Mama-life
| Kolibrie schreef op: 28-01-2013 06:52:37 |
Ik wil even van me af schrijven omdat ik me de laatste tijd helemaal niet goed voel... Heb nogal
veel meegemaakt de laatste paar jaar... En wil het even kwijt... Toen ik 19 was ging ik uit huis, ik ging samenwonen met mijn vriend... Ik had mijn Havo diploma gehaald en een jaar PABO gestudeerd maar dat was niet mijn ding en wilde heel graag samenwonen... Thuis bij mijn ouders was ik het een beetje zat, heb opzich een goeie relatie maar dat heb je op die leeftijd gewoon denk ik... Het idee was dat ik bij mijn vriend zou gaan wonen (125km bij mijn ouders vandaan) en daar verder zou gaan zoeken naar welke studie bij mij paste... Ik had het super naar mijn zin bij mijn vriend en we deden leuke dingen... Maar op school heb ik het eigenlijk nooit leuk gehad... Ik heb een beetje een lastig karakter (ben vrij direct, vind het moeilijk me aan te passen) en ook nog altijd te zwaar geweest... Op de PABO ben ik wederom gepest en zag het dus helemaal niet zitten weer naar school te gaan en ben gaan werken... Ik wilde in plaats van naar school heel graag kindjes, ik wist niet wat ik wilde studeren en moeder had ik altijd al willen worden... Dus daar zijn we voor gegaan... Toen ik 20 was, was ik zwanger... Mijn ouders vonden het helemaal niet zo leuk als ik gedacht had, zij hadden de hoop dat ik zou gaan studeren... Daarna volgde er nogal een drukke tijd... We woonden in een tweekamer-appartement op het moment dat ik zwanger raakte (ik weet ook niet hoe ik heb kunnen denken dat, dat makkelijk zou kunnen met een baby erbij) maar zijn ons halverwege de zwangerschap gaan inschrijven bij de woningbouwvereniging... Nou, tegen de tijd dat ons kindje wat groter is hebben we misschien wel een huis was onze gedachte... Nou na 6 weken ingeschreven te zijn geweest ging de telefoon dat ze een huis voor ons hadden... Nou helemaal geweldig natuurlijk en met prachtig vrij uitzicht over de polder... Natuurlijk zeiden we ja! Mijn man kon niet klussen, dus ben de hele zwangerschap aan de klus geweest... In de 42ste week van mijn zwangerschap stond ik om 12 uur snachts nog te behangen om de boel maar af te krijgen... Met precies 42 weken bevallen van een zoon, dan zou je zeggen geweldig! Ik had een goede bevalling 4 uur in totaal en met ons allebei alles goed! Op het moment dat ze in het ziekenhuis zeiden: "nou jullie mogen naar huis" knapte er iets bij mij... Ik was doodsbang, ik wilde niet naar huis... Maar ja, ik dacht het zal wel zo horen en ben gegaan... Maar heb me echt wel anderhalf jaar vreselijk gevoeld... Ik deed het opzich allemaal goed... Een half jaar borstvoeding gegeven mijn zoontje deed het goed! Maar ik voelde me labiel... Ik had erg veel last van boosheid en angstgevoelens... Voelde me nutteloos... Maar ja ik modderde maar wat verder... Ik werd ook steeds zwaarder.. Het ging helemaal niet goed met me... En na een jaar in ons nieuwe huis gewoond te hebben kwam er een shock... Kreeg een brief van bank... We hadden 10000 schuld, nou ja... Mijn vriend, en ik wist er niks van... Voelde de grond onder mijn voeten afbrokkelen, ik ben vreselijk in de war geweest... Ik snapte er niks van hoe dat nou kon, hoe kon ik dat nou niet geweten hebben... Dat soort dingen zie je alleen op tv... Ik kreeg vreselijke problemen met vertrouwen en nu nog (al is dat geldprobleem inmiddels weer opgelost) is dat niet over... Toen dit speelde voelde ik me steeds slechter... Ik heb een psycholoog bezocht... Had last van paniek, negatieve gevoelens en boosheid naar iedereen... Mijn vriend en mijn zoontje... Ik was zo gestrest! Uiteindelijk na daar een jaar te hebben gelopen weer mee gestopt want het hielp niet veel, had ondertussen wel de diagnose ADD gekregen... Maar wilde geen medicijnen en ze konden verder niet veel voor me doen...Dus dat was weer klaar... In die periode wilde ik ook graag weer zwanger worden, dus dat hebben we geprobeerd 2 jaar lang maar het wilde niet lukken... inmiddels woog in 160 kg, dus daar lag het aan waarschijnlijk... In het ziekenhuis gingen ze me dus duidelijk niet helpen met zwanger worden... Toen heb ik anderhalf jaar mijn best moeten doen om eindelijk een Gastric bypass te krijgen... Inmiddels heb ik die en ben ik 40 kg kwijt... Lichamelijk voel ik me goed maar van binnen voel ik me bar slecht... Ik ben boos, vreselijk boos op iedereen... En geen idee wat ik ermee aanmoet... Op spiritueel gebied ook heel veel veranderd de laatste twee jaar... Ik heb een alpha-cursus gevolgd omdat ik altijd al het idee had dat "er meer was" maar kon er niet achter komen wat... Tijdens de cursus heb ik God gevonden en ben er over uit dat het de waarheid is... Maar hoe ik het moet toepassen weet ik niet.... Ik voel me een slecht mens vanwege mijn gevoelens... Ik oordeel over anderen en kan me niet zorgzaam opstellen zo'n mens ben ik volgens mij gewoon niet... Al wil ik dat graag.... Ondertussen ook getrouwd met mijn vriend en heb zoveel om dankbaar voor te zijn... Ik hoef niet te werken, mijn man heeft een vast contract gekregen... We hebben het zo goed! Maar ik voel me niet goed! Nu zijn er weer plannen om ons huis te gaan kopen en de paniek slaat toe bij mij! Ik voel me helemaal niet volwassen en in staat om zulke verantwoordelijkheden aan te kunnen... Met de stress neemt bij mij de boosheid toe... Ik kook van binnen, maar waarom? Ik weet het niet... Ik reageer me af op iedereen! Ik wou dat er iemand was die me kon zeggen wat er mis is met me?! Dan kan ik het oplossen... Ik wil gewoon gelukkig zijn met alle dagelijkse dingetjes en leven... Ik ben onzeker over alles... Onze relatie... Ik mis mijn ouders... Wil graag nog een kindje maar mag nu niet ivm GBP en ik ben vreselijk in de war over mezelf... Wie ben ik? Ik zie mezelf nu echt als een boosaardig, ontevreden mens dat nergens goed in is... Hoe kom ik hier weer uit??? |
| Quote |
| Kolibrie schreef op: 28-01-2013 10:08:57 |
Ik krijg tranen in mijN ogen van jullie woorden... Ik vind mezelf helemaal niet zo dapper...
Misschien wel hard voor mezelf... Maar ja, je moet door... Ik ga erover nadenken om weer naar de
huisarts te gaan... |
| Quote |
| Nina1 schreef op: 28-01-2013 10:11:47 |
Waarom laat je je huisarts niet lezen wat je hier geschreven hebt? En je man? Schrijf op wat je
dwars zit. En wil je geen his kopen doe het dan niet, ook al is het misschien een buitenkans! Nog
meer stress op ie bordje! Laat jeman dit wat je schrijft lezen!!! En nee je stelt je niet aan! Ieder mens mag er zijn! Hoe dik, dun, lang kort en welke huidskleur dan ook! Dus ook jij!! Je moet jezelf leren accepteren, leren lief te hebben! Vooral ook tijd voor jezelf te maken. En idd misschien toch aan de meds, om je tehelpen. Praat erover!!! Dikke knuffel!! 
|
| Quote |
| Nina1 schreef op: 28-01-2013 10:13:51 |
En wees niet te hard voor jezelf! Niemand is perfect! En dat hoeft ook niet! En trouwens wat is
perfect? |
| Quote |
| Kolibrie schreef op: 28-01-2013 10:14:32 |
Mijn man weet dit wel, hij kan er alleen niets mee.. Ook niet met mijn woedeaanvallen en afwijzingen
jegens hem... Hij zou alleen maar zelf woedend worden als hij wist dat ik zou schrijven op internet
over die geldproblemen of hem... |
| Quote |
| Alice schreef op: 28-01-2013 10:14:49 |
Had je deze pagina al gevonden? http://www.goedgevoel.be/gg/nl/152/PMS/article/detail/1209706/2011/01/31/Wees-PMS-te-slim-af-met-deze-16-tips.dhtml Misschien kun je daar ook info van gebruiken. Misschien geeft dit topic je in elk geval hoop op verbetering. Er is echt veel aan te doen. Ofwel via huisarts, ofwel op een alternatieve manier. Maar het kan zeker goed komen. Hoe fijn zou dat niet zijn!!! |
| Quote |
| Ano schreef op: 28-01-2013 10:15:51 |
Meid zie dit als een mooie kans om aan jezelf te werken. Dat zal zoveel rust geven als je straks wel
zwanger word. Kan je toch zoveel meer genieten. Lekker eerst je lijf en je hoofd in balans. |
| Quote |
| Nina1 schreef op: 28-01-2013 10:18:03 |
Als alles je heel erg tegenzit er geen lichtpuntje wil verschijnen moet je soms heel erg vechten om wolken te laten verdwijnen Maar als je in jezelf blijft geloven dan is de eerste stap gezet en zal je straks kunnen zeggen dat je ook dit weer hebt gered! |
| Quote |
| Kolibrie schreef op: 28-01-2013 10:21:58 | ||
 | ||
| Quote |
| Kolibrie schreef op: 28-01-2013 12:52:43 |
Ik denk dat ik mezelf even wat rust moet gunnen om alles voor mezelf op een rijtje te zetten en hoe
ik verder wil of kan... Ik ben in ieder geval weer achter een aantal dingen waar ik aan kan
werken... Vind het ook super dat jullie allemaal meedenken met me... Als het nou echt niet goed gaat
ga ik wel naar de huisarts maar ik moet mezelf even de kans geven om te herstellen van de operatie
en weer even tot mezelf te komen... Een beetje rust, tijd en goed voor mezelf zorgen dat is voor nu
even het plan, en even kijken of een gesprek met mijn man over hoe ik me nu voel kan helpen... |
| Quote |
| Anne Mv 3 schreef op: 28-01-2013 12:59:47 |
Wat een verhaal Kolibrie! Je mag mij mailen, ik herken wel wat dingen - maar lang niet alles... Waar woon je? Heb je een goede vriendin of vriendinnen? Heb je je na de alpha-cursus aangesloten bij een kerk/gemeente? Mijn PMS is vrijwel helemaal opgelost doordat ik magnesiummalaat ben gaan gebruiken! Veel mensen hebben een tekort aan magnesium, en het is echt wonderbaarlijk hoe ik verandert ben nadat ik dit als suplement ben gaan gebruiken. Zowel moodswings als buikpijn voordat ik ongesteld ben zijn vrijwel verdwenen. (als je magnesium gaat gebruiken koop dat wel een goede, magnesiummalaat of magnesiumcitraat - geen combinatie met calcium of zink) |
| Quote |
| Kolibrie schreef op: 28-01-2013 13:04:48 |
@anne, bedankt voor je berichtje! na de cursus heb ik me niet aangesloten bij een kerk of gemeente... Dat ligt een beetje ingewikkeld... Mijn man heeft niks met geloof en vind het vervelend als ik wegga op zondag of erover praat... Hij wil er niks van weten... ik heb in het dorp geen goede vriendinnen ofzo, dat is wel jammer anders kon ik mijn hart eens ergens luchten... ik zou dat magnesiumspul ook wel eens willen proberen maar weet niet of ik dat mag... Ik slik namelijk al supplementen vanwege de Gastric bypass... Ik slik kruidvat van a-z compleet in dubbele dosering en calcium tabletten... Dus weet niet of dat zomaar mag... Ga het eens overleggen... ik heb ook eigenlijk een beetje de hoop dat die klachten die ik heb rondom mijn menstruatie een beetje verdwijnen naarmate ik gewicht verlies... |
| Quote |
| Anne Mv 3 schreef op: 28-01-2013 13:30:20 |
Alleen geloven is moeilijk. Ik kan me voorstellen dat je rekening houdt met je man. Maar ergens heb je zelf toch ook 'iets' nodig om je geloof te delen met anderen, om meer te leren over God, om versterkt en bemoedigd te worden... Kijk eens op de bemoedigingssite van Gerry Velema. Je kunt je daar ook aanmelden voor contact met een Buddy, misschien heb je daar steun aan? Mijn ervaring is dat het wel heel belangrijk is dat je met iemand kunt praten over wat je bezig houdt, je vragen, frustraties en pijn, maar ook waar je blij van wordt! Sterkte! |
| Quote |
| Kolibrie schreef op: 28-01-2013 13:45:12 |
Ik ben van plan om op zoek te gaan naar een bijbelkring of iets maar denk dat ook dit moeilijk
wordt.. Ik heb zelf geen auto, dus ben gebonden aan het dorp... alleen geloven is idd moeilijk... Je merkt toch na afloop van zo'n cursus dat het gevoel wat je had afzwakt naarmate de tijd verstrijkt... Ik heb ook besloten om de cursus een tweede keer te gaan doen... Omdat er de eerste keer in het begin heel anders instond... Dus hoop daar ook weer veel op te pikken, en hoopmdat ik wat handvatten krijg... Daar kan ik deze keer ook gericht om vragen... En hoop wat nieuwe mensen te ontmoeten waar ik misschien wat vaker mee op kan trekken! ik ga zeker eens kijken op de website die je noemt! Bedankt! |
| Quote |
| Satekroket schreef op: 28-01-2013 13:46:17 |
De psycholoog zei dat ze niet met je verder kon omdat je je gevoelens niet toeliet. Tjaaaa. juist
daarom zat je toch bij haar. Had ze dan geen tips voor je hoe je dichterbij je gevoel zou kunnen
komen? Je voelt je nergens op je plek. Ik denk, dat je je eerst gewoon bij jezelf op je plek moet voelen en dan voel je je vanzelf ook bij andere mensen op je plek. Ik ben juist later moeder geworden. Ik heb kontakt met andere moeders die 15 tot 20 jaar jonger zijn, maar ik voel daar helemaal geen verschil van levensfase. Juist als moeder met jonge kinderen zit je toch in dezelfde levensfase. Je moet met jezelf aan de slag. Waarom voel je jezelf een slecht mens? Waarom wil je anders zijn? Je bent precies goed zoals je bent. Neem een schrift en schrijf op hoe je je voelt op een dag. Schrijf ook wanneer je je goed voelt, probeer op te schrijven waarom je je goed voelt. Waar geniet je van? Zoek een antwoord op die vraag en ga dat vaker doen! Ik weet niet of je sport? Door sporten ga je je beter in je eigen lijf voelen. Doe dingen voor jezelf. Wees als een moeder voor jezelf. En zorg goed voor jezelf. Ga dat soort dingen meer doen. Lekker in een warm bad. Teennagels lakken..geen idee, alles waar je blijer van wordt. De rust en de tevredenheid zitten al in jezelf, je moet het alleen vinden. En wees niet zo streng met jezelf. Waarom ben je dat? Wanneer je een dag een minder goede dag hebt, dan is er morgen ook weer een dag. Begin gewoon iedere dag opnieuw. En wat ik zelf ervaar. Het geluk vind je in het NU en niet in het verleden of de toekomst. Het geluk ligt in een moment. Wat je schrijft over je verleden zie ik eigenlijk helemaal niet als een zware last. Het is maar hoe je het ziet. Je wou weg bij je ouders en hebt de keus gemaakt om 125 km verderop te gaan wonen. Dat is toch positief. Je hebt een keus gemaakt en je hebt het gedaan. Dat is toch je eigen levensweg bewandelen. Je hebt voor je man gekozen, jullie hebben voor een kind gekozen en die ook gekregen. Wat andere ervan vinden of hoe ze erover denken, dat is toch niet zo belangrijk. Het is jouw leven en jij mag zelf je weg bepalen. Trek een grens tussen jezelf en de meningen van anderen. Kost veel te veel energie om daarmee bezig te zijn. Het is belangrijker om met jezelf bezig te zijn en van jezelf te leren houden. |
| Quote |
| Kolibrie schreef op: 28-01-2013 14:00:32 |
Ik voel me zo omdat ik heel veel waarde hecht aan meningen van anderen... Het kan me ontzettend veel
schelen wat mijn ouders van me denken... Of moeders op het schoolplein en dat legt een hele hoge
druk op mijn schouders... Waar dat vandaan komt weet ik niet, weet wel dat ik zelf net zo kritisch
ben naar anderen toe... Juist daarom wil ik zelf perfect zijn... Moet rust zien te vinden in het
feit dat ik gewoon niet perfect ben... Maar dat stukje over wat anderen van je denken heb ik van de
psycholoog ook meegekregen... Vind dat zo moeilijk, want het kan me gewoon echt heel veel schelen
wat anderen denken... Mijn ouders zijn ook heel prestatiegericht.. Ze hebben altijd gezegd doe je best op school anders heb je het later moeilijk... Ik voel me alsof ik mijn doel gemist heb (al was dat eigenlijk natuurlijk hun doel, niet het mijne) en heb het daar moeilijk mee... Niemand wil zijn ouders teleur stellen... En ik kijk ontzettend op tegen mijn moeder... Dat is zo'n sterke vrouw... Die knokt voor alles en gaat gewoon door... Zeurt nooit, klaagt nooit... En voel me vergeleken met haar een slappe hap... Ik heb niks bereikt, geen opleiding afgemaakt... En ben nu thuisblijfmoeder...(wel omdat ik daar zelf voor kies trouwens omdat ik er wil zijn voor mijn kind).. |
| Quote |
| Ginger schreef op: 28-01-2013 14:01:19 |
Je verwoordt het goed denk ik Satekroket. Waarom ben je idd zo streng voor jezelf? Ik herken dat heel erg, en heb een tijdlang gesprekken bij een therapeute gehad o.a. hiervoor. Die 'strenge ik' die zegt 'je kunt het niet' 'je doet het niet goed' etc. ... door daarnaar te luisteren help je helemaal niemand, jezelf al helemaal niet, maar ik weet ook dat het ZO moeilijk is om 'liever' voor jezelf te zijn. Ik hoop dat het je lukt om niet zo hard voor jezelf te zijn, je doet het goed en je kunt het! Je geeft al aan dat je het zo niet meer wilt, dat is de eerste stap in de goede richting. Succes meis! |
| Quote |
| Kolibrie schreef op: 28-01-2013 14:04:51 |
Dat is precies hoe het is Ginger! Ik ben begonnen met een opleiding tot coupeuse omdat ik dat erg
leuk vind... En ben heel creatief... En dan hoor ik dat stemmetje al...."pffff, coupeuse wat stelt
dat nou voor, net alsof je dat ooit gaat afmaken" en daarna komt de angst... Er komt een examen, kan
ik dat wel? En dan heb ik al bijna opgegeven, en was nog niet eens echt begonnen... |
| Quote |
| Ginger schreef op: 28-01-2013 14:06:44 |
Ik lees nu je laatste reactie, je vergelijkt je met je moeder en denkt dat jij minder sterk bent/
het minder goed doet... Maar, we zijn niet allemaal hetzelfde en dat hoeft ook niet! Heb je niet het
gevoel dat je moeder trots op je is? Los daarvan, het gaat er natuurlijk om dat je trots op jezelf mag zijn. De mening van anderen lijkt zo belangrijk, maar is dat feitelijk niet.... Het gaat om jou en je gezin. Dat jij happy bent en tevreden, en je gezin ook. Ik vind je wel sterk, geen slappe hap, je bent ver weg verhuisd, je eigen keuze. Je maakt er het beste van, al is het soms moeilijk. Je zorgt voor je zoontje, kiest er voor bij hem thuis te zijn. Dat is toch allemaal knap! En die opleiding, tja, is toch ook niet zaligmakend. Als jij er zelf aan toe bent, wil je later misschien nog wel een opleiding doen. Voor jezelf. Dat loopt niet weg! Probeer niet zo streng voor jezelf te zijn, dat verdien je niet |
| Quote |
| Ginger schreef op: 28-01-2013 14:13:23 |
Wauw kolibrie, coupeuse! Dat is toch een prachtig! Ik persoonlijk vind het erg knap als mensen goed
zijn met stof, kunnen patroontekenen enzovoort. Dat stelt zeker wel wat voor! En je bent creatief,
dan past het bij je, je kunt er vast je ei in kwijt. Niet opgeven hoor, ik weet zeker dat je het wel
kunt, is het niet nu dan is het binnenkort wel! Ik herken me wel in jou op sommige vlakken, vooral die strenge ik en dat perfectionisme.... killing! Het zijn ook dingen die bij je horen, en tot op zekere hoogte kunnen het ook best fijne eigenschappen zijn, maar nu breekt het je op. Weet je wat mij helpt? Als ik mezelf de grond in boor, letterlijk in mijn hoofd zeggen (of hardop, hangt er vanaf of ik alleen ben  _nee, niet zo
streng, wat je doet is goed, je doet je best! Voelt heel geforceerd in het begin, maar je moet
jezelf echt 'afleren' zo hard te zijn. Na een tijdje gaat het beter! |
| Quote |
| Nina1 schreef op: 28-01-2013 14:15:44 |
En thuisblijfmoeder zijn is ook leuk en goed hoor!!!! Ben ik ook! Vind het leuk om bij mijn kinderen
te zijn als ze uit school komen ed! Herken wel je gevoel hoor, wat zouden anderen er van vinden ed. Laat het los! Heel moeilijk, ik weet het masr het belangrijkste is wat vind JIJ! En je gezinnetje! Eigenlijk is het moedig om meteen 125 km verder te gaan winen dan je familie. Dapper om te zeggen ik stop met mijn opleiding. En zelf voor je kind en man kiezen en zorgrn! Voor hun ben je alles! Het is minstens zo belangrijk dat het thuis goed loopt! En vergelijken met je moeder heeft geen zin. Vraag haar eens of ze trots op je is( als ja dat durft) ik weet zeker dat ze dat is! Wie is er nu niet trots op haar kind? Kijk dat jouw keuzes misschien niet de hare zijn prima! Maar ze is heus wel trots hoor! Dikke knuffel! |
| Quote |
| Debby1977 schreef op: 28-01-2013 14:17:01 |
Ik ben zelf een jonge moeder, was 18 toen ik mijn dochter kreeg. Ik was ook altijd de jongste moeder
op school, maar gelukkig heb ik dit zelf nooit als naar ervaren, of gevoeld dat ik met mijn moeder
aan de koffie zat. Ook op het gebied van overgewicht weet ik hoe je je voelt, alleen ik had het
geluk dat ik met mijn 160 kilo binnen een maand na het stoppen met de pil zwanger was van Iris. Erg naar dat je je zo voelt |
| Quote |
| Ginger schreef op: 28-01-2013 14:18:08 | ||
 het klinkt maf, ik weet het, maar als je je er van bewust bent dat je zo streng bent tegen jezelf, kun je het gedeeltelijk afleren, een kwestie van oefenen. Ben ervan overtuigd! | ||
| Quote |
| Nina1 schreef op: 28-01-2013 14:18:21 |
En je bent creatief, is er in de buurt niet een attelier waar je lekker kunt frobelen? (Zelfs hier
in de schterhoek is het) lekker bezig zijn, ondertussen lekker kletsen met iedereen. En wat je maakt
is niet belangrijk. Tesultaat ook niet. Je bent er even uit! |
| Quote |
| Kolibrie schreef op: 28-01-2013 14:21:09 |
Het is goed hier van andere moeders te horen dat zij er helemaal niet zo negatief tegenaan kijken!
Dat betekend echt iets voor me! Toen ik zwanger werd van mijn zoontje woog ik ook 140 kg, was ook de eerste ronde zwanger.. Na mijn zwangerschap woog ik uiteindelijk 168 kg toen ging het niet meer... Ergens loopt een grens natuurlijk... Ik hoop echt ooit nog een kindje te krijgen... Maar ik zie het vanzelf... |
| Quote |
| Anne Mv 3 schreef op: 28-01-2013 14:23:56 |
Ben je een 'boekenmens'? Ik heb hier het boek 'Je bent net je moeder' van Linda Mintle staan, wil ik
met alle liefde naar je opsturen  ( ook al voel je je juist niet 'net je moeder') Ik lees liever zelf en pas dat toe in de praktijk dan dat ik met een hulpverlener moet gaan praten. Misschien wel wat eigenwijs... maar mijn ervaring met hulpverlening is ook niet heel erg 'wauw'. Zelf lezen en toepassen, net als bijbellezen en bidden heeft mij in de loop der jaren wel ontzettend veel inzicht maar bovenal ook rust gegeven! De kern van jouw probleem lijkt te liggen in het feit dat je (veel) te weinig eigenwaarde hebt. Ook daarin kun je groeien! En als dat gebeurd dan heb je ook helemaal geen behoeft meer om te oordelen over anderen. Zoek in je bijbel Mattheüs 7 vers 1,2,3 maar eens op....en stóp met oordelen over anderen Zoals iemand anders hierboven schreef over perfectionisme van je zelf kun je ook op het oordelen toe passen. Als je merkt dat je oordeelt zeg dan tegen jezelf dat een ander z'n eigen keuzes mag maken... Misschien is dit forum voor jou de juiste 'hulpverlening' |
| Quote |
| Kolibrie schreef op: 28-01-2013 14:24:02 |
Nou ik heb nu iedere week naailes... Maar dat is al een beetje gedwongen omdat ik daar ook heenga om
mijn examen te gaan halen natuurlijk.. En mijn man ziet het al helemaal voor zich, dat ik straks een
kledingreparatie kan beginnen aan huis... Weer die verwachtingen van anderen he, die me het leven
zuur maken... |
| Quote |
