En toch vind ik het niet leuk.

Volgende week wordt mijn dochter 16. Haar broer was in augustus jarig en toen hadden we 27 man visite. In oktober haar broertje. Toen kwamen er 12. En voor haar...komen er 5 mensen. Ze voelt zich heel bijzonder omdat ze 16 wordt, ik heb een mooie taart besteld en nou komt er bijna niemand. Ze mag van mij haar klas uitnodigen, kan ze het toch gewoon leuk vieren, maar de mensen die het dichtst bij ons staan laten het afweten. Eén heeft toegezegd te komen, maar zei vandaag ineens,  als ik kan kom ik. Dan houdt hij dus bij voorbaat al een slag om de arm, ik weet zeker dat hij dus niet komt. Een ander zei, ik weet nog niet of ik kom. De relatie is 2 maanden geleden uit geraakt en diegene heeft er kennelijk geen zin in. Een ander gezin komt een dag later. En dat zijn geen aannames, ze gaan niet komen, zeker weten.

Ik moet me er niet druk om maken en we maken er een leuke dag van, maar ik voel me zo ontzettend niet staan. Wij zijn 6 jaar geleden 1,5 uur rijden verderop verhuisd en sindsdien verloopt familiecontact via facebook. Bellen gebeurt niet en langskomen al helemaal niet. De eerste 1,5 jaar reden wij iedereen af, maar niemand kwam terug, dus daar zijn we maar mee gestopt. We hebben hier wel wat opgebouwd, maar ja, juist die mensen kunnen nu niet. Blijft mijn familie over en 1 vriend. 5 personen dus. Het is net of mensen er genoeg van hebben als nummer 3 jarig is bij ons. Het is elk jaar precies hetzelfde. Wel veel mensen voor haar broertje, maar voor haar komt er bijna niemand.

Maar goed, we maken er een leuk feestje van. De taart komt wel op, we gaan maandags lekker ergens eten, we maken er wel wat van. Ik baal er gewoon van dat het dan toch weer steekt.

Ik weet niet wat mensen denken. Volgens mij zijn zij op dat moment meer bezig met zichzelf. Die ene, daar kom ik altijd op verjaardagen en zij ook bij ons, maar ze blijft erg hangen in haar mislukte relatie. Begrijp ik wel, maar ik vind het niet leuk dat ze de wereld om haar heen vergeet. En die andere....die had al toegezegd en ik begrijp niet waarom hij het nu af houdt. De vorige verjaardag zat mijn zoontje op hem te wachten en toen bleek hij het gewoon vergeten te zijn. Nu kwam hij echt en ik mocht hem helpen herinneren. Elke keer zij hij te komen, tot vandaag. Toen was het ineens van`als ik kan kom ik`. Ik heb er wel wat van gezegd, maar kreeg niet echt respons. Als je niet wil prima, maar zeg dan niet eerst toe om vervolgens vaag te doen. Dochter zei: En wie komen er wél?  Ik ga mooi slingers kopen met 16 jaar er op. Ze wil geld van ons en daar doe ik wat leuke kleine cadeautjes bij. We gaan er toch een gezellige middag van maken, dan maar met wat minder mensen.

Seizoen...nou, toen ze kleiner was was het altijd een drama, want we zaten altijd met Sinterklaasvieringen van de visite. Ik vroeg altijd eerst wanneer iedereen kon en plande dan pas de verjaardag. Bij ons speelt ook de verhuizing mee. Een hoop mensen vinden het te ver en ik merk dat mensen sowieso meer bezig zijn met hun eigen gezin. Elk huisje heeft zijn kruisje en overal is wel wat. Dat is ook wel zo, maar moet je juist in dan niet investeren in familiebanden en vriendschappen? Er voor elkaar zijn, belangstelling tonen voor elkaar? Het is wel wat ikzelf doe, maar ik krijg niets terug, mensen doen hun eigen ding. Die vriend heeft zelf het overlijden van zijn vrouw meegemaakt, bleef achter met zijn kind. Ik heb het kind geregeld mee op sleeptouw genomen om dingen te doen wat een moeder normaal doet. Winkelen bijvoorbeeld, Hartstikke leuk en ik doe het met plezier, maar is het dan te veel gevraagd om even binnen te wippen om mijn dochter met haar 16e verjaardag te feliciteren? Vriendschap werkt toch 2 kanten op?

Quote slabbertje:

heel sneu...is het misschien een leuk idee om een kaartje naar haar te sturen?? wie weet willen meer mensen dat hier op ML doen

Ach gossie, wat ontzettend lief, maar dat hoeft echt niet. Ik weet wat ze dan gaat zeggen, wel van vreemde mensen en niet eens van de mensen waar ik van houd. Tsja, het blijft een gevoelig pubermeisje . Maar je gebaar vind ik echt heel lief .

Ik hoop dat haar vriendin ook kan komen, die komt ook op haar feestje, maar misschien kan ze zondag ook komen. Verder weet ik geen mensen. Ik heb wel vriendinnen, maar ja, die ziet zij eigenlijk nooit. Beetje raar om die als kamervulling uit te nodigen . Nee, ik ga wel wat verzinnen om het gezellig te maken met ons kleine cluppie. Komt goed!

Het is inderdaad een speciale verjaardag. Maar ach, we moeten er niet in blijven hangen. het is zoals het is tenslotte.
Met of zonder die mensen...16 wordt ze toch wel .

We vieren het gewoon `s middags, maar mensen van ver (1,5 uur) komen sowieso niet, die vinden het te ver, maar mensen die in onze woonplaats wonen komen ook niet. Degenen die nu wel komen moeten er een half uur of 45 minuten voor rijden en dat zijn haar opa en oma, 1 oom en tante en 1 vriend van ons en dat terwijl ze aan mijn kant een opa en oma, 2 ooms en tantes, 2 nichtjes en een neefje heeft en aan mijn mans kant een oma en 3 ooms en tantes 8 nichtjes en 2 neven heeft. En dan heb ik zelf nog een oom en tante die al vanaf augustus beloven te komen, maar niet doen en dan heb ik de vrienden uit onze woonplaats nog niet meegerekend. Buiten onze woonplaats hebben we dan nog vrienden die pasgeleden (2 weken geleden) voor de jongste zijn geweest. Zij wonen 2 uur verderop maar kwamen alleen voor de verjaardag van de jongste). Best apart dat er maar 5 mensen hiervan het de moeite waard vinden om te komen. We accepteren het zoals het is, maar begrijpen doe ik het niet .