binnen, ze leert nu hoe ze dit kan 're-sizen'. Die ene opmerking; is die nou echt zo erg? Moet je daar echt wat mee? Niet? Dan ook echt weg ermee. Ze leert ook hoe ze dit dan weg moet sluizen.

Voor ons is ze altijd goed geweest, dat zeggen we haar ook, maar zelfs goede mensen hebben in sommige dingen wat hulp nodig. Voor hoofdpijn neem je een paracetamol, voor het niet zo makkelijk omgaan met je gevoel, ga je naar iemand die je daarbij helpt. Je kan niet alles meteen goed; dat moet je leren.