Het is woensdagavond 13 april 2011. Het is mijn vrije avond en ik zit gezellig met vrouw en kinderen naar de televisie te kijken. Opeens klinkt het sms-geluidje van mijn werktelefoon. Ik ga zo wel kijken, als het belangrijk is, dan bellen ze wel, denk ik bij mezelf. Vrijwel direct hierna nog een sms en nog een. Nu word ik toch wel nieuwsgierig. Ik pak de telefoon en lees: ‘Alles goed met je?’ ‘Waar ben je?’ ‘Ben je aan het werk?’ En meer van dat soort berichtjes. Ik bel mijn broer, een van de afzenders. Van hem hoor ik het verschrikkelijke bericht. Er is een politieagent neergeschoten in Baflo, een dorpje in de provincie Groningen.

Een tsunami aan vragen gooi ik over hem heen, maar hij kan me niets meer vertellen. Ik leg de telefoon neer en vertel mijn vrouw wat er is gebeurd. Zij kent me en kijkt niet vreemd op als ik direct mijn spullen pak en naar het bureau vertrek. Maar eerst geef ik haar en de kinderen een stevige knuffel. Onze 6-jarige, de oudste van de twee, merkt dat er iets bijzonders aan de hand is

Onderweg naar het politiebureau vliegen de vragen door mijn hoofd: Wie is het? Hoe is het gebeurd? Wie waren erbij? Zoveel vragen. Ik ben zo in gedachten dat ik schrik dat ik al bij het bureau ben en mij de weg, die ik zojuist gereden heb, niet eens meer kan herinneren.

In het politiebureau is het nog rustig. Er komen net twee collega’s het hek binnenrijden. Het zijn de collega’s van de noodhulp die net uit Baflo komen. In hun gezichten lees ik van alles. Onmacht, woede en verdriet. Van hen hoor ik het verschrikkelijke nieuws. Collega Dick Haveman is zojuist tijdens de dienst om het leven gebracht. Zij hebben nog geprobeerd Dick te reanimeren, maar hun poging mocht niet meer baten. Ze vertellen mij in het kort wat er is gebeurd: de dood van Renske Hekman, de zoektocht naar de verdachte, het gesprek tussen de meldkamer en Dick, de schotenwisseling die via de portofoon te horen was en de aanhouding.

Terwijl we staan te praten komt er nog een collega het hek binnen. Zij is net als ik nog in burgerkleding. Ook zij heeft het nieuws gehoord en besloot eveneens direct aan het werk te gaan.

Samen staan we buiten te praten over Dick. Een paar dagen geleden zaten we nog met hem aan de koffietafel. En nu… nu is Dick er niet meer. Het is allemaal zo onwerkelijk.

Kort hierop komt de bureauchef binnen. Aan haar vragen we of wij iets kunnen betekenen. Of wij ons om moeten kleden in uniform en of we naar Baflo kunnen. Zij zegt ons nog even te wachten omdat ze nog niet alles weet. Wij willen echter niet wachten, we zijn doeners en besluiten om alvast ons uniform aan te trekken. Nog geen vijf minuten erna komt de chef al weer naar ons toe met het bericht: ‘Ga maar en zie maar wat jullie daar kunnen betekenen. Dan kunnen de collega’s die er verder bij betrokken waren terug naar het bureau.’

Al snel rijden we richting het station van Baflo. Onderweg praten we over Dick en over wat we tot nu toe weten. Bij het station staat het vol met politievoertuigen en ambulances. Van de collega’s ter plaatse horen we waar het gebeurd is en we lopen in de richting van de plaats delict (pd).

Vanachter een gespannen politielint zie ik het lichaam van een motoragent op de grond liggen. Dat moet Dick zijn. Ik wil naar hem toe, terwijl ik weet dat ik toch niets meer kan doen. Er is niemand bij het lichaam. Een soort van boosheid en onbegrip bekruipt mij. Waarom is er niemand bij hem? Waarom ligt hij daar nog? Waarom gebeurt er niets?

Deze gevoelens maken snel weer plaats voor professioneel denken. Natuurlijk moet er onderzoek gedaan worden en mag je de pd niet op. Hier kan ik niets meer betekenen en ik loop terug naar het station. Onderweg zie ik een politieauto staan waarvan de ramen stuk zijn. Ook deze plek is afgezet met lint. Het blijkt dat er op de auto geschoten is.

Bij het station voegen mijn collega en ik ons bij de chef van dienst die ter plaatse de boel probeert te coördineren. Aan hem vragen we wat we kunnen doen. Mijn collega blijft bij hem en wordt zijn notulist, zodat alles wat er geregeld en gedaan moet worden direct goed vastgelegd wordt. Mij wordt gevraagd of ik naar de woning van het eerste slachtoffer, Renske Hekman, wil gaan en daar de pd wil bewaken, totdat een team van forensische opsporing daar onderzoek heeft gedaan.

Ik stap weer in de auto en rijd naar de woning van Renske. Onderweg komen mij twee politievoertuigen tegemoet. Het blijken collega’s van politie Emmen te zijn. Ze vragen mij waar ze zich kunnen melden. Ze zijn direct na de melding naar Baflo gegaan om de collega’s ter plaatse te helpen. Het geeft mij een goed gevoel om de betrokkenheid van de collega’s te zien.

Bij het adres van Renske zie ik haar levenloze lichaam in de woning liggen. Ik pak de linten uit de auto en begin de boel verder af te zetten. Dan gebeurt er een tijd niks. Momenten dat je na begint te denken. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Waarom dit, waarom dat, waarom…?

Gedurende de rest van de nacht krijg ik stukje bij beetje van collega’s die langskomen te horen wat er precies gebeurd is. Een buurtbewoonster voorziet me van koffie, ook zij kan niet slapen. Uiteindelijk komt de forensische opsporing en ook mijn aflossing. Ik mag naar huis.

Op het bureau teruggekomen zie ik allemaal onbekende collega’s. Het blijken collega’s uit de regio Rotterdam te zijn. Ze hebben zich aangeboden om hier in het hoge noorden te gaan werken om de collega’s van de betrokken bureaus te ontlasten. Fantastisch gewoon. Het geeft een gevoel van één grote familie.

Als ik even later thuis ben, vraagt mijn zoontje wat er is gebeurd. Hoe leg ik dit aan een kind van 6 uit? Maar ik wil het hem zelf vertellen, dus ik doe mijn best. Het is wel moeilijk en mijn uitleg zit vol emotie. Ook vertel ik hem dat het Dick Haveman is, de man van zijn eigen juf Gradeke. Ik zie het kereltje denken. Dan zegt hij opeens: ‘Het had papa dus ook kunnen zijn!’ en hij grijpt me vast. Ja kerel, het had papa ook kunnen zijn.

Ik geef de beide kinderen nog een kus voor ze naar school gaan en probeer dan zelf nog wat te slapen. Ondanks dat ik al heel lang op ben, kan ik de slaap maar moeilijk vatten…