mag ik me nu 'overwerkt' noemen?

Nou meiden , de meesten onder jullie weten wel dat ik een (en das dan nog zacht uitgedrukt) energie opslorpend leven heb.

Maar als je de krant opent en je ziet een foto van één of andere sporter die een fameuse enkelkwetsuur schowt vanuit zijn zetel, en het allereerste wat door je hoofd schiet is: ......oh zalig, die kan niet anders dan even niks meer doen.....
Mag je jezelf van iets teveel overwerkt noemen?





klaagmodus uit, weer naar de orde van de dag 

Sorry sis..... maar wat jij doet is niet niks doen, je runt hier een megadruk forum....... dan wil ik echt helemaal NIKS doen.


En ik hoop dat ik echt niemand kwets met deze post.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Quote Minou:

heb alleen geen idee hoe je leventje eruit ziet lieffie

Even in het kort gezegd:

-Vijf autistische kinderen door twee verschillende genetische afwijkingen. Allemaal in combinatie met AD(H)D, enkele van hen ook Dyscalculie en DCD of een lichte mentale beperking.
-Twee van hen met met eetproblemen, eentje met een echte eetstoornis (hinkelt de hele tijd op het randje van sondevoeding).
-Drie van hen met zware darmklachten, hebben altijd diarree of verstopping , nooit eens normaal. Bijna elke week kan wel één van hen niet naar school omdat de kolieken te erg zijn.
- Allemaal met slaapproblemen (ik kan het aantal keren dat ik de laatste 17 jaar kon doorslapen ,nog altijd op één hand tellen).
- 'acute problemen ' van de laatste 17 jaar die gelukkige allemaal goed gekomen zijn: , één kind enkele keren gereanimeerd van wiegedood (vijf keer kritiek op intensieve gelegen), één kind een hartstilstand gehad (gelukkig bij de huisarts), één kind geboren met klomvoetjes, één kind geboren met een darmafwijking (vier operaties in zijn eerste levensjaar , een jaar lang  wieken in zijn wonde gehad), ander zoontje al drie keren met spoed naar het ziekenhuis gevoerd nadat hij 's nachts om onverklaarbare reden bijna geen zuurstof meer kreeg.
- Oh en dan hebben ze vermoedelijk ook nog ééns allemaal een derde genetische afwijking. EDS , momenteel in onderzoek. Dat betekend dat er altijd wel of een kind in het gips zit omdat ie één of meerdere breuken heeft (zoon bvb al drie keren dit jaar), of een kind thuis met één of andere overbelasting/ontsteking van de gewrichtsbanden (momenteel dochter met haar heup) of dat ons manneke van zeven weer eens enkele dagen zich door het huis sleept van de pijn en dagenlang weigert te stappen (19 november wordt beslist of hij in een rolstoel moet), of dat onze andere dochter maanden (soms meer dan een jaar) met wondjes loopt die maar niet willen sluiten.


- En dan is mijn man (die ook autistisch is) niet altijd emotioneel zo stabiel. (is vorig jaar twee maanden opgenomen in de psychiatrie nadat hij zijn derde zelfmoordpoging had gedaan) hoewel het gelukkig met hem de laatste tijd iets beter lijkt te gaan.


En zelf .... ja zucht..... ik wil er niet aan toegeven want ik blijf het zeggen ik heb de liefste schatjes van de hele wereld en ik zou ze voor geen goud willen ruilen....maar al die jaren van stress hebben bij een grote slaapstoornis veroorzaakt.  De dokter denkt aan narcolepsie (ontstaat door een zwaar trauma of heel langdurig aan extreme stress te worden blootgesteld.)



begrijp je nu waarom die zetel opeens zo aantrekkelijk is?

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Quote Smvn&d:

Ik moet eerlijk zeggen, ik ben echt niks meer gewent, en heb heel erg problemen met concentratie en dingen onthouden. Dus bijv. 2 afspraken per week kan ik al van van slag raken.. Dus eigenlijk wat jullie hebben, dat heb ik al als ik 2x per week een verplichting heb, raak dan echt een beetje gestresd en wil dan rust.. terwijl ik verder dus helemaal geen verplichtingen heb, niet eens het huishouden.. Ik kan gewoon echt niet veel meer, ook in me hoofd niet omdat ze dus op een gebied hebben zitten wroeten dat dus je geheugen en concentratie regeld.. heel irritant.. dusse, het gevoel ken ik helemaal.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Dank jullie wel meiden voor alle lieve berichtjes.
Weet je , jullie hebben allemaal gelijk. Die zetel mag nog zo aantrekkelijk zijn, als puntje bij paaltje komt zou ik er toch geen gebruik van kunnen /willen maken. Want dat wil ook zeggen dat ik de touwtjes uit handen moet geven , en dus aanvaarden dat alles minder goed op rolletjes zou lopen, en dat is niet iets wat ik wil.

De psychologe van mijn kindjes vroeg me ooit eens: Hoe hou je dit vol?, En toen vroeg ik haar, als ik morgen zeg dat ik dit niet meer volhou; zijn mijn kindjes dan opeens gezond? Dit moest ze natuurlijk ontkennen, en toen zei ik: kijk daarom hou ik het vol.


En zo is het gewoon meiden, ik hoor zo vaak zeggen , ik zou het niet kunnen , of ik zou al lang ingestort zijn. Maar weet je , wanneer je ervoor staat kan je niet anders. Je schatjes hebben je nodig , en verdienen gewoon het allerbeste. Dus ga je door, en door, en door. Niet tot je niet meer kan , maar veel verder dan dat. En ik ben er zeker van dat ieder van jullie dat zou doen. Dat ieder van jullie dat op dat moment zou kunnen.
En weet je, het is niet alleen maar zorgen hebben, de liefde die ik van mijn aapkes ontvang voelt ook veel intenser dan ik me ooit had kunnen inbeelden.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

p.s: ik had mezelf voor later al ik oud (en wijs ) ben al één burnout en drie depressies toegezegd, maar weet je die reis klinkt me opeens véél beter in de oren 

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.