Wat een pech

Gewoon even van me afschrijven.

Lieve papa en mama wat hebben jullie toch een pech.
Papa je hebt altijd gewerkt was nooit ziek. Je ging altijd maar door als kostwinner van eons gezin.
Toen ik klein was ben je aangereden, en hebben ze je aan je verkeerde knie geopereerd.
Waardoor je je leven lang last hebt van scheef groeien, pijn en alles tot aan je middel versleten is.
Door deze problemen trekt je rug het ook niet.
Maar toch ging je altijd werken, je moest ons onderhouden. Diep respect papa!
Toen werd je een 2e keer aangereden. Ik schrok me rot toen ik als meisje van 12 van de politie te horen kreeg dat je was aangereden. Wat heb je een geluk gehad dat had geen centimer moeten schelen of je was er niet meer geweest. Maar je fiets waar je zo aangehecht was, je enige  uitlaatklep was helemaal kapot. Je kon geen nieuwe betalen. Je kreen een brace van je bovenbeen tot je enkel. Hier moet je hele dagen mee lopen. Ik zag hoe het werk zwaarder en zwaarder voor je werd.
Dat je eigenlijk niet meer kon. Maat je ging, je moest wel. Na 40 jaar werken werd een goedlopend filiaal gesloten omdat andere fililialen slecht draaide. (raar) Meteen heb je er weer een hoop zorgen bij. Je word nergens meer aangenomen als ze je alleen al zien binnen strompelen. Maar je bent geen klager je lacht je zorg weg. Maar ik voel en weet het wel hoor papa. Je bent nog niet op je pensioens leeftijd. Maar hoe ga je die tijd dan overbruggen. Dit zou zo'n mooie tijd moeten zijn. Leuke dingen met je kleinkindjes doen, lekker genieten. In Plaats daarvan maken jullie plannen over hoe je moet rondkomen. Natuurlijk krijg je een geldbedrag mee maar daar blijft niets van over nadat de belasting er weer lekker van gesnoept heeft. Nu is het wachten tot je hopelijk helemaal afgekeurd word. We weten helaas allbei maar al te goed dat dat tegenwoordig niet snel meer gebeurd. Ik zie je met de dag meer en meer een hoopje ellende worden. Vooral lichamelijk maar ook geestelijk lieve sterke papa. Lieve mama ook jij hebt het zwaar. Helaas kun je al een hele tijd niet meer werken omdat je lichaam het niet meer wil. Het ergste vind ik dat je zo kwaad bent. Kwaad op alles en iedereen. Soms ook terecht. Ik wil zo graag dat je uit je diepe dal kruipt, ook al weet ik dat het niet mee valt. En toen nog een klap; iemand gooit tijdens het tanken zijn deur open, recht tegen jullie oude bakkie aan. Veel deuken en lakschade. Papa en ik blijven het positief inzien dat word wel weer vergoed door de verzekering. En anders rijden we wel met wat deukjes rond. De genadeklap was het telefoontje vandaag dat de auto total loss is. Er mag niet meer mee gereden worden. Die auto is nodig voor de ziekenhuis bezoeken van papa. Er is helaas geen geld voor een nieuwe.
Ik ben zo verdrietig wat hebben deze mensen ooit gedaan behalve hard werken..weinig geld voor leuke dingen en zelfs op hun oude dag is het elk dubbeltje omdraaien. Hoe kan dit? Wat oneerlijk! Wat een verdriet!

Helaas zal er geen nieuwe auto meer komen. 
Maar ik ben enorm trots op ze en zal ze steunen waar en hoe ik kan.

Dankjewel allemaal! Ja ik maak me ook heel kwaad als ik dat topic lees. Dat is ook de reden dat mijn mama zo boos is op de wereld. Maar goed dat kost vooral energie en maakt de situatie niet beter.

Ze mogen er niet meer mee rijden en tuurlijk krijgen ze er geld voor terug.
Maar dat is nou niet bepaald een bedrag om een nieuwe auto van te kopen helaas.

Daar hebben we ook aangedacht maar we zijn zo bang dat als je net een verkeerde auto treft dat je veel onkosten krijgt. Mijn broer en ik hebben besloten samen wat geld bij elkaar te leggen. Mijn ouders willen het liever niet aanpakken daar zijn ze te trots voor. 

Vanzelfsprekend toch? zij hebben alles altijd aan de kant gezet om voor ons te kunnen zorgen. Nou hebben zowel mijn broer als ik het ook niet breed. Maar dit wil ik gewoon echt doen.