Soms vind ik het zo moeilijk...

Vanmorgen een gesprek gehad op school met een moeder en zit nu thuis met een dubbel gevoel.

We hebben het gehad over onze zonen. Mijn zoon komt snel in gevecht met haar zoon (de mijne is best agressief, daar heeft hij ook hulp voor), maar haar zoon daagt heel erg uit (springen voor hem en zeggen: duw dan, duw dan. Dit wordt door kinderen beaamd). Maar haar zoon (echt geen rotventje hoor, zit heel veel liefs in) is tevens een beetje de zwakste schakel in de klas, hij komt niet heel snel voor zichzelf op. De mijne tevens zwakste schakel om zijn gedrag.

Nu hadden we een gesprek en dat begon telkens met weerleggingen. Mijn zoon deed dit, en dan gaf ik wat terug wat de hare deed, want het raakte me. Maar op een gegeven moment merkte ik dat ze er echt moeite mee had omdat haar zoon niet meer met plezier naar school toe ging. Ze zei gewoon eerlij kdat hij een hekel had aan mijn zoon, dat hij slapeloze nachten van hem heeft gehad enzovoort. 

Ik heb op dat moment gekozen niet meer te weerleggen en te luisteren. Ze was er vol van en moest het kwijt. Ik heb haar met begrip benaderd en daar ben ik op zich ook tevreden over, ik sta achter die keuze. Het was nodig, klaar.

MAAR merk wel dat ik nu een beetje in mijn maag zit met het volgende... Voor mijn gevoel werd er in het begin over de daden van haar zoon heen gepraat (juf verteld dan dingen aan de klas hoe iets is gegaan en dan neemt de klas het over, dat soort opmerkingen terwijl haar zoon ook gewoon kwaaiigheid uithaald) en ben ik nu te weinig voor hem opgekomen? *zucht*.

Mijn zoon is een heerlijk ventje met een moeilijk karakter. Momenteel zitten we vol in de hulpverlening om zijn agressie en woede aanvallen. Ik snap dat dat heel moeilijk is voor andere ouders. Sommige informatie loopt alleen scheef. Want zo had mijn zoon de hare aangevallen (omdat haar zoon zou uitdagen, ik heb ook gehoord dat meerdere dat vooraf hadden gezien) maar daar wordt overheen gepraat en nu kreeg ik ineens te horen dat de hare een hersenschudding en kneuzing zou hebben als ik haar goed had begrepen. Dat hoor ik dus niet van school, en zij was er vanuit gegaan dat ik het wel had gehoord, anders was ik er zeker op afgestapt... Wil dit tevens even nog navragen aan de juf want ik sta hier echt even van te kijken...

Van school hoor ik juist weer dat het goed gaat, en daar ga ik deels op maar van uit, maar soms vind ik het wel moeiljik dat je als ouders al zo in strijd bent voor je kind die sommige dingen zelf gewoon niet lukt (hulpverlening stelt het heel simpel: hij kan niets doen dat hij de woedeaanvallen krijgt en agressief wordt, wij gaan hem nu leren wat hij wel kan doen omdat het er niet ingebouwd zit), maar dan krijg je dit er ook nog bij (horen dat je kind gewoon niet leuk gevonden wordt terwijl hij erg uitgedaagd wordt op school, daar zijn ze ook mee bezig)...

Pfff soms vind ik het zo heftig om moeder te zijn. Je begrijpt de anderen deels wel, tegelijkertijd denk ik: maar in alle kinderen zit toch ook wat goeds? Ze kunnen negatieve eigenschappen hebben, maar moet je eens verder kijken... Ze zijn zo leuk.

Weet niet eens wat ik hiermee wil...

Denk dat ik het vooral zo moeilijk vind dat ik telkens begrip moet hebben voor andere ouders (wat ik ook gewoon heb, ik weet hoe moeilijk het kan zijn voor de ander) maar dat er vanaf de andere kan zo weinig begrip en erkenning is. 

Ze zien niet (school weg trouwens) hoe hard hij werkt en vecht om alle vaardigheden te leren. Ze zien niet hoe 'verdrietig' hij is  dat het hem weer is 'overkomen'.

En dat hun kinderen uitdagen is geen excuus dat mijn zoon dit mag doen, MAAR als hun kind het weet dat hij zo snel ontploft (daardoor is hij ook een gewild pestobject in de klas helaas, daar zijn ze nu mee bezig) dan is het toch ook verstandig je kind te leren hem niet de hele tijd uit te dagen? Het lijkt nu telkens alsof alle schuld bij hem licht, waarschijnlijk niet eens zo bedoeld en gewoon mijn opvatting... Terwijl ik zie hoe hij vecht om het allemaal goed te doen...

sorry voor de fouten

Debbel, ik snap je mening, alleen gaat die niet op. Mijn zoon heeft een totaal onvermogen, dat is geen excuus, dat is een feit.

Zoals de hulpverlening zei is het net zoiets als zeggen tegen een kind met 1 been: loop eens even gewoon net als alle anderen op 2 benen, doe niet zo apart, dat je er maar 1 hebt is geen excuus om er niet 2 te gebruiken.

Dat ene been accepteren we omdat het zichtbaar is, dat die schakel in zijn hoofd niet zit is vaak voor mensen onacceptabel. Hij moet bepaalde handelingen leren van buitenaf, dus zonder een automatisch gevoel en dat heeft tijd nodig.

MAAR als het een hersenschudding/ kneuzingen oplevert is dat voor mij natuurlijk ook onacceptabel. Zeker in de zin dat ik hem dan ook moet gaan leren hoe je er mee omgaat als zoiets extreems gebeurd. Ik snap niet dat school of die ouders niets hebben gezegd... Als mijn kind zo toegetakeld zou zijn, ookal zou hij zelf uitgedaagd hebben, dan zou ik toch wel even willen kletsen met school en de andere ouders over hoe dit aan te pakken. Nu hoor ik het maanden later...

Maar hoor net dat het op school ook niet bekend was... ik twijfel dus toch nu wel. Mogelijk toch aangedikt? Ik weet het niet... Ikzelf zou dit iig melden op school. Het maakt mij wel onzeker.

In deze groep komt straks iets met petten, is dat de kanjertraining? Zwarte pet met ee nwit randje, rooie pet met ee ngeel randje, zoiets heb ik gehoord. 

Het is nog niet helemaal klasikaal getrokken, hulpverlening is nu net bij school betrokken maar zal ongetwijfeld komen. Ben verder vol lof over de leerkracht, ze doet erg haar best!

Iedereen trouwens bedankt voor het reageren, wat je mening ook is ;-) Erg fijn!

Weet je, ik doe dit nu een paar jaar, en ik ben altijd de eerste geweest om te zeggen dat mijn zoon geen heilige is. Het is een heel prettig ventje, waar je normaliter enkel even voor rust moet zorgen hihi, alleen hij zit nu in een omslag. 
Martine, hij is net 8 en zit in groep 5. 

Hij is ontzettend intelligent wat het nadeel heeft dat hij ontzettend goed doorheeft hoeveel pijn hij anderen doet (lichamelijk en niet lichamelijk) wat voor hem heel zwaar is, maar het voordeel dat hij dus handelingen verstandelijk kan leren en ook kan toepassen (onvoorstelbaar als je hem vergelijkt met een paar maand terug, met de juiste aanpak krijg je hem binnen 1 minuut van woest naar gewoon boos als een ander kind zeg maar. Niet omdat wij het nou zo fantastisch aanpakken, maar omdat hij zo hard werkt de regels in zijn hoofd te stampen die bij het horen hem er weer bij kunnen trekken.

Er is toezicht op het plein, door meerdere mensen. Overblijfkrachten en leerkrachten. Zelf zou ik (ook als het de mijne overkomt) het hele verhaal willen horen Kinderen vallen van een fietsje en hebben een hersenschudding of kneuzing, het betekend niet direct dat je kind mega asociaal bezig is geweest. Soms kan het noodlottig uitpakken, en ook naar mijn eigen toe zo ik dat eerqst willen weten (als de mijne een hersenschudding had).  Wat is er precies gebeurd.

Maar goed, deze moeder heeft ook veel emoties natuurlijk, en dat vind ik ook erg moeilijk voor haar. Haar zoon komt er niet echt tussen op school, wordt altijd als laatste gekozen bij gym, moet vaak tussen drukke kinderen zitten waardoor hij zijn werk niet afkrijgt en hij vind school vanaf groep 1 al niet leuk zo vertelde ze... Dat is ook moeilijk als moeder, tegelijkertijd denk ik altijd net als Jolanda: wat heb jij gedaan?

Vind die spreekbeurt trouwens wel een hele goeie optie! Juist specifiek op mijn zoon zelf, hoe zit het bij hem.

Oh en niet: wat heb jij gedaan, als in: dan maakt het niet uit wat de ander doet. Maar in de zin van: wat is nou het hele verhaal. Kun jij ook iets veranderen?

Mijn zoon komt ook regelmatig thuis met dat anderen hem uitdagen.. Dan vraag ik ook: en wat deed jij? Dan kan ik hem uitleggen hoe iets werkt... Dat wanneer je uitdaagt er een reactie zal komen, en als je weet dat iemand heftig reageert, of zorgt dat anderen niet meer met je willen spelen of wat dan ook, dat dat een gevolg is van jou keuze iemand uit te dagen. Maakt niet dat het oke is wat de ander doet, maar je hebt daarin heel veel te zeggen.

En het positieve is wel dat we als moeders nu hebben afgesproken bij problemen even contact met elkaar op te nemen, ook om het contact onderling goed te krijgen. Ze hoeven geen vrienden te worden, maar dat haar zoon bang is voor de mijne is niet wat goed is. 

En de woedeaanvallen heeft hij nu ongeveer 5 keer gehad op school, 2 keer richting kinderen, misschien 3 keer richting leerkrachten. Geen wekelijk iets dus. (voor de beeldvorming). Meestal hebben de leerkrachten hem echt goed onder de duim (laten hem van tevoren rennen of leggen hem uit dat hij even niet mag voetballen, niet als straf maar omdat hij wat geergerd overkomt, dus een stukje bescherming voor hem. Dat is wel moeilijk voor hem maar dat snapt hij wel. Vaak zeggen ze er ook watpositiefs tegenover dus iets als: je hebt zo hard gewerkt en bent zo ver gekomen dat je concentratie even op is, daardoor ben je wat gefrustreerd en dan is de kans groot dat... daarom... 

Quote proestie:

Lastig hoor. Wij staan dus aan de andere kant van het verhaal. Onze zoon is vaak de dupe van pestgedrag of gedrag van kinderen met n 'gebruiksaanwijzing'. Mijn zoon slaapt dus heel slecht en heeft last van nachtmerries en nachtangst. Steevast nadat er wat voor is gevallen op school. Hij is hoogsensitief en dat maakt hem kwetsbaar. Ik zal eerlijk bekennen dat ik het wel eens moeilijk vind om het van de andere kant te bekijken. Mijn zoon zal weerbaarder moeten worden (daar zijn we mee bezig) omdat een ander zijn handen niet thuis kan houden. Mijn zoon zegt ook: ik sla niet terug want dat maakt mij net zo slecht als die ander.  Toch besef ik wel dat als je kind steeds degene is die 'de schuldige' is, dat dat ook lastig en pijnlijk is. Goed dat jullie hulp hebben En dat school mee werkt.

Hier is het dus helaas beide kanten op. Hij is de dupe van pestgedrag maar kan ook snel boos worden daar waar anderen nog praten (meestal verbaal agressief: schreeuwen of doordrammen dat het echt echt echt anders is, niet fysiek). Misschien dat ik het daarom van beide kanten goed kan zien: ik zie de gevolgen van gepest, maar ik zie ook de gevolgen zijn gedrag. Oooh wat tegenstrijdig. En he traakt me vooral omdat je eigenlijk zo trots bent op hoe hard hij zijn best doet, en dan ineens zoiets hoort... Want ondanks dat je er niets aan kan doen is het gewoon niet goed. Daar kun je lang of kort over praten. 

Maar als je het veel later hoort kun je er moeilijk nog wat aan doen, dat moet je echt op dat moment doen...

Ik doe het niet ano uit schaamte overigens, vind het zelf goed hier open over te praten en dat doe ik in de omgeving ook juist omdat ik weet dat ik niet de enige ben... Wil alleen niet dat mijn zoon later dingen kan terugvinden hierover op het internet. 

Hij maakt ontzettend goeie kansen, wil niet dat hij dan later via het internet op zijn verleden gewezen wordt.

Vechtsport is een hele goeie optie MAAR daarvoor moet hij eerst vaardigheden leren.
School ziet het helemaal niet als zo extreem, herkend het verhaal niet dus ik ga (als school het al niet gedaan heeft) toch maar even met het verhaal terug hoe het nou zit. Misschien in emotie aangedikt of ik heb iets verkeerd begrepen (zou niet weten hoe maar je weet het niet).

Dit jongetje gaat regelmatig voor mijn zoon staan en dan vlak voor zijn neus (in de kleedkamer bijvoorbeeld, daarom heeft mijn zoon een eigen kleedkamer gekregen) en dan zegt mijn zoon (volegns verhalen in de klas) telkens, hou op, hou op! En in de kleedkamer geeft hij gewoon een duw (geen agressie, maar gewoo ndat ie weg moet wezen) en dan gaat dat jochie huilend naar de meester toe.
Ik heb toen tegen mijn zoon gezegd dat hij direct naar meester kan gaan, want een duw kan verkeerd uitvallen, ondanks dat het fout is wat het jochie doet (hij kreeg eerst altijd op de kop, pas later kwam naar buiten dat het jochie aan het uitdagen was.)

MAAR het jochie ligt niet lekker in de klas, wordt ook zoals zijn moeder zegt, veel gepest. Dus hier werd overheen gepraat als in: hij wil voor zichzelf opkomen maar wordt telkens gestraft. Wat hij doet vind ik voor hem als kind persoonlijk niet gek. Hij wil erbij horen, hij wil stoer gevonden worden en dan pak je zelf ook degene die het makkelijkst te pakken is. Die snel boos wordt en dan straf krijgt. Ik benader dat ezlf nog niet te volwassen want het is ook je plek vinden in de groep waar wij ze bij moeten begeleiden.

Het samenspelen idee vind ik wel mooi overigens! Ik ga het toch eens voorstellen, want als ze elkaars leuke kanten gaan zien wordt het anders. Hij vind mijn zoon verschrikkelijk, mijn zoon mag hem verder wel graag want dat jochie kan goed schaken enzovoort.

Wij hebben hiervoor hulp gezocht. Heel lang heb ik het zelf aangekunt en had ik gewoon de vaardigheden om hem goed te begeleiden, maar toen zijn agressie kwam hebben we vrij snel hulp gezocht omdat ik serieus geen idee had hoe hier goed met hem mee om te gaan. En daarh eb ik nog geen dag spijt van gehad. Zij begeleiden school hier ook in, en ja, school reageert echt top! Ik ben daar dus erg over te spreken, de andere moeder absoluut niet... Dan denk ik weer: waarom gaat de begeleiding hier dan zo goed, en bij haar helaas niet? Want het lijkt me heel moeilijk als je kind heel slecht in de groep ligt. De mijne ligt er ook grotendeels buiten momenteel (door zijn gedrag, dus wel begrijpelijk en daar kun je aan werken) maar als je niet weet wat je moet veranderen (en ondanks dat hij mijn zoon uitdaagd en ik hem zelf ook wel ens heb aangesproken want hij zeurt al als mijn zoon in de buurt komt, maar dat zal vast een reactie zijn vanuit zijn ervaring, is het echt een heel lief en leuk ventje, kan gezellig met hem kletsen en het is geen onwil, denk echt ervaring en een reactie daarop).

Speciaal onderwijs is volgens school absoluut onnodig (en onze school staat er om bekend dat snel te melden) volgens de hulpverlening ook. Hij kan goed leren, is sociaal verder echt vaardig, enkel is dit iets van de laatste 1,5 a 2 jaar wat naar boven komt (waar ik eerst meer boven stond maar waar hij nu hulp bij nodig heeft hoe hij het moet controleren) en waar iets aan veranderd moet worden.
Nadeel van hulpverlening is alleen dat de weg van de diagnose ontzettend lang is, en de wachtlijsten. Daar heeft echt tijd in gezeten. Maar dat is nu achter ons en in een paar week tijd is er al heel veel veranderd (dit was nog ten tijde van de diagnose, voor er veranderingen kwamen).

Als mijn zoon dit heeft geleerd dan kan hij verder meekomen. Zoals de juf ook al aangaf, rond groep 5 krijg je een omslag bij de kinderen, van klein worden ze ineens groot. Dat is voor hem dus een heel moeilijke omslag. Ik ben zijn geweten niet meer... En ik ben er van overtuigd dat hij  dit gaat leren, als ik zie wat hij nu al kan ben ik super trots.

MAAR in dat proces kunnen er fouten gemaakt worden en zullen we daar naar moeten handelen. Zou dit voorval echt zulke gevolgen hebben dan moeten we daar wat mee, OF met de hulpverlening OF dat ik op school in vrije situaties bijspring, OF als ouders onderling...

Maar school heeft wel aangegeven dat als het erg wordt dat ze het melden, lastige is dat deze ouder alleen aangeeft dat ze de ervaring heeft dat school veel in de doofpot stopt... en daar sta je dan, want geen van beide weet ik wie de waarheid spreekt... Ik was er niet bij

Quote S@ssefr@s:

Mijn oudste heeft dit ook gehad. Kinderen hadden snel door dat hij heftig rreageerde op hen en gingen hem dan bewust uitdagen Dat was niet zo zichtbaar, maar de reactie van mijn zoon wel! Hij kreeg daar steeds straf voor en de uitdagers kwamen er mee weg. Op een gegeven moment is besloten dat wanneer hij uit zijn dak ging doordat het uitgelokt was, de uitdager straf kreeg en mijn zoon niet. Ze waren bewust uit op dat gedrag en dat is toen snel stop gezet. Hierdoor namen de woedeaanvallen van mijn zoon af. Hij was geen interessant mikpunt meer.

Het moeilijke is dus dat dat hier ook regelmatig gebeurd, alleen ziet de moeder het dus als opkomen voor zichzelf. En dat maakt het lastig, want haar zoon kan dat dus niet zoals ik begrijp, en als opkomen voor jezelf soms overkomt als uitdagen dan is het voor dat kind weer fout om er zo op in te gaan...

Ze hebben er maar een lastige taak aan op school om het te ontdekken. 

Ik zou laatst gaan observeren met gym omdat het mis ging, maar toen kwam de gymleraar erachter (belde mij) dat mijn zoon dus constant werd uitgedaagd. Tijdens een les van een stagiaire is hij niet de  stagiair gaan observeren maar mijn zoon. Maar elke keer een schopje tegen zijn been, een paar fluisterende woorden enzovoort. Dus die leerkracht gaf ook al aan: ik dacht dat hij vanuit het niets ontplofte maar nu blijkt dat hij het heel erg opbouwt en eigenlijk nog erg zijn best doet voor die tijd.
MAAR als hij dan ontploft dan kun je er ook even niets mee. Inmiddels wel door de hulp die we krijgen, maar daarvoor wist ik het als moeder ook echt niet. Dan bereik je hem niet meer. 

Dit gebeurd door meerdere kinderen, en het zit er gewoon 'ingebakken'. Nu herinner ik me trouwens ook dat daar wel een klassengesprek over is geweest. Wat het met een ander doet, maar dan van alle kanten. Dus de uitdagers, maar ook wat de woede met een ander doet, als jij zo woest reageert. 

Ik heb nu nog niet hoeven observeren omdat gym nu beter gaat. Hij heeft een eigen kleedkamer, als hij boos wordt mag hij daar gewoon naartoe lopen (heeft hij ook al geleerd, uit de situatie stappen) en als het mogelijk is vraagt iets later iemand even waarom hij boos werd. Soms is het redelijk, soms ook onredelijk. Maar dat geeft niet, want zo leert hij.
Tevens houden ze hem en de omgeving rond hem in de gaten tijdens de les. En dat helpt denk ik ook al, het straffen voor zijn. Maar goed ,vrije momenten blijven moeilijk.

Oooh en wil wel benadrukken, ik benader het nu vanuit de plagers, maar het is nite dat hij niets doet. Het komt evengoed vanuit hem en dat moet ook aangepakt worden.