apart gedrag dochter

Ik vind het lastig om een beeld te krijgen bij je verhaal.
Alle dingen die je noemt kunnen heel normaal zijn voor een 3 jarige (verwachten jullie niet teveel?)
Maar het zou ook wel wat kunnen zijn.
Vind het wel lastig te lezen dat zowel je man als opa en oma haar afwijzen. Je kunt gedrag afwijzen, maar dit voelt een beetje als afwijzing van haar persoontje.
Daarom...en om te toetsen of er toch meer achter zit als leeftijd, pittig en/of gevoelig, zou ik eens ergens professioneel advies inwinnen. En dan denk ik vooral aan een oriënterend consult met een kinderpsychologe of orthopedagoog. Kan ook veel te zwaar ingezet zijn, maar dan weet je dat ook.
Bovendien kan het helpen om gedrag naar je man en evt zijn ouders uit te leggen. Soms is het beter dat een buitenstaander dat doet.

Ik vind dat het probleem bij jouw man ligt, niet bij jouw dochter.
Jouw dochter reageert zo op jouw man omdat ze door hem zo wordt behandeld.

Ik zou het vreselijk vinden als mijn man zo over ons kind zou denken.
En natuurlijk voelt ze dat aan.

blijft lastig hoor om je vinger op te leggen, als ik nu meer van je lees denk ik:
tja, als mensen mij niet oke vinden gooi ik ook mn kont tegen de krib. Jouw dochter doet dit ook.

haar vader, haar o & o voelen dit blijkbaar naar haar toe, en een kind is niet gek natuurlijk....

ik zou het echt eens opengooien met je man, dit moet echt even goed uitgesproken worden en idd misschien wel praten met iemand die er verstand van heeft?

we hebben het over een kind die volledig afhankelijk is van haar papa en mama..

daarnaast vind ik het voor jou ook allemaal vrij zwaar en verdrietig en ook dit voelt je kind..

Oei heftig die uitspraak van je man. Het verhaal valt voor mij nu wel meer op z'n plek. Ik denk dat je dochter voelt dat ze niet 'gewenst ' is door notabene haar eigen vader en opa en oma. En dat voor een 3,5 jarig meisje....triest.
En om meteen bij thuiskomst al te roepen dat als het zo moet het niet meer hoeft? Denkt hij nu echt dat ze zich dan anders gaat gedragen? Ik zou zelf ook mijn kont tegen de krib gooien na zo'n opmerking. Het enige wat je dochter hiermee probeert te bereiken is aandacht. 
Verder geef je zelf al aan dat je man niet veel doet met de kids, dat zou voor mij persoonlijk wel een issue zijn. Ik zou daar eens een serieus gesprek over aangaan. Komop zeg, jullie hebben ze toch samen op de wereld gezet. 

vind ik weer erg gechargeerd.sorry. Ik wilde ook geen 4e kind. Het is er gekomen en ik hou loei veel van hem. Maar van mij had het niet gehoeven. Ik weet dat mijn man dat ook weet. Sterker nog, mijn man wilde eigenlijk al geen derde meer.  En dat weet ik ook . Toch gaan we voor alle 4 door het vuur als het moet.
Alleen zo'n opmerking plaatst het voor mij zeker niet in een ander licht.

Als je kind constant zo reageert.. dan is het toch ook gewoon niet leuk?   En een kind hoeft ook niet altijd maar leuk te zijn, Maar dit is wel een situatie wat aan gedaan moet worden, door je man en door jou.

Als je nou je gezoek naar oorzaken heel even loslaat.. gedraagt je dochter dan als een normale 3,5 jarige met haar buien? of is er meer aan de hand?

Als het nog binnen het normale past zou ik nu gewoon duidelijk gaan sturen op belonen van positief gedrag en ook echt gaan corrigeren van slecht gedrag ( ook naar je man!!) dus als ze er weer door heen tettert als je man praat dan doe je er wat aan. Als jij in de kinderopvang werkt dan heb je vast genoeg handvaten om dat op te lossen. Dus ergens laat JIJ het ook bestaan.
Door het niet  te stoppen, voedt je het.

Als het niet meer in het normale past en jij kunt dit niet veranderen dan denk ik dat ik eens hulp ging zoeken. Je hebt heel mooi video monitoring van je gezinsituatie en een ander haal daar vaak heel makkelijk uit waar je zelf blind voor bent. en misschien is dat de vader, misschien ben jij het, en misschien is het je kind of een hele vervelende interactie van jullie allemaal.  maar misschien is er ook wat anders aan de hand.

Heb je al eens met je man om de tafel gezeten.

Als ik je verhaal zo lees, komt je dochtertje over als een heel gevoelig kind.
Dat haar gevoel letterlijk en figuurlijk probeert te overschreeuwen.

Ik zou om te beginnen eens met je man om tafel gaan zitten. En bespreken wat jullie je kinderen willen meegeven en hoe jullie beide in de opvoeding staan. Als ik het zo lees, is jullie een zoontje een makkelijk kind en hebben jullie nooit echt stil hoeven staan bij het opvoeden.

Ik denk dat het heel belangrijk is dat jullie beide op 1 lijn komen, qua opvoeding. En ook jullie gevoelens/gedachtes goed naar elkaar uit spreken.

Positiviteit is denk het sleutelwoord. En dat zullen jullie beiden moeten uitdragen. Als 1 ouder positief opvoedt en de ander niet, heeft het gewoon geen zin.

Probeer, het op jezelf te betrekken. Als je op je werk binnenwandelt en het allereerste wat je te horen krijgt is een negatieve reactie. Dan word je ook niet vrolijk. En hou ook voor ogen dat dit niet binnen een week is opgelost. Jullie zullen beiden veel liefde, aandacht en tijd in deze aanpak moeten stoppen. Je man zal moeten leren om anders op jullie dochter te reageren. Bijv. als hij binnenkomt en ze reageert zo, negeren. 5 minuten later kan hij haar een complimentje geven. Als ze huilt of dwars doet, neem haar op schoot en als ze dat niet wil, wrijf over de ruggetje. Negeer haar verdriet niet, maar erken het.

Wat opa en oma betreft. Dat zou ik voor nu even zo laten en alle aandacht op jullie gezinnetje richten. Wellicht zien zij ook de verandering bij jullie dochter en draaien ze bij. En anders hebben ze pech! Het is beide kids of niks.... en dan ook oprecht beide kids, anders voelt jullie dochter dit toch aan.

Heel veel succes!