zoon heeel booos

Miep ik denk dat jou opmerking ons moeders van autistjes niet stoort   we zijn wel wat gewent

maar ook hier (5 jarige autistje)  moet en weet ook wat wel en niet mag...dus autist of niet... ik zou duidelijk laten merken dat gooien met  dingen niet gewenst gedrag is( als snap ik maar al te goed dat verandering vreselijk kan zijn voor bepaalde autisten)

Mijn hemel Mieps, 1 x op verzenden drukken is genoeg hoor, en je hoeft ook niet tog keer te refreshen

---

Sarcasm: The ability to insult idiots without them realizing it.

Sorry jongens hij laat hem bij mij als spookbericht, niet geplaatst zien en dan ineens staat hij er zovAaak dat ik er zelf naar van wordt

Heel misschien willen de modjes ook wat weghalen, want zo heb ik het topic ook flink vervuilt.. Spijt mij

whahahahahah die mieps

was na 1 keer al duidelijk hoor

Miep: Je hebt een punt, als hij niks " mankeert" mag hij zeker gewoon aangeven dat hij je kapsel niet mooi vindt idd.

Ik kan me gewoon niet voorstellen dat een 7 jarige bewust zijn moeder pijn wil doen.
Hij kon denk ik zijn boosheid niet kwijt en gooide met iets. Dat mag ook zeker niet, maar dat kan ik me nog voorstellen.
Richting zijn moeder. Hij gooit toch niet bewust tegen haar oog aan?

Ik riep als puber (weliswaar heeeel zachtjes) naar mn moeder " kutwijf val neer" maar toch niet dat ik dat meende?

Als dat wel zo is, zou ik maandag mezelf en mn gezin direct opgeven voor de beste opvoedcursus die er is, want dat is zeker geen normaal gedrag.

Maar om dan te gaan janken als moeder en het niet op weten te lossen.

Is het de eerste keer? Komt dit vaker voor?

Ik weet niet of het tegen mij bedoeld was, want ik was de eerste die vroeg of haar kind soms toevallige een diagnose had; maar dat was niet bedoeld om dat kind dan maar een etiketje op te plakken hoor!
Ik vroeg het gewoon omdat deze situatie voor mij ZO herkenbaar is. Mijn zoontje slaat helemaal in paniek wanneer ik iets aan mijn uiterlijk verander (het meeste bij mijn haar maar soms ook bij mijn kleren). Alleen uit het zich hier dan wel in angst en niet zozeer in boosheid. (wat mijn autistische dochter dan weer wel heeft)
Maar als het kind wel een diagnose heeft maakt dit wel een enorm verschil. Niet dat het dan maar opeens helemaal niet erg meer is, maar dan is de reactie wel begrijpelijk.

Kijk als ik mijn haar laat knippen, zelfs al is het geen drastische verandering, herkent mijn (zwaar autistische) zoon mij helemaal niet meer. Voor hem ben ik dan een vreemde die zomaar het huis binnendringt en dan ook nog eens zijn mama heb laten verdwijnen.

Stel je nu eens voor dat er zomaar opeens een vreemde jouw huis komt binnengedrongen, dat op zich alleen zou je toch al heel bang/boos maken. En als die vreemde dan ook nog iets begint te doen wat je niet goed kan verdragen. Als mijn zoontje overstuur is moet ik zeker geen harde geluiden gaan maken (handen klappen) want hij kan daar (net als veel autisten ) zelfs als ie wel goed in zijn vel zit al niet goed tegen. Denk je dan niet dat je jezelf zou willen verdedigen.

De vraag of het kind autistisch is is hier niet om etiketjes te plakken of om zijn gedrag goed te praten, maar omdat de aanpak (vooral naar de volgende keer) veel verschilt met de aanpak bij 'gezonde kindjes'.
 TO als je kindje autistisch is kan je het dan wel even laten weten? Dan heb ik een heleboel tips voor je hoe je de boosheid deels kan voorkomen.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

mocht er wel een etiketje op geplakt zitten, neem ik niet aan dat dat nu er pas uit komt toch?

als je kind nu 7 is heb je al wat jaartjes ervaring met wat buien?
en als het kind van TO wel een vorm van blijkt te hebben dan ga je als moeder toch niet zeggen " ik heb pijn en ik heb niks gedaan en hij heeft nergens last van" je bent zn moeder, niet zn zussie!

TO, ben je er nog?

Wie weet is diagnose recent bekend en zijn ze nog zoekende daardoor......

Quote MaFKeeS:

mocht er wel een etiketje op geplakt zitten, neem ik niet aan dat dat nu er pas uit komt toch? als je kind nu 7 is heb je al wat jaartjes ervaring met wat buien? en als het kind van TO wel een vorm van blijkt te hebben dan ga je als moeder toch niet zeggen " ik heb pijn en ik heb niks gedaan en hij heeft nergens last van" je bent zn moeder, niet zn zussie! TO, ben je er nog?

Ondanks dat ik vijf autistische kinderen heb, kreeg één van mijn dochters pas de diagnose op 10 jarige leeftijd. Ze had al enkele andere diagnose's maar pas toen ze 9 werd was de druk uit haar omgeving zo groot dat ze haar autisme niet meer kon 'camoufleren' voor haar omgeving.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Ja sis her is efelijk.......

Jeetje Lilly, daar ben ik even stil van.
5 kinderen? Pff..daar heb je ook een dagtaak aan denk ik met alle begeleiding, diagnoses en onderzoeken?

Ik weet dat autisme erfelijk is, maar zoveel binnen 1 gezin!

Maar goed, gemiddeld genomen wordt zo'n diagnose natuurlijk wel eerder vastgesteld.

En idd, wat Sis zegt, TO had het er vast bij vermeld neem ik aan, want het is nogal een verschil een kind met of zonder autisme

Quote SmvN&D:

5 autistische kinderen? Hoe kan dat dan?? (oprechte vraag he, niet rot bedoeld)

Inderdaad door een erfelijke chromosoomafwijking waarbij een stukje van hun derde chromosoom ontbreekt. Drie kinderen hebben al de officiële diagnose. Twee kinderen zijn momenteel getest en we wachten nog op de resultaten die we ongeveer eind juli mogen verwachten maar zowel de kinderpsychiater, hun team van de revalidatie als hun geneticus hebben al in duidelijke taal laten verstaan dat we er mogen vanuit gaan dat ze ook de diagnose zullen krijgen.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Quote evenzo:

Ja ben er weer .mijn zoon heeft geen autisme .mijn middelste zoon heeft wel de kernmerken ervan .hij is daarop getest .tja waarom huilde ik .sorry .omdat ik er helemaal doorheen zit .ik krijg nu hulp twee keer in de week .en krijg nu ook hulp voormezelf .heb een erge depressie !!mijn jongste wordt gepest op school .mischien dat het daardoor komt dat hij zo booos op me is .ik wist echt even niet meer wat ik moest doen .heb ook een dochter van 11 jaar .

Lieve TO,
Dat klinkt allemaal wel wat complexer.
In je gezin dus veel onrust en je zoon wordt ook nog eens gepest?
Dan zal thuis, richting jou, de uitlaatklep geweest zijn denk ik.

Voor jou de les om je het niet persoonlijk aan te trekken maar je richten op goede begeleiding van jezelf en je zoon.
Anders schiet hij er bij in, thuis onrust, op school niet gelukkig...

juist knap dat hij zich uit, zielig!

sterkte

TO, is die depressie iets van de laatste tijd? Want dit is wel gedrag watik van mijn jongens herken tegenover mijn depressieve man!

Een depressieve ouder is erg ingrijpend voor kinderen ( en voel je nou niet schuldiger dan je waarschijnlijk al doet, want je hebt er niet om gevraagd) en het ene kind gaat juist aanpassen, het andere kind gaat heel boos worden etc.

Wellicht heb je er iets aan om je eens te verdiepen in KOPP-kinderen. Daar kan je een beetje zien hoe het is voor een kind en waar dat gedrag vandaan komt.

Sterkte meid

Evenzo heel veel sterkte gewenst. Hoop dat jullie snel de rust weer vinden. Valt soms niet mee om een ouder te zijn.

Quote MaFKeeS:

Jeetje Lilly, daar ben ik even stil van. 5 kinderen? Pff..daar heb je ook een dagtaak aan denk ik met alle begeleiding, diagnoses en onderzoeken? Ik weet dat autisme erfelijk is, maar zoveel binnen 1 gezin! Maar goed, gemiddeld genomen wordt zo'n diagnose natuurlijk wel eerder vastgesteld. En idd, wat Sis zegt, TO had het er vast bij vermeld neem ik aan, want het is nogal een verschil een kind met of zonder autisme

Zegt de geneticus hier ook altijd. Dat wij niet kloppen volgens de statistieken. Statistisch gezien is het onmogelijk dat ze het alle vijf hebben. Zelfs al zou het om een dominante chromosoomafwijking gaan hebben ze nog maar 50 procent kans om het te hebben (wat in genetische termen een gigantische grote kans is). En toch blijkt het zo te zijn.
Het kan niet anders dan dat ze niet alleen deze chromosoomafwijking van hun papa hebben overgeërfd, die onlangs ook de diagnose autisme kreeg (wat wel zijn vreemde persoonlijkheid verklaart), maar dat er ergens in mijn genen ook iets zit wat me meer ontvankelijk maakt om zulke kindjes te krijgen.
Alleen weten ze niet wat, want er is wereldwijd nog maar heel weinig over een 3p26.3 deletie gekend , en er zijn bijna geen andere kindjes over de hele wereld waarbij deze afwijking is vastgesteld.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Quote evenzo .:

Ja .hij heeft bijna geen vriendjes .1vriendje is met spoed naar een andere school gegaan .wat mijn zoon erg vind .ze schelden hem uit.ben daarvoor al naar school gegaan .ze zullen het in de gaten houden .hij wou ook naar een andere school. Dit weet ik pas vorige week .

ach wat zielig!
zal niet meevallen, helemaal niet als jij ook nog eens niet lekker in je vel zit.

wacht niet te lang met hulp inschakelen voor je jochie...
ik snap nu ook jouw reactie, sorry dat ik wat lelijk deed...het is dubbel zo ingewikkeld nu

veel liefde voor je gezin gewenst

Quote SmvN&D:

Maar wist je dat van te voren? Niet dat het uitmaakt of mij wat aan gaat, maar wist je dat dan al toen je kinderen kreeg? Of pas veel later? En heb je dan ondanks dat toch voor 5 kinderen gekozen of wist je het later pas? (is wel een hele brutale vraag of niet? ben er gewoon beniuewd naar het lijkt me gewoon erg zwaar, ik vind 2 'normale' kinderen al veel hihi)

Ik heb hier al eens een topic geopend, ik dacht dat het heette: had het cb dit moeten zien , of zoiets. Door de jaren heen , kregen wij steeds meer te horen wat er allemaal aan de hand was met onze kindjes. Maar ook elke keer dat het toeval was en de ene afwijking/probleem niks met het andere te maken had. Toen ons vierde kindje 3 maanden was (ik was toen alweer onverwacht zwanger maar dat wist ik toen nog niet) kregen we te horen dat onze kindjes niet gewoon wat trager waren, of huilkleuters, of gewoon maar koppige karakters en dat het wel voorbij zou gaan. Maar dat ze echt problemen hadden, die nooit voorbij zouden gaan.
In de hectische tijd die daarop volgden van testen hier en onderzoeken daar had ik helemaal geen oog voor mezelf en zo kwam het dat ik die bij ieder kind al op de dag dat ik ongesteld moest worden wist dat ik zwanger was, bij ons laatste kindje al dik vier maanden ver was voor ik het doorhad.


Of ze er alle vijf waren geweest als ik het op voorhand had geweten? Die vraag heb ik me al veel gesteld en ook al een (leuke) discusie over gehad met hun psychiater. Ik zeg volmondig ja, want ik zal NOOIT beweren dat zulke kindjes minder recht hebben op leven gewoon omdat ze wat anders zijn (wat als je eerlijk bent tegen jezelf, je eigenlijk toch wel vindt als een kind niet laat komen omdat je weet dat het autistisch zal zijn)
En het 'anders' dat ze zijn is toch ook net wat hun  tot hunzelf maakt. En ik hou zoveel van hen om wie ze zijn.
Maar dat is wat mijn gevoel zegt... Wat mijn verstand zegt: als ik niet had geweten dat het volgende kind ook die chromosoomafwijking zou hebben, hier misschien wel nog een kindje had rondgekropen.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Quote evenzo:

Mijn dochter heeft de curcus al gehad .k.opp groep. Mijn middelste zoon heeft hechtingstoornis .maar het ging alweer paar goed .en sins half jaar voel ik me niet goed .mijn kids hebben al veel gemaakt .ook mijn abortus van 2009 . Was toen een heel gedoe op babybrabbel .want toen wou ik absoluut geen abortus .maar nu weet ik wel dat had ik niet aan gekund .ik heb over anderhalf week gesprek .krijg ik advies .hoe ze me gaan helpen . Ik heb al die jaren op mijn tenen gelopen .en dinsdag krijg ik hulp voor de kinderen .

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Oke, er speelt dus wel degelijk het een en ander...................sterkte

Maar waren de kids op de hoogte van jouw abortus? Waarom? ( geen aanval maar belangstelling)

---

May all your dreams come true....

Quote evenzo .:

Mijn dochter heeft het wel meegekregen ik was 11 weken .ik had het kindje graag willen houden .heb daarna 8maanden therapie gehad .ze was 8jaar .maar we hebben er samen met een therapeut over gehad .omdat het toen een taboe was .

Wat zwaar, heb jij en ook je dochter daar nadien begeleiding voor gekregen? Heb ik het goed als ik zeg dat je die abortus helemaal niet wou? Dan begrijp ik niet goed dat het toch is doorgegaan , want er is toch geen enkele arts (denk ik ) die een abortus laat doorgaan die de vrouw eigenlijk niet wil. Of wou je het wel en kreeg je gewoon achteraf spijt? 
Weet je dochter trouwens dat je een abortus heb gehad of weet ze gewoon dat je het kindje bent verloren (was misschien voor haar makkelijker om te verwerken?)

Het pesten van je zoontje zou ik zeker aankaarten op school. Het mannetje heeft het al zo zwaar met de verhuis van zijn vriendje, dus ik zou zeker vragen dat hij hierin begeleid wordt.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Het verhuizen van zij vriendje kan net de laatste druppel zijn geweest voor hem. Nog steeds is het gedrag niet goed te keuren, maar hij wilde duidelijk wat van zijn opgekropte frustraties kwijt.
Kan alleen maar zeggen praat met je zoon, praat met school (blijf ook in gesprek met school en leerkracht) en probeer vooral uit te leggen dat je liever hebt dat hij je verteld als er iets gebeurd is, dan boos worden.

Ik merk het hier bij mijn zoon vrij snel als er iets op school aan de hand is geweest. Hij heeft zijn boosheid op school niet willen uitten, maar het zit hem dan duidelijk dwars. Wat bij hem helpt is hem, als hij boos is, wegsturen om even af te laten koelen. Ik vertel hem dat ik graag met hem wil praten over het geen wat hem dwars zit, maar dat dit niet lukt als hij zo onredelijk boos tegen me doet. Meestal gaat hij dan voor een minuut of 5 naar zijn kamer, vind zijn rust terug en komt dan terug om met me te praten.

Heftig maar jurre van ons en dan met danwel met een diagnose pdd-nos oftwel autisme heeft dit gedrag ook regelmatig en geloof me dan zit je soms zo met je handen in het haar want hij heeft soms echt totaal geen besef met wat je doet of zegt en toch ondanks dat krijgt hij straf oftwel 7 min op trap of als hij niet kan blijven zitten mag die rustig worden op de kamer en ja heel soms ben ik zo verbaasd dat ik zo perplex sta dat man het overneemt want dan breekt je hart. Hopelijk kun je dit aankaarten bij je begeleiding en kunnen hun je handvaten geven om er mee om te gaan. 


Even ontopic pfff 5 kids en allen waarschijnlijk autisme heel heftig heb er zelf 2 maar nrm 3 doet het niet volgens het boekje zeg maar en de angst wordt steeds groter neem aan dat jullie toch wel hulp krijgen he met ambulante begeleiding? Is het idd erfelijk aangelegd? Ze willen wel een test gaan doen maar heb zelf zoiets ja als heg zo is is heg zo maar eerlijkzou zo graag joris naar een normale regulier onderwijs willen brengen en dan heerlijk bij de roddelende tantes staan hahaha.. maar goed sorry voor offtopic. 

Quote SmvN&D:

Wel heftig hoor, maar vast ook wel mooi, ik denk dan maar zo, je krijgt wat je aankan. En bedankt voor je antwoord

Ik vond je vraag helemaal niet zo raar hoor, ik heb ze mezelf al wel honderd keren gesteld dus waarom zou een ander die vraag niet hebben?  En weet je, ja het is zwaar , maar ik ken niet anders, ik heb ze zo gekregen en ik ben er zo in meegegroeid. Ik heb heel lang gewoon niet geweten dat dit niet 'gewoon' was ik dacht dat het bij iedereen zo moeilijk was om die kleine aapkes groot te krijgen  nu weet ik wel dat het meestal wel net iets makkelijker gaat.

Maar sis, het is niet alleen maar zwaar. Ik krijg ook zoveel mooie dingen terug. Welke mama hier wordt er elke dag weer aan herinnert hoeveel geluk ze heeft, want dat ze dan wel al oud is, maar gelukkig nog niet zo oud dat ze binnenkort zal doodvallen
Of krijgt zo'n mooi compliment dat ze mooie dikke billen heeft die zo net gepast de hele zetel kunnen bedekken.
Welke mama hier heeft tranen van geluk laten vloeien toen haar zoontje voor het eerst in zeven jaren eens niet groen nam om de hele tekening te kleuren , maar zijn veilig kleur liet vallen om mama's lievelingskleur voor haar te gebruiken.

Ik kan elke dag wel honderd dingen opnoemen die me even laten stilstaan bij hoe byzonder mijn kindjes wel zijn, dingen waar anderen , ook ik voor ik hen had, zomaar voorbij lieten gaan zonder te beseffen hoe mooi ze wel zijn.
Een kind dat oogcontact maakt, niks meer dan normaal. Mijn Rhune die me voor het eerst in zes jaar wel tien seconden in mijn ogen keek; even bijzonder als zijn geboorte.

Het is zwaar, maar het is tegelijkertijd ook zo mooi!

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.