was mijn kind maar achterbaks...

Soms baal ik er van dat mijn kind niet achterbaks is... 
De kinderen die hem lastigvallen krijgen amper problemen omdat het bijna nooit wordt opgemerkt en hij heeft telkens straf omdat ze zijn reacties wel zien...

Bah soms ben ik er zo verdrietig van..

En nee, ik wil niet echt dat hij achterbaks is, vind het een nare eigenschap, maar je leven wordt wel makkelijker zeg...

En voor nu ga ik op tijden dat ik kan maar weer wat observeren bij school: blijven staan tot ze in de klas zijn, tijdens de pauze maar weer om de hoek kijken, mee naar de gymles zonder het te melden en kijken door de deur. De vorige keer kwamen we er achter dat het aan andere lag en niet aan hem, verwacht nu niet anders.

Ik heb geen kind wat niets doet, en ik heb zeker een kidn wat reageert. Hoe hij reageert is niet oke. Maar ooooh wat wordt hij toch regelmatig uitgedaagd :-( Hij zit zo ontzettend niet lekker meer in zijn vel op dit moment...

En het ergste: het is ook een onbegonnen zaak voor de leerkracht om hier achter te komen omdat er echt te belachelijk veel van ze wordt gevraagd... Pffff hoe moet je hier toch mee omgaan?

Hij heeft op zich ook echt een hele goede juf hoor. Ze doet echt haar uiterste best, maar goed... Zie het maar eens he?

Vanmorgen ben ik blijven kijken bij school. Dan zie je dingen als even de tong uitsteken, even de voet uitsteken...
Je ziet het amper, hoort ze niet en mijn zoon direct: doe even normaal man!
En dat trekt dan de aandacht...

Met de juf nog even gepraat. Ze zei: ja maar die en die zeiden dat hij juist hun vriend was en dat ze er niets van snapten waarom hij zo reageert!

Dus ik vertel hoe het hier in de buurt gaat, dat ze achter hem aan fietsen, hem insluiten, dat hij voor meisje wordt uitgescholden omdat hij geen fikkie mag stoken en takken van bomen mag zagen. De hele tijd lokken ze hem weer, en dan moet hij dingen doen die hij soms doet (daar krijgt hij ook gewoon straf voor als hij iets doet wat niet mag) maar doet hij het niet dan vinden ze dat ze hem om mogen duwen, tegen hem aan moeten fietsen enzovoort...
Gevolg: hij zit grootendeels binnen terwijl het een buitenkind is omdat hem het leven zuur wordt gemaakt...

En ik heb geen idee mee hoe ik het moet aanpakken. Heb ze wel eens binnen gevraagd om eens te kletsen, de ouders kun je niets mee wat hun kind doet het niet, boos worden heeft geen zin...

Oh en echt, ik heb geen heilig boontje. Absoluut niet. Maar wat begin je in je eentje tegenover een groepje van 4 a 5 kinderen...

naar bijzonder onderwijs hierom?
Maar hij krijgt de hele tijd een been uitgestoken, een tong die wordt uitgestoken, dingen die gefluisterd worden enzovoort... Moet je van een kind van 8 verwachten dat hij dat allemaal kan negeren en anders moet hij naar bijzonder onderwijs?

Zijn impulsiviteit heeft hem eerder niet in de problemen gebracht, alleen nu wordt hij zo ongelukkig en hapt hij inderdaad.

Daar doen we ook ons uiterste best voor, tegelijkertijd, als anderen mij de hele tijd zo benaderen terwijl ik volwassen ben zou ik het al heel moeilijk vinden...

Bij gym bijvoorbeeld maandag, wordt hij door jongens van de bank geduwd wat hij is een meisje en moet bij dem eisjes gaan zitten. Van de meester daar mag hij wel op de bank zitten maar dan zitten ze hem te porren en zachtjes meisje te zeggen..

Moet een kind van 8 dan al de vaardigheid hebben op te letten en dit te negeren en vooral helemaal niet te reageren?

Verschil is alleen dat een ander sneaky wat terugdoet, en hij roept meteen wat of geeft een duw na wat gepor.

Voor mijn gevoel hebben de pesters eerder speciaal onderwijs nodig... Hoe vraag je hier speciaal onderwijs voor aan? Daar hebben we niet eens recht op ;-)

Vind het overigens wel mijn taak hem hiermee om te leren gaan hoor, maar pfff hij heeft geen dag rust... Ik zou er, voor mij ngevoel, dan naast moeten zitten op het moment dat ze het doen om het hem te leren. We hebben het hier regelmatig over. Maar op dit moment heeft hij op dat punt gewoon echt een rotleven...

bedoelde mijn reactie trouwens niet verkeerd Ma Dalton,

ben het op zich grootendeels ook met je eens.

Maar zit op dit moment even met mijn handen in het haar omdat ik niet meer weet hoe ik moet reageren...

Dat stenen gooien is overigens wel het ergste hoor.
Het waarom ben ik niet achter gekomen, vanuit beide kanten niet. Ze waren aan het samenspelen en toen gebeurde dit...

Over het algemeen gaat het om de 'normale' (voor zover het normaal is) pesterijtjes als klemrijden, uitschelden, gewoon bang maken zonder pijn te doen, tegen hem aanrijden maar meer als uitdagen enzovoort.

Misschien dat ik het tong uitsteken en voetje uitsteken hoger neem omdat het haast de normale manier lijkt van hem benaderen de laatste tijd... 

Ja, het doet mij wel pijn als andere kinderen dan lachen omdat hij bijna valt... Dat hij weer zijn dag zo moet beginnen. Bagger, zit er nu ook gewoon om te janken.

Ik schrijf tekort om het goed duidelijk te maken denk ik

De juf doet echt haar best! Ze mailt ook elke dag even als er dingen mis gingen en wat jusit heel goed ging. Ook haalt ze hem soms uit groepssituaties waar het vaak misgaat met mooie taakjes die de kinderen erg leuk vinden. 

Zij doet echt haar best, maar ze heeft er erg veel in de klas... Ze kan gewoon niet alles zien, ze is ook maar mens.

Ze geeft wel straf voor dingen die fout gingen, maar praat ook zeker hoor! Wil op haar verder ook geen kritiek geven. Ik denk dat ik het zelf niet beter zou doen. 

Daarbij kan zij weinig veranderen aan hoe het hier in deb uurt gaat, dat is ons pakkie aan. Ik heb nu net verteld hoe het daar dus zit, dat de jongens die doen alsof ze zijn vriend zijn zich hier totaal anders gedragen, voor haarb eeldvorming.Z

Zij moeten het ook doen met wat ze ziet en hoort... Dat is voor haar ook lastig.

Tegelijkertijd wil ik ook gewoon weten of mijn zoon op een bepaalde manier uitdaagd (zeurderig reageren op iets, direct roepen dat hij anders een van ons erbij haalt noem maar op, je weet wel ,de standaard dingen van vroeger waarbij je op den duur wist dat het juist erger werd dan beter.

Haha Juul, je zit wel goed. Sommige verhalen wil ik niet herkenbaar terug laten komen al heb ik er geen moeite mee wanneer mensen mij herkennen van hier. 

De klas is dit jaar een combinatieklas geworden. Op zich was ik er tevreden mee, en qua leren is het ook goed geweest maar voor nu is het echt even lastig... Iedereen moet zijn plek vinden ofzo in de klas...

Sassefras, nou, dat is dus inderdaad ook nog een puntje: wordt hij echt altijd gepest? Ook dat is iets waarvoor ik wil kijken wat er aan de hand is. Willen sommige kinderen even lekker klieren/ stoeien en vat hij het op als pesten?
Dat groepje is duidelijk, maar soms heeft hij ook het idee dati edereen tegen hem is... Is het een fase? Is het iets wat hij zelf opvat? Komt het door emotie omdat een groepje hem pest dat het lijkt alsof iedereen zo doet?

Daarin zal ik hem toch moeten helpen.

M&J, vind dat even heel bijzonder wat je zegt. Mijn zoon heeft een jaar hulp gehad en daar kwam naar boven dat hij EN impulsief is en een enorm rechtvaardigheidsgevoel heeft (echt tot in het extreme). Dat zou een heel moeilijke combinatie zijn voor het kind zelf.
Het moeilijke is dat ik me er van bewust ben dat mijn kind weer dingen kan uitstralen waardoor hij een makkelijk pestobject is... Pesten is iets wat altijd al voorkomt, en heb niet de ijdele hoop dat ik het zomaar even kan stoppen. Het duurt me nu alleen echt te lang. Hij wordt er ongelukkig door... Meestal gaan ze op den duur door naar een volgende (ook verkeerd, maar dan krijgt de ander even ademruimte).

Het nadeel is dat 4 van de 5 pesters enorm vrij worden gelaten, er is eigenlijk geen zicht op ze en wanneer je meld bij ouders dat ze een vuurtje aan het maken waren in bosjes waar het erg droog is is de enige reactie: hoort erbij he, het zijn jongens... Laat ze toch...

Maar naast die bosjes staan weer huizen enzovoort. Ze nemen spuitbussen mee maar ach, laat ze lol hebben! En dan met die gladde jasjes erbij brrrrrr...

Maar goed, kan dus weinig met de ouders doen, dat maakt het extra lastig. Anders zou je gewoon ook eens goed praten, dat ze elkaar negeren. Maar als je het allemaal gewoon jongensgedrag vind, ook pesterijtjes... Maar wanneer gaan pesterijtjes over in echt structureel pesten...

Zo fijn al die tips! Soms kan je even zo hoog in je emotie zitten dat je gewoon niet weet wat te doen...

Ik ben niet hard, zal ik ook nooit worden. Heel soms kan ik wel even fel zijn, maar dan moet ik zeker zijn dat het nut heeft... 

Wel ben ik een vechter en kom ik op voor mijn kinderen daar waar nodig. Mijn moeder heeft dat zelf nooit gedaan, en heb mij altijd enorm alleen gevoeld. Maar om hierin je weg te zoeken is ook weer moeilijk...

Dan lees ik een reactie van Caithy die eerst een beetje aanvallend overkomt, maar nu de emotie wat zakt denk ik: tja, misschien heb je deels ook wel een punt al zal ik sommige dingen echt even moeten doen... Dan zie ik hoe goed bedoeld een andere reactie ook weer kan zijn. Het laat me even weer breed kijken.

Volgende week hebben we gesprekken, dus ik zal die video observatie eens opperen (misschien voor de juf zelf ook wel fijn, want die doet echt haar best), ga bezig met het opschrijven, zowel voor hem als voor mij om overzicht te krijgen en misschien iets te zien bij hem wat kan veranderen, als voor school.
Ik blijf met juf gewoon op deze manier contact houden (mailen als er wat is gebeurd).

Vaardigheden gaan we verder mee, om aan te leren. Hoe precies weet ik nog niet maar ik heb het idee dat het schriftje daarbij wel gaat helpen, dan komen er wel heldere momenten bij mij op. 

En idd het proberen te relativeren, daar waar hij het enorm hoog opneemt samen kijken hoe het zit. Is het elke keer echt zo erg of een opbouw van...

Nu mis ik volgensmij niets belangrijks he?

Sommige dingen deden we in bepaalde mate al I(zoasl het praten) maar het vastleggen is gewoon een goed punt!

Kinderen pesten, helaas is het vaak een deel van de ontwikkeling.
Zal een andere ouder ook niet aanvallen om een kind van hun wat pest, goed gesprek zou heeeeeel fijn zijn (hier in de buurt wel eens gehad met ouders, zo goed kunnen praten MET de kinderen erbij en sindsdien is het gewoon echt helemaal over.)

Helaas kan ik met deze ouders niet praten. Zoveel in de klas met wie het wel kan, maar deze kinderen worden heel erg losgelaten en een hele vrije opvoeding. Dat maakt het wel lastig merk ik. Merk dat ik daar ook echt een heel onmachtig gevoel van krijgt, omdat je geen grip kan krijgen op de situatie...

Dus het veranderen zit hem vooral ook in mijn kind. Maar vind het mooi hoe je zoon reageerde! Vind het ook zo belangrijk om achter hem te staan. Dat hij zich serieus genomen voelt.

Net alweer helemaal verdrietig thuis, maar we hebben voor nu eerst weer even goed gepraat. Merk dat na dit topic bij mij ook echt even weer een beetje rust erin komt, want was er echt even zo zat van!