Ik ben in de war...

Ik wil even van me af schrijven omdat ik me de laatste tijd helemaal niet goed voel... Heb nogal veel meegemaakt de laatste paar jaar... En wil het even kwijt... 

Toen ik 19 was ging ik uit huis, ik ging samenwonen met mijn vriend... Ik had mijn Havo diploma gehaald en een jaar PABO gestudeerd maar dat was niet mijn ding en wilde heel graag samenwonen... Thuis bij mijn ouders was ik het een beetje zat, heb opzich een goeie relatie maar dat heb je op die leeftijd gewoon denk ik... Het idee was dat ik bij mijn vriend zou gaan wonen (125km bij mijn ouders vandaan) en daar verder zou gaan zoeken naar welke studie bij mij paste... Ik had het super naar mijn zin bij mijn vriend en we deden leuke dingen... Maar op school heb ik het eigenlijk nooit leuk gehad... Ik heb een beetje een lastig karakter (ben vrij direct, vind het moeilijk me aan te passen) en ook nog altijd te zwaar geweest... Op de PABO ben ik wederom gepest en zag het dus helemaal niet zitten weer naar school te gaan en ben gaan werken... Ik wilde in plaats van naar school heel graag kindjes, ik wist niet wat ik wilde studeren en moeder had ik altijd al willen worden... Dus daar zijn we voor gegaan... Toen ik 20 was, was ik zwanger... Mijn ouders vonden het helemaal niet zo leuk als ik gedacht had, zij hadden de hoop dat ik zou gaan studeren... Daarna volgde er nogal een drukke tijd... We woonden in een tweekamer-appartement op het moment dat ik zwanger raakte (ik weet ook niet hoe ik heb kunnen denken dat, dat makkelijk zou kunnen met een baby erbij) maar zijn ons halverwege de zwangerschap gaan inschrijven bij de woningbouwvereniging... Nou, tegen de tijd dat ons kindje wat groter is hebben we misschien wel een huis was onze gedachte... Nou na 6 weken ingeschreven te zijn geweest ging de telefoon dat ze een huis voor ons hadden... Nou helemaal geweldig natuurlijk en met prachtig vrij uitzicht over de polder... Natuurlijk zeiden we ja! Mijn man kon niet klussen, dus ben de hele zwangerschap aan de klus geweest... In de 42ste week van mijn zwangerschap stond ik om 12 uur snachts nog te behangen om de boel maar af te krijgen... Met precies 42 weken bevallen van een zoon, dan zou je zeggen geweldig! Ik had een goede bevalling 4 uur in totaal en met ons allebei alles goed! Op het moment dat ze in het ziekenhuis zeiden: "nou jullie mogen naar huis" knapte er iets bij mij... Ik was doodsbang, ik wilde niet naar huis... Maar ja, ik dacht het zal wel zo horen en ben gegaan... Maar heb me echt wel anderhalf jaar vreselijk gevoeld... Ik deed het opzich allemaal goed... Een half jaar borstvoeding gegeven mijn zoontje deed het goed! Maar ik voelde me labiel... Ik had erg veel last van boosheid en angstgevoelens... Voelde me nutteloos... Maar ja ik modderde maar wat verder... Ik werd ook steeds zwaarder.. Het ging helemaal niet goed met me... En na een jaar in ons nieuwe huis gewoond te hebben kwam er een shock... Kreeg een brief van bank...  We hadden 10000 schuld, nou ja... Mijn vriend, en ik wist er niks van... Voelde de grond onder mijn voeten afbrokkelen, ik ben vreselijk in de war geweest... Ik snapte er niks van hoe dat nou kon, hoe kon ik dat nou niet geweten hebben... Dat soort dingen zie je alleen op tv... Ik kreeg vreselijke problemen met vertrouwen en nu nog (al is dat geldprobleem inmiddels weer opgelost) is dat niet over... Toen dit speelde voelde ik me steeds slechter... Ik heb een psycholoog bezocht... Had last van paniek, negatieve gevoelens en boosheid naar iedereen... Mijn vriend en mijn zoontje... Ik was zo gestrest! Uiteindelijk na daar een jaar te hebben gelopen weer mee gestopt want het hielp niet veel, had ondertussen wel de diagnose ADD gekregen... Maar wilde geen medicijnen en ze konden verder niet veel voor me doen...Dus dat was weer klaar... In die periode wilde ik ook graag weer zwanger worden, dus dat hebben we geprobeerd 2 jaar lang maar het wilde niet lukken... inmiddels woog in 160 kg, dus daar lag het aan waarschijnlijk... In het ziekenhuis gingen ze me dus duidelijk niet helpen met zwanger worden... Toen heb ik anderhalf jaar mijn best moeten doen om eindelijk een Gastric bypass te krijgen... Inmiddels heb ik die en ben ik 40 kg kwijt... Lichamelijk voel ik me goed maar van binnen voel ik me bar slecht... Ik ben boos, vreselijk boos op iedereen... En geen idee wat ik ermee aanmoet... Op spiritueel gebied ook heel veel veranderd de laatste twee jaar... Ik heb een alpha-cursus gevolgd omdat ik altijd al het idee had dat "er meer was" maar kon er niet achter komen wat... Tijdens de cursus heb ik God gevonden en ben er over uit dat het de waarheid is... Maar hoe ik het moet toepassen weet ik niet.... Ik voel me een slecht mens vanwege mijn gevoelens... Ik oordeel over anderen en kan me niet zorgzaam opstellen zo'n mens ben ik volgens mij gewoon niet... Al wil ik dat graag....  Ondertussen ook getrouwd met mijn vriend en heb zoveel om dankbaar voor te zijn... Ik hoef niet te werken, mijn man heeft een vast contract gekregen... We hebben het zo goed! Maar ik voel me niet goed! Nu zijn er weer plannen om ons huis te gaan kopen en de paniek slaat toe bij mij! Ik voel me helemaal niet volwassen en in staat om zulke verantwoordelijkheden aan te kunnen... Met de stress neemt bij mij de boosheid toe... Ik kook van binnen, maar waarom? Ik weet het niet... Ik reageer me af op iedereen! Ik wou dat er iemand was die me kon zeggen wat er mis is met me?! Dan kan ik het oplossen... Ik wil gewoon gelukkig zijn met alle dagelijkse dingetjes en leven... Ik ben onzeker over alles... Onze relatie... Ik mis mijn ouders... Wil graag nog een kindje maar mag nu niet ivm GBP en ik ben vreselijk in de war over mezelf... Wie ben ik? Ik zie mezelf nu echt als een boosaardig, ontevreden mens dat nergens goed in is... Hoe kom ik hier weer uit???

Thnx voor de  's

@sis, het is inderdaad erg snel gegaan allemaal... Mijn zoontje is nu net vier en naar de basisschool gegaan... Maar als hij dan afspreekt met een vriendje en ik drink een kopje thee met de moeder van dat kindje voel ik me net alsof ik bij mijn moeder op de thee zit vanwege het leeftijdsverschil... Ik ben gewoon nergens op mijn plek!

Ja dat heb ik hetzelfde, daarbij heb ik mijn vriendinnen van vroeger 125 km verderop achtergelaten... En kan het ook met iedereen wel goed vinden... Maar idd, hele andere levensfase... 

Thnx kim, bedankt voor je steun! Weet inderdaad dat je altijd contact mag opnemen met de psych van het ziekenhuis... Ik denk alleen dat de moeilijkheden die ik nu ervaar er al waren voor de GBP... Ik heb gewoon teveel op mijn dak gehad...

Wat jij nou noemt over het gewenste tweede kindje is nou net wat me zo dwars zit... Ik weet niet of de oorzaak van het niet zwanger worden bij mijn overgewicht ligt... Misschien was het wel iets anders en kan ik straks nog niet zwanger worden... En hoe graag ik ook wil, ben tegelijk bang dat ik me weer zo labiel ga voelen als na de geboorte van mijn zoontje...

Ik wist in mijn hoofd ook dat ik van die bypass geen wonderen moest verwachten... Maar toch in mijn hart de hoop dat ik wat zou veranderen als ik me lekkerder in mijn vel zou voelen...

Dat is ook eigenlijk precies het probleem... Ik ben niet te tevreden met mezelf... niet met mijn lijf maar ook niet met mijn karakter... Ik ben gewoon erg hard voor mezelf en kom er nu achter dat ik gewoon precies dezelfde ben als toen ik die 40 kg extra had... En die persoon vol boosheid, zwakte en depressiviteit wil ik u net niet zijn... Ik wil iemand anders zijn... Ik denk er ook regelmatig over mijn haar helemaal anders te knippen en te kleuren... Gewoon om voor mijn gevoel overnieuw te beginnen.. Maar ook dat heeft geen zin, ik blijf wie ik ben en zit vast... 

Medicijnen ga ik echt niet aan beginnen... Dat is maar een tijdelijke oplossing... Je hebt een steeds hogere dosering van die medicijnen nodig... En je raakt eraan verslaafd... Daarbij mag je ze niet gebruiken als je zwanger bent of wil worden... Ik heb er directe ervaring mee, mijn vader heeft ook adhd en die medicijnen gebruikt... Zie ze dan ook niet als een oplossing maar als tijdelijke verdoving... Ik geloof zelf meer in gedragstherapie... Maar ook dat heb ik al geprobeerd en verschillende trainingen gevolgd... Maar ik blijf zitten met die negatieve gedachten en gebrek aan eigenwaarde... Ik had dat al toen ik heel jong was... Dat uitte zich in dingen kopen en dan denken dat alles heel anders wordt als je dat ene ding hebt... Of dingen veranderen aan mijn uiterlijk... En dat heb ik nog, ik had het van de week nog... Het gevoel dat je een heel ander mens bent als je die ene oilily tas hebt, en ik weet in mijn hoofd dat het niet zo is... Ik weet niet hoe ik aan die gevoelens kom... Maar heb het heel regelmatig bij dingetjes...

@myself, ik denk dat je daar wel gelijk in hebt... Nu kan ik mijn frustraties niet meer uiten in veel eten... Maar speelt dus al langer dan na de Gastric bypass en het afvallen... Ik zit al veel langer met allerlei nare gevoelens...

Quote Saskia70:

Wat heb jij een boel te verwerken meid.. ik denk dat het komt dat je nu tot rust komt en dat de gevoelens die jij had nu naar boven komen. Je mag boos en verdrietig zijn om wat er allemaal is gebeurt en doordat je je zo naar voelt kun je ook niet zorgzaam naar de ander zijn. En daar hoef je je echt niet schuldig om te voelen  Heb je ook iemand waar je mee kan praten hierover?  Een hele dikke  van mij!

Ik voel me daar echt onwijs schuldig over! Mijn zoontje kan er ook niets aan doen en hij heeft het regelmatig met mijn vervelende humeur te stellen... Dat vind ik heel erg! En toch is het moeilijk om dat te veranderen!

Quote Mariskamv2:

Ha meis,    Je hebt een spirituele cursus gevolgd zeg je. Ik krijg het gevoel dat je niet goed in je lichaam zit, dat je het contact met jezelf bent verloren. Misschien kun je tijdens een meditatie in contact komen met jezelf en uitzoeken waar de boosheid vandaan komt. De enige die je kan vertellen wat er mis met je is, ben jezelf. Kijk naar jezelf, ga naar binnen en ga de confrontatie met jezelf aan. Je verdient het om je weer gelukkig te mogen voelen. Je energie zit vast in je boosheid. Je bent niet alleen! Dikke knuffel, heb vertrouwen dat alles weer goed komt en wees niet zo streng voor jezelf.     Mariska

Alpha-cursus is een Christelijke cursus om het Christelijk geloof te leren kennen of beter te begrijpen... Natuurlijk is dat wel spiritueel maar misschien niet op de manier die jij bedoeld?

Ik weet eigenlijk niks van meditatie ofzo... Daarbij vind ik het eng om met mijn ogen dicht te zitten, heel dom ik weet het.. Maar ik moet steeds mijn ogen open doen omdat ik bang ben, voel me zeg maar niet veilig... Waarom weet ik niet... Heb dat zelfs overdag...

Je woorden dat ik het waard ben om me weer gelukkig te voelen doen me trouwens wel goed! Bedankt daarvoor!

Maar een postnatale depressie gaat toch over als die hormonen weer wat genormaliseerd zijn? Of hou je daar last van als je er niks aan doet?

@Ans, Ik zou ook heel graag willen zeggen... Dat huis komt later wel... Maar er heeft zich een uitznderlijke mogelijkheid voorgedaan om het huis te kopen en die kans krijgen we niet nog eens.... Je advies om eerst alles voor mezelf op de rit te krijgen voor we aan nog een kindje beginnen is een goed advies... Ik ben het wat dat betreft ook echt met je eens maar kan het maar moeilijk uit mijn hoofd zetten...maar misschien is dat beter...

Ik heb net eventjes zitten lezen, ook dat PPD over kan gaan in PMS... En dat vond ik eel schokkend, vooral omdat het precies is wat ik heb ervaren... Na mijn eisprong verander ik voor 14 dagen in een of ander monster... Ik ben niet meer in staat om normaal te doen af en toe... En dat soort buien komt vooral voor in de periode van mijn eisprong tot mijn menstruatie... Ik voel me zo boos dan af en toe... Dan ben ik zo onredelijk! En ik weet het in mijn hoofd als ik zo'n bui heb maar kan er niet uit... Ik kan niet zeggen, nou klaar met die onzin... Ik blijf razen..

Behalve het vele piekeren heb ik van de ADD niet heel veel klachten... Ik heb alles in huis voor elkaar... Het huis is schoon en netjes opgeruimd.. Ik kan het huishouden wel goed aan... Vergeet wel eens iets kleins maar wie niet... Het zijn vooral de vele gedachten die door mijn hoofd voorbij vliegen en maar door en door gaan...

Ik weet niet of ik naar de huisarts moet gaan... Ergens roept een stemmetje :"ach joh, het gaat wel over!"... En ben al bij de huisarts geweest omdat ik me niet goed voelde... Toen doorverwezen naar psycholoog... Maar die gesprekken deden heel weinig voor mij... Ik denk ook niet dat die vrouw heel geschikt was in mijn geval... Ze zei ook dat ze met mij weinig kon bereiken omdat ik mijn gevoel niet genoeg toe liet... En ben er uiteindelijk mee gestopt op eigen verzoek... Ik voel me bijna een soort hypochonder om weer bij de huisarts aan te komen met ik voel me niet goed... Heb net alweer een heel traject met de huisarts achter de rug om te zoeken naar een ziekenhuis wat me wilde helpen met de gastric bypass... Die man zal wel denken het is ook altijd wat met haar...

Thnx angelique!

Wat ik nog schokkender vind is dat je bij PMS en ADD een tekort schijnt te hebben aan hetzelfde stofje namelijk serotinine...