Mama-life
| Anoniem Warhoofdje schreef op: 25-06-2014 08:54:45 |
als een vogeltje in een kooi. M'n relatie is alles behalve dat wat het moet zijn. Ik voel me zo opgesloten en weet niet hoe we verder moeten. Ik wil me geliefd voelen, een beetje respect krijgen. Ik wil lachen, ik wil leven. Ik ben best heel positief van mezelf maar voel me neerwaarts afbuigen. Omdat hij zoveel klaagt en vrij negatief is, ik word meegezogen.. Ik wil mezelf zijn..het kooitje moet open.. Het is al jaren zo dat ik elke keer als ik me hier weer kl.ten over voel dat er weinig (voelbaar/merkbaar) respect is, ik geen tot weinig liefde van hem voel/krijg etc, ik hierover praat met hem. Dan lucht het even op; ik ga er met volle moed weer tegenaan en hij doet even zijn best. En dan bedoel ik echt even. Dat duurt nooit langer dan 1 dag, soms 2 en dan is het weer het oude liedje. Ik kan niet meer, ben het zo zat! Ik moet ''vragen'' om een kusje als hij naar zijn werk gaat. Hij denkt er niet aan. Hij vind het maar allemaal zo vanzelfsprekend dat ik er ben. Maar dat is het niet. Je moet investeren in een relatie en dat gebeurd niet van zijn kant. En van mijn kant ook niet meer. Ik kan het niet meer opbrengen. In mijn hoofd ben ik de meubels al aan het verdelen..heel erg. Maar zoveel vragen..hoe moet het met de kinderen? Hoe moet het financieel? Wanneer weet ik zeker dat ik de juiste beslissing neem? Ben ik depressief?enz enz Geen idee wat ik hiermee wil bereiken door dit topic te openen. Misschien zijn er nog meer die in hetzelfde schuitje zitten, of hebben gezeten? En wat hebben jullie toen gedaan? |
| Quote |
| Jolijn schreef op: 25-06-2014 09:09:21 |
Voor je vragen hebben we wat meer informatie nodig. bijvoorbeeld financieel: werk je, kun je voldoende inkomen genereren zonder afhankelijk te zijn van partneralimentatie? depressief: zijn je verwachtingen reëel of irreëel? Waarom is dat kusje zo belangrijk, waarom is het gevoel van respect van je partner zo belangrijk? krijg je disrespect of voel je je gewoon niet gewaardeerd? Waardeer je jezelf eigenlijk wel, en heb je daar voldoende aan? Waarom voel je je niet geliefd? Heb je jezelf lief? |
| Quote |
| Satekroket schreef op: 25-06-2014 09:20:50 |
Voelbaar respekt wat bedoel je daar mee? Krijgt jouw man van jou voelbaar respekt? Ik denk dat hij
die vraag ook met nee zou beantwoorden nu. Je vind hem negatief en hij klaagt veel. Je krijgt geen
liefde van hem, dat is een groot verwijt. Wat zijn jouw verwachtingen? Je man kan jou niet gelukkig maken. Dat moet je toch echt zelf doen. En wat je geeft dat krijg je vaak terug. Je kunt het zelf ook niet meer opbrengen om aan je relatie te werken. Wanneer die kus voor jou belangrijk is, waarom geef je hem dan niet gewoon een kus!! In plaats van verdrietig zijn dat hij geen kus geeft. Kunnen jullie met elkaar praten? Met elkaar lachen? Is hij lief met de kinderen? Ik zou niet meteen gaan denken aan meubels verdelen en scheiden. Jullie hebben elkaar beloofd om ook in moeilijke tijden het leven te delen. Of bedoel je met geen respekt krijgen, dat hij je geweld aan doet? Lichamelijk of psychisch, dat is natuurlijk een reden om over de toekomst zonder hem na te denken. |
| Quote |
| Boterbloem schreef op: 25-06-2014 09:25:43 |
He... wat moet dit zwaar voor je zijn als jij wilt vechten maar voor je gevoel het van de andere
kant niet komt |
| Quote |
| Debbel79 schreef op: 25-06-2014 09:35:08 |
Om een of andere vage reden denk ik dat ik weet wie je bent, maar weet het natuurlijk niet zeker. Kun je met hem praten? Laat weten hoe je je voelt. Schrijf desnoods een brief. Maar op deze manier is het oneerlijk. In jouw hoofd ben je al veel verder dan hij. Praat met hem. Dat is voor nu het belangrijkste. |
| Quote |
| Alice schreef op: 25-06-2014 09:50:40 |
Gewoon een  De enige die weet wat de juiste beslissing is en wanneer die eventueel genomen moet worden, ben jij. Maar je mag altijd een pb'tje sturen als je je hart wilt luchten |
| Quote |
| Moederkloek schreef op: 25-06-2014 10:29:37 |
Helaas klinkt het herkenbaar... Je vraagt wat wij gedaan hebben in die situatie. In de eerste instantie heel hard doorgebikkeld. Een relatie van 9 jaar die na 5 jaar eigenlijk al op was. Exact zoals jij zei, het gaat even goed, en daarna gaat het weer heel snel fout. Totaal verkeerde verhoudingen, machtspelletjes, ik werd er gek van, bijna letterlijk. Uiteindelijk ben ik gescheiden. Ik had niks, geen werk geen huis, zelfs mijn kat liet ik achter. En mijn spullen stonden wekenlang in een opslag. Ik vond een huis, al heel snel, en ook een baan. En snel krabbelde ik er bovenop, langzaam kon niet het was gewoon aanpoten. Dankzij goede bemiddeling een regeling, een co ouderschap en de scheiding was in een vloek en een zucht rond. En ik was vrij! In het begin wist ik totaal niet wat ik met die vrijheid aan moest. Ik voelde me verloren, afgedankt en nutteloos. Mijn beste jaren vergooid en voor wat? Niemand zou me willen, want ik had al een kind en op mijn leeftijd begonnen de meesten net met settelen, ik was er jong bij geweest. Uiteindelijk na lange tijd leerde ik er mee omgaan, met die vrijheid. En ik leerde ook van een zeer fijn ex vriendje dat die vrijheid ook binnen een relatie kon bestaan. Dat ik wél gelukkig kon zijn, na al die jaren. Daarna leerde ik mijn huidige echtgenoot kennen en het heeft echt waar, een happy end. Maar het kwam wel van ver, ik kwam van ver. Het is een heel lang leerproces geweest en het heeft zo moeten zijn, daar ben ik van overtuigd. Maar als je me vraagt wat ik heb gedaan: Ik heb uiteindelijk voor mijn geluk gekozen. en voor mij betekende dat scheiden, wat niet wil zeggen dat dat voor jou dezelfde keuze moet zijn. Ik wens je veel sterkte |
| Quote |
| Angelique schreef op: 25-06-2014 10:33:38 |
praat praat praat wat wil je echt wil je echt weg eigenlijk krijg ik t gevoel dat dat nog een veel te grote stap is dat je dat diep van binnen niet wilt zoek evt hulp van buiten af maar daarvoor zal je ook met je man meoten praten |
| Quote |
| Samira schreef op: 25-06-2014 10:56:05 |
Net als moederkloek klinkt het heel herkenbaar, alleen sta ik nog aan het begin en is de scheiding
bijna rond. Ik heb voor mijn eigen geluk (en dat van de kinderen) gekozen. Praktische zaken als een huis, eventueel inkomen, enz komen vanzelf goed, al lijkt dat niet zo. Niemand kan je adviseren wat te doen, je zult zelf moeten kijken of jij en hij verder willen, eventueel met hulp van buitenaf. Relatietherapie oid. |
| Quote |
| Bepje schreef op: 25-06-2014 11:04:48 |
Wat naar dat je je zo voelt  . Ergens zijn
jullie elkaar een beetje kwijtgeraakt lijkt het wel, in ieder geval jij hem. Was het ooit anders ?
En als dat zo is waar veranderde dat ? Zijn jullie beiden niet veranderd ? Vragen/verwachten
jullie misschien dingen van elkaar die de ander niet kan geven omdat die zo niet in elkaar zit
? Allemaal dingen die jullie jezelf eens af kunnen vragen en waar je (vaker) over zou kunnen
praten. Het zou heel goed kunnen zijn dat hij het echt wel goed met je voor heeft, hij doet wel zijn
best, maar dat dat niet helemaal goed uit de verf komt.Relatietherapie kan vaak heel goed helpen om de neuzen weer dezelfde kant op te krijgen. |
| Quote |
| Kees schreef op: 25-06-2014 11:06:27 |
TO, is jullie relatie altijd zo geweest? is je man vanaf het begin af aan zo geweest? of ben je zelf veranderd? en zijn je verwachtingen van een relatie bijgesteld? is je man veranderd? heeft dat een reden? kun je daar iets mee? ik ken je hele situatie niet, hoeft ook niet, maar probeer er even boven te hangen om te zien waar de oorzaak ligt. misschien verwacht je te veel van je man wat hij je niet eens kan bieden? dan kun je kijken of jij je kunt aanpassen. bespreek samen! praten is de sleutel! hou dit niet voor jezelf, want dan geef je man helemaal geen kans! |
| Quote |
| Anne Mv 3 schreef op: 25-06-2014 11:13:33 |
Ik herken je verhaal deels. Een negatieve spiraal is héél moeilijk te doorbreken. God dank is er hier een verandering ten goede gekomen. Hoe? Door te investeren in mijzelf, mijn eigen ontwikkeling. Wat ik graag wil doen doe ik, kan hij er in mee? Super, dan doen we dat samen! Heeft hij er niets mee? ook goed, dan doe ik het alleen of met een ander. Als ik bijvoorbeeld een knuffel wil als hij uit zijn werk kom dan wacht ik niet tot hij komt maar ga ik naar hem toe om hem te begroeten en benoem ik dat ik blij ben om hem te zien. Spiegelen hielp in sommige situaties ook heel goed, de dingen waar hij mij echt pijn mee kon doen deed ik op gegeven moment op zijn manier. Dat vond hij niet leuk! en dan benoemde ik rustig  , dat het mij ook
altijd zeer deed als hij zich zo gedroeg naar mij toe.In mijn hoofd ben ik ook wel met echtscheiding bezig geweest. Maar ik kan dat echt niet, ik heb hem met volle overtuiging trouw beloofd en hij mij. (Als er sprake zou zijn van overspel of mishandeling vind ik het overigens wel een ander verhaal) Wat iemand anders al schreef: je partner kan je niet gelukkig maken als je niet gelukkig bent met jezelf! Zorg dus eerst goed voor jezelf. Dat is echt heel erg belangrijk. En het is echt mogelijk om uit deze situatie te komen. Heel veel sterkte, want het is niet simpel! |
| Quote |
| Anoniem Warhoofdje schreef op: 25-06-2014 11:34:14 |
Bedankt voor jullie reacties.  Jolijn; nee ik heb geen werk, ben op zoek. Heb ook geen ww meer. Kortom, geen inkomen. Het gevoel van respect is iets waar ik heel veel waarde aan hecht. Het elkaar laten weten dat het goed zit. Laten voelen. Ik ben dus thuis met de kinderen en ben alleen maar bezig met verzorgen, opruimen. Helaas is ook hij een enorme sloddervos dus ik mag ook zijn troepjes opruimen. Voel me zo'n sloof. Je hebt handen gekregen om je rommel zelf op te ruimen, vind ik. Helpen wil ik altijd! Het is al een hekel punt bij me, dat heb ik aangegeven meerdere malen. Ik zou dan verwachten dat hij er rekening mee houdt, omdat hij weet dat het mij verdriet doet. Dat gebeurd dus niet. Weet je; ik ben er. Verder niks. Geen lief woordje, nooit een complimentje. Ik ben er gewoon. Satekroket; met voelbaar respect bedoel ik dat ik het ook merk. Het is net zoiets als houden van. Hij zegt: je weet dat ik van je hou. Dat hoef ik niet te zeggen. Want je weet het. Ja, maar ik wil het ook voelen! Er gebeurd gewoon niks. Weggaan zonder een kus, nu is ie 3 dagen weg voor zijn werk maar ik heb geen kus gehad hoor. Het is zo kil allemaal. Geen warmte. nee, geweld doet ie me absoluut niet aan!! Het is een goede vent verder, echt. Op de werkvloer zouden ze m omschrijven als een sociale, open man met humor. Ik merk het ook aan telefoontjes met collega's bijv. Altijd lol, gezellig. Dan denk ik; waarom ben je zo thuis niet zo? (heb dit ook uitgesproken) Verder is ie met de kinderen gewoon lief hoor. Hij heeft dan wel een kort lontje wat soms ontzettend botst met 1 van onze kinderen maar verder prima papa. Verder; ik heb door de jaren heen al zovaak met hem hierover gesproken. Zo vaak dat ik er nu moe van ben. Wat er niet in zit, komt er niet uit. Hij weet van me dat ik niet weet hoe lang ik er nog tegen kan.. Elke keer na een gesprek ging ik er weer met frisse moed tegenaan, en hij deed ook z'n best. Maar voor korte duur dus. En dan gebeurd er weer iets waardoor bij mij de moed weer in de schoenen zakt en ik het ook niet meer kan opbrengen. voor nu ben ik dus vooral erg moe van dit alles. Ik ga absoluut met hem praten. Binnenkort. bedankt voor de lieve woorden |
| Quote |
| Mama Van Drie schreef op: 25-06-2014 12:25:18 |
Ik denk dat je samen hulp van buitenaf moet zoeken om hier verandering in te brengen, scheiden zou
voor nu nog niet aan de orde zijn wat mij betreft, dan zou ik er meer aan gedaan moeten hebben en
daar bedoel ik dus hulp van buitenaf mee. Zou je man dat ook willen denk je? Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn? Scheiding tussen ouders is nogal een impact op kinderen, gisteren toevallig weer dat programma gezien op tv wat ze op middelbare scholen doen, dat je over de streep moet/mag bij bepaalde vragen, ik weet eigenlijk niet zo gauw hoe dat programma heet maar wat een emoties komen er los bij die jonge mensen/pubers, en alemaal ellende van huis uit, ik vind dat zo vreselijk triest dan om te horen dat ze er zo mee worstelen, veel scheidingen...van iemand een vader in de gevangenis, gepest worden, drugs gebruik en alcohollisme van ouders, alles kwam wel voorbij. Maar ik zou nog niet de handdoek in de ring gooien, vind dat niet helemaal eerlijk nar je man toe tenzij hij weet dat je loopt te dubben over scheiden.. Sterkte! |
| Quote |
| Anne Mv 3 schreef op: 25-06-2014 13:57:29 |
Wat doen jullie samen? Krijgt hij wel respect. complimentjes en knuffels of kusjes van jou? Geef je grenzen aan. Als jij zijn spullen niet op wil ruimen dan moet je dat ook niet doen. Door te zeggen dat je graag wilt dat hij zelf opruimt en vervolgens toch wel weer zijn zooi opruimen daarmee geef je de boodschap: '" ik doe het wel". Onduidelijk voor hem! Non-verbale communicatie is véél sterker dan verbale communicatie! Als je last hebt van zijn spullen dan gooi je ze in een krat o.i.d. waar je er geen last van hebt, maar ruim het gewoon niet meer op! Weet je, je hebt het op een bepaalde manier geprobeerd. Dat werkt blijkbaar niet. Dan kun je er voor kiezen om de handdoek in de ring te gooien óf je gooit het over een andere boeg  Er zijn meer wegen die naar Rome leiden! |
| Quote |
| Anoniem Warhoofdje schreef op: 26-06-2014 09:13:20 |
Kees; ik ben tot de conclusie gekomen dat onze relatie niet is zoals het hoort te zijn. Hij is nooit
de meest attente man geweest maar dat heb ik altijd (met horten en stoten) geaccepteerd. Weer
opnieuw ertegenaan, weer de moed verzamelen. Dus in die zin ben ik zelf wel veranderd idd. Ik heb het gevoel dat ik niet meer kan. Voel me leeggezogen. Waarom kan hij niet langer zijn best doen dan die ene dag, of 2 dagen. Even een voorbeeld: als hij rookt en er staat geen asbakje, dan gooit ie de peuken gewoon op de grond (buiten dan he. Hij rookt niet binnen) en ruimt het niet op. Dat kan ik doen, wat ik dus niet wil doen. Maar als ik het niet doe, ligt er een tapijt van peuken bij de deur achter. Als ik hem vertel wat dit met mij doet; dat ik me een sloofje voel om zijn peuken nog eens te gaan rapen omdat hij geen asbakje pakt, of m leegmaakt zodat er nieuwe peuken inkunnen, beloofd hij beterschap. Zulke dingen gaan dan dus maar 1 dag goed, of 2. Het maakt me gewoon ontzettend verdrietig. Waarom denkt hij niet aan mij? Hij weet hoe ik me erbij voel. Het zijn allemaal van die kleine dingetjes die zich opstapelen en die samen mij heel verdrietig maken en niet zo geliefd. Verder heb ik mezelf al aangeleerd om niet teveel verwachtingen te hebben. Dat werkt wel beter idd. Maar elke keer bekruipt me het gevoel dat ik meer waard ben dan dit. Ik kan zo iig niet verder, dat punt is nu gekomen. het is niet dat we nooit gesproken hebben over zulke dingen, juist wel. Ik vecht al veel langer en dat weet hij. Maar ik zal niet out of the bue zomaar opstappen, ik ga echt wel met hem praten. Ik ben alleen bang dat het met mijn gevoel niet meer goed komt.. bedankt voor jullie verhalen, adviezen, opmerkingen. Wordt echt gewaardeerd. |
| Quote |
| Anoniem Warhoofdje schreef op: 26-06-2014 09:16:16 |
In de derde alinea moet staan; niet zo geliefd doen voelen. |
| Quote |
| Mama Van Drie schreef op: 26-06-2014 09:45:36 |
Dan zou ik als ik jou was de kaarten op tafel gooien, gesprek met je man aangaan en aangeven dat je
loopt te denken over een scheiding omdat je het zo niet langer trekt, dat je (als je dat wilt)
hulp van buitenaf erbij wilt halen. En dan maar kijken hoe hij daarop reageert, ik denk dat jullie er samen zo niet uitkomen omdat je dit al zolang probeert en blijkt dat dat niet werkt. Dat van die peuken op de grond......als je dan naderhand zou vragen....'s avonds ofzo...of hij dat nog even op wilt vegen, wat zegt hij dan?...gaat hij dat dan ook doen? |
| Quote |
| Onsjanneke schreef op: 26-06-2014 10:15:09 |
Ken je het boek "de 5 talen van de liefde". Ik denk dat samen dat boek lezen jullie al een eind op weg kan helpen. Mensen hebben verschillende manieren waarop ze zich geliefd en gewaardeerd voelen. En de kans dat je partner andere behoeftes daarin heeft dan jij is groot. Als je dit van elkaar weet en kan toepassen voor de ander scheelt dat een hoop irritaties. Het woord scheiding zou ik niet direct laten vallen. Dat blijft dan als een zwaard boven een gesprek hangen, zou ik persoonlijk niet fijn vinden, zeker als dat niet het uitgangspunt is. Wel zou ik een gesprek aan gaan. En voorstellen op samen in therapie te gaan. Juist om weer te ondekken waar de behoeftes van de ander liggen, waar je grensen liggen etc. En juist omdat de patronen al zo zijn ingesleten is een blik van buitenaf warschijnlijk nodig om in te zien wat er anders kan. |
| Quote |
| Anne Mv 3 schreef op: 26-06-2014 10:17:25 | ||
+1 | ||
| Quote |
| Jessiemv3 schreef op: 26-06-2014 10:25:02 |
Wat een nare situatie, wat verdrietig dat je je zo voelt. Ook ik heb het gevoel dat ik weet wie je
bent maar weet het niet zeker Komt het misschien ook een beetje doordat je nu alleen maar 'mama van' en 'vrouw van' bent? Je hebt niet echt iets voor jezelf en daardoor voel je je misschien ook wel 'een sloof' in huis. Ik denk dat je je man niet kunt veranderen, alleen de manier waarmee je er zelf mee omgaat. Dat is lastig, dat begrijp ik, maar wel de enige manier om er mee te dealen en je eigenwaarde weer wat op te krikken. Het meetrekken in de negativiteit herken ik wel een beetje; mijn man is ook wel een beetje een zwartkijker en ook erg zwart/wit. Dat heeft hij echt van zijn ouders meegekregen en ik merk dat hij mij daar ook wel een beetje in meetrekt. Heb me er inmiddels bij neergelegd dat dat nu eenmaal in hem zit, ik negeer het nu gewoon vaak en dat werkt beter. Probeer eens op papier zijn goede en slechte eigenschappen te benoemen en focus je op de goede. En het idee van de brief hierboven vind ik een goed idee, misschien komt het beter bij hem over als hij het op papier ziet staan. Sterkte |
| Quote |
| Myself schreef op: 26-06-2014 11:44:25 |
Oei, van wat ik lees maak ik toch wel heel duidelijk op dat het scheef zit binnen jullie relatie. Normen en waarden liggen uit elkaar, omgang met elkaar en respect hoort hier ook automatisch bij. Probeer tot elkaar te komen zou ik zeggen, kijk of het samen lukt of met hulp als jullie daar beiden voor open staan. Wie weet lukt het jullie om tot elkaar te komen. |
| Quote |
| Mrtj schreef op: 26-06-2014 11:51:37 |
TO, wat een nare situatie Ik kan me voorstellen dat je je niet goed voelt in je relatie zoals deze nu is. Zo te lezen is het voor jou belangrijk dat daar iets in gaat veranderen. Maar je zou ook meer ruimte krijgen als je bij jezelf wat kon veranderen. Als ik je verhaal zo lees, dan doet het geen werk hebben en alleen maar thuis zijn met de kinderen je geen goed. Ik herken dat wel... het kan heel erg aan je gevoel van eigenwaarde knagen. En als je man dan wel werkt, en jij dus alleen maar thuis de boel draaiende houdt, dan ga je je steeds meer een sloofje voelen. Ik zou je gunnen dat je meer plezier in je dagelijks leven krijgt. Kan je meer dingen doen waarbij je investeert in JOU? Dat zou je gevoel van 'alleen een sloofje zijn' misschien wat kunnen verminderen. Verder klinkt het alsof jullie behoorlijk langs elkaar heen leven. Gaan jullie nog wel eens uit eten, of samen naar de film, of gewoon samen een lange wandeling maken (zonder de kinderen)? En als laatste kan ik me voorstellen dat relatietherapie wellicht handig zou kunnen zijn, om verder te zoeken naar jullie gevoel voor elkaar. |
| Quote |
| Anmv3 schreef op: 26-06-2014 11:53:13 |
Ooww, ik hoop toch zo dat je niet bent die ik denk dat je bent.. Even een .Blijven praten is mijn advies(je) Als je alles op gaat kroppen en voor jezelf al beslissingen gaat maken geef je je partner niet de kans om dingen anders te gaan doen. Veranderen kan je niemand, maar werken aan een relatie/huwelijk moet altijd. Misschien tijd voor een goede wake-up call voor je man ? Eens de feiten op tafel gooien zoals jij het ziet en voelt en dan ook echt eerlijk zijn en zeggen dat je misschien al wat stappen verder bent dan hij is.. |
| Quote |
| San schreef op: 26-06-2014 12:06:08 |
Helaas heel herkenbaar! Ook ik heb me jaren zo gevoeld, uiteindelijk wist ik.. met deze man ga ik niet oud worden. Vanaf toen heeft het nog bijna 2 jaar geduurd voor ik de stap heb gezet om te gaan. Die stap heeft me veel gekost, veel verdriet, veel vrienden... Maar na door een diep dal te zijn gegaan ben ik nu gelukkiger dan ooit. Toch zou ik niemand een scheiding aanraden, het is nog moeilijker dan je vooraf denkt. En natuurlijk komt uiteindelijk alles goed. Maar als er ook maar de kleinste kans is dat je er samen uitkomt zou ik die aangrijpen. Praat met elkaar, niet 1 keer.. maar zo vaak als mogelijk. Wees eerlijk over je gevoel... zoek zonodig hulp van buitenaf. Ik hoop dat jullie eruit komen! Heel veel sterkte! |
| Quote |
