Even zo moe

En verdrietig.
Net terug van familiebezoek, nou ja familiebezoek.
Mijn moeder ligt weer in het ziekenhuis en het gaat slecht, erg slecht met haar.
Na bestraling en de experimentele behandeling ging het zo goed met haar, de tumoren slonken ongekend snel, we waren zo opgelucht.
Tot we 1.5 maand geleden hoorden dat de medicijnen hun werk niet meer doen en de tumor 2x zo groot was als 3 maanden daarvoor.
De testen voor het volgende experiment zijn bijna afgerond maar of het op tijd is?
Haar longen overstromen weer met vocht en nu blijkt ook haar buikholte schijnt nu vol vocht te zitten, dus de longdrain is eruit en morgen krijgt ze er 1 in haar buik.
Waarim haar buik vol vocht zit weet niemand maar ws is het in de afgelopen anderhalve maand van haar longen uitgezaaid naar haar darmen, en zij maar denken (hopen) dat ze zo'n opgezette buik heeft door constipatie.
Ze is 60 maar ziet er uit en klinkt als 80, zo kwetsbaar.
Nu zit ik weer thuis, 250 kilometer verderop, maar ook nog steeds op die stoel naast haar bed, zodat ik voor haar kan zorgen.
Ik vind het verschrikkelijk dat ze daar alleen is en ook dat ze er niets aan heeft als ik daar 24/7 rond zou hangen, voel me nu zo machteloos en zo ver weg.
Nou ja, genoeg geklaag, hopelijk ben ik het nu een klein beetje kwijt en kan ik eindelijk slapen.

Gisteren is het dna onderzoek adgerond en nu zitten we allemaal zenuwachtig te wachten op de uitslag.
Kan ze starten met de therapie?
Mag ze eigenlijk nog wel want het AVL heeft nog geen reactie gegeven wat ze kunnen ivm de uitzaaiingen.
Mama gaat gestaag achteruit, in zeer korte tijd is ze van een zieke maar vechtende vrouw veranderd in een aftakelende kankerpatiënt, zowel lichamelijk als geestelijk zo goed te zien.
Een verschil van dag en nacht en steeds weer schrikken als ik haar zie want iedere keer ziet ze er slechtet uit zieker, zwakker.
Mijn dochters hebben haar sinds de herfstvakantie niet meer gezien en het zal nog 2 weken duren voor ze geconfronteerd gaan worden met deze andere oma.
Hoewel, als ze niet behandeld kan worden weet ik eerlijk gezegd niet of ze hun oma nog levend gaan zien, het gaat zo hard dat ze kerst mss al niet meer gaat zien.
Hopelijk krijgen we snel positief nieuws uit Amerika en kan ze volgende week al starten, hopen tegen de angst in want ik wil perse positief blijven.
Maar wat is dat moeilijk en wat vreet dat energie zeg.
Nou zeurmodus weer uit, mss stelt het huishouden prijs op mijn aandacht en anders mijn jongste dochter wel.

---

M Y A