Busreis naar Spanje

Het is bijna zover. Het begint nu akelig te kriebelen.

Vorig jaar rond deze tijd kwam de arts van mijn zoontje en de maatschappelijk werker van het ziekenhuis met een idee. Het zou eens goed zijn als deze mama quality time had met haar dochter. Dus kwamen ze met het grandioze idee dat mama eens een paar daagjes op vakantie moest met dochter. Zo kon papa zich ook eens op de zorg richten van Guus.

Prima idee. Maar mijn dochter en ik kwamen er niet uit. We zouden een weekendje london doen, toen een midweekje cp, toen een week Turkije maar dat vond ik om de 1 of andere reden doodeng om dat te gaan doen met een klein blond meisje van 10. En rond kerst hadden we nog niks geboekt. Toen zei mijn man op een zaterdag. Kirsten en Moon, we gaan nu de auto en naar het reisburo, misschien hebben die nog een idee.

En jawel hoor, uitgelegd dat wij altijd naar Oostenrijk gaan. Karinthië of Tirol, met de auto en dus tussen de 12 en 16 uur in de auto zitten en daar geen problemen mee hebben maar we nu de auto niet mee wilden nemen omdat mijn man en Guus dan nergens heen kunnen.

Toen kwam de mevrouw van het reisburo met een aantal boekjes aanzetten. Van Schotland met de boot, vliegen naar Turkije, de bus naar Spanje tot jawel bungalowparken in Nederland die met het openbaar vervoer bereikbaar zijn. Kanonne wat is dat laatste duur t.o.v. de buitenlandse reizen.

Wij de boekjes mee naar huis en met kerstmis erin gekeken. En zo zaten wij 1e kerstdag aan de gourmet met schoonouders en vertelden zij enthousiast dat ze ooit eens toen mijn man en zijn zusje nog klein waren (ze schelen maar 11 mnd), en ongeveer dezelfde leeftijd van Kirsten hadden zij eens naar Santa Susanna aan de costa brava waren geweest. Zelfs mijn man, anti zon, zee strand meneertje vertelde erg enthousiast. Mijn dochter zat aan hun lippen gekluisterd. Ging gelijk op internet kijken met papa. Dus de reisboekjes vlogen de tafel op en werden driftig doorgebladerd en er werd veel verteld.

Mijn meisje, die al weinig kan lachen door alles wat er gebeurd is de laatste 2 jaar genoot volop.

Dus tsja, voor haar was de keuze gemaakt. IK wil naar Spanje.

Dus hops, 27 december zaten wij weer met z'n 3tjes bij het plaatselijke reisburo. Mijn dochter vertelde honderduit over wat opa, oma en papa verteld hadden. De mevrouw van het reisburo vond het geweldig, haar man kwam er zelfs bij zitten. In de tussentijd zocht ik 3 hotels uit. Uiteindelijk vlogen mijn keuzes op tafel. Ik kijkend naar de prijs en niks gewend had niet zo'n beste keuzes gemaakt, bleek bijvoorbeeld benidorm te hebben uitgekozen ipv de costa brava 

Dus toen kwam de mevrouw met een hotel aan. En ja die was leuk. Wel iets duurder als alle anderen maar gericht op kinderen. Halfpension. Ideaal. Zelfs ik werd helemaal enthousiast. De keuze bus of vliegen werd al snel bus. Het scheelt de helft qua prijs en zo ziet mijn dochter eens wat onderweg. Aangezien wij autorijden geen ramp vinden, ik al eerder eens met de bus ben geweest en we snachts rijden vond ik die keuze die Kirsten maakte helemaal prima. Dus toen was het rond. 10 dagen met een bus naar Santa Susanna vlakbij Malgrat de mar.

Nu 5 maanden later, Guus staat aan de vooravond van een zware operatie. Uitgesteld omdat mama en zus op vakantie gaan. De kinder thuiszorg zal als ik op vakantie ben, hier zijn van 8 uur smorgens tot 18 uur s'avonds en als mijn man weg moet blijven ze langer. Dus de zorg is goed ingedekt maar ik vind het vooral erg moeilijk om Guus los te laten en de zorg helemaal aan anderen over te laten. Dat is uiteindelijk ook 1 van de doelen geweest van de matschappelijk werker, dat mama vertrouwen leert hebben in anderen rondom de zorg van Guus. Mijn man vind het vooral leuk voor ons. Spannend voor hem zelf, maar gunt het ons enorm. En is verder relaxt, als Guus in het ziekenhuis komt, dan ga ik gewoon in Amsterdam zitten zegt hij.

En ik, ik vraag me af. Die bus, mijn dochter ziet het helemaal zitten. Toen we nog geen kinderen hadden gingen mijn man en ik ook wel eens met een busreis en dat was geen probleem. Maar toch, 16 uur in een bus zitten is wel lang hé. De mevrouw van het reisburo zegt, dit gaat je bevallen of juist niet. Maar dat moet je ervaren hebben. Ik heb al mensen om ons heen gehoord die zeggen, nooit meer. En ook hoor je nu inene veel meer vrouwen die alleen met een dochter of zoon gaan en dat al jaren doen en enthousiast zijn. De ene zweert bij boosten, de ander bij sunweb of solmar enzo. Ik ben benieuwd, heb er zin in maar vind het reuze spannend.

En dan in Malgrat de mar/santa Susanna. Wat kunnen wij er allemaal doen? Ik heb al leuke dingen gelezen en we krijgen onze tijd wel om. Maar bijv. alleen met haar in de trein naar Barcelona, dat durf ik echt niet hoor.

Moet je in Spanje op markten ook afdingen net als in Turkije?

Kortom, er spoken een hele hoop vragen door mijn hoofd en ik hoop dat als je je al door mijn verhaal heen gewurmd hebt, je mij alles wat je weet kunt vertellen over de costa brava, spanje, busreis, het eten enzo?

Ik heb er echt enorm veel zin nu in. Mijn dochter telt de dagen af.  De thuiszorg heeft samen met Guus ook al allemaal leuke uitjes bedacht. Ik hoef me geen zorgen te maken, maar van binnen? Vandaar dat ik het even van me af typ.  Het voelt zo raar....