voorgevoel of.....

zucht, heb er eigenlijk nu helemaal geen tijd voor omdat ik bezig ben met alle voorbereidingen van deze dag maar ik heb me net een partijtje gehuild... Ik zit er even helemaal doorheen en het gevoel wat ik heb kan ik gewoon even niet plaatsen, het hoort niet bij mij, is niks voor mij en zo ben ik niet. maar toch is het er..

volgende week ga ik, volgens voorlopige planning, onder het mes omdat ik een dubbelle hernia heb.. volledige narcose, op zich geen mega zware operatie alhoewel laproscopisch er niet in zit vanwege een kleine complicatie, de neurochirurg moet er wel even wat voor doen, haha, dag erin volgende dag naar huis.. maar nu komt het ik ben zo vreselijk bang, ik heb echt de gedachte dat ik er gewoon even niet goed doorheen ga komen, ben al hysterisch mooie herinneringen met de kids aan het maken want stel dat ik er niet goed uitkom. ik heb echt een heel onheimlich gevoel zeg maar. ik ben deze keer ook echt heel erg bang.. 

zo ben ik dus helemaal niet, heb vorig jaar vrijwillig een maagverkleining laten doen, heb al een zwaar herseninfarct gehad jarengeleden, heb epilepsie overwonnen en ben nu van hoge bloeddruk en diabetes af, ik ben niet bang voor naalden of prikken, niet voor ziekenhuizen, helemaal niet... heb een goed gevoel bij de arts.. maar toch knaagt er iets zo vreselijk.. ik kom overla altijd boven verwachting uit. kan weer lopen, heb amper rest verschijnselen, epilepsie is al jaren rustig zelf nadat mijn dochtertje doodgeboren is was ik na een week aan het werk.. zo'n type vrouw ben ik dus.. ter verduidelijking.. maar nu nu voelt alles anders.. er is iets... ik kan het niet plaatsen, wat denken jullie, zit ik al te lang thuis en heb ik te veel tijd om te denken of is het voorgevoel??? ik heb zoveel pijn, het is een ernsige hernia dus niet opereren is geen optie... wat moet ik nou?? iedereen is er zo van overtuigd dat het allemaal goed gaat, fluitje van een cent zeker voor mij... maar ja, ik ben ook een mens... en ik weet wat ik krijg dat kan ik aan, ik ben een vechter tot op het bot... maar ik ben zoo bang!

was de uitkomst van die 2 operaties ook anders Sis??

anne, ik zal de arts nog zien van te voren.. maar ja, wat kan hij doen aan een voorgevoel, het bidden is voor mij geen optie.. beetje scheinheilig om dat nu te doen terwijl ik niet geloof in god. maar lief dat je het voorstelt..

hij was heel erg open en heeft ook de risico's goed duidelijk gemaakt.. inderdaad, niet lopen is een kans, dwarsleasi, lekkend hersenvocht, beenmerg, trombose risico, klapvoet.. je best heftig en inderdaad een reele angst is het wel..

komt ook omdat mijn zoontje van bijna 7 er heel erg mee zit, hij zei dat ik niet dood mocht gaan en dat ik bij hem moest blijven, hij zei ook dat ik moest beloven dat als ik in de hemel kwam en Sterre (das onze overleden dochter) zou zien ik wel echt weer terug moest komen.. dat breekt je hart, wat moet je zeggen, ik heb maar gezegd dat ik er echt alles aan zou doen om dan terug te komen en dat hij en zijn kleine zusje voor mij alles zijn en dat ik altijd alles doe om bij ze te blijven... je wordt ook zo overvallen door zulke vragen en opmerkingen.. je hebt niet even de tijd om na te denken over je antwoord..

ja wanouk, dat bedoel ik... inderdaad het gevoel van ik krijg wel een hoop (wat al niet eerlijk voelt maar dat even terzijde) dan vecht ik me altijd weer keihard erdoor en het komt altijd ook gewoon echt weer goed maar inderdaad wanneer is de koek eens op en is het geluk niet aan mijn zijde...

klinkt heel raar dat als je zoveel meemaakt dat je dan nog geluk ziet maar ik vind niet dat als je iets overkomt het perse slecht voor je is.. door te vechten en te overwinnen word je namelijk een sterker en mooier mens. en misschien is dat ook nu wel weer mijn motto die ik aan moet houden.. wat er ook gebeurt, als ik er niet dood aan ga dan overwin ik het wel. en als ik dood ga dan ben ik weer bij mijn andere eerstgeboren kind, die me misschien ook wel nodig is op een of andere wijze.. ik vertouw op mijn man, hij is een goede vader en zal zeker gaan voor de opvoeding van de kindjes maar ik wil gewoon nog zo graag bij ze blijven.. misschien moet ik mezelf vertouwen en het los laten. Als het aan mij is om te kiezen en te vechten dan doe ik dat als een leeuwin om bij haar kindjes te blijven en als het niet in mijn handen ligt dan kan ik er toch niks aan doen en heeft angstig zijn ook geen zin.. hmmm... daar ga ik even over na denken tijdens het vlees snijden voor de gourmet..

bedankt mitch!!

sis, nee dat doe ik ook niet, inderdaad beloven heb ik niet gedaan.. ik heb gezegd dat ik alles zou doen om terug te komen... zulke dingen kun je niet beloven he...

ja, dat is ook zo, zo'n brief heb ik vorig jaar ook geschreven, is alweer weg, volgens mij, maar misschien moet ik dat maar weer doen.. lastig zulke dingen schrijven.

bedankt meiden...