gaat ie ooit nog groeien?

Hey iedereen, 
11 April is hier een mama poes bevallen in mijn handdoekenkast Het is een poes die hier (denken we) enkele maanden geleden in de wijk gedumpt is en die bij ons en bij een buurvrouw regelmatig wat eten kwam stelen. Maar goed ze koos dus mijn handdoekenkast aan als kraamkamer.
Er waren drie kittens, die alle drie klein en mager waren, maar één ervan was wel heel erg klein, maar half zo groot als de andere twee, en had nog niet eens overal haar. De dierenarts gebeld maar die gaf meteen aan dat de kleinste zeker niet zou overleven, en dat ze daar eigenlijk ok niks aan konden doen. Maar goed het kleintje bleef leven en na amper een week, de oogjes waren nog niet eens open begon het al te spinnen wanneer ik het oppakte om weer eens bij de mama te leggen, want die gooide haar kleintje dikwijls gewoon uit de mand, net alsof ze het niet wou. We hebben dat kittentje overal gevonden zelfs eens in mijn schoen. De dierenarts zei dat de mama waarschijnlijk aanvoelde dat het eentje was dat niet zou overleven en dat we daar weer eens niks aan konden doen. Na een week gaf de mama het op en liet ze het kleintje in haar nest.
Het kleintje was intussen al drie weken, en op een middag zag ik meteen dat het er niet goed uitzag. Het lag helemaal verkrampt op zijn zijtje, en klaagde om de paar minutjes heel zielig. Echt zo telkens één luide klaag die door merg en been ging. Ik heb het opgenomen en instinktief onder mijn t shirt gestopt zodat ie ter hoogte van mijn hart lag, en de dierenarts gebeld. Ze was op verplaatsing maar we mochten anderhalf uur later langskomen als hij dan nog leefde. Nou dat was één van de langste anderhalve uren van mijn leven. De hele tijd heb ik em tegen me aangehouden en heeft hij met wijd opengesperde oogjes mij aangekeken. Hij werd rustiger en heeft echt de hele tijd zijn blik geen seconde van me afgewijd. Dat was zo mooi om te zien, zelfs als ik hem eens omdraaide  zag je zo dat hij al zijn krachten gebruikte om zijn kopje weer in mijn richting te draaien.
Bij de dierenarts leefde hij nog steeds maar hij was voledig verzwakt. Had geen meetbare lichaamstemperatuur meer (dus lager dan 32 graden), zeer sterk vertraagde hartslag en een nauwelijks waarneembare hartslag. Ze  zag eigenlijk geen enkele kans op overleven maar omdat wij het zo graag wouden en hij het al drie weken had volgehouden tegen haar verwachting in wou ze hem wel een kans geven.
Hij is onder de warmtelamp gegaan en aan een verwarmd infuus, wel met de afspraak dat als hij er na vier uren niet op reageerde hij alsnog ge-eutaniseerd zou worden om hem verdere pijn te besparen. Vier uur later stonden we er weer , en ze zei meteen: ik weet niet hoe dit mogelijk is maar hij is erdoor. Hij moest wel nog een nachtje in observatie blijven, en thuis ook onder een warmtelamp en bijgevoed worden.

Nu is hij vier weken en twee dagen. Gisteren op controle geweest bij de dierenarts. Weegt nu eindelijk 100 gram( is een normaal geboortegewicht). Kan zitten (kukkelt wel nog vaak om)en  een beetje stappen. Hij klimt heel graag en wil altijd op de hoogste plaats zitten (schouders) Begint elke keer te spinnen als ik hem opneem en probeert me al te wassen. Maar hij is nog altijd maar zo groot als een pasgeboren kitten en zijn hoofdje is maar zo groot als een grote knikker. Hij kan zijn lichaamstempertuur niet zelf voldoende vasthouden en drinkt nog steeds niks meer dan 5 cc per voeding. Hij is wel levendig en zo superschattig! Iemand hier ervaring mee?

Met de andere katjes gaat het goed. Ze zijn ook nog te licht maar ze groeien goed.

Nou meiden hier is de wereld weer een stukje van zijn glans verloren. Ons mininerdje is gisterenavond om 23.00 uur gestorven.
De dierenarts had hem een glucose injectiegegeven en had gezegd dat ze niet meer konden doen dan wij. Hem onder de warmtelamp leggen en zodra hij bijkwam weer voeding geven. Maar hij is niet meer bijgekomen.
Dus we hadden hem onder de lamp gelegd maar ik was nog maar net weg van hem en hij begon heel hard in paniek te schreeuwen. Ik ben meteen weer naar hem toe gegaan en hij had weer een zware stuipaanval. Hij blaasde en gromde (had ik hem nog nooit horen doen) en keek zo bang met zijn wijdgesperde oogjes. Ik heb hem op zijn lievelingsplekje op mijn borstkas gelegd en toen werd hij heel rustig. Daar heeft hij nog twee uren heel rustig gelegen terwijl hij af en toe zachtjes piepte. Opeens gaf hij zo'n zacht piepje en toen stopte zijn hartje en zijn ademhaling.
Ik snap er echt niks van. Gisteren heeft hij voor het eerst een heel klein ministukje vlees gegeten. Hem geleerd door mijn zoontje die het hem letterlijk voor had gedaan.
Enkele uren ervoor had hij voor het eerst zelf gedronken van een schaaltje. Alles leek juist beter te gaan en dan...
Nu was alles duidelijk zei de dierenarts gisteren nog.  Ze hadden niet eerder kunnen weten dat hij een suikerprobleem had, de stuipen waren het bewijs ervan.  En nu ze het wisten konden we eindelijk beginnen met de voeding die hij nodig had en zou hij heel erg snel groter en sterker moeten worden.
Hadden we het maar een dagje eerder geweten en eerder kunnen starten met die voeding...
Had hij maar gewoon eerst een kleine stuipaanval gehad en niet meteen die vijf grote na elkaar...
Had ik maar toch wat meer aangedrongen toen hij die ochtend nadat hij voor het eerst zelf had gedronken en niet veel meer met het spuitje wou...
Was ik maar wat eerder voeding gaan geven 's middags....

Ik mis em zo erg . Ik heb al dieren verloren en dat voelde altijd al heel erg verdrietig aan maar nooit ZO erg. Hij was diegene die altijd achter ons aan drippelde. Die tijdens het koken altijd op je schoen kwam zitten en die niks liever deed dan de hele dag als een klein papegaaitje op je schouder zitten. En na het eten mocht hij altijd even op zijn lievelingsplekje zitten (de borstkas) en dan probeerde hij iedere keer je gezicht te wassen (nu ja je kin verder raakte hij niet) en begon hij zo gelukkig te spinnen.

Nou meiden ga jullie laten want ik zit hier de hele tijd te huilen en dat is voor niemand goed.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.