jankerd dat ik ben

Nee hoor je bent geen jankerd!!
Jullie zijn op jullie ziel getrapt en dat laat littekens na!
Voel je hier nu niet gek om, het is nogal niet wat waar je doorheen gegaan bent, en tot voor kort nog dat je anderen hielp om van dit kreng af te komen.
Lekker janken, en dan even diep ademhalen en weer doorgaan.
Maar je als een muts voelen om je emoties is verspilde energie, want wat je voelt kan je niet sturen.

't Was/is ook een bizar verhaal!

Je kunt je wel afvragen of het misschien goed is om met een psycholoog ofzo te gaan praten, omdat het nog zo'n emotionele reactie oproept?!
Blijkbaar heb je het nog nooit goed af kunnen sluiten.

Je bent geen muts hoor ;-)

Lieverd toch

Vind je geen jankerd hoor, juist wel begrijpelijk je reactie.
Is niet niks geweest wat jullie hebben meegemaakt en het heeft veel energie gekost om te komen waar jullie nu zijn.
Dat een kleuterafdeling je terug brengt naar die tijd geeft alleen maar weer hoe goed het is geweest dat jij je zo hebt ingezet om voor je zoon de beste keus te maken.

Ingrijpende gebeurtenissen in het leven, goed en slecht, kunnen altijd even naar boven borrelen, dat maakt je mens

---

Droom niet je leven, leef je dromen!

logisch toch!

het heeft je tot op je bot geraakt, je hebt het ws. ergens een plaatje gegeven maar door daar te zijn roept het herinneringen op.

vergeten zul je dit nooit niet, en alleen maar goed om je emoties te uiten hoor!

Kan het me wel voorstellen.. vind je dan ook geen jankerd. 

Vind het wel iets om over na te denken.. Is het onverwerkt verdriet of is het gewoon normaal dat je op iets blijft reageren met zoveel pijn?
Ik zit eigenlijk ook met iets waardoor ik binnen een paar seconden kan gaan huilen, als ik er over nadenk. Ik laat het niet toe om er over te denken en over het algemeen, in mijn dagelijkse routine, hoef ik er ook niet aan te denken.. Maar vraag mij wel af of ik er iets mee moet, is het echt nog onverwerkt of is de reactie normaal. 

---

Trotse mama van 2 prachtige kereltjes

Quote Alice:

Kan het me wel voorstellen.. vind je dan ook geen jankerd.  Vind het wel iets om over na te denken.. Is het onverwerkt verdriet of is het gewoon normaal dat je op iets blijft reageren met zoveel pijn? Ik zit eigenlijk ook met iets waardoor ik binnen een paar seconden kan gaan huilen, als ik er over nadenk. Ik laat het niet toe om er over te denken en over het algemeen, in mijn dagelijkse routine, hoef ik er ook niet aan te denken.. Maar vraag mij wel af of ik er iets mee moet, is het echt nog onverwerkt of is de reactie normaal.

als iets je dagelijks leven beheerst of je duidelijk in de weg staat, is het tijd om aan de bel te trekken denk ik.

als je geemotioneerd raakt door een heftige gebeurtenis bij tijd en wijlen, lijkt me dat gewoon een menselijke reactie

een wond, die geheeld is maar weer wordt opengetrokken op bepaalde momenten

Lieverd, ik kan het me helemaal voorstellen hoor! Tuurlijk ben je geen jankerd hoor... 

Denk eerder dat je mens bent ;-) Ik vnid het niet zo raar dat je er nog om kan huilen als ik eerlijk ben.
Heb de vuurwerkramp van Enschede meegemaakt, en heb het echt verwerkt. Maar als ik op de plek zelf kom huil ik ook, om alle ellende die ik daar heb meegemaakt. Vind ik niet raar, het is wel een groot deel uit mijn leven van dat moment geweest.
Kan me je topics nog herinneren en zo is dit voor jou ook (begrijpelijk) een heel groot iets geweest. Een zichtbare herinnering kan dan zo weer emoties oproepen.

Ik had niet meegekregen dat ze helemaal weg was inmiddels, dat is wel fijn! Maar een raar idee moet het wel zijn

ik vind je ook geen jankers hoor

---

Sommige  'vrienden' zijn als de schaduw je ziet ze alleen als de zon schijnt. Anderen zijn als de zon zelf ze komen op als het donker is.;-)

ach gossssss kun je nagaan wat het met je gedan hebt toen der tijd....En maar doorgaan om het leven van je zoon weer aangenaam te maken, maar je hebt zelf ook emoties! en die komen dan nu boven...
Pffff

Jeetje, je zin " met op getrokken schoudertjes " zorgt ervoor dat zelfs ik even volschiet.
Ik vind je totaal geen jankerd.  Je komt ergens waarvan je weet dat je kind daar heel erg ongelukkig was. Dan vind ik het niet raar dat je emotioneel wordt.
Misschien een combi van verdriet en opluchting. En zolang het niet dagelijks is dat je erom moet huilen , is er helemaal niets mis mee!

geen jankerd, het was gewoon een vreselijke situatie, als iets met een van je kinderen is dan doet dat heel veel verdriet, dit moest er blijkbaar nog even uit

Ja, zo gaat dat met die dingen. Gek he. 

het was gewoon ineens weer confronterend. Vind je helemaal geen jankerd alleen maar mens