gaat ie ooit nog groeien?

Hey iedereen, 
11 April is hier een mama poes bevallen in mijn handdoekenkast Het is een poes die hier (denken we) enkele maanden geleden in de wijk gedumpt is en die bij ons en bij een buurvrouw regelmatig wat eten kwam stelen. Maar goed ze koos dus mijn handdoekenkast aan als kraamkamer.
Er waren drie kittens, die alle drie klein en mager waren, maar één ervan was wel heel erg klein, maar half zo groot als de andere twee, en had nog niet eens overal haar. De dierenarts gebeld maar die gaf meteen aan dat de kleinste zeker niet zou overleven, en dat ze daar eigenlijk ok niks aan konden doen. Maar goed het kleintje bleef leven en na amper een week, de oogjes waren nog niet eens open begon het al te spinnen wanneer ik het oppakte om weer eens bij de mama te leggen, want die gooide haar kleintje dikwijls gewoon uit de mand, net alsof ze het niet wou. We hebben dat kittentje overal gevonden zelfs eens in mijn schoen. De dierenarts zei dat de mama waarschijnlijk aanvoelde dat het eentje was dat niet zou overleven en dat we daar weer eens niks aan konden doen. Na een week gaf de mama het op en liet ze het kleintje in haar nest.
Het kleintje was intussen al drie weken, en op een middag zag ik meteen dat het er niet goed uitzag. Het lag helemaal verkrampt op zijn zijtje, en klaagde om de paar minutjes heel zielig. Echt zo telkens één luide klaag die door merg en been ging. Ik heb het opgenomen en instinktief onder mijn t shirt gestopt zodat ie ter hoogte van mijn hart lag, en de dierenarts gebeld. Ze was op verplaatsing maar we mochten anderhalf uur later langskomen als hij dan nog leefde. Nou dat was één van de langste anderhalve uren van mijn leven. De hele tijd heb ik em tegen me aangehouden en heeft hij met wijd opengesperde oogjes mij aangekeken. Hij werd rustiger en heeft echt de hele tijd zijn blik geen seconde van me afgewijd. Dat was zo mooi om te zien, zelfs als ik hem eens omdraaide  zag je zo dat hij al zijn krachten gebruikte om zijn kopje weer in mijn richting te draaien.
Bij de dierenarts leefde hij nog steeds maar hij was voledig verzwakt. Had geen meetbare lichaamstemperatuur meer (dus lager dan 32 graden), zeer sterk vertraagde hartslag en een nauwelijks waarneembare hartslag. Ze  zag eigenlijk geen enkele kans op overleven maar omdat wij het zo graag wouden en hij het al drie weken had volgehouden tegen haar verwachting in wou ze hem wel een kans geven.
Hij is onder de warmtelamp gegaan en aan een verwarmd infuus, wel met de afspraak dat als hij er na vier uren niet op reageerde hij alsnog ge-eutaniseerd zou worden om hem verdere pijn te besparen. Vier uur later stonden we er weer , en ze zei meteen: ik weet niet hoe dit mogelijk is maar hij is erdoor. Hij moest wel nog een nachtje in observatie blijven, en thuis ook onder een warmtelamp en bijgevoed worden.

Nu is hij vier weken en twee dagen. Gisteren op controle geweest bij de dierenarts. Weegt nu eindelijk 100 gram( is een normaal geboortegewicht). Kan zitten (kukkelt wel nog vaak om)en  een beetje stappen. Hij klimt heel graag en wil altijd op de hoogste plaats zitten (schouders) Begint elke keer te spinnen als ik hem opneem en probeert me al te wassen. Maar hij is nog altijd maar zo groot als een pasgeboren kitten en zijn hoofdje is maar zo groot als een grote knikker. Hij kan zijn lichaamstempertuur niet zelf voldoende vasthouden en drinkt nog steeds niks meer dan 5 cc per voeding. Hij is wel levendig en zo superschattig! Iemand hier ervaring mee?

Hoi liva en marly jane, bedankt voor jullie reacties. Die astronauten voeding hou ik zeker in gedachten , maar als ik het goed begrijp is dat vaste voeding? Dat kan hij vrees ik helemaal nog niet eten, hij heeft  nu pas eigenlijk sinds een tweetal dagen een echte goede zuig en slikreflex. Daarvoor was het eerder de hele tijd melk naar binnen druppelen, en maar hopen dat hij er niet in stikte. We hebben wel van de dierenarts speciale verrijkte (zeg ik dat goed zo?)kittenmelk.
Ik heb echt in mijn hele leven nog nooit zo'n klein kittentje gezien. Hij heeft het postuur en gewicht van een pasgeboren kittentje, maar gedraagt zich wel als een kittentje van al enkele weken oud.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

ik g

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Sorry, even een probleempje.
Het was oorspronkelijk niet de bedoeling dit katje (of één van de andere twee) te houden. Maar ik denk echt niet dat ik nu nog afstand van hem zou kunnen nemen. Zodra ik em oppak begint ie te spinnen en doet hij alles om mijn hart te veroveren. 'Tis toch echt zo'n kleine schat. En zoals je zei sis; ik denk dat het idd een heel bijzonder katje zal worden.
Wat mooi trouwens om te lezen wat een prachtige band er tussen jou en je hond is.

We hebben vandaag naar het dierenziekenhuis gebeld voor die astronautenvoeding. Ze vinden em nog veel te jong daarvoor. Hij moet echt nog even (ze raden nog twee weken aan) op alleen maar kittenmelk blijven. Ze scahtten dat het nestje ongeveer tussen de één anderhalve week te vroeg geboren (de andere kittens zouden eigenlijk ook al zo'n 150 gr. zwaarder moeten zijn dan ze zijn) is en dat mininerdje (zo heet ie voorlopig) ook nog eens ernstig dysmatuur is. 

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

en nu even proberen foto's te plaatsen:  " class="img-responsive">

Dit was deze ochtend.




 " class="img-responsive">

 " class="img-responsive">


" class="img-responsive">

broer en zus

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

mislukt dus, op het voorbeeld zag ik ze wel.

Op een andere manier proberen:

https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/486884_471026162976909_1613107253_n.jpg
de broertjes

https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/945245_470812949664897_562979513_n.jpg
ons mininerdje

https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/943637_470812882998237_1336138783_n.jpg

https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/428515_470812862998239_600150694_n.jpg

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Dank u ladyd.
De eerste foto zijn dus broer en zus.
De andere drie zijn dus mininerdje gisteren getrokken.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Ach Dicha, wat zielig. Wat goed dat je dat diertje geholpen hebt. Hij heeft nog geen tandjes maar ik denk dat het niet lang meer zal duren want bij de broer en zus zie je wel al een begin van tandjes erdoor piepen.
Ik hoop zo dat ons katje een grote volwassen kater mag worden.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Oh ja wil ik nog even delen met jullie, vandaag hebben we ze alledrie eens tien minuutjes naar beneden gehaald en een warm nestje gemaakt op de grond zodat ze eens uit 'hun nest' konden kruipen als ze willen.  We hebben een donkere houten vloer en ze lagen op een witte handdoek. Ikzelf was in de zetel gaan zitten op ongeveer een metertje afstand van hen. Die twee 'grotere' die boven altijd zo je aan zitten te staren met een blik van - ik ben hier de stoerste in huis en daar kunt ge niks aan doen-. Zaten te beven van angst en heel erg naar me te piepen maar de overstap naar de donkere vloer durfden ze niet te maken. En ons kleine prutske zat echt zo even met hele grote ogen naar zijn bevende broer en zus te staren, stak zijn staartje fier in de lucht en wandelde zonder een secondje te aarzelen van de handdoek naar me toe.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Hey meiden even een updatje. Helaas geen goed nieuws. 
Nou hij was gisteren nog op controle bij de dierenarts en hij woog ondertussen bijna 200 gram. Hij was dus bijgekomen maar blijft gevaarlijk licht van gewicht. (hij is intussen 6.5 week) en hij leek nauwelijks iets gegroeid (tenminste we denken dat ie iets groter is maar het is eerder wishfull thinking want het is niet echt zichtbaar). Wel was hij heel goed actief. De dierenarts heeft hem ontwormd en een antibiotikaspuit gegeven omdat zijn zusje begon te niezen en hij een ziekte er echt niet bij kan hebben.
Daarstraks begon hij opeens te stuiptrekken in de zetel. We weten niet wat er gebeurd is. Is het een reactie op de medicatie? Toch iets mis in dat kleine koppeke van hem? Of is mijn (autistisch) zoontje er op gaan liggen we weten het niet. Feit is wel dat hij steeds weer (hoe klein hij ook is) in de zetel kruipt en dat hij dan zich in de gleuf gaat nestelen of helemaal in een dekentje ofzo en dat je hem dan echt niet ziet. en wij letten daar natuurlijk heel erg op maar een autistische kleuter vergeet dat soms wel een keer.
We weten het echt niet. Na die eerste aanval zijn er meteen nog vijf andere aanvallen geweest en mijn man is met hem naar de dierenkliniek gereden (waar hij nog steeds is)
De kans dat er in dat kopeke van hem iets niet goed is is natuurlijk ook erg groot, want hij is regelmatig eens 'moeilijk bij te krijgen' wanneer je hem wakker maakt. En dan duurt het ook altijd even voor hij zijn hoofdje recht kan houden en weer kan stappen. en hij stapt nog steeds erg wiebelig en met abnormaal grote stappen. Maar klimmen kan hij als de beste.
Allemaal graag duimen dat hij er toch weer (buiten alle verwachtingen in) doorkomt.

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.

Nou meiden net bericht gekregen van mijn man. Hij heeft een glucosespuit gekregen en moet nu op geregelde tijd suikerwater krijgen. Hij heeft suikertekort!  en hij moet natuurlijk weer onder de wart-mtelamp (was hij net drie dagen vanaf.)

---

Blijf niet zoeken in je verdriet.
Je vindt het in je herinneringen.