Steeds vaker kinderdepressie

4105 kinderen onder de 10 jaar kampen met een depressie. Naar alle waarschijnlijkheid zijn het er zelfs meer. De oorzaak? Wijzelf. "We leven in een overprikkelde maatschappij. Het zijn onze kinderen die de tol betalen."

Steeds meer kinderen depressief. Het is even slikken. Zeker als het je eigen kind overkomt. Katrien weet wat het is. Toen haar dochter Julie zes jaar was, besliste ze samen met haar man hulp te zoeken. "Het was Julies juffrouw die ons erop aansprak. Ze dacht dat onze dochter een kinderdepressie had. Toen Julie op een dag zelf kwam vertellen dat ze dood wilde, werden we keihard met onze neus op de feiten gedrukt. Mijn moederhart brak."

"Onbewust wisten we het wel. We voelden dat er iets scheelde. Maar er zijn tegenwoordig zo veel kinderen die in een hokje geduwd worden. ADHD, autisme, hoogsensitief: haast iedereen heeft wel iets. Ik wou niet per se zeggen dat er met mijn kind ook iets scheelde. Toch was het zo. Het was niet gemakkelijk, maar we hebben meteen hulp gezocht. Het kon me niets schelen wat mensen dachten. Ik wou maar één ding: dat mijn kind opnieuw gelukkig zou zijn."

Prestatiedruk
Julie is geen unicum. Sinds Katrien openlijk is beginnen praten over de therapie van haar kind, vertrouwden andere ouders haar toe dat ook hun kind in behandeling is. "Toen ik sprak, begon iedereen te praten." Véronique Bundervoet, psychotherapeute verbonden aan het Psychotherapeutisch Centrum Gent, ziet inderdaad steeds vaker kinderen zoals Julie in haar praktijk passeren. "We zien veel kinderen met depressieve symptomen. De maatschappij waarin wij leven, overprikkelt onze kinderen. Steeds meer ouderparen werken beide fulltime, er is de prestatiedruk op school, sociale media en duizend-en-een hobby's waar kinderen wekelijks naartoe moeten. Dat eist zijn tol. En het zijn de kinderen die die tol betalen."

Anna Van der Cruyssen is therapeute bij Hoopvol, de praktijk waar ook Julie naartoe gaat. "Onze maatschappij gaat zo snel vooruit dat kinderen zich daarin verliezen. Ze moeten mee kunnen op het tempo van de volwassenen uit hun omgeving, maar struikelen onderweg. Ik zie steeds vaker dat ouders perfecte kinderen willen. Op alle vlakken. Kinderen moeten compenseren wat ouders vroeger zelf niet gehad of gekund hebben. En die kinderen? Die zullen zelden zeggen dat ze ongelukkig zijn. Uit liefde voor hun ouders."

Hartjesdokter
"Wij hebben Julie nooit onder druk gezet", zegt Katrien. "Niet op school, niet bij het paardrijden. Ze zat ook nog maar in de derde kleuterklas toen de eerste symptomen optraden. Dan ben je als ouder niet bezig met de resultaten die je kind haalt. Het was Julie zelf die zichzelf onmogelijke eisen stelde. De lat lag onrealistisch hoog. Het resultaat? Ze werd heel teruggetrokken, huilde vaak en lachte nog zelden. Die therapie is onze redding geweest. Julie heeft zeer snel de pedalen teruggevonden. Na vier jaar blijft ze naar Anna gaan. Niet meer zo frequent, maar voldoende om niet te hervallen. De sessies zijn haar rustpunt en dat willen we zo houden. Het gaat zelfs zo ver dat ze nu ook hartjesdokter - want zo noemt ze Anna - wil worden. (lacht)"

Faalangst, prestatiedruk en overprikkelingen: het zijn dé hoofdoorzaken van kinderverdriet. En wat dan met al die echtscheidingen? "Een scheiding hoeft niet per se een extra probleem te zijn", aldus Véronique. "Pas als het een gevecht wordt, zien we dat kinderen vaker gaan blokkeren. In zulke crisissen worden ze sneller naar volwassenheid gekatapulteerd. Gelukkig hebben we steeds meer oog voor kinderen met problemen. Dat is goed. Al stellen we onszelf, als ouders en maatschappij, helaas toch nog te weinig in vraag. Pas als we dat doen, kunnen we echt aan de slag."

Doet me denken aan de ziekenhuisopname van T, toen hij 10 maanden was.
Hij kwam daar om bepaalde intoleranties uit te sluiten omdat hij heftig reageerde op bijvoeding na een parasitaire infectie.
T lag tot een half jaar nonstop in mn armen, 23 uur per dag. Het andere uur lag hij bij mn man.
Ik troostte hem waar ik kon en probeerde zijn pijn te verzachten.
Na het half jaar ging het iets vooruit met zijn darmen en speelde hij wat op de grond. Slapen deed hij nog altijd in mijn armen.
Armen waren zijn veiligheid en troost.

Tijdens zijn opname spraken we met de kinderarts af dat wij er tijdens het slapen en eten niet bij zouden zijn, om bepaalde redenen.

Zodra ik weg ging was hij intens verdrietig maar hij liet zich redelijk makkelijk troosten. Het maakte hem niet uit door wie, als het maar een witte jas aan had (zoals de eerste verpleegkundige die hem in het zh troostte) en hij op schoot mocht blijven.

Na een paar dagen kwam een verpleegkundige me melden dat ze dacht dat zijn hechting niet goed was. Dit omdat hij elke (witte) schoot accepteerde als troost en niet die van één persoon.
Die vrouw deed haar werk hoor, maar ik heb me toen zooo gekwetst gevoeld!

Ik heb niet veel verstand van hectingsproblematiek, heb er nooit mee te maken gehad gelukkig. Maar ik denk dat hechtingsproblemen, met een heel goede begeleiding, redelijk te voorkomen kunnen zijn