Precies Jen9, en daar zou een grens moeten liggen.

Mijn zoon was wel te druk in zijn hoofd, hij had er last van. Maar we hebben eerst LTO3 geprobeert. Kijken wat dat deed. Hij gaf na een aantal dagen aan (zonder dat wij gezegd hebben dat het daarvoor zou kunnen helpen) dat hij veel blijer was in zijn hoofd (het was overigens niet vergelijkbaar met wat mamsie eerder heeft gezegd over haar kind, echt minder extreem).
Nu is hij dus nog erg druk, ongeconcentreerd, impulsief, eist alle aandacht en ga zo maar door.

MAAR ondanks dat deze kenmerken een negatieve kant hebben, hebben ze vooral een positieve kant. Hij is enorm creatief, ontdekt heel veel door zijn impulsiviteit, je gaat zelf soms (achteraf met veel plezier) nog even door omdat hij nog zoveel energie heeft, en je leert steeds creatiever opvoeden omdat er gewoon ook nog anderenzijn die aandacht nodig hebben en je leert dat te verdelen. 

Ik geloof heel erg dat er kinderen zijn die eceht wel varen bij Ritalin. Waar dat voor nu inderdaad de enige oplossing is omdat de oorzaak niet verder aangepakt kan worden dan nu. Ben blij dat die mogelijkheid er dan is.
Maar wil je het vergelijken met AD, je gaat geen AD nemen op een dag dat je down wakker wordt, of als je een pessimistisch persoon bent... Heti s een laatste redmiddel. Ontzettend goed dat deze bestaan, maar je moet alle andere dingen hebben uitgeprobeert.

En als ik dan hoor dat ouders wel medicijnen willen maar geen begeleiding, (op locatie of dat ze thuis komen begeleiden) dan denk ik: pardon?? Weet je wel wat het inhoud? Je wilt je kind wel rustig maar alle hulp (en ik heb ervaren dat dat extreem veel is wat je kunt krijgen!) van buitenaf wil je liever niet.. Inbreuk op de privacy, zoveel geregel en gedoe enzovoort?

En ja, ik heb makkelijk praten. Wij hebben afgelopen jaar elke week bij de hulpverlening gezeten, dat was heel intensief. Ik werk niet, en dan is dat ook echt makkelijker, daar ben ik mij helemaal bewust van. Maar mijn ervaringen zijn zo ontzettend positief! Ik was ook angstig vooraf, had er ook weinin behoefte aan en ik denk dat weinig mensen er zin in hebben dat ze geobserveerd worden met hoe ze met hun kind omgaan, want dat is moeilijk, als je situaties niet de baas bent.
Maar tevens ben ik dankbaar dat ik door positieve ervaringen van anderen het toch heb geprobeerd en dat door mijn ervaringen er inmiddels 3 anderen zijn die toch maar die weg hebben gekozen terwijl ze dat eerst niet wilden...

Want de hulpverlening is ontzettend ver. Maar het vraagt wel heel veel inzet voor jou als ouders... De samenleving is er helaas ook niet helemaal meer naar om het heel goed op te pakken... Ik moet straks ook werken, simpelweg omdat het financieel nodig is. We hebben geen keus. Tegelijkertijd kijk ik hier ontzettend naar uit, eindelijk het huis uit.
MAAR de vraag is wel of het goed is voor onze zoon... Want hij heeft de structuur heel erg nodig, hij heeft het nodig dat ik er ben als hij thuiskomt, om hem aan te sturen met zijn huiswerk, om tijd te nemen voor een beker drinken enzovoort...

Dit gaat dus nog een heel gepuzzel worden, en ik weet niet hoe we dat voor elkaar moeten krijgen. Maar ik geloof dat volwassen ogen heel belangrijk zijn bij een kind met ADHD. Op dit moment ben ik de structuur in zijn hoofd, de structuur in zijn handelen, de structuur in zijn bestaan...

Maar hij wordt ook groter, en wat is het moment dat ik die structuur niet meer ben en je eventueel toch verder moet denken omdat hij anders niets bereikt... Ik hoop dat het toch mag landen...

Wij hebben hem nooit dingen kunnen aanleren als de deur dichtdoen, schoenen uit als je binnen komt, handen wassen na het plassen, en ga zo maar door. Mijn dochter deed dit allemaal met 4 jaar al, mijn zoon na 6 jaar elke dag opnieuw vertellen nog steeds niet. Maar via de weg van de hulpverlening heeft hij in een jaar geleerd niet te stampen op de trap en de deur dicht te doen. 75 procent van de tjid gaat dat nu gewoon goed!! Enkel omdat je de hersenen leert begrijpen. Je moet voor de domste dingen gaan belonen, dan wordt er meer dopamine gemaakt en dat is het moment dat het eindelijk kan landen. Dus de buitenwereld ziet een moeder die overdreven beloont voor de stomste dingen en denkt dat ik mijn kind te verwend maak, terwijl wij hier de vruchten van die aanpak zien.

Concentratie blijft moeilijk, maar door hem maar heeel weinig opdrachten te geven waarin hij wel kan presteren heeft hij succeservaringen (op tijd af, alles goed, niet elke keer nablijven of huiswerk mee), is school ineens weer leuk, concentratie is ook ietwat verbeterd (miniem, maar alle beetjes helpen) en kan hij meekomen en schieten cijfers omhoog.

En ja, hij zit elke dag onder de inktvlekken, elke week moet ik wel 2 of 3 keer kleren naaien omdat het kapot is (pennen erdoor steken, blijven haken, dat soort dingen) moeten we elke 2 maand een nieuwe vulpen van school kopen omdat deze kapot is, zijn gummetjes verbrokkeld, nagels met stiften ondergekalkt en ga zo maar door, dus nog genoeg om aan te werken  maar dat is in mijn ogen geen ritalin waard (de omgeving vind van wel).

Verschil is alleen, dat ik mij er niet druk om maak. Ik wijs hem er weer rustig op, en hij kan verder.

De omgeving maakte het wel erg (en nu soms nog): zit je nou alweeeeer onder de inktvlekken? Je maakt ook altijd je kleren stuk! laat je gummetjes toch eens heel, je vernield zoveel! En ga zo maar door... 
Dat maakt dat een kind zich vaak ook ongelukkig voelt. Dat komt niet ALTIJD van binnenuit (kan natuurlijk ook).
Maar de omgeving accepteerd het niet, want het is afwijkend gedrag. En dat geeft niet, wat het punt is: ze veroordelen het kind vervolgens, omdat hij zich moet meten aan leeftijdsgenoten.
En daar gaat het fout.

niet bij zijn ADHD, maar bij de reactie van de omgeving. Zij zijn in veel gevallen het probleem.

Al vinden ze dat zelf niet, want ik moet mijn kind dit en dat maar leren, en mijn kind moet het maar leren... Ze vinden het logisch zo te reageren.

School heeft dit gelukkig ook goed opgepakt, ik heb eind van het jaar ook aangegeven dat ik de laatste vulpen heb gekocht, hierna moet hij van mij over op de balpen omdat het geld mij niet op de rug groeit. Ik vind een vulpen een overbodig iets voor hem, en zijn succes kan weer vergroten door die ellendige pen te laten verdwijnen. Ik weet dat ze er nu over na gaan denken en dat komt helemaal goed.

Je kunt een ADHDer pas leren zich aan te passen als de buitenwereld minder veroordelend is. Als ze minder hem in bepaald gedrag willen drukken, maar er zelf actief aan mee willen werken. Maar dat laatste, dat is dan vaak teveel gevraagd. Mijn kind met 10 keer harder werken, als ze zelf enkel maar hoeven te veroordelen en niet mee hoeven te doen.

En zo werkt het niet...

Dat vind ik ook erg vermoeiend. Picto's helpen hier op zich wel, MAAR ik moet er wel op wijzen. Doe ik dat niet, dan kijkt hij er niet naar. Maar zonder picto's werd er ook niet geluisterd als ik het zei. Het was gewoon direct weer weg.
Nu hij ouder wordt merk ik ook dat het veel tijd begint op te slokken die zijn zusje eigenlijk ook nodig heeft... Heel veel aandacht moet zijn kant op, omdat hij ervaart dat anderen bepaalde vrijheden krijgen die hij niet aankan. Om toch grotendeels mee te kunnen komen ligt hierin een actieve rol voor ons als ouders...
Alles is hier een strijd, behalve als hij het leuk vindt, maar dan is er achteraf een strijd omdat hij niet wil stoppen.

Het is ook erg vermoeiend, erg zwaar.

En ik denk dat je altijd mensen zult blijven hebben die het bij voorbaad helemaal afkeuren, maar waar ik persoonlijk tegenaan loop is dat ik met niemand een serieus gesprek over ritalin kan voeren... uit ik mijn zorgen (waarom ik het niet wil gebruiken) dan zijn ze gepikeerd want ze zouden hun kind niet iets geven wat schadelijk zou zijn, en vraag ik er open naar dan zijn de redenen eigenlijk vaak heel simpel: ik had geen zin in die drukte, hij wordt er zo lekker rustig van enzovoort... Reden waarom dat gezegd wordt? Geen idee... Maar ik merk dat je als moeder met zorgen tegen een muur aanloopt... Want mensen die het al geven die lijken niet over gevolgen willen of durven praten, en mensen die het niet geven komen alleen maar met waarschuwingen maar dan is het weer moeilijk om te praten over wat als je het misschien wel gebruikt...